Αδάμ και Εύα

Θα πω μια ιστορία που δεν θέλω με τίποτα να αναμιχτεί με θρησκευτικά πρότυπα και ιδεολογίες. Μια ιστορία (παραμύθι) που μου το είπαν και εμένα κάποτε.


Η ΨΥΧΟΥΛΑ ΚΑΙ Ο ΗΛΙΟΣ

Κάπου, κάποτε, υπήρχε ένα μέρος που ζούσαν όλες οι ψυχούλες. Την κάθε μία από αυτές που ο καθένας «μοναδικά» κουβαλά μέσα του. Ένα μέρος που θα μπορούσαμε να ονομάσουμε «Ουτοπία». Ένα μέρος που όλα ήταν «τέλεια».

Ηταν όλες αγαπημένες. Ζούσαν αρμονικά. Ομορφα. Χωρίς προβλήματα, σκέψεις και σκοτούρες. Αγαπούσε η μία την άλλη, όχι γιατί έπρεπε έτσι να κάνει αλλά γιατί αυτός ήταν ο «ρόλος» της. «Δημιουργήθηκε» γι’ αυτό και αυτό ήξερε πως πρέπει πάντα να κάνει.

Είχαν και ένα Βασιλιά. Μια μορφή, ένα ων, κάτι το «ισχυρό», έναν «προστάτη», κάτι που θα τους «επόπτευε». «Κάποιον» που, είναι μεν απέξω αλλά, θα παρακολουθεί αν όλα πάνε καλά. Τον ονόμαζαν ΗΛΙΟ, τον «γέρο» τον σοφό, Αυτόν που ήξεραν ότι, όλες οι εμπειρίες που είχαν οι ψυχούλες μαζί, απλά, ήταν μια δικιά Του. Καμιά δεν του μίλαγε, καμιά δεν τον ενοχλούσε, σπάνια κάποια τολμούσε να σταθεί μπροστά του.

Κάποια μέρα, μια ψυχούλα, είχε μια απορία και πήγε να του μιλήσει.
Στέκετε λοιπόν μπροστά του και του λέει:

«Ηλιε μου, με όλο το σεβασμό που έχω στο πρόσωπό σου, λύσε μια απορία. Γιατί υπάρχουμε? Ποιος ο λόγος που ζούμε? Τι προσφέρουμε εδώ?»

Γυρνάει ο Ηλιος, την κοιτάει και τις λέει: «Δεν καταλαβαίνω, ψυχούλα μου, την ερώτηση».

«Γιατί υπάρχεις Εσύ και εγώ? Ποιος ο «ρόλος» μας?» ξαναρωτάει η ψυχούλα.

«Εσύ υπάρχεις για να προσφέρεις το καλό, αυτό που πρέπει και αυτό που έχει ανάγκη ο συνάθρωπός σου και ο φίλος σου. Εγώ είμαι εδώ, αν κάνεις κάποιο λάθος, αν δεν σκεφτείς σωστά, να σε διορθώσω και να σου δώσω τις συμβουλές μου» απαντάει ο ΗΛΙΟΣ.

(Οση ώρα μίλαγε ο ΗΛΙΟΣ με την ψυχούλα εντωμεταξύ, μαζευόντουσαν και άλλες ψυχούλες τριγύρω τους)

Προβληματισμένη η ψυχούλα, και μετά από αρκετή σκέψη, ξαναρωτά: «Δεν καταλαβαίνω. Τι είναι “καλό“», τι είναι “πρέπει“ και τι είναι “ανάγκη“?»

(Είχαν πια μαζευτεί αρκετές ψυχούλες και τους ακούγανε)

Σκέφτεται ο ΗΛΙΟΣ και της λέει: «Αν ένας φίλος σου κάνει κάτι κακό, αν κάνει ένα σφάλμα, εσύ είσαι εκείνη που πρέπει να σταθείς δίπλα του, να τον συγχωρέσεις, να “ακούσης“ τις ανάγκες του και να προσπαθήσεις να καταλάβεις αυτό που “είναι“ και που “θέλει“».

Απίστευτα προβληματισμένη η ψυχούλα, ξανάλεει: «Πάλι δεν καταλαβαίνω ΗΛΙΕ μου. Δεν καταλαβαίνω τι είναι “κακό“, τι είναι το “σφάλμα“, πως μπορώ να “συγχωρέσω“, τι είναι αυτό το “ανάγκη, είναι, θέλω“»..

Βλέποντας ο Ηλιος πως δεν μπορεί να της εξηγήσει, την κοιτάει βαθιά στα μάτια και της λέει: « Ακου ψυχούλα, δεν μπορείς να καταλάβεις τι σου λέω γιατί, εδώ που ζούμε, δεν υπάρχουν αυτές οι “έννοιες“. Εδώ δεν υπάρχει πόνος, δεν υπάρχει απογοήτευση, δεν υπάρχει λάθος και σωστό. Εδώ, δεν υπάρχει “λογική“. Δεν την χρειαζόμαστε. “Ξέρουμε“ πια τι είμαστε. Τα περάσαμε χρόνια πριν»

«Εγώ όμως θέλω να μάθω τι σημαίνουν» απαντάει εκείνη.

«Μόνο ένας τρόπος υπάρχει» λέει ο Ηλιος. «Να σε στείλω κάπου αλλού, μακριά από εδώ, να ξεχάσεις για ότι ξέρεις για το “εδώ“ και να ξεκινήσεις από την αρχή. Αγνή, άσπιλη και παρθένα ψυχή. Να μάθεις και να νοιώσεις ότι έχει “ξεχαστεί“»

«Δέχομαι» λέει εκείνη, νοιώθοντας για πρώτη φορά την ψυχή της να φτερουγίζει από προσμονή για αυτό το «καινούργιο», το «μαγικό», το «άγνωστο».

(Ολες οι ψυχούλες που είχαν μαζευτεί εκεί και παρακολουθούσαν την κοιτούσαν με μια απορία. Τα μπορεί να είναι αυτό το «άγνωστο»?)

Την ξανακοιτάει ο Ηλιος και της λέει: «Υπάρχει ένα πρόβλημα. Αν σε στείλω μόνη σου αλλού, δεν θα καταλάβεις τίποτα. Πρέπει να είναι και άλλος ένας μαζί σου τουλάχιστον. Να μπορείς να “δώσεις“ και να σου “δώσει“. Μόνο τότε θα “μοιραστείς, θα “πονέσεις“, θα “μάθεις“, και μόνο τότε θα “καταλάβεις“ και θα “ξέρεις“ όλα αυτά τα συναισθήματα που με ρωτάς).
Γυρνάει ο ΗΛΙΟΣ και κοιτάει όλες αυτές τις ψυχές που είχαν μαζευτεί και ακούγανε τόση ώρα. Και ρωτάει: «Υπάρχει κάποια που θα ήθελε να πάει με αυτή την ψυχούλα και να την βοηθήσει να μάθει όσα θέλει?»
Ολες κάνανε τις αδιάφορες. Κοιτούσαν αριστερά και δεξιά. Καμιά δεν ήθελε να χάσει την βόλεψεί της. Εκτός από μία. Χρόνια φίλη με αυτή την «άστατη» ψυχούλα.
«Εγώ» φωνάζει και πετάγεται μπροστά. «Αν θέλει η φίλη μου να μάθει όλα αυτά, θέλω να την βοηθήσω. Θα πάω μαζί της».
«Ωραία» λέει ο Ηλιος. «Ξέρω ένα μέρος, όχι μακριά από εδώ, που θα σας στείλω. Εμείς από εδώ θα μπορούμε να σας παρακολουθούμε. Όχι όμως και εσείς, εμάς. Και δεν χρειάζεται να μείνετε πολλή χρόνο εκεί. Μερικά “χρόνια“ φτάνουν για να μάθει η ψυχούλα ότι θέλει. Το μέρος αυτό λέγετε Γη».
«Θέλω μια χάρη όμως» λέει ο “φίλος» στον ΗΛΙΟ. «Αν πληγώσω κάποια στιγμή πολλή την “ψυχούλα“ μου, θα την κάνεις να θυμηθεί πως είναι η καλύτερη μου φίλη?»
«Όχι» λέει ο ΗΛΙΟΣ

Μέσα από αυτήν τη ιστορία, μετά από τόσα χρόνια που την έχω ακούσει, μου δημιουργούνται μερικά ερωτήματα αλλά και συμπεράσματα.
Τελικά, ο Αδάμ και η Εύα, τους έδιωξαν από τον παράδεισο ή το ήθελαν?
Ο ΗΛΙΟΣ τι είναι? Κάτι που θέλουμε, που υπάρχει ή που το έχουμε ανάγκη?
Η ψυχή μας, ήρθε για να μάθει? Υπήρχε πάντα ή απλώς δημιουργήθηκε? Και αν δεν υπήρχε και αν δεν θέλει να μάθει, γιατί δημιουργήθηκε?
Μαθαίνουμε ότι θέλουν οι άλλοι ή αυτό που ήρθαμε να μάθουμε?
Όλα αυτά τα συναισθήματα που ζούμε, είναι καινούργια ή εμείς τα έχουμε ξεχάσει?

Για ένα όμως είμαι σίγουρος.
Ο απέναντι εχθρός μας, ο βέβαιος εχθρός μας, αυτός που μας πονάει, αυτός που μισούμε, ίσως να είναι ο καλύτερος μας φίλος. Αυτός που δέχτηκε να μας ακολουθήσει, να φύγει από την Ουτοπία, για να ικανοποιήσουμε εμείς τις αδυναμίες μας. Και αν τώρα δεν το καταλαβαίνουμε, ίσως κάποια μέρα καταλάβουμε πόσο πολύτιμος μας ήταν.

 

Απάντηση: Αδάμ και Εύα

Αν μας ακολούθησε για να μας πονάει και να μας κάνει τη ζωή μαύρη καλύτερα να κάθονταν στ αυγά του. Εμένα πάντως τέτοιοι φίλοι να μου λείπουν καλύτερα.

Μου φαίνονται ψεύτικες ελπίδες, παρηγοριά για κάτι που δεν μπορούμε να αποφύγουμε και φτιάχνουμε το μύθο που μας βολεύει.
Υπάρχει κάποια άλλη εκδοχή;

 

Απάντηση: Αδάμ και Εύα

ξαναδιάβασε την φίλε sakiss3000. "Κάτι" δεν καταλάβες

 

λοιπον. ηθελαν να φυγουν απο τον παραδεισο ειχαν μια ακατανικητη επιθυμια να ζησουν και αλλα πραγματα .
Ο ηλιος ειναι κατι που υπαρχει και τον εχουμε αναγκη να φυλαει τις ψυχες μας.
Η ψυχη μας υπηρχε παντα και ηρθε για να μαθει ,να βιωσει ,να πονεσει ,να χαρει ,να κλαψει.
Αν αφησουμε την ψυχη μας ελευθερη μαθαινουμε αυτο που ηρθαμε να μαθουμε
διαφορετικα μαθαινουμε αυτο που θελουν οι αλλοι.
Τα συναισθηματα τα εχουμε μεσα μας παντα απλα κοιμουνται για να τα νιςσουμε πρεπει να ζησουμε.
Ο εχθρος μας αυτος που μας ποναει ισως ειναι αυτος που θα μας κανει αν δουμε αυτο που πρεπει να δουμε.

 

Ωραια ιστορια Κυριε !

 

Ατέρμονες υπαρξιακές ανησυχίες.
Ποιοι είμαστε, γιατί γεννηθήκαμε και που πηγαίνουμε.
Αιώνια ερωτηματικά, πηγή όλων των θεωρίων, των θρησκευτικών πεποιθήσεων και των ψευδαισθησέων.
Δεν μπορεί να χωρέσει στο μυαλουδάκι του συγκεκριμένου ζώου, του ανθρώπου, ότι δεν υπάρχει ένας απώτερος σκοπός για την ύπαρξη του στην γη. Όλα πρέπει να κατευθύνονται προς την ανύψωση του Εγώ του, της υποτιθέμενης θεϊκής του φυσέως.

Η ελπίδα ενός απώτερου σκοπού έχει την χρήση ενός λόστου σε μια κοτρώνα.

Αστάρτη

 

Λογικό

http://rapidshare.de/files/21379700/AC-DC_-_Track_04_-__74_JAILBREAK.mp3.html

 

Απάντηση: Αδάμ και Εύα

Το ξαναδιάβασα αλλά δεν μπορώ να το καταλάβω… ο φίλος της ψυχής ήταν το σώμα μήπως; Τέλος πάντων ότι και να εννοεί αυτή η ιστορία, αυτό που έχω να πω είναι ότι ο άνθρωπος νοιάζεται μόνο για το είδος του. Κι επειδή όλοι ψάχνουμε να βρούμε πως αρχίσαμε να υπάρχουμε κλπ κλπ, ας πω κι εγώ την άποψη μου.
Εκει που καθόταν ο θεός και τραβούσε το ναργιλέ του, μόλις μαστούρωσε του ήρθε η ιδέα να φτιάξει το σύμπαν. Αφού το έφτιαξε και το τελείωσε έπιασε πάλι το ναργιλέ κι έκατσε να καμαρώσει το έργο του. Ρούφα-ρούφα όμως μαστούρωσε παραπάνω από το συνηθισμένο και τα έκανε σκατά. του ήρθε η ιδέα να φτιάξει τον άνθρωπο. Οποιος δεν πιστεύει ας ρίξει μια ματιά στην παρακάτω διεύθυνση και θα δει τι όμορφες ψυχούλες ήρθαν στη γη και τι όμορφα πράγματα κάνουν.

http://www.blackstate.gr/home.htm

 

Μια ιστορία, μεταφορά της Πλατωνικής θεωρίας σε επίπεδο υπαρξιακής αναζήτησης. Κόσμος των Μορφών και του Είναι, κόσμος του Γίγνεσθαι. Και μεταξύ των δύο αυτών κόσμων, ο συνδετικός κρίκος. Για τον Πλάτωνα ήταν τα μαθηματικά, για τις ανάγκες της ιστορίας οι "έκπτωτες" ψυχές. Εδώ υπεισέρχονται βέβαια και Αριστοτελικά ψύγματα εμπειρισμού. Οι ψυχές ήταν ανήσυχες. Πάντα πρέπει να υπάρχει κάτι που να μας συνδέει με τα διάφορα επίπεδα αναζήτησής μας. Αλλιώς δεν θα υπήρχαμε. Τουλάχιστον όχι ως άνθρωποι. Αυτό είναι που μας προσδίδει τον τιμητικό χαρακτηρισμό...κανίβαλοι...

ΥΓ: Αισθάνομαι πως η ιστορία σε αγγίζει Afenti Epi8imiwn, αλλιώς δε θα τη θυμόσουν μετά από τόσα χρόνια. Και κυρίως δε θα την αναπαρήγαγες. Απαντήσεις στα ερωτήματα που έθεσες, κατά πάσα πιθανότητα δε θα πάρεις. Τουλάχιστον όχι χωρίς να σου γεννηθούν νέα ερωτηματικά. Και το συμπέρασμα στο οποίο καταλήγεις για μένα είναι απολύτως ελεγχόμενο. Η οπτική σου όμως αποκλείει σε κάθε περίπτωση, ο χειρότερος εχθρός σου να είναι ο ίδιος σου ο εαυτός. Και έχω την εντύπωση πως αυτό είναι σημαντικότερο από τις όποιες απαντήσεις επιθυμείς να πάρεις στα ερωτήματά σου.

 

Διαβάζοντας την ιστορία αυτή ομολογώ με άγγιξε, είμαι απο τα ρομαντικά παιδιά προφανώς που πιστεύουν στην αθάνατη ψυχή.... Μια ιστορία που ερμηνεύεται απο τον καθένα διαφορετικά πιστέυω....

Ένιωσα πως το βαθύτερο μήνυμα είναι η αγάπη και η εμπιστοσύνη που γεννάται απο αυτήν. Η ψυχή που στην ιστορία ακολουθεί την «άστατη ψυχούλα» στο ταξίδι της έξω απο την «Ουτοπία» για να γίνει ο συνταξιδίωτης και να μοιραστεί ....
Τα ερωτήματα.........δύσκολα να απαντηθούν. Απο καταβολής κόσμου ο άνθρωπος αναζητά αυτές τις απαντήσεις.... δύσκολο πόνημα αλήθεια....
Γράφοντας τώρα μου ήρθε στο νου το Μονόγραμμα του Ο.Ελύτη....και θα ήθελα να δώσω κάποια μικρά αποσπάσματα που νιώθω οτι είναι πολύ κοντά στην ιστορία όπως την αντιλαμβάνομαι....Μιλά για την αγάπη και ξεκινά έτσι....

Θά πενθώ πάντα -- μ’ακούς; -- γιά σένα,
μόνος,στόν Παράδεισο

Κάπου παρακάτω λέει....

Πενθώ τόν ήλιο καί πενθώ τά χρόνια που έρχονται
Χωρίς εμάς καί τραγουδώ τ’άλλα πού πέρασαν
Εάν είναι αλήθεια.

Η ψυχή μας νιώθω πως ήρθε για να μάθει .... η καθεμία κάτι διαφορετικό.... που κάποια στιγμή στην πορεία μας θα το καταλάβουμε ...ίσως......
Πιστεύω το «μάθημά» της – ο λόγος που αποχωρίστηκε την «Ουτοπία»??θελημένα ή αθέλητα - είναι εκείνο το μοτίβο που μοιάζει να επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά..... μέχρι να το καταλάβουμε....οτι « εδώ κάτι γίνεται κάτι δεν κάνω σωστά».
Ίσως, για να ακολουθήσω το σενάριο της ιστορίας, το μάθημα της ψυχής να είναι αυτό που αμφισβήτησε στην «Ουτοπία», εκεί που όλα είναι δωσμένα όπως τα θέλει ο ΗΛΙΟΣ.
Η ψυχούλα λοιπόν που αμφισβητεί κάτι απο αυτά μπαίνει στον κόσμο της λήθης και μαθαίνει απο την αρχή.... Έχει την ευκαιρία ....και με αγάπη ο ΗΛΙΟΣ δεν την στέλνει μονάχη.....για να μπορεί να μοιραστεί....
Για μένα είναι πολύ σημαντική έννοια το μοιρασμα. Ό,τι ζούμε, ο,τι μαθαίνουμε αν δεν το μοιραστούμε είναι σαν να το κλέβουμε.....Και αν δεν μοιραστούμε δεν μπορούμε να αγαπήσουμε.... Δεν μπορώ να το εξηγήσω παραπάνω.... γιατί είναι κάτι που το νιώθω...και με τα συναισθήματα αντιμετωπίζω πάντα το πρόβλημα να μην μου φτάνουν οι λέξεις.....

Στόν Παράδεισο έχω σημαδέψει ένα νησί
Απαράλλαχτο εσύ κι ένα σπίτι στή θάλασσα

Μέ κρεβάτι μεγάλο καί πόρτα μικρή
Έχω ρίξει μές στ’άπατα μιάν ηχώ
Νά κοιτάζομαι κάθε πρωί που ξυπνώ

ΝΑ ΣΕ ΒΛΕΠΩ ΜΙΣΗ ΝΑ ΠΕΡΝΑΣ ΣΤΟ ΝΕΡΟ
ΚΑΙ ΜΙΣΗ ΝΑ ΣΕ ΚΛΑΙΩ ΜΕΣ ΣΤΟΝ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ...

Έτσι τελειώνει το Μονόγραμμα.....

 

Οφείλω να ομολογήσω πως το συγκεκριμένο thread δεν ήθελα να το διαβάσω. Δεν ξέρω γιατί, απλά κάτι μέσα μου αντιδρούσε.
Πηγαινοερχόμουν και σκόνταφτα πάνω του, το μοναδικό thread που δεν διάβασα.

Τώρα το διάβασα…

Μπορώ να πω τις σκέψεις μου αναφορικά με τα ερωτήματα, αν και δεν μπορώ να ορκιστώ πως οι απαντήσεις πηγάζουν μέσα από το παραμυθάκι.

Όλα είναι αποτελέσματα των επιλογών μας, και η επιλογή του Αδάμ και της Εύας ήταν να φύγουν.
Ο Ήλιος είναι η μια μοναδική πηγή, απ΄ όπου ερχόμαστε για να μαζέψουμε καινούρια γνώση, για να επιστρέψουμε και τανάπαλιν.
Τίποτα απ΄ ότι βιώνουμε δεν είναι καινούριο, απλά ξεχασμένο. Καινούριοι μπορεί να είναι οι τρόποι που τα αποδεχόμαστε, αφομοιώνουμε, αντιδρούμε, αποφασίζουμε και επιλέγουμε.
Μπορούμε να επιλέξουμε να μάθουμε, αυτό το οποίο ήρθαμε να μάθουμε, μπορούμε να επιλέξουμε να μην.
Τα άτομα που είναι στο δρόμο μας, δεν είναι εκεί τυχαία. Τίποτα δεν είναι τυχαίο.
Εχθρός μας μπορεί να μοιάζει κάποιος που είναι εκεί για να μας βοηθήσει να μάθουμε κάτι απ΄ αυτά που πρέπει να μάθουμε, κι αυτό τον κάνει πολύτιμο.

 

Ωραιότατο αλληγορικό κείμενο Αφέντη Επιθυμιών.

Από αυτά που αξίζει να μην περάσουν έτσι. Από αυτά που είτε σχολιάζει Κ/κανείς άμεσα, είτε καθόλου... το είχα αφήσει στα υπό σκέψη για λίγες μέρες.

Για τον Αδάμ και την Εύα δεν θα μάθουμε ποτέ, φοβάμαι. Αναρίθμητες ψυχές εδώ και χιλιάδες χρόνια, τους θέλουν να εκδιώκονται. Αν υπάρχει και εναλλακτική πιθανότητα, που λογικά υπάρχει, δεν είναι συλλογικά αναγνωρίσιμη.

Αλλά αν ήθελαν να φύγουν ο Αδάμ και η Εύα, εξαρτάται βέβαια και από τη διάσταση που παίρνει η λέξη "ήθελαν", έπεται ότι η έννοια "συνέπειες" τους ήταν οικεία.

Έτσι όπως τους γνωρίσαμε, ο Αδάμ και η Εύα είχαν περιορισμένη γνώση του τί σημαίνει η λέξη "επιλογές" και η λέξη "συνέπειες". Άπειροι μείον ένας οι βαθμοί ελευθερίας στην μη επισύρουσα συνέπειες κίνησή τους. Μόνο μήλο δεν μπορούσαν να φάνε, όλα τ άλλα επιτρέπονταν. Τί κρίση να έχουν σε αυτό το περιβάλλον;

Ίσως όμως, εν αγνοία του δημιουργού τους, κάποια στιγμή να διαμορφώθηκε μέσα τους η ανησυχία της δημιουργίας και αυτή να έφερε όλα τ άλλα.

Ίσως να δημιουργήθηκαν επειδή το θέλησαν. Χωρίς εξωγενή ενέργεια. Πόσο αβάσταχτα γοητευτικό. Πόσο έωλο σε κάθε κριτική.

Μία από τις πιό αρχαίες και ελκυστικές θεωρίες για τη δημιουργία του σύμπαντος, για το μπιγκ μπαγκ δηλαδή ήταν και μία κάποιων Αιγύπτιων:
«Το σύμπαν δημιουργήθηκε επειδή το θέλησε».
Όχι επειδή, όπως υποστηρίχτηκε, μεταξύ άλλων, αργότερα, «κάποιος πρέπει ν άναψε το φυτίλι για το μπιγκ μπαγκ». Επειδή το θέλησε. Βρήκε τη δύναμη, την ενέργεια και το έκανε.

Έτσι και ο Αδάμ και η Εύα, θέλησαν να «γίνουν».

Θέλησαν να πονέσουν, θέλησαν να προξενήσουν πόνο, θέλησαν να βλέπουν άλλους να πονάνε.

Ένα θέμα, εκτός από αυτά που θέτετε, ήταν ο δημιουργός Θεός του Αδάμ και της Εύας.

Να συγκλονίστηκε άραγε όταν τα πιό εξελιγμένα δημιουργήματά του πήραν διαστάσεις πλουσιότερες από αυτές που είχε προπλάσει; Γι αυτό άραγε να τους είχε στερήσει εκείνον τον έναν και μοναδικό βαθμό ελευθερίας; Για να τους αφήσει να αυτοδημιουργηθούν; Ίσως να τους αγαπούσε πιό πολύ από ποτέ την ώρα που τους έστελνε μακρυά του; Άραγε να τους είχε δικούς του με την έννοια του δικαίου ή με την έννοια της αγάπης; Εμείς εδώ κάτω τον έχουμε τόσο για πάνσοφο όσο και για πανάγαθο. Τί να μέτρησε εκείνη την ώρα, η σοφία ή η αγαθοσύνη;

Και ο ΗΛΙΟΣ σας, από ενδογενή ενέργεια αποτελείται. Η ενέργεια που μονο δίνει. Μία αξία πέρα από κάθε αμφισβήτηση. Δεν μας ρώτησε αν τον θέλουμε ή όχι. Αδιάφορο του είναι το αν και κατά πόσο αναγνωρίζουμε την ύπαρξή του. Δεν τον απασχολεί καν αν αναγνωρίζουμε την ανάγκη που τον έχουμε. Είναι εκεί. Όταν αναγνωρίσουμε την ανάγκη του, δε μας στερεί την παρουσία του.

Οι ψυχούλες παίρνουν ενέργεια, την κάνουν κάτι άλλο από αυτό που ήταν και την αφήνουν πίσω τους όταν φεύγουν. Διαμορφώνουν τις αναρίθμητες αλληλουχίες των κρυφών γεγονότων. Όλες μαζί και η κάθε μία μόνη της. Μαθαίνουν αυτά που θέλουν, μετά αυτά που μπορούν και όταν έρθει η ώρα, αυτά που δεν μπορούν. Αν έρθει αυτή η ώρα, γιατί δεν έρχεται για όλες τις ψυχούλες, για κάποιες μόνο και πολύ σπάνια.