Αιχμάλωτη του Σκοτεινού Βασιλιά

Όσες και όσοι με γνωρίζουν ξέρουν τη βαθιά σχέση που έχω με την ελληνική μυθολογία – μια σχέση παθιασμένη, σχεδόν μυστικιστική. Μια από τις πιο αγαπημένες μου ιστορίες είναι ένα παράξενο, σκοτεινό ειδύλλιο με πολλά στοιχεία κυριαρχίας και υποταγής: η αρπαγή της Περσεφόνης. Ο μύθος αυτός, που τον αφηγείται με λεπτομέρειες ο ομηρικός ύμνος 2, αποτελούσε τη ραχοκοκαλιά των Ελευσινίων Μυστηρίων – της σημαντικότερης μυητικής λατρείας στην αρχαία Ελλάδα, η οποία ζέσταινε τις καρδιές των ανθρώπων για πάνω από χίλια χρόνια.

Η υπόθεση εκτυλίσσεται ως εξής: ο Πλούτων, ο «πλουτοδότης» άρχοντας του Κάτω Κόσμου, ερωτεύεται τη νεαρή Περσεφόνη, την κόρη της θεάς Δήμητρας. Καθώς εκείνη τριγυρνάει ανέμελα μαζεύοντας λουλούδια, η γη έξαφνα ανοίγει κι από τα βάθη της πετάγεται εκείνος πάνω σε χρυσό άρμα που το έσερναν αθάνατα άλογα. Την αρπάζει και, άθελά της, την παρασύρει στο σκοτεινό του βασίλειο.

Η μητέρα της την αναζητά παντού – μάταια όμως. Απελπισμένη, αποφασίζει να … κάνει απεργία. Εφόσον είναι η προστάτιδα της γεωργίας, αρνείται να επιτρέψει στους σπόρους να φυτρώσουν. Οι άνθρωποι κινδυνεύουν να πεθάνουν της πείνας κι οι θεότητες απομένουν χωρίς προσφορές και θυσίες. Για να αποτρέψει το κακό παρεμβαίνει ο Δίας, στέλνοντας τον Ερμή να φέρει πίσω τη χαμένη κοπέλα. Ωστόσο, ο βασιλιάς του Άδη δεν εγκαταλείπει τόσο εύκολα την αγαπημένη του. Με μια κίνηση ματ, της δίνει να φάει ένα σπειρί ροδιού. Σήμερα ο καρπός αυτός θεωρείται γούρι, αλλά εκείνα τα χρόνια ήταν σύμβολο του έρωτα και του γάμου, φρούτο ιερό της Αφροδίτης και της Ήρας.

Η Περσεφόνη τελικά ξαναγυρίζει στη γη κι αγκαλιάζει γεμάτη χαρά τη μητέρα της. Ωστόσο, όταν εκείνη μαθαίνει ότι έφαγε το σπειρί του ροδιού, καταλαβαίνει τις συνέπειες. Κάθε έτος η νεαρή θεά πρέπει να επιστρέφει στη χώρα των νεκρών, ζώντας εκεί για το ένα τρίτο της χρονιάς – το χειμώνα. Μόνο όταν η γη πλημμυρίζει λουλούδια, η Κόρη, προσωποποίηση της άνοιξης, θα ανεβαίνει πάλι στον επάνω κόσμο.

Λέγεται πως οι μύθοι καθρεφτίζουν τα βάθη της ανθρώπινης ψυχής. Την αρχετυπική τους ουσία την βλέπουμε κάποτε μέσα στην ίδια τη ζωή μας – τουλάχιστον εγώ την έχω δει ξανά και ξανά. Κάτω από την επήρειά της γράφτηκε το παρακάτω ποίημα. Είναι αφιερωμένο στον άνδρα εκείνο που όταν μ’ αγγίζει νιώθω το πύρινο χάδι του Χθόνιου Θεού.


Στον Πλούτωνα

Στα χείλη σου γεύομαι το νέκταρ της ύπαρξης
Πλούτωνα, Χθόνιε Βασιλιά.
Μαυροφόρος, αινιγματικός.
Φίδι υψώνει το κεφάλι μες απ’ το στήθος σου
στα βάθη τού είναι με ταξιδεύει
στο σκοτεινό σου βασίλειο
μ’ ανακαλύπτω ξανά.

Εγώ η Περσεφόνη
στο πάθος σ’ αφουγκράζομαι
γιε της Νύχτας
αδελφέ του Ονείρου
Έρωτα μαυροφτέρουγε
Πυρίδρομε
της γνώσης ερπετό ακατανίκητο.

Βυθίζομαι στο προαιώνιο σκότος
αναζητώ την αέναη φωτιά σου
γλείφει το σώμα
μπαίνει κάτω απ’ το δέρμα.

Πίνω τη λάβα του κορμιού σου
αγίασμα
νερό μιας αρχέγονης μνήμης
ξυπνάει τα κύτταρα.

Κύριε των ψυχών
γεύομαι το ρόδι σου
- καρπό απαγορευμένο –
ξεκινώ το ταξίδι της μύησης
εγώ η Περσεφόνη
αιχμάλωτή σου και βασίλισσα.

Σ’ ακολουθώ
ιεροφάντιδα αφοσιωμένη
με σπονδές μες από το κορμί μου
χοές οργασμικές
στο αχόρταγο στόμα σου.

Πλούτων κι Αφροδίτη
συναντιόμαστε ξανά
σμίγουν τ’ αντίθετα,
οι δυο ενέργειες που χορεύουν στο σύμπαν.

Η ζωή εν τάφω κατεβαίνει
για να βρει τις πηγές της ύπαρξης
και να μεθύσει.

Στους κήπους σου κατέρχομαι
στους χθόνιους ρυθμούς σου χορεύω
κοινωνώ ουσία μυστική
γεύση πρωτόγνωρη
ηδονή εκστατική, πανάρχαια.

Ακτινοβολία απόκοσμη
πύρινο χάδι που διατρέχει το σώμα μου
τ’ άγγιγμά σου, Πλουτοδότη
διφυή γιε της Νύχτας
Έρωτα Πρωτόγονε
Φάνη, Όνειρε, Θάνατε.

 

Πανέμορφα, η διήγηση και το ποίημα, μου άρεσαν πολύ  

 

 ​

Είχε κι ένα σκύλο ο Πλούτωνας; Κάτι μου θυμίζει η δεύτερη φωτό.

 

Συναρπαστική εικόνα! Σε ευχαριστούμε.

Ο τρικέφαλος σκύλος του Πλούτωνα είναι - ποιος άλλος; - ο Κέρβερος...

 

Έχεις απόλυτο δίκιο! Να ξεχάσω τον Κέρβερο και μάλιστα να τον ψιλομπερδεύω με τον Άργο! Πρέπει ν αρχίσω ασκήσεις μνήμης το ταχύτερο δυνατό!

 

Ξαναγυρίζει η Περσεφόνη, όλο και περισσότερο θλιμμένη, ψάχνοντας να βρει τι έμεινε, εκεί που φύτρωνε φλισκούνι κι άγρια μέντα κι έβγαζε η γης το πρώτο της κυκλάμινο...Ο εφιάλτης της στοιχειώνει το βεβηλωμένο βωμό, όπου σήμερα ξεπουλιώνται αδιάντροπα τα πάντα.

Κοιμήσου Περσεφόνη...ο εφιάλτης σου είναι πια η δική μας πραγματικότητα.

 

Σε ευχαριστούμε, llazouli, για το βίντεο! Υπέροχο, όπως και το τραγούδι της Φαραντούρη. Στο ίδιο κλίμα θα προτείνω άλλο ένα βίντεο, που προέρχεται από το ντοκιμαντέρ Αγέλαστος Πέτρα:




Παρά την απαισιοδοξία, όμως, που εμπνέει η κατάσταση στην Ελευσίνα, ας μην ξεχνάμε ότι παραμένει χώρος προσκυνήματος για ανθρώπους από τον κόσμο ολόκληρο. Όποτε κι αν πάει κανείς, πλησιάζοντας στη σπηλιά του Πλούτωνα μέσα στον αρχαιολογικό χώρο, θα δει προσφορές αφημένες εκεί με σεβασμό. Ίσως γιατί η Περσεφόνη ζει ακόμη μέσα μας...

 

Το κείμενο,(όπως και οι μύθοι γενικότερα) βρίθει συμβολισμών...
Καταστάσεις που βιώνονται στα βάθη της ψυχής μας......

Πολύ όμορφο λίζα....

 

Σας ευχαριστώ εκ βαθέων για τα καλά σας λόγια, καθώς και για τις υπέροχες φωτογραφίες και τα βίντεο!

Είθε η μυστηριακή ομορφιά της Περσεφόνης να μας χαρίζει απλόχερα την έμπνευση...