Ανθρώπινα Δικαιώματα

Moderator's notification:

γε.....ΟΡΓΙΟΣ και MindMaster οι ανταλλαγή τέτοιων προσβλητικών σχολίων και δη σε νήμα περί ανθρώπινων δικαιωμάτων αφαιρεί από τα όποια επιχειρήματά σας κάθε δικαιο.

Σεβαστείτε το νήμα και αφήστε "χώρο" να τοποθετηθούν σε αυτό όσοι ενδιαφέρονται για το θέμα.

 

[nomedia=""]YouTube- Child Labour - Philippines[/nomedia]

 

«Με αγόρασαν για να ζητιανεύω»
Εξιχνιάσθηκε κύκλωμα εμπορίας ανθρώπων στη Θεσσαλονίκη
ΡΕΠΟΡΤΑΖ: Κώστας Κουκουμάκας
ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: Τετάρτη 17 Μαρτίου 2010
«Με έχουν βγάλει στα φανάρια, με εκμεταλλεύουν, μπορό να δήξω το σπίτι τους για να τους πιάσετε». Ένα ανορθόγραφο σημείωμα- κραυγή βοήθειας, που παρέδωσε Βούλγαρος ζητιάνος σε αστυνομικό, ήταν η αφορμή για την εξιχνίαση κυκλώματος εμπορίας ανθρώπων στη Θεσσαλονίκη.

Όπως αποκαλύφθηκε, οι Βούλγαροι μαφιόζοι είχαν αγοράσει έναν ανάπηρο συμπατριώτη τους για 1.000 λέβα (500 ευρώ) στη Σόφια και τον έφεραν στη Θεσσαλονίκη, αναγκάζοντάς τον να ζητιανεύει στα φανάρια. Η λύτρωση για τον ίδιο ήρθε όταν ένας συμπατριώτης του, επίσης ζητιάνος στο ίδιο πόστο, έδωσε κρυφά το σημείωμα σε έναν αστυνομικό που περνούσε τυχαία από τον δρόμο.

Η απίστευτη υπόθεση άρχισε να ξετυλίγεται τον περασμένο Σεπτέμβριο, στη Θεσσαλονίκη. Αστυνομικοί συνέλαβαν έναν ανάπηρο Βούλγαρο επαίτη και τον παρέπεμψαν στο Αυτόφωρο, όπου του επιβλήθηκε ποινή φυλάκισης λίγων μηνών, με αναστολή. Όπως παραδέχθηκε, είχε έρθει οικειοθελώς στην Ελλάδα και ζούσε με τη σύζυγο και το κοριτσάκι τους, ζητιανεύοντας στα φανάρια. Ο ίδιος κρατούσε τα χρήματα για τον εαυτό του και δεν ήταν «υπό την επιτήρηση» κανενός. Δεν συνέβαινε όμως το ίδιο με τον 60χρονο συμπατριώτη του, επίσης ανάπηρο, με τον οποίο μοιραζόταν το ίδιο πόστο στην οδό Κ. Καραμανλή. Εκείνον τον επιτηρούσαν τρεις Βούλγαροι μαφιόζοι, τον χτυπούσαν και του άρπαζαν τα χρήματα. Βλέποντας το μαρτύριό του, αποφάσισε να τον βοηθήσει.

Εκμυστηρεύτηκε το δράμα του
Κατά τη διάρκεια της δίκης στο Αυτόφωρο, εκμυστηρεύτηκε στη Βουλγάρα διερμηνέα το δράμα του συμπατριώτη του και της ζήτησε να γράψει ένα σημείωμα στα ελληνικά που θα μιλούσε για εκείνον. «Εγώ είμαι βούλγαρος πολύ φτοχώς, κάπιο βούλγαρη με έχουν βγάλει στα φανάρια και με εκμεταλλεύουν, με δέρνουν πολύ, μπορό να δήξω το σπίτι τους για να τους πιάσετε γιατή ένναι κακή», έγραφε επί λέξει το ανορθόγραφο σημείωμα, το οποίο δίπλωσε στην τσέπη ο επαίτης και γύρισε στο πόστο του.

Τον κρατούσαν κλειδωμένο

ΛΙΓΕΣ ημέρες αργότερα, ο Βούλγαρος έδωσε το σημείωμα σε έναν αστυνομικό που περνούσε τυχαία από τον δρόμο, δείχνοντάς του τον άλλο ζητιάνο. Όταν ειδοποιήθηκαν και έφθασαν στο σημείο αστυνομικοί του Οργανωμένου Εγκλήματος της Ασφάλειας, εμφανίστηκε μία γυναίκα κι έδειξε στους αστυνομικούς την ταυτότητα του 60χρονου επαίτη. Όλοι μαζί οδηγήθηκαν στο αστυνομικό μέγαρο, όπου άρχισε να αποκαλύπτεται βήμα βήμα η υπόθεση. Ο ευφυής επαίτης μίλησε στους αστυνομικούς για το σημείωμα και ο 60χρονος άρχισε να εξιστορεί το δράμα του. Ένα ζευγάρι Βουλγάρων τον είχε αγοράσει στη Σόφια για 1.000

λέβα και τον έφερε με τη βία στη Θεσσαλονίκη. Τον κρατούσαν κλειδωμένο σε μια μισοχτισμένη οικοδομή και τον ανάγκαζαν να ζητιανεύει στα φανάρια, κρατώντας τα χαρτιά του. Μια μέρα τον χτύπησαν και απείλησαν ότι θα τον σκοτώσουν «επειδή είχε μαζέψει μόνο 150 ευρώ».

Όλα αυτά, τις απειλές και τις παρακολουθήσεις, τα έβλεπε ο νεαρός επαίτης που απευθύνθηκε τελικά στις αρχές. Οι Βούλγαροι μαφιόζοι μάλιστα είχαν δυσαρεστηθεί με την παρουσία του στο ίδιο πόστο με τον «δικό τους» και μια μέρα τού άρπαξαν και τα δικά του χρήματα.

Με βούλευμα του Συμβουλίου Πλημμελειοδικών Θεσσαλονίκης, παραπέμπονται να δικαστούν στο Μεικτό Κακουργιοδικείο «για εμπορία ανθρώπων κατ΄ εξακολούθηση, από κοινού και κατ΄ επάγγελμα» ένας 53χρονος Βούλγαρος, μια 39χρονη και ο σύζυγός της, ο οποίος όμως αναζητείται.

TA NEA

 

Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία, Κυριακή 28 Μαρτίου 2010
ΔΥΟ ΔΙΣΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΑ ΘΥΜΑΤΑ ΣΕ ΟΛΟ ΤΟΝ ΠΛΑΝΗΤΗ

Και ξαφνικά η πείνα επανεμφανίζεται
Τα βιοκαύσιμα «έκαψαν» την αγροτική παραγωγή

Του STEPHANE PARMENTIER*

«Το πρόβλημα του υποσιτισμού ήταν ήδη οξυμένο όταν οι τιμές των τροφίμων παρέμεναν ακόμα λογικές και ο κόσμος βίωνε περίοδο οικονομικής ευμάρειας. Η παγκόσμια επισιτιστική κρίση, όμως (2006-2008), συνεπικουρούμενη από την οικονομική ύφεση, έφερε την καταστροφή» διαπιστώνει ο Ντανιέλ Γκούσταφσον, διευθυντής του Οργανισμού Τροφίμων και Γεωργίας των Ηνωμένων Εθνών (FAO). Ο προϋπολογισμός του Παγκόσμιου Διατροφικού Προγράμματος πέρασε από τα 6 στα 3 δισεκατομμύρια δολάρια, στο διάστημα 2007-2008. Σύμφωνα με τον FAO, 30 δισεκατομμύρια δολάρια ετησίως θα ήταν αρκετά, προκειμένου, έως το 2015, να μειωθεί ο αριθμός των ανθρώπων που πλήττονται από την πείνα. Είναι λιγότερο από το ένα δέκατο των ενισχύσεων που δίνονται για τη γεωργία των πλούσιων χωρών. Ποιο γεωργικό μοντέλο θα καταφέρει να δώσει τροφή στα εννέα δισεκατομμύρια άτομα που θα αριθμεί ο πλανήτης το 2050;
«Η πείνα δεν είναι φυσική κατάρα», υπογραμμίζει ο Ολιβιέ Ντε Σούτερ, ειδικός απεσταλμένος των Ηνωμένων Εθνών για το δικαίωμα στην τροφή (1). Είναι το αποτέλεσμα επιζήμιων πολιτικών επιλογών.

Η συγκεκριμένη διαπίστωση μοιάζει φρικτή και σωτήρια συγχρόνως. Φρικτή, εξαιτίας της έκτασής της: Ο FAO εκτιμά ότι, το 2009, ένα δισεκατομμύριο άνθρωποι υποσιτίζονταν (2). Πλέον αυτών, δύο δισεκατομμύρια άτομα αναμένεται να πληγούν από υποσιτισμό, ενώ εννέα εκατομμύρια θα πεθαίνουν ετησίως (3).

Σωτήρια, επειδή θα μπορούσαμε να αποφύγουμε την επισιτιστική κρίση πραγματοποιώντας άλλες κοινωνικές επιλογές. Οι λύσεις αντικατάστασης, οι οποίες τεχνικά είναι ρεαλιστικές και αποτελεσματικές, καθώς συγκροτούνται από ένα άλλο μοντέλο ανάπτυξης, δεν λείπουν. Ωστόσο, η ταυτοποίησή τους προϋποθέτει την ταυτοποίηση των αιτιών του μαρασμού.

Πρώτα από όλα, έχουμε την πρόσφατη όξυνση της κρίσης. Εκατό εκατομμύρια επιπλέον θύματα πείνας καταγράφηκαν σε έναν χρόνο. Η συγκεκριμένη καταστροφή προκλήθηκε από την εκτίναξη των τιμών των γεωργικών προϊόντων σε παγκόσμιο επίπεδο, το 2007 και το 2008, η οποία είχε διαφορετικό αντίκτυπο στις εσωτερικές αγορές των εν λόγω χωρών (4).

Το ιστορικό χαμηλό σε αποθέματα διαδραματίζει καταλυτικό ρόλο στην εξέλιξη αυτή.

Σύμφωνα με τον αγρονόμο μηχανικό Μαρσέλ Μαζουαγέ, «η αιτία μείωσης των αποθεμάτων είναι η πτώση των τιμών που σημειώθηκε κατά τα προηγούμενα είκοσι πέντε χρόνια. Αυτό συμβαίνει κάθε είκοσι πέντε με τριάντα χρόνια, εδώ και δύο αιώνες. Από το 1975 έως το 2005-2006, οι τιμές των αγροτικών πρώτων υλών στην παγκόσμια αγορά είχαν διαιρεθεί περίπου με το έξι. Τα αποθέματα σταδιακά άδειαζαν. Οσο για τα δημητριακά, είχαν πέσει σε λιγότερο από το 16% της παγκόσμιας παραγωγής και κατανάλωσης. Μόλις φτάσουμε σε τέτοια επίπεδα, ένα τίποτα είναι αρκετό για να εκτιναχθούν οι τιμές σε ανυπολόγιστο ύψος».

Το βιοντίζελ

Εύκολα διακρίνουμε τη σπίθα που πυρπόλησε την κατάσταση: Η ταχύτατη αύξηση στη ζήτηση αγροκαυσίμων στις ΗΠΑ (2004-2005) και στην Ευρώπη. Η πίεση αυτή, καθώς ασκούνταν σε ήδη πολύ ασθενή αποθέματα, προκάλεσε αισθητή αύξηση των παγκόσμιων τιμών σε πολλά βασικά προϊόντα, μεταξύ των οποίων το καλαμπόκι και τα φυτικά έλαια (φοινικέλαιο, σογιέλαιο, ραφινέλαιο), τα οποία αντίστοιχα χρησιμοποιούνται στην παραγωγή αιθανόλης και βιοντίζελ.

Στις αγορές του Σικάγου, της Νέας Υόρκης, του Κάνσας Σίτι και της Μινεάπολης, η μαζική παρέμβαση κερδοσκοπικών κεφαλαίων (5) επιταχύνει και διευρύνει τα κινήματα αύξησης των τιμών. Επιβαρυντικός παράγοντας, η υπερτίμηση του πετρελαίου, η οποία επιφέρει, με τη σειρά της, την υπερτίμηση των χημικών εισροών, των εισροών των μεταφορών και της ενέργειας.

Η άνοδος, όμως, του αριθμού των θυμάτων του υποσιτισμού δεν εξηγείται μόνο από αυτούς τους παράγοντες. Προκύπτει, κατ' αρχάς, από την τεράστια φτώχεια που χαρακτηρίζει την καθημερινότητα -για τον επιπλέον λόγο ότι οι τιμές των τροφίμων έχουν πάρει φωτιά. Ετσι, το 80% των ανθρώπων που πλήττονται από το φαινόμενο είναι αγρότες: 50% μικροκαλλιεργητές, 10% εκτροφείς και 20% άκληροι καλλιεργητές (6).

Οσο για το 20% των κατοίκων των πόλεων που μαστίζεται από την πείνα, πρόκειται, εν μέρει, για άτομα που έχουν μετοικήσει στις πόλεις από αγροτικές περιοχές, με την ελπίδα μιας καλύτερης ζωής. Το ερώτημα διαμορφώνεται, λοιπόν, ως εξής: Γιατί τόσοι αγρότες ζουν στη φτώχεια;

Η απάντηση μοιάζει θλιβερά απλή. Στις διεθνείς, εθνικές και τοπικές αρχές που είναι αρμόδιες για θέματα αγροτικής και εμπορικής πολιτικής, οι αποφάσεις, γενικά, λαμβάνονται χωρίς να λαμβάνονται υπόψη τα συμφέροντα των αγροτών. Αυτό, εξάλλου, μαρτυρούν και τα μέτρα που προβλέπονται από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου (ΠΟΕ), οι πολιτικές διαρθρωτικής προσαρμογής της Παγκόσμιας Τράπεζας (Π.Τ.) και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (ΔΝΤ), οι συμφωνίες ελεύθερης συναλλαγής και οι πολιτικές εξαγωγικής γεωργίας που υιοθετούν ορισμένα κράτη ή περιοχές του κόσμου, όπως οι Ηνωμένες Πολιτείες, η Ευρωπαϊκή Ενωση, η Βραζιλία...

Τα μέτρα του ΠΟΕ περιλαμβάνουν το άνοιγμα των συνόρων, την εγκατάλειψη της διαχείρισης της προσφοράς (με την προσαρμογή της στη ζήτηση), τη διάλυση των μηχανισμών αποθήκευσης των αποθεμάτων και των γραφείων εμπορευματοποίησης.

Τα δικαιώματα

Η εφαρμογή τους συγκρούεται με τα συμφέροντα και τα θεμελιώδη δικαιώματα των αγροτών.

Δεδομένου ότι ευθυγραμμίζει προοδευτικά τις εσωτερικές τιμές με τις διεθνείς, καθιστά ασταθή και αβέβαια τα εισοδήματά τους. Θέτοντας σε σκληρό ανταγωνισμό τους γεωργούς με τις εταιρείες κολοσσούς, ενθαρρύνει την παγίωση μη βιώσιμων ανταλλαγών γεωργικών προϊόντων, όπως, για παράδειγμα, τις ξαφνικές αυξήσεις των εισαγωγών.

Στο εθνικό επίπεδο, κάτι τέτοιο συνεπάγεται ασυνήθιστη αύξηση του όγκου του συγκεκριμένου προϊόντος, η οποία συνδυάζεται με μεγάλη πτώση της τιμής. Καθώς ασκεί δυσβάστακτο ανταγωνισμό στα τοπικά προϊόντα, προκαλεί την κατάρρευση των εσωτερικών τιμών και των γεωργικών εισοδημάτων. Ετσι, οδηγεί τους αγρότες στη φτώχεια, καταστρέφει τους παραδοσιακούς τρόπους ζωής των μικροκαλλιεργητών και επιφέρει μαζική αγροτική ανεργία. Δεν υπάρχει τίποτα το πρωτοφανές εδώ.

Στο διάστημα 1984-2000, καταγράφηκαν 767 περιπτώσεις εκτίναξης εισαγωγών σε δεκαεπτά αναπτυσσόμενες χώρες. Δεδομένου ότι οδηγούν στην παρακμή της παραγωγής στις συγκεκριμένες χώρες, οι εισαγωγές διογκώνουν το επισιτιστικό έλλειμμα. Προκύπτει, λοιπόν, μια έντονη εξάρτηση από τις εισαγωγές και την εξέλιξη των διεθνών τιμών, για να διασφαλιστεί ο επισιτισμός των πληθυσμών (7). Και γίνεται εύκολα αντιληπτό πόσο η πρόσφατη άνοδος των τιμών αποδείχθηκε μοιραία για τις χώρες που εισάγουν τρόφιμα.

Η αστάθεια των δυνάμεων που είναι παρούσες στις αγροδιατροφικές αλυσίδες συμβάλλει, έτσι, στην αγροτική φτώχεια. Η ικανότητα των παραγόντων να έχουν βαρύνοντα λόγο στη διαπραγμάτευση των όρων προμήθειας ποικίλλει ανάλογα με τον βαθμό συγκεντρωτισμού του τομέα. Ετσι, ο τομέας της γεωργικής παραγωγής είναι πολύ λιγότερο συγκεντρωτικός από τους υπόλοιπους.

Ο πληθυσμός που πλήττεται εκτιμάται στα 2,6 δισ., ενώ ο αριθμός των αγροτικών εργατών στα 450 εκατομμύρια. Συγχρόνως, δέκα επιχειρήσεις ελέγχουν το 50% της προσφοράς σε σπορά και τρεις ή τέσσερις εταιρείες την πλειονότητα των παγκόσμιων ανταλλαγών κάθε προϊόντος. Οσο για τη διανομή, καταλήγει σε τέσσερις με πέντε αλυσίδες σουπερμάρκετ, οι οποίες νέμονται την αγορά σε κάθε ανεπτυγμένη χώρα, και οι οποίες ισχυροποιούνται στις χώρες του Νότου.

Αντιμέτωποι πανταχόθεν με πραγματικά ανυπέρβλητα εμπόδια, οι αγρότες έχουν μόνο μία επιλογή: να υποκύψουν στις απαιτήσεις των άλλων κρίκων της αλυσίδας. Ακόμη κι έτσι, όμως, η αστάθεια των δυνάμεων βρίθει συνεπειών. Επιτρέπει στους διανομείς να προμηθευθούν με πολύ μικρά έξοδα, επιβάλλει στους αγρότες τιμές μόνιμα κατώτερες των εξόδων παραγωγής και παρασύρει προς τα κάτω τους ήδη πολύ χαμηλούς μισθούς των εργαζομένων στις μεγάλες βιομηχανικές καλλιέργειες.

«Πράσινο» πρόβλημα

Οι παράγοντες που οδηγούν στην εκπτώχευση τους αγροτικούς πληθυσμούς είναι πολλοί: έλλειψη πρόσβασης στη γη, ιστορικά άνιση αναδιανομή των κερδών της παραγωγικότητας που προέρχονται από την «πράσινη επανάσταση» (8), ή ακόμη και μείωση της κρατικής βοήθειας στην ανάπτυξη. Παρουσιάζουν, ωστόσο, ως κοινό παρονομαστή την άρνηση της «πολιτείας» να εγγυηθεί την ανάπτυξη βιώσιμων αγροτικών καλλιεργειών.

Η εξάλειψη του υποσιτισμού απαιτεί ριζική αλλαγή στρατοπέδου, με στόχο την εγγύηση της ανάπτυξης στο πλαίσιο της επισιτιστικής κυριαρχίας. Μια τέτοια προσέγγιση προϋποθέτει σταθερές τιμές και κέρδος για όλους τους αγροτικούς πληθυσμούς της Γης. Γι' αυτό, απαιτούνται αποτελεσματικά συστήματα διαχείρισης της προσφοράς σε παγκόσμιο, εθνικό και τοπικό επίπεδο, βασισμένα στη συνεχή προσαρμογή των παραγωγών και σε μια διαφοροποιημένη προστασία στα σύνορα.

Συνεπώς, η επαναφορά της ισορροπίας στις σχέσεις μεταξύ των παραγόντων φαίνεται κρίσιμη, τόσο ενισχύοντας τη δύναμη των αγροτικών οργανώσεων όσο και μειώνοντας αυτήν της αγροδιατροφικής βιομηχανίας και της μεγάλης διανομής. Η επιπλέον επένδυση είναι θεμελιώδης -όχι, όμως, υπό οποιεσδήποτε προϋποθέσεις.

Δεκαετίες στήριξης της εντατικής αγροτικής βιομηχανίας έδειξαν τα όριά της. Η αγροοικολογία προσφέρει λύσεις που επιτρέπουν να αυξηθεί η παραγωγή συνδυάζοντας, παράλληλα, τον σεβασμό στον πλανήτη, περιορίζοντας, κυρίως, τον αντίκτυπο στην κλιματική αλλαγή.

Τον Απρίλιο του 2008, περίπου εξήντα κυβερνήσεις υπέγραψαν την έκθεση για τη Διεθνή Αξιολόγηση των Γνώσεων, των Επιστημών και των Τεχνολογιών στον τομέα της γεωργίας για την ανάπτυξη (IAASTD)» (9). Η πολυθεματική αυτή έκθεση, την οποία εκπόνησαν τετρακόσιοι ερευνητές από όλον τον κόσμο, καλεί στον εκ νέου προσδιορισμό και την αύξηση της χρηματοδότησης μιας αγροτικής οικολογίας.

Ζητά την εφαρμογή πολιτικών που θα εγγυώνται την πρόσβαση στη γη, στους σπόρους και το πόσιμο νερό. Η ανείπωτη αύξηση του αριθμού των θυμάτων πείνας το 2009, οδηγεί, τελικά, στο βασικό ερώτημα: Ποιό αγροτικό και επισιτιστικό μοντέλο θέλουμε;

(1) Τ. Nagant, «"La faim n' est pas une fatalite" pour Olivier De Schutter», Παγκόσμιο διατροφικό πρόγραμμα http://one.wfp.org.

(2) «Το κράτος της επισιτιστικής ανασφάλειας στον κόσμο, 2008», FAO, Ρώμη, 2009.

(3) «Οι απαρχές της παγκόσμιας επισιτιστικής κρίσης», Science actualites, άνοιξη 2008, universcience.fr - La Cit? des sciences

(4) Βλ. Dominique Baillard, «Παγκόσμιο ράλι στην αγορά δημητριακών», «Le Monde diplomatique»-«Κ.Ε.», 18-5-2008, βλ. Παγκόσμιο ράλι στην αγορά δημητριακών ! - monde-diplomatique.gr.

(5) Daniel G. De La Torre Ugarte και Sophia Murphy, «Η παγκόσμια επισιτιστική κρίση: Δημιουργώντας μια ευκαιρία για ένα πιο δίκαιο και βιώσιμο αγροδιατροφικό σύστημα παγκοσμίως», Heinrich Boll Foundation, Βερολίνο, 2008.

(6) Paula Cus Echaniz, «Διατροφικοί και οικονομικοί κίνδυνοι στη Μεσόγειο», Διεθνές κέντρο ανώτατων μεσογειακών αγροοικονομικών σπουδών (Ciheam), Παρίσι, 2009.

(7) Ο ΠΟΕ επιτρέπει προσωρινά στα κράτη θύματα της απότομης ανόδου των εισαγωγών, να αυξήσουν ξανά τους φόρους ή να επιβάλουν quotas. Ομως, οι όροι που θέτει καθιστούν αυτά τα μέτρα μη εφαρμόσιμα ή αναποτελεσματικά.

(8) Στις δεκαετίες του 1960 και του 1970, η «πράσινη επανάσταση» μετέτρεψε τη γεωργία των χωρών του Νότου, κυρίως στη Λατινική Αμερική και την Ασία, με την εντατικοποίηση των τεχνολογιών και τη χρησιμοποίηση δημητριακών σε δυναμικό υψηλής απόδοσης.

(9) Η έκθεση αυτή δημοσιεύθηκε στις 15 Απριλίου 2008 και διεξήχθη υπό την αιγίδα τριάντα κυβερνήσεων και τριάντα οργανώσεων της «αστικής κοινωνίας». Συμμετείχαν τέσσερις οργανώσεις του ΟΗΕ: ο Οργανισμός Τροφίμων και Γεωργίας (FAO), το Πρόγραμμα των Ηνωμένων Εθνών για την Ανάπτυξη (PNUD), το Πρόγραμμα των Ηνωμένων Εθνών για το Περιβάλλον (PNUE), ο Οργανισμός των Ηνωμένων Εθνών για την Εκπαίδευση, την Επιστήμη και τον Πολιτισμό (Unesco) και η Παγκόσμια Οργάνωση Υγείας (ΠΟΥ). Για μια σύνοψη της έκθεσης: International Assessment of Agricultural Knowledge, Science and Technology for Development

* Σύμβουλος και ανεξάρτητος ερευνητής (www.agriculture-viable.net), σύμβουλος σε θέματα γεωργικής πολιτικής στην Ενωμένη Ομοσπονδία Οργανώσεων Εκτροφέων και Καλλιεργητών, συνδικάτο της Βαλονίας, και μέλος της Via Campesina.

 

Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία, Σάββατο 3 Απριλίου 2010
Οι Κινέζοι εκθέτουν τους Αμερικανούς - Ο πετεινός κι ο γάιδαρος.
Του ΑΧΙΛΛΕΑ ΦΑΚΑΤΣΕΛΗ

Από το 1976 μέχρι σήμερα, κάθε χρόνο, το αμερικανικό υπουργείο Εξωτερικών εκδίδει την «ετήσια έκθεση περί των ανθρωπίνων δικαιωμάτων», καταγράφοντας την ποιότητα της δημοκρατικής νομιμότητας και των ατομικών και πολιτικών ελευθεριών σε 194 χώρες.

Επειδή όμως στον κόσμο των πολιτικών σκοπιμοτήτων, ο κρίνων (κατά κανόνα) δεν κρίνεται, από την μακρύτατη λίστα των υπό κρίση χωρών, υπάρχει μια τρανταχτή απουσία: οι ίδιες οι ΗΠΑ.
Αυτό ακριβώς το κενό έρχεται τώρα να καλύψει η Κίνα, ως έτερος αυτόκλητος επόπτης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και με σκοπό «να βοηθήσει τους λαούς του κόσμου να κατανοήσουν την πραγματική κατάσταση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στις Ηνωμένες Πολιτείες».

Το πολυσέλιδο κείμενο, που δόθηκε στη δημοσιότητα από το κινεζικό πρακτορείο ειδήσεων Ξινχούα (ολόκληρο στη διεύθυνση http:// news.xinhuanet.com/english2010/china/2010-03/12/c_13208219.htm), επιγράφεται «έκθεση περί των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στις ΗΠΑ κατά το 2009» και συνθέτει μια συνολική επισκόπηση των δημοκρατικών παρεκτροπών επί του εδάφους των ΗΠΑ αλλά και στα σημεία του πλανήτη όπου εκδηλώνεται η αμερικανική επεμβατικότητα.

Οι συντάκτες της κινεζικής έκθεσης αντλούν τα στοιχεία τους από τις αναφορές των αμερικανικών κρατικών υπηρεσιών ή σταχυολογώντας την ειδησεογραφία, αντίθετα προς την αμερικανική πρακτική που βασίζεται στις αναφορές των πρεσβειών της ανά τον κόσμο και τις μαρτυρίες ιδιωτικών οργανώσεων. Αν και πρόκειται για μια ενδιαφέρουσα κίνηση πολιτικού αντιπερισπασμού του Πεκίνου απέναντι στη διαρκή και ενοχλητική αμερικανική αναφορά στις αντιδημοκρατικές και αυταρχικές επιδόσεις του κινεζικού καθεστώτος, η έκθεση αντικειμενικά καλύπτει το «αμερικανικό κενό» της ετήσιας λίστας του Στέιτ Ντιπάρτμεντ.

Με δεκάδες παραπομπές στις πηγές της, η κινεζική έκθεση δίνει μια εντελώς διαφορετική εικόνα της αμερικανικής δημοκρατίας, από την εικόνα που επιβάλλει η αυτοανακήρυξη των ΗΠΑ ως παγκόσμιου χωροφύλακα. Μια εικόνα που συμπυκνώνεται σε έξι κεφάλαια, καλύπτοντας όλο το φάσμα των ανθρώπινων και πολιτικών ελευθεριών στις ΗΠΑ, και που, λόγω του πλήθους των στοιχείων, μόνο ενδεικτικά μπορούμε να αναφέρουμε εδώ.

Η Μέκκα του εγκλήματος

Ετσι, μαθαίνουμε ότι στο κεφάλαιο περί «Ασφάλειας της ζωής, της προσωπικότητας και της περιουσίας», οι ΗΠΑ δίκαια καταλαμβάνουν την πρώτη θέση στην εγκληματικότητα παγκοσμίως, με καταγεγραμμένα 4,9 εκατομμύρια επεισόδια εγκληματικής βίας, 16,3 εκατομμύρια εγκλήματα κατά της περιουσίας, με 14 εκατομμύρια συλλήψεις για εγκλήματα όλων των ειδών, με 15.000 δολοφονίες τον περασμένο χρόνο, μετρημένες μόνο στις υποβαθμισμένες αστικές περιοχές κι όχι πανεθνικά.

Στον τομέα των «πολιτικών και δημοκρατικών δικαιωμάτων» καταγράφεται συχνή αστυνομική βία, καθώς μόνο στο πρώτο δεκάμηνο του 2009 έχασαν τη ζωή τους 45 άνθρωποι (ανάμεσά τους κι ένας 15χρονος) από χρήση ηλεκτρικών όπλων παράλυσης, ενώ μόνο στη Ν. Υόρκη δολοφονήθηκαν 10 πολίτες από αστυνομικούς.

Ολα αυτά σε επιχειρήσεις «αρετής» και επιβολής της τάξης στην αμερικανική μεγαλούπολη, όπου 315 αστυνομικοί τέθηκαν υπό «υπηρεσιακή εποπτεία» κατηγορούμενοι για κατάχρηση εξουσίας. Ακόμη, πάνω από 1.000.000 Αμερικανοί υποβάλλονται σε αστυνομική έρευνα στο δρόμο, ενώ στις φυλακές συνωστίζονται 7,3 εκατομμύρια άνθρωποι, «χωρίς διασφάλιση των ατομικών τους δικαιωμάτων».

Στον τομέα της ελευθερίας του λόγου, του τύπου και του Internet, καταγράφηκαν 25 περιπτώσεις ηλεκτρονικής παρακολούθησης πολιτών σε πέντε μεγαλουπόλεις, ενώ ενδεικτικά σημειώνεται ότι μόνο η υπηρεσία παρακολούθησης του κυβερνοχώρου, δαπανά για την λειτουργία της 1,5 δισ. δολάρια, ετήσια. Χιλιάδες επίσης είναι οι αναφορές για παρακολουθήσεις τηλεφώνων, e-mails και συνδρομητών του Twitter. Οσο για τον τύπο, σημειώνεται ότι δεκάδες στρατιωτικοί έχουν προσληφθεί ως τηλεοπτικοί σχολιαστές ή αρθρογράφοι.

Παιδική εργασία

Εξαιρετικά αρνητικά είναι και τα στοιχεία για τα «οικονομικά, κοινωνικά και πολιτιστικά δικαιώματα», τις «φυλετικές διακρίσεις», τα «δικαιώματα των γυναικών και των παιδιών» και «των αμερικανικών παραβιάσεων των ανθρωπίνων δικαιωμάτων σε άλλες χώρες». Μερικά από τα στοιχεία αυτά: 400.000 παιδιά εργάζονται σε αγροκτήματα καθώς ο εργατικός νόμος επιτρέπει την παιδική εργασία (13 ετών και άνω) σε εξωτερικό περιβάλλον αλλά όχι σε περιβάλλον γραφείου.
Ενάμισι εκατ. παιδιά, στην συντριπτική τους πλειονότητα αφροαμερικανικής και ινδιάνικης καταγωγής, είναι άστεγα. Ως διεθνής χωροφύλακας, οι ΗΠΑ συνεχίζουν το εμπάργκο στην Κούβα παρά το αντίθετο ψήφισμα του ΟΗΕ τον Οκτώβριο του 2009, αρνούνται να υπογράψουν πολλές διεθνείς συμβάσεις για δικαιώματα αυτοχθόνων λαών, για κατάργηση φυλετικών διακρίσεων, για δικαιώματα ατόμων με ειδικές ανάγκες ή για το περιβάλλον.

«Συμβουλεύουμε τις ΗΠΑ να διδαχθούν από την ιστορία, να διορθωθούν, να βελτιώσουν τα δικά τους ανθρώπινα δικαιώματα και να αναθεωρήσουν τη διεθνή τους δράση» καταλήγει η έκθεση. Λόγια που ηχούν... κινέζικα στ' αφτιά όλων μας.

 

 



«Ένα μικρό δήγμα του λίαν
ευαίσθητου γεννητικού οργάνου ...»

Κλειώ Παπαπαντολέων, δικηγόρος - ΚΟΝΤΕΪΝΕΡ - ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

Η διακίνηση προσώπων με σκοπό τη σεξουαλική ή εργασιακή τους εκμετάλλευση είναι πλέον ένα φαινόμενο τόσο «κανονικό» που σχεδόν δεν το βλέπουμε. Από τις φράουλες της Μανωλάδας μέχρι το ιστορικό κέντρο της Αθήνας, η μόνη διαφορά είναι η ένταση της αλληλεγγύης των κατοίκων υπέρ των διακινητών. Στην κάθε Μανωλάδα η υποστήριξη του διακινητή είναι εντονότερη, ενώ στο κέντρο των Αθηνών η αποξένωση μας έχει καταστρέψει.

Μεταξύ διακινητών και θυμάτων trafficking, υπάρχει, από νομική σκοπιά, ένα κοινό σημείο: έχουν διαφορετική νομική μεταχείριση από άλλους στην ίδια θέση. Σπανίως −για παράδειγμα οι διακινητές, κρατούνται προσωρινά, σε μια χώρα που έχει κουλτούρα να προφυλακίζει αδιακρίτως και παρανόμως τους πάντες. Τα δε θύματα, για να αποδείξουν ότι είναι πράγματι θύματα, πρέπει να αποδείξουν ότι καίτοι κατέβαλαν υπεράνθρωπες προσπάθειες, παρά ταύτα δεν μπόρεσαν π.χ. να διαφύγουν. Αδυνατώ να φανταστώ Πρόεδρο Δικαστηρίου. να ρωτάει απαχθέντα επιχειρηματία, σε ποιο όροφο τον κρατούσαν οι απαγωγείς του, για να κρίνει από αυτό το στοιχείο, εάν πράγματι συντελέστηκε η αρπαγή του (4ος όροφος) ή καθόταν στο διαμέρισμα οικειοθελώς (1ος όροφος, άρα μπορείς να πηδήξεις). Η ιδέα ότι τα θύματα πρέπει να αποδείξουν ένα «επιπλέον», σχετίζεται με την όλη εξαιρετικότητα της κατάστασής τους: παράνομοι μετανάστες που κάνουν «ανήθικες» ή χειρωνακτικές δουλειές, άρα, το όριο ανοχής τους (οφείλει να) είναι αυξημένο, η αξιοπρέπεια μειωμένη και εντέλει οι προσβολές που δέχονται νόμιμες.

Η Μ. είναι θύμα trafficking. Η ίδια το διαπιστώνει, όταν το πρώτο βράδυ που θα δούλευε ως σερβιτόρα, τα αφεντικά της στο μπαρ την επιβιβάζουν με τη βία στο αυτοκίνητο και την παραδίδουν σε πελάτη. Ο πελάτης, παρ’ όλο που η ίδια προβάλλει αντίσταση και κλαίει, την εξαναγκάζει σε συνουσία χρησιμοποιώντας σωματική βία. Συνιστά η πράξη αυτή βιασμό; Εξαρτάται ποιο είναι το φερόμενο ως θύμα απαντάει το Συμβούλιο Εφετών: «(ενν. επειδή η Μ.) παρασύρθηκε σε γενετήσια εκμετάλλευση του σώματός της, είναι επόμενο να αποδέχεται τις όποιες σεξουαλικές ορέξεις και γενετήσιες διαστροφές των εκάστοτε “αξιότιμων πελατών”, οι οποίες πολλές φορές κατά την εκτέλεση των ασελγών πράξεων ούτε ευγενείς είναι, ούτε τρυφεροί αλλά απότομοι και βίαιοι, όπως ενδεχομένως στη συγκεκριμένη περίπτωση». Έτσι αθωώθηκε ο κατηγορούμενος, αφού το θύμα, «παρασυρμένο» στην ακολασία, απώλεσε το δικαίωμά του στη σωματική του ακεραιότητα και τη σεξουαλική του ελευθερία.

Το ίδιο βράδυ, ένα από τα αφεντικά της, την εξαναγκάζει − ακινητοποιώντας την και τραβώντας την από τα μαλλιά− να του κάνει στοματικό έρωτα. Το Συμβούλιο Εφετών αθωώνει και αυτόν τον κατηγορούμενο: «Με βάση την κοινή πείρα και λογική το θύμα μπορεί πιο εύκολα να αντιδράσει αν πραγματικά το θελήσει, αφού ένα μικρό δήγμα του λίαν ευαίσθητου γεννητικού οργάνου, αν όχι ελαφρά μετατόπιση της κεφαλής εν σχέσει με τη φορά τούτου, αρκεί να αποτρέψει τον δράστη από κάθε μελλοντική προσπάθεια εισδοχής τούτου
εντός της στοματικής κοιλότητας...»

Συμπέρασμα: τα θύματα trafficking είναι ανεπίδεκτα βιασμού. Για την ιστορία, αναφέρουμε ότι η κατάληξη της δίκης αυτής, η οποία είχε ξεκινήσει με βαρύτατα κακουργήματα σωματεμπορίας, εγκληματικής οργάνωσης, αρπαγής κ.λπ., ήταν εξίσου καλή για τους κατηγορούμενους: καταδικάστηκαν σε 27 μήνες φυλάκιση
για το πλημμέλημα της μαστροπείας...²

Ένας σπουδαίος ζωγράφος, ο Rene Magritte, έκανε μια σειρά από πίνακες, οι οποίοι είναι μάλλον οι καταλληλότεροι για να περιγράψει κανείς το πώς η ελληνική πολιτεία προσεγγίζει το θέμα του trafficking: Αναφέρομαι στους πίνακες που αναπαριστούν ένα αντικείμενο, για παράδειγμα μία βαλίτσα ή μία πίπα, ενώ ταυτόχρονα αναγράφεται η άρνηση της ταυτότητας του απεικονιζόμενου αντικειμένου: «ceci n’ est pas une pipe». Με τον ίδιο τρόπο, ενώ η ελληνική πολιτεία ποινικοποιεί σε βαθμό κακουργήματος όλη τη δράση των διακινητών και προβλέπει ευνοϊκές ρυθμίσεις για τα (αναγνωρισμένα) θύματα σε θέματα νομιμότητας διαμονής, κ.λπ., ενώ δηλαδή νομοθετικά απεικονίζεται το φαινόμενο αυτό, την ίδια στιγμή ο αριθμός των ναγνωρισμένων θυμάτων, ο αριθμός των δικών που διεξάγονται για τα ζητήματα αυτά και τα πενιχρά τους αποτελέσματα, αποδεικνύουν πλήρη άρνηση του φαινομένου στην πράξη. «Αυτό δεν είναι trafficking» όπως δεν είναι και βιασμός. Είναι άλλο πράγμα. Οπωσδήποτε…


1 Η ερώτηση αυτή έγινε από την Πρόεδρο του Μικτού Ορκωτού Δικαστηρίου Αθηνών σε θύμα trafficking κατά την ακροαματική διαδικασία σε δίκη που διεξήχθη το 2007.
2 Για την υπόθεση αυτή, ευχαριστούμε θερμά τη μη κυβερνητική οργάνωση «Ελληνικό Συμβούλιο για τους Πρόσφυγες», η οποία προσφέρει νομική στήριξη κα εκπροσώπηση σε θύματα trafficking.

 

Απάντηση: Ανθρώπινα Δικαιώματα

Formyslaves, κατανοώ τον συλλογισμό σου σε όσα αναφέρεις, αν και διαφωνώ, διότι αναφέρεσαι στα ανθρώπινα δικαιώματα και όχι στα δικαιώματα γενικά. Θα μου πεις, ποια η διάφορα ; Ανθρώπινα δικαιώματα είναι τα δικαιώματα τα οποία πρέπει και οφείλουν να υφίστανται για όλους τους ανθρώπους χωρίς καμία εξαίρεση, τέτοια είναι η αποδοχή πως ο κάθε άνθρωπος γεννιέται ελεύθερος και κύριος του εαυτού του και έχει το δικαίωμα να αποφασίζει ο ίδιος για την ζωή του, πως ο κάθε άνθρωπος έχει το δικαιώματα στην εκπαίδευση, στην πληροφόρηση, στην ελευθερία της σκέψης, στην ελευθερία έκφρασης, της υγείας, του ερώτα, της μητρότητας ή πατρότητας, της στέγης, της τροφής, του πόσιμου νερού, της διασκέδασης, της ψυχαγωγίας, της εργασίας και πολλών άλλων δικαιωμάτων τα οποία για κάποιους είναι αυτονόητα, ενώ για άλλους θεωρούνται πολυτέλειες.
Δεν μπορώ να φανταστώ πως μπορεί κάποιος να προτείνει περιστολή ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Είναι εντελώς διαφορετικά τα ανθρώπινα δικαιώματα από τα δικαιώματα που αποκτά κάποιος που κατέχει μια κοινωνική θέση, όπως π.χ. είναι ο ιατρός, ο δικαστής, ο βουλευτής, ο αστυνομικός, ο δάσκαλος, ο γονέας, ο φοιτητής κ.ο.κ. Τα πρώτα αναφέρονται στο σύνολο του πληθυσμού του πλανήτη (θεωρητικά τουλάχιστον ) ενώ τα δεύτερα αναφέρονται σε συγκεκριμένες ομάδες που κατέχουν συγκεκριμένες θέσεις μέσα στην κοινωνία και είναι δικαιώματα – αρμοδιότητες – καθήκοντα. Και ναι, συμφωνώ κάποιος ο όποιος δεν κάνει σωστά την «δουλειά» του να χάνει το δικαίωμα να βρίσκεται σε θέση «εξουσίας» .
Ακόμη, το ότι ένας θεσμός δεν λειτουργεί σωστά, όπως είναι ο θεσμός της δικαιοσύνης, της οικογένειας, της εκπαίδευσης κτλ, δεν σημαίνει πως θα πρέπει να καταργούμε ή να περιορίζουμε τα δικαιώματα ως λύση διότι δεν προσφέρει και τίποτα.
Τέλος, το συστατικό να υπάρχει αρμονία σε μια κοινωνία, είναι μια πολύ απλή λέξη θεωρητικά και πολύ δύσκολη πρακτικά, ο σεβασμός, όταν δεν υπάρχει αλληλοσεβασμός μεταξύ τον μελών, τίποτα δεν λειτουργεί σωστά, διότι η ελευθερία μου τελειώνει εκεί που αρχίζει η δίκη σου.

 

Ελευθεροτυπία, Σάββατο 8 Ιανουαρίου 2011

Αν Τζόουνς

Η βία κατά των γυναικών εντείνεται μετά τον πόλεμο

ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΟΙΚΟΝΟΜΑΚΟΥ

Η Αμερικανίδα ακτιβίστρια και συγγραφέας στο τελευταίο βιβλίο της, που ολοκληρώθηκε με τη συνεργασία δεκάδων γυναικών από Αφρική και Ανατολική Ασία, περιγράφει την κόλαση που ζουν στα χέρια παραστρατιωτικών, συντρόφων τους, ακόμα και κυανοκράνων

Με αποστολή να κατανοήσει σε όλη τους την έκταση και να φέρει στο φως τις πληγές που αφήνει ο πόλεμος στις γυναίκες και τα ξεχωριστά προβλήματα που έχουν μετά την επίτευξη της ειρήνης, η Τζόουνς πέρασε δύο χρόνια ταξιδεύοντας στη Μέση Ανατολή, την Αφρική και την Ανατολική Ασία. Συγγραφέας ήδη επτά βιβλίων γύρω από την επίδραση της βίας στη ζωή των γυναικών, έχει ζήσει και εργαστεί πολλά χρόνια στο Αφγανιστάν -τις εμπειρίες της από εκεί έχει περιγράψει στο παλαιότερο «Kabul in Winter», αλλά και σε άρθρα στον αμερικανικό Τύπο.

Το τελευταίο βιβλίο της γεννήθηκε από ένα φωτογραφικό πρότζεκτ, που ολοκλήρωσε με τη συνεργασία της ΜΚΟ International Rescue Committee και δεκάδων γυναικών από τη Λιβερία έως τη Συρία: Θύματα όλες της βίας, όχι μόνο του πολέμου αλλά κυρίως του τυπικού τερματισμού του, οι γυναίκες φωτογράφησαν εικόνες από την καθημερινότητά τους. Για τις περισσότερες, ήταν το μοναδικό βήμα που τους έχει ποτέ δοθεί.

- Οι περισσότερες από τις γυναίκες που συναντήσατε σας είπαν ότι η ζωή τους είναι ακόμη χειρότερη μετά το τέλος του πολέμου. Με ποιον τρόπο και γιατί συμβαίνει αυτό;

«Η βία κατά των γυναικών εντείνεται μετά το τέλος του πολέμου. Συνυπολογίστε ότι στους σύγχρονους πολέμους δεν είναι οι στρατιώτες που υποφέρουν περισσότερο, αλλά οι άμαχοι. Αναφέρομαι στο Ιράκ και το Αφγανιστάν, αλλά και στους πολέμους της τελευταίας δεκαετίας στην Ακτή του Ελεφαντοστού, τη Λιβερία, τη Σιέρα Λεόνε και βεβαίως στον φοβερό πόλεμο στο Κονγκό. Σε όλες τις περιπτώσεις, οι γυναίκες όχι μόνο τραυματίζονται ή σκοτώνονται, αλλά κακοποιούνται βάναυσα, ακρωτηριάζονται, πέφτουν θύματα βιασμού -πολύ συχνά οι βιαστές τους τις απάγουν και τις βασανίζουν κατ' εξακολούθηση. Οταν οι εχθροπραξίες τελειώνουν, οι στρατιώτες και οι παραστρατιωτικοί συνεχίζουν τα εγκλήματα εναντίον των γυναικών. Πολλοί πολίτες βλέποντας ότι μένουν -καθώς όλες οι δομές και οι θεσμοί έχουν καταρρεύσει- σκέφτονται ότι κανείς δεν θα σταματήσει και τους ίδιους αν ασκήσουν βία κατά των γυναικών, πράγμα που κάνουν».

- Οι δεσμοί, ή έστω κάποιοι άγραφοι νόμοι, που κρατούσαν τις κοινωνίες ενωμένες πριν από τον πόλεμο, καταλύονται;

«Η βία του πολέμου είναι τόσο φοβερή που συχνά διαλύει ολοκληρωτικά τις κοινότητες. Διαλύει κοινωνικές δομές, οικογένειες, προσωπικότητες. Η κατάσταση γίνεται τόσο χαοτική, που θα υπάρξουν πάντα πολλοί άνθρωποι οι οποίοι θα αλλοτριωθούν. Ξέρετε, όσοι έρχονται πρόσωπο με πρόσωπο με τη βαναυσότητα και τη φρίκη, αλλάζουν. Μια από τις ομάδες των γυναικών με τις οποίες συνεργάστηκα, στο Κονγκό, έχουν όλες υποστεί εφιαλτικά βασανιστήρια. Ακόμη κι η λέξη βιασμός δεν αρκεί για να περιγράψει τη φρίκη -οι βιαστές τις ακρωτηρίαζαν, τους προκαλούσαν μόνιμες αναπηρίες, τους έσπαγαν πλάτες... Κι αυτές οι γυναίκες, οι οποίες αγωνίζονται να κρατήσουν ενωμένες τις κοινότητές τους -γιατί δεν έχουν άλλη ελπίδα για να προστατεύσουν τα παιδιά τους- προσπαθούν να πείσουν τους άνδρες τους να μην τις διώξουν, ότι δεν φταίνε αυτές που έπεσαν θύματα βιασμού, για να διαπιστώσουν ξέρετε τι; Οτι πολλά μικρά κορίτσια έπεφταν κι αυτά θύματα βιασμού, όχι πια από τους στρατιώτες, αλλά από τα ίδια τα μέλη των κοινοτήτων τους. Ενα κορίτσι το είχε βιάσει ο παπάς του χωριού, ένα άλλο ο δάσκαλος. Οι ίδιες γυναίκες που είχαν περάσει τόσα, δεν μπορούσαν να το πιστέψουν. Πολλοί γιατροί στο Κονγκό λένε ότι τα τελευταία χρόνια έχουν αρχίσει να βλέπουν τέτοια περιστατικά, σε έκταση εντελώς πρωτόγνωρη. Το αποδίδουν στην ακραία βία, που έχουν βιώσει οι κάτοικοι του ανατολικού Κονγκό».

- Είπατε ότι οι άνδρες διώχνουν τις γυναίκες τους όταν έχουν πέσει θύματα βιασμού. Με δεδομένο τον μεγάλο αριθμό των θυμάτων, αυτό σημαίνει ότι βρίσκεται σε εξέλιξη μια τεράστια κοινωνική κρίση.

«Στις περισσότερες αφρικανικές χώρες ένας άνδρας θα διώξει από το σπίτι τη γυναίκα του όταν την έχουν βιάσει, άλλοτε μαζί άλλοτε χωρίς τα παιδιά της. Αυτές οι γυναίκες δεν έχουν πού να πάνε. Ξέρετε, οι βιασμοί των γυναικών στον πόλεμο χρησιμοποιούνται και ως ένα μέσο διάλυσης του κοινωνικού ιστού. Γιατί καθώς σκορπίζουν οι οικογένειες, οι γυναίκες μένουν άστεγες και άπορες, οι άνδρες μπαίνουν σε ομάδες ανταρτών, οι μανάδες στρέφονται στην πορνεία ως το μόνο μέσο να ζήσουν τα παιδιά τους. Ετσι καθαρίζει το έδαφος για να εκμεταλλευτούν οι στρατιώτες και οι αντάρτες τις πρώτες ύλες, τον φυσικό πλούτο».

- Σήμερα πρέπει να υπάρχει μια ολόκληρη γενιά παιδιών, που σε λίγο θα ενηλικιωθούν, τα οποία γεννήθηκαν από θύματα βιασμών. Τι διεξόδους έχουν;

«Είναι μια βόμβα έτοιμη να εκραγεί. Οι γυναίκες του Κονγκό θεωρούν ότι είναι ένα από τα πιο σοβαρά προβλήματα. Λένε ότι τα περισσότερα από αυτά τα παιδιά δεν πάνε σχολείο γιατί κανείς δεν τους πληρώνει δίδακτρα, κάθονται ανά παρέες στις άκρες των δρόμων και διασκεδάζουν τρομοκρατώντας τους περαστικούς και όλα τα αγόρια ονειρεύονται να γίνουν στρατιώτες -γιατί αυτοί ενσαρκώνουν το μοναδικό ισχυρό ανδρικό πρότυπο, είναι οι μόνοι άνδρες που τους εμπνέουν θαυμασμό. Ολα αυτά τα αγόρια λοιπόν είναι υποψήφιοι αντάρτες».

- Πόσο προστατεύουν τελικά τις γυναίκες οι άνδρες των Ηνωμένων Εθνών;

«Το σημαντικότερο πρόβλημα είναι ότι θα χρειάζονταν πολύ περισσότεροι στις περιοχές για τις οποίες μιλάμε. Βεβαίως υπάρχουν περιπτώσεις που αυτοί οι ίδιοι έχουν κατηγορηθεί για βιασμούς. Σε άλλες, πολύ περισσότερες, ενθαρρύνουν την εκπόρνευση των γυναικών που οφείλουν να προστατεύσουν. Θα έλεγα, όμως, ότι στη μεγάλη πλειονότητά τους εργάζονται με αληθινή ευσυνειδησία. Ειδικά στην περίπτωση του Κονγκό, ο υπεύθυνος της ειρηνευτικής δύναμης του ΟΗΕ έχει δώσει αγώνες για την προστασία των γυναικών. Πολλές φορές ξέρετε τι κάνουν; Πηγαίνουν με τα αυτοκίνητά τους έξω από τα χωριά τις νύχτες, ανάβουν τα φώτα και οι γυναίκες μαζεύονται εκεί γύρω τους για να κοιμηθούν με ασφάλεια, μαζί με τα παιδιά τους». *

info:Ann Jones, «War Is Not Over When It's Over: Women Speak Out from the Ruins of War», Metropolitan Books

 

Απάντηση: Ανθρώπινα Δικαιώματα

 

[Το βάζω κι εδώ για να το δουν περισσότεροι...]

Η έκθεση της Αγγλίδας φυσιοθεραπεύτριας, αποφοίτου του Πανεπιστημίου Κάρντιφ, που εργάστηκε ως εθελόντρια στο Κέντρο Περίθαλψης Παίδων (ΚΕΠΕΠ) από τις 26 Ιουλίου έως και τις 18 Δεκεμβρίου 2009. Η ίδια, για λόγους σεμνότητας αλλά και επαγγελματικής ευσυνειδησίας, ζήτησε να μη δημοσιευτεί το όνομά της (τα στοιχεία της είναι στη διάθεση της εφημερίδας)


Κατά τη διάρκεια της εθελοντικής μου εργασίας στο ΚΕΠΕΠ Λεχαινών στην Ελλάδα, σοκαρίστηκα από το μέγεθος του πόνου των παιδιών, πόνος που πιστεύω ότι μπορεί να εξαλειφθεί σε μια ευρωπαϊκή χώρα του 21ου αιώνα.

Το ΚΕΠΕΠ έχει τρεις ορόφους για τα παιδιά, στο ισόγειο βρίσκονται αυτά με τα λιγότερα κινητικά προβλήματα και οι άλλοι δύο όροφοι είναι για τα παιδιά που βρίσκονται μέσα σε κλουβιά ή είναι δεμένα στα κρεβάτια τους.

Η καθημερινότητα στο ισόγειο ξεκινά με ένα υποτιμητικό γδύσιμο για όλα τα παιδιά, μαζί, στο διάδρομο, για να κάνουν ένα σύντομο ντους (συνήθως πλένονται μόνο 3 φορές την εβδομάδα) και το υπόλοιπο πρωινό μένουν μέσα στο κοινό σαλόνι. Πρόκειται για μια μεγάλη αίθουσα, με μοκέτα και τοίχους βαμμένους με αδιάφορα χρώματα- υπάρχει μία τηλεόραση, δεν υπάρχουν καρέκλες, παιχνίδια ή κάτι που να προσφέρει ερεθίσματα. Κάθε μέρα οι εργαζόμενοι αλλάζουν εκεί τις πάνες των παιδιών- όλα μαζί χωρίς καμία ιδιωτικότητα.

Σε ξύλινα κλουβιά

»Στους άλλους δύο ορόφους υπάρχουν παιδιά που έχουν διάφορα προβλήματα- από αυτισμό και σύνδρομο Ντάουν, παράλυση, εγκεφαλικές βλάβες και γενετικά προβλήματα. Τα παιδιά που έχουν κάποια κινητική δυνατότητα βρίσκονται μέσα σε ξύλινα κλουβιά με μόνο ένα στρώμα.

Ορισμένα από αυτά είναι αυτιστικά ή έχουν δυσκολίες οράσεως, παρ’ όλα αυτά όμως κάποια έχουν συνείδηση και κατανοούν. Οταν αναγκάζονται να ζουν σε αυτές τις συνθήκες συχνά χτυπούν το κεφάλι τους στον τοίχο ή ξεριζώνουν τα μαλλιά τους (ένδειξη σοβαρού ψυχολογικού τραύματος στα παιδιά). Συχνά ακούγεται μουσική από το ραδιόφωνο, που αποτελεί ένα κάποιο ερέθισμα, αλλά τα δωμάτια είναι γυμνά και πολύ ζεστά το καλοκαίρι.

Τα περισσότερα παιδιά παραμένουν στα κρεβάτια τους 24 ώρες την ημέρα, 7 ημέρες την εβδομάδα, εκτός από την ώρα που βρίσκονται στο ντους ή είναι τυχερά και τα επιλέγουν οι εθελοντές για να παίξουν μαζί τους.

Ορισμένα από τα παιδιά μασούν τα ρούχα τους και δαγκώνουν τα χέρια τους. Αυτό έχει αποτέλεσμα να τα δένουν στα κρεβάτια τους για να αποφευχθεί ο αυτοτραυματισμός- βέβαια έτσι προκαλούνται πληγές στα δεμένα άκρα. Ως θεραπεύτρια θεωρώ ότι αυτές οι συνθήκες δεν είναι μόνο μη αποδεκτές αλλά και ηθικά απαράδεκτες.

Τρώνε πολύ βιαστικά

»Τα απογεύματα στο ΚΕΠΕΠ είναι πολύ ήσυχα καθώς τα παιδιά είτε υποτίθεται ότι κοιμούνται ή μένουν στα δωμάτιά τους. Καθώς προχωρεί η μέρα, τα περισσότερα μεταφέρονται στο άχαρο σαλόνι μέχρι να φτάσει η ώρα του ύπνου. Τρώνε μεσημεριανό και βραδινό πολύ βιαστικά. Τα παιδιά έχουν διαφορετικά σωματικά και νοητικά προβλήματα, όμως και τα 75 βρίσκονται στο ίδιο ίδρυμα, στο οποίο εργάζονται ένας γιατρός, δύο φυσιοθεραπευτές και τρεις θεραπευτές.

Ως φυσιοθεραπεύτρια, έχω μάθει και το πιστεύω ότι η φυσιοθεραπεία είναι μια διαδικασία που προωθεί, διατηρεί και αποκαθιστά τη φυσική, ψυχολογική και κοινωνική βελτίωση των ανθρώπων, ανάλογα με τις διαφορές τις υγείας τους. Και τα 75 παιδιά στο ΚΕΠΕΠ θα ήταν καλύτερα αν έκαναν φυσιοθεραπεία.

Λίγα “τυχερά” παιδιά κάνουν ημίωρες συνεδρίες φυσιοθεραπείας την εβδομάδα, αλλά αυτό εξαρτάται από το εάν οι θεραπευτές επιθυμούν να εργαστούν με τα παιδιά και εάν οι εθελοντές θα τα πάνε στους θεραπευτές. Είναι απαράδεκτο ότι μόνο το 16% των παιδιών κάνουν φυσιοθεραπεία.

Φυσιοθεραπείες

»Η φυσιοθεραπεία που παρέχεται, δεν χαρακτηρίζεται από συμπόνια (αναγνώριση δηλαδή του παιδιού ως ανθρώπινου όντος), παραγωγικότητα και ενθάρρυνση. Κατά τη διάρκεια της συνεδρίας δεν υπάρχει και πολλή δραστηριότητα. Τα λίγα επιλεγμένα παιδιά, κάνουν θεραπεία μερικές φορές την εβδομάδα. Εχει παρατηρηθεί ότι μερικές φορές οι θεραπευτές βλέπουν τηλεόραση ή μαγειρεύουν για τον εαυτό τους ενώ τα παιδιά κάθονται μόνα τους στις καρέκλες. Ορισμένες φορές ζητείται από τα παιδιά να παίξουν με ένα παζλ ή να κάνουν μια ζωγραφιά αλλά δεν υπάρχουν προγραμματισμένες δραστηριότητες.

Το περιβάλλον στο οποίο εργάζονται οι θεραπευτές είναι ένα μικρό ασφυκτικό δωμάτιο στο οποίο βρίσκονται ένα τραπέζι και εξαρτήματα που βρίσκεις συνήθως στις κουζίνες, αντικείμενα που δεν αρμόζουν σε χώρο θεραπείας. Εχει παρατηρηθεί επίσης ότι πολλές φορές οι συνεδρίες ακυρώνονται για άγνωστους λόγους.

Δεν ασχολούνται μαζί τους

»Παιδιά με τόσο σοβαρές αναπηρίες χρειάζονται εντατική θεραπεία, και όμως τελικά τα παιδιά με τις λιγότερες ανάγκες είναι αυτά που κάνουν θεραπεία στο ΚΕΠΕΠ. Πιστεύω ότι η λύση είναι μεγαλύτερη επιμόρφωση και βελτίωση στους τρόπους διοίκησης στο ΚΕΠΕΠ, ώστε να παρέχεται ποιοτική φροντίδα. Κατά βάσιν το προσωπικό είναι καλοί άνθρωποι, αλλά το κέντρο μπλοκάρει με τις διαδικασίες και τη ρουτίνα (γραφειοκρατία) που σε καμία περίπτωση δεν αντανακλούν τα δικαιώματα και τις ανάγκες των συγκεκριμένων παιδιών.

Τα προβλήματα πολλών παιδιών έχουν χειροτερεύσει γιατί κανείς δεν ασχολήθηκε μαζί τους. Το κέντρο χαρακτηρίζεται από την έλλειψη δημιουργικότητας και καινοτομίας, έχει ελάχιστους πόρους και τα παιδιά είναι σοβαρά παραμελημένα για μεγάλες περιόδους, γεγονός που επιδεινώνει την κατάστασή τους.

Οι εργαζόμενοι φοβούνται τα ατυχήματα σε τέτοιο βαθμό ώστε αυτός ο φόβος κυριαρχεί και μπαίνει σε δεύτερη μοίρα η φυσική και η πνευματική υγεία των παιδιών. Γνωρίζω ότι η θεραπεία δεν μπορεί να τα γιατρέψει, αλλά μπορεί να τους προσφέρει καλύτερη ποιότητα ζωής – ακόμη και η προσπάθεια να μη χειροτερεύσει η κατάστασή τους και να ζουν με άνεση θα ήταν ένα σημαντικό βήμα.

Ελλειψη προσωπικού

»Η δουλειά της νοσοκόμας στο ΚΕΠΕΠ είναι πολύ δύσκολη -πολλές ώρες και πολλές δουλειές. Υπάρχει έλλειψη προσωπικού και αυτό συνεπάγεται ότι οι δουλειές είναι πολλές και δεν ολοκληρώνονται εύκολα. Οι νοσοκόμες, φαίνεται ότι, δεν έχουν κίνητρα και απλώς παρέχουν τις βασικές φροντίδες καθαρισμού των παιδιών, χωρίς να τους δείχνουν συμπάθεια ή να σέβονται την αξιοπρέπειά τους. Οταν οι βασικές δουλειές τελειώσουν, το προσωπικό επιστρέφει στα δωμάτιά τους και βλέπουν τηλεόραση, ενώ τα παιδιά δεμένα στα κρεβάτια τους κοιτάζουν τους τοίχους. Δεν υπάρχουν κίνητρα για το προσωπικό και καμία επαγγελματική εξέλιξη. Από το ΚΕΠΕΠ λείπουν η ενέργεια, η αγάπη και η ανθρωπιά, όχι μόνο για τα παιδιά, αλλά και για τους ίδιους τους ανθρώπους που εργάζονται εκεί, και αυτή η κατάσταση έχει φυσικά αντίκτυπο στα παιδιά.

Συνεχή κατάγματα

»Ενα από τα παραδείγματα που θλίβει τους εθελοντές είναι αυτό ενός 9χρονου κοριτσιού. Υποφέρει από οστεοπόρωση- τα κόκαλά της είναι εύθραυστα και έχουν σπάσει αρκετές φορές. Το προσωπικό φοβάται τόσο πολύ ότι αυτό θα συμβεί και πάλι ώστε έχουν τοποθετήσει το παιδί ανάσκελα δεμένο σε ένα κλουβί, με τα χέρια του δεμένα στις δύο πλευρές του κλουβιού. Στους εθελοντές δεν επιτρέπεται να τη βγάλουν από το κλουβί και ποτέ δεν παίζει ούτε και βγαίνει από το κτίριο. Είναι ένα παιδί γεμάτο αγάπη που υποφέρει, αλλά γελά και ανταποκρίνεται όταν χοροπηδάμε μπροστά από το κλουβί της- δυστυχώς όμως αυτή είναι η μόνη ευχαρίστηση που μπορεί να αντλήσει για λίγα λεπτά κάθε μέρα. Ενα απλό αλλά σημαντικό βήμα για τη βελτίωση της καθημερινότητάς της θα είναι να υπάρχει μια τέτοια δραστηριότητα κάθε μέρα.

Με σύνδρομο Ντάουν

»Αλλο παράδειγμα είναι αυτό ενός νεαρού άνδρα (24 ετών) που έχει σύνδρομο Ντάουν και εγκεφαλικές βλάβες. Λόγω της κατάστασής του και της έλλειψης θεραπείας δεν μπορεί να στηριχθεί στα πόδια του – έχουν εξασθενήσει οι αστράγαλοι. Ομως, με βοήθεια μπορεί να περπατήσει και το χαμόγελό του όταν τα καταφέρνει είναι το πιο ξεκάθαρο σημάδι ότι μπορεί να πετύχει πράγματα και να βελτιωθεί. Οι φυσιοθεραπευτές δεν είναι βέβαιοι εάν θα πρέπει να επιτρέψουν στους εθελοντές να τον βοηθούν να περπατά, λόγω της αστάθειας. Κι όμως μια απλή διαδικασία, με χρήση ειδικών παπουτσιών για να σταθεροποιηθούν οι αστράγαλοί του, θα είχε αποτέλεσμα να μπορεί να περπατά σταδιακά μόνος του με ασφάλεια.

Οι θεραπευτές αναφέρουν ότι αυτό το παιδί περιμένει για ραντεβού σε νοσοκομείο για περισσότερο από ένα χρόνο. Δεν μοιάζει κανείς να βιάζεται ώστε να αποκτήσει ειδικά παπούτσια ή να κάνει φυσιοθεραπεία. Πώς θα καλυφθούν οι βασικές ανάγκες του παιδιού, και τα δικαιώματά του, ώστε να μπορεί να βαδίσει και να πετύχει ακόμη περισσότερα;

Δυνατότητες βελτίωσης

»Πολλά από τα «παιδιά» είναι πάνω από 20 χρόνων και οι πιθανότητες βελτίωσης φθίνουν με την ηλικία. Κι όμως υπάρχουν δυνατότητες για βελτίωση της καθημερινότητάς τους, και για να διασφαλιστεί ότι η κατάσταση των πιο νέων παιδιών βελτιώνεται. Για παράδειγμα, πολλά παιδιά μπορούν να χρησιμοποιούν τα χέρια τους και με ειδική θεραπεία θα μπορούν να κάνουν κάποια πράγματα, όπως να τρώνε μόνα τους και να βγάζουν τα έντομα από το πρόσωπό τους. Ορισμένα μπορούν να κινούν σε κάποιο βαθμό τα πόδια τους και με θεραπεία θα μπορούν να κινούνται ή να μην πονούν τόσο, και γενικά να βελτιωθεί η ζωή τους.

Χωρίς παιχνίδι

»Είναι απαράδεκτο το γεγονός ότι υπάρχουν ελάχιστα ή σχεδόν καθόλου ερεθίσματα για τα παιδιά. Τι είδους ζωή είναι αυτή χωρίς παιχνίδι, ερεθίσματα, αλληλεπίδραση και προσωπική ικανοποίηση; Τα δωμάτια είναι βαρετά και στα παιδιά δεν επιτρέπεται να έχουν τα δικά τους πράγματα και παιχνίδια. Ο χρόνος με τους εθελοντές είναι το μόνο τους “παιχνίδι”. Ακόμη και αυτό είναι περιορισμένο. Ως εθελοντές έχουμε περιορισμένους πόρους και χώρους. Για το καλοκαίρι, υπάρχει ένας χώρος εξωτερικός, στον οποίο υπάρχουν κούνιες. Για τους πιο κρύους μήνες, υπάρχει ένα δωμάτιο στο οποίο χωρούν το πολύ 6 άτομα τη ίδια στιγμή.

Λίγα μολύβια και χαρτιά, λίγα παζλ, από τα οποία λείπουν τα πιο πολλά κομμάτια, ορισμένα τουβλάκια και κάποια παιχνιδάκια, που αγόρασαν με δικά τους χρήματα οι εθελοντές. Το ίδρυμα έχει κάποια παιχνίδια, αλλά είτε είναι σπασμένα είτε τους λείπουν οι μπαταρίες. Ενα από τα βασικά προβλήματα είναι η έλλειψη χρημάτων, που δεν επιτρέπει την αγορά αντικειμένων και παιχνιδιών, τα οποία απαιτούνται για τις δραστηριότητες. Δεν θα έριχνε και έξω τον προϋπολογισμό η πρόβλεψη για βασικά πράγματα που θα έδιναν ερεθίσματα στα παιδιά.

Αγνοια για τη δουλειά τους

»Αλλο ένα θέμα είναι η άγνοια για το ΚΕΠΕΠ και τη δουλειά τους. Ακόμη και οι ντόπιοι, που ζουν 5 λεπτά μακριά από το ίδρυμα, γνωρίζουν ελάχιστα γι’ αυτό. Οι Ελληνες σοκάρονται πραγματικά όταν μαθαίνουν για τις συνθήκες στο ορφανοτροφείο και μου έχουν πει ότι το θέμα του ΚΕΠΕΠ και όλα τα αρνητικά του προβάλλονται από τα Μέσα, κι όμως φαίνεται ότι οι ελληνικές αρχές δεν κάνουν τίποτε. Αυτά τα παιδιά δεν έχουν κανέναν που θα νοιαστεί για τα δικαιώματά τους. Γι’ αυτό είναι τόσο σημαντικό για τους ανθρώπους να γνωρίζουν τι συμβαίνει και να παίρνουν θέση ώστε να βελτιώνονται οι ζωές αυτών των παιδιών. Δεν μπορώ να συνεχίσω αυτό το εγχείρημα ξέροντας ότι αυτά τα παιδιά είναι εδώ και δεν έχουν τίποτε, ενώ υπάρχουν άλλα στη γειτονιά που έχουν τα πάντα και δεν γνωρίζουν τίποτε για αυτά που είναι εδώ.

Δεν μπορώ να συνεχίσω την επαγγελματική μου καριέρα γνωρίζοντας ότι αυτά τα παιδιά δεν έχουν τίποτε, ενώ υπάρχουν άλλοι που θα ήθελαν να βοηθήσουν εάν ήταν ενήμεροι για την κατάσταση. Πώς μπορεί μια χώρα της Ευρωπαϊκής Ενωσης, υποτίθεται αναπτυγμένη, να επιτρέπει τέτοιες συνθήκες;

Στερούνται το βασικό σεβασμό

»Και αυτό που ρωτάμε είναι: τι θα γίνει για να βελτιωθεί η κατάσταση στο ΚΕΠΕΠ; Αυτά τα παιδιά στερούνται το βασικό σεβασμό που αρμόζει σε όλα τα όντα. Καταπατούνται τα δικαιώματά τους, όπως αυτά ορίζονται από τη Συνθήκη της UNICEF για τα Δικαιώματα του Παιδιού.

Το γεγονός ότι έχουν σωματική και πνευματική αναπηρία δεν συνεπάγεται ότι δεν έχουν δικαίωματα στις βασικές ανθρώπινες ανάγκες, στην ιδιωτικότητα, στη χαρά και στο παιχνίδι. Πρώτον και κύριον αυτά τα παιδιά χρειάζονται τα βασικά σε θέματα διατροφής, ένδυσης, παιχνιδιού.

Η βιασύνη είναι αυτό που χαρακτηρίζει το φαγητό τους και το γεγονός ότι πολλές φορές η τροφή σπρώχνεται μέσα στο στόμα τους.

Τα ρούχα είναι κοινά, τα παιδιά δεν έχουν δικά τους. Το νερό δίνεται συγκεκριμένες ώρες εκτός και αν κάποια παιδιά μπορούν να εκφράσουν τις ανάγκες τους. Τα περισσότερα παιδιά δεν έχουν εκπαιδευτεί για να πηγαίνουν στην τουαλέτα και φορούν δύο πάνες ταυτόχρονα για να αποφεύγεται το συχνό άλλαγμα- αυτές οι πάνες συνήθως «πνίγουν» τα μικρότερα παιδιά. Εάν τα παιδιά δεν μπορούν να απολαμβάνουν τα βασικά ανθρώπινα δικαιώματα, πώς θα μπορέσουν να προοδεύσουν ως ανθρώπινα όντα και να απολαύσουν τη ζωή τους.

Πώς γίνεται σε μια ευρωπαϊκή χώρα, τον 21ο αιώνα, παιδιά με προβλήματα υγείας να στερούνται τα βασικά δικαιώματα για μια καλή ζωή; Τα παιδιά με ειδικές ανάγκες είναι πάνω από όλα ανθρώπινα όντα με δικαιώματα και επιθυμίες, είναι παιδιά που θα πρέπει να μπορούν να προσμένουν ένα καλύτερο μέλλον».

Του ΜΑΚΗ ΝΟΔΑΡΟΥ

Ελευθεροτυπία | Απογευματινή Αδέσμευτη Εφημερίδα

16-2-2011

«Πολλές φορές η τροφή σπρώχνεται μέσα στο στόμα τους» | Disabled.GR Ειδήσεις

 

Μονο ενα ανθρώπινο δικαίωμα τηρείται ευλαβικά. Το δικαίωμα στην ιδιοκτησία. Και αυτό γιατι η ιδιοκτησία ειναι κλοπή.

 

 


Η εικόνα της χρονιάς.

Παρασκευή, 11 Φεβρουαρίου 2011

Το πρώτο βραβείο στα World Press Photo Awards κέρδισε η Τζόντι Μπάμπερ. Η φωτογράφος απαθανάτισε το δράμα της Μπίμπι Αϊσά, την οποία ακρωτηρίασε ο σύζυγός της στο Αφγανιστάν. Η εικόνα δημοσιεύτηκε στο Time, συγκλονίζοντας την υφήλιο

Με μια πρώτη ματιά μοιάζει σαν ένα καλλιτεχνικό πορτρέτο μιας νεαρής γυναίκας αλλά αν κοιτάξει κανείς θα δει το δράμα που έζησε η 18χρονη Αφγανή Μπίμπι Αΐσα.

Η νεαρή υπέστη τη βία του άνδρα της που την παραμόρφωσε σαν τιμωρία σύμφωνα με τις εντολές τοπικού ηγέτη των Ταλιμπάν.

Η φωτογραφία της Αφγανής αυτής κοπέλας της οποίας ο σύζυγος έκοψε τα μύτη και τα αυτιά, κέρδισε το πρώτο βραβείο των World Press Photo Awards του 2010, μία από τις σημαντικότερες βραβεύσεις του φωτορεπορτάζ.

Την νεαρή κοπέλα απαθανάτισε η Τζόντι Μπάιμπερ, και η φωτογραφία της δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Time την 1η Αυγούστου.

Η κριτική επιτροπή δήλωσε ότι επέλεξε αυτή τη φωτογραφία γιατί, παρόλο που είναι συγκλονιστική, περνά ένα μήνυμα για τη βία κατά των γυναικών.

"Είναι μια απίστευτα δυνατή εικόνα", τόνισε ο κριτής Ρουθ Έικχορν, ο οποίος είναι διευθυντής φωτογραφίας των περιοδικών Geo στο Αμβούργο, προσθέτοντας ότι περνά ένα δυναμικό μήνυμα στο κοινό ότι υπάρχουν ακόμα γυναίκες που ζουν σε άθλιες συνθήκες, βιώνοντας καθημερινά τη βία.

"Είναι δυνατή, γιατί η κοπέλα είναι τόσο αξιοπρεπής", σημείωσε.

Σημειώνεται ότι η Αΐσα ζει πλέον στις ΗΠΑ και έχει υποβληθεί σε πλαστικές επεμβάσεις για την αποκατάστασή της.