Αισθήσεις

Ακίνητος έμεινε ο αέρας
καθώς μπροστά
στα χτυπήματά Σου γονάτισα,
μαδώντας τα φύλλα του χρόνου
που αδυσώπητος περνά.
Ρέουν οι μέρες άκλωνες
κι η σκουριά τα χέρια μου μαυρίζει
Μέσα στη τρέλα του μυαλού μου
καθαρό νερό ψάχνω
μα λύκου ψυχή βρίσκω
και θάνατο αργό
Φώναξα τον ποταμό
απ’ τα χέρια τη σκουριά
να μου ξεπλύνει,
μα αιμορράγησα τον ωκεανό
και γι’ αυτό το λουρί σου στο λαιμό μου
δένω πιο σφηχτά
Με αργή προσεκτική ταλάντευση
αρκούμαι σ’ όσα με αφήνεις να νιώθω
αρνούμαι όσα δε νιώθω πια.
Άκαρδος, στέκομαι μόνος επιθυμώντας
κρυφά για το σάλιο από κάποιο φιλί
για κάποιο παγωμένο χάδι
ή για ένα βλέμμα κενό.
Εγκαταλείπω γυμνό το είναι μου
μαζί με το εντός μου
εν τω μέσω χλωμών ημερών
εγκαταλείπω έρποντας
την κόχη που χρόνια ήμουν κρυμμένος
για να πλυθώ με το αίμα
που στάλαξαν τα σύννεφα
Προσπαθώ ν’ ανοίξω τις πόρτες
μα κάθε που μια ανοίγω
άλλες εκατό ξεπηδούν
κι από πίσω τέρατα καραδοκούν
που ανίκητα μου μοιάζουν
σ’ αυτή τη ζωή μα και στην άλλη.
Η ύπαρξή μου τίποτα δε σημαίνει πια
μονάχα να...
που παρασύρομαι προς τα συνεχή αστέρια,
προς το αδύνατο σεληνόφωτο,
στο κρύο της σταλαγματιάς
στο φόβο των δακρύων
στη μοναξιά…

 

Πολύ όμορφο. Με άγγιξε αρκετά  

 

Θα έλεγα ότι με ενέπνευσε αρκετά. Ιδίως στο σημείο που γονατίζει κάτω από τα χτυπήματα. Τα δε "λύκου ψυχή" και "άκαρδος" μου θυμίζουν μικρά παιδάκια που πάνε στο σινεμά και ταυτίζονται με όλους τους Super Heroes.

Θα ήθελα επίσης να προσθέσω ότι καμιά φορά είναι πιο απολαυστικό (από σαδιστικής απόψεως) να κάνουμε τον άλλον να γονατίσει από τα χάδια. Να σέρνεται στο πάτωμα, στα πόδια μας, και να λέει "φτάνει, όχι άλλο, μην μ' αγαπάς τόσο πολύ, δεν το αντέχω."

Εκεί ακριβώς, εγώ προσωπικά που δεν φημίζομαι και τόσο για την αυτοκυριαρχία μου, θα τον έπνιγα σε έναν ωκεανό τρυφερότητας.