Έτσι έζησα

Τάσος Λειβαδίτης
"Αυτό το αστέρι είναι για όλους μας" (απόσπασμα)
Έτσι έζησα

Ναι, αγαπημένη μου. Πολύ πριν να σε συναντήσω
εγώ σε περίμενα. Πάντοτε σε περίμενα.

Σαν ήμουν παιδί και μ’ έβλεπε λυπημένο η μητέρα μου
έσκυβε και με ρωτούσε. Τι έχεις αγόρι;
Δε μίλαγα. Μονάχα κοίταζα πίσω απ' τον ώμο της
έναν κόσμο άδειο από σένα.
Και καθώς πηγαινόφερνα το παιδικό κοντύλι
ήταν για να μάθω να σου γράφω τραγούδια.
Όταν ακούμπαγα στο τζάμι της βροχής ήταν που αργούσες ακόμα όταν τη νύχτα κοίταζα τ' αστέρια είταν γιατί μου λείπανε τα μάτια σου κι όταν χτύπαγε η πόρτα μου κι άνοιγα δεν είτανε κανείς. Κάπου όμως μες στον κόσμο ήταν η καρδιά σου που χτυπούσε.

Έτσι έζησα. Πάντοτε.

Κι όταν βρεθήκαμε για πρώτη φορά -θυμάσαι;- μου άπλωσες τα χέρια σου τόσο τρυφερά σα να με γνώριζες από χρόνια. Μα και βέβαια με γνώριζες. Γιατί πριν μπεις ακόμα στη ζωή μου είχες πολύ ζήσει μέσα στα όνειρά μου αγαπημένη μου.

Θυμάσαι, αγάπη μου, «την πρώτη μεγάλη μέρα μας»;
Σου πήγαινε αυτό το κίτρινο φόρεμα
έν' απλό φτηνό φόρεμα, μα ήταν τόσο όμορφα κίτρινο.
Οι τσέπες του κεντημένες με μεγάλα καφετιά λουλούδια.
Σου πήγαινε στο πρόσωπο σου ο ήλιος
σου πήγαινε στην άκρη του δρόμου αυτό το τριανταφυλλένιο σύννεφο κι αυτή η φωνή μακριά ενός πλανόδιου ακονιστή - σου πήγαινε.

Έβαζα τα χέρια μου στις τσέπες, τα ξανάβγαζα.
Βαδίζαμε δίχως λέξη. Μα και τι να πει κανείς
όταν ο κόσμος είναι τόσο φωτεινός και τα μάτια σου
τόσο μεγάλα. Ένα παιδί στη γωνιά τραγούδαγε τις λεμονάδες του. Ήπιαμε μια στα δυο. Κι αυτό το χελιδόνι που πέρασε ξαφνικά πλάι στα μαλλιά σου. Τι σου είπε λοιπόν;

Είναι τόσο όμορφα τα μαλλιά σου. Δεν μπορεί, κάτι θα σου είπε.

Το ξενοδοχείο είταν μικρό σε μια παλιά συνοικία πλάι στο σταθμό που μες στην αντηλιά κοιτάζαμε να μανουβράρουμε τα τραίνα.

Αλήθεια κείνη η άνοιξη, εκείνο το πρωινό, εκείνη η απλή κάμαρα της ευτυχίας αυτό το σώμα σου που κράταγα πρώτη φορά γυμνό αυτά τα δάκρυα που δεν μπόρεσα στο τέλος να κρατήσω
- πόσο σου πήγαιναν.

Α, θα 'θελα να φιλήσω τα χέρια του πατέρα σου, της μητέρας σου τα
γόνατα που σε γεννήσανε για μένα
να φιλήσω όλες τις καρέκλες που ακούμπησες περνώντας με το φόρεμα σου να κρύψω σα φυλαχτό στον κόρφο μου ένα μικρό κομμάτι απ' το σεντόνι που κοιμήθηκες. Θα μπορούσα ακόμα και να χαμογελάσω στον άντρα που σ' έχει δει γυμνή πριν από μένα να του χαμογελάσω, που του δόθηκε μια τόση ατέλειωτη ευτυχία. Γιατί εγώ, αγαπημένη, σου χρωστάω κάτι πιο πολύ απ' τον έρωτα εγώ σου χρωστάω το τραγούδι και την ελπίδα, τα δάκρυα και πάλι την ελπίδα.

Στην πιο μικρή στιγμή μαζί σου, έζησα όλη τη ζωή.

 

Πολύ όμορφο...Μα τί τρυφερό άτομο είσαι εσύ...

 

Απάντηση: Έτσι έζησα

Δεν ξέρω τί είναι ο άνθρωπος.
Αλλά το κείμενο του Λειβαδίτη, τρυφερότατο.
Σαν παλαιοκομμουνιστικό γαλακτομπούρεκο.
Μια στροφή ακόμα και θα είχαμε και Λευτέρη Παπαδόπουλο σε 'άσπρες αυλές με μπουκαμβίλιες'......

 

Α όλα κι όλα. Δεν υπάρχει κάτι πιο ωραίο σ' αυτή την πλάση από το γαλακτομπούρεκο.

Τον λατρεύω τον Λευτέρη Παπαδόπουλο. Και τις βουκαμβίλιες. Έχω στη βεράντα μου (όχι τον Λευτέρη, βουκαμβίλιες).

Dolmance, chill out baby. Γιατί να τρώγεσαι τόσο πολύ με τα ρούχα σου; Απλά...βγάλτα.

 

Άλλο Λειβαδίτης, άλλο Παπαδόπουλος. Μην συγκρίνουμε ανόμοια πράγματα.

 

Απάντηση: Έτσι έζησα

Η δεκαετία του '60 στην Ψωροκώσταινα...
Δώρα μου ακόμα και εσύ είσαι μικρή για να τα ενθυμείσαι.
Έχε υπ' όψη σου ότι γράφω πάντα γυμνός.
Μπορείς να με βοηθήσεις στο ντύσιμο;
Ο μαγιορδόμος μου πήγε σε συναυλία, να ακούσει 'έντεχνο'.
Μην ανησυχείς, του έδωσα χαρτζιλίκι ν' αγοράσει παστέλι, σάμαλη και κωκ.

 

Δυστυχώς Dolmance, δεν μπορώ να σε βοηθήσω...

Αχ τα κωκ...Τρελαίνομαι...

Νομίζω πως πράγματι ανήκω αλλού...Σε μια άλλη εποχή...Τριπάκι παιδί μου, εντελώς...

 

Συγχαρητήρια για το κείμενο σου goodboy.