Απώλεια...

Όταν ήμουν πιτσιρικάς, είχαμε μία οικογενειακή φίλη, την Γεωργία. Την λέγαμε, με τον αδελφό μου, θεία και τα παιδιά της τούς γονείς μου θείους, χωρίς να έχουμε κανέναν συγγενικό δεσμό. Μου είχε αδυναμία κι εγώ σε εκείνη. Η αγάπη της για όλη την οικογένεια ήταν μοναδική. Εξαιρετικά δοτικός άνθρωπος. Μια δεύτερη μάνα... τρίτη για την ακρίβεια μιας και η γιαγιά μου, η μάνα του πατέρα μου ζούσε μαζί μας.
Την περίοδο της εφηβείας μου όμως, δεν άντεχα μια μάνα πάνω απ' το κεφάλι Μου. Πόσο μάλλον τρεις.
Κάπου στα δεκατέσσερα, έπαιζα ποδόσφαιρο σε ερασιτεχνική ομάδα της περιοχής μου. Ο προπονητής μου, παλιός ποδοσφαιριστής μεγάλης ομάδας της Αττικής, με πρότεινε και με "αγόρασαν" για να στελεχώσω την Κ 19 αν καί μόνο 14. Με αφήνουν δανεικό στην ομάδα μου μέχρι το τέλος της περιόδου, αν και πολλές προπονήσεις τις έκανα με τη νέα ομάδα.
Φτάνει λοιπόν το τέλος της σεζόν. Τελευταίος αγώνας, στον οποίο , εκτός απ'τον τίτλο του πρωταθλητή που έτσι κι αλλιώς είχαμε εξασφαλίσει, θα υπήρχε και βράβευση μου, ως καλύτερου ποδοσφαιριστή του ομίλου και ως πρώτου σε ασσίστ.
Οι γονείς μου περιχαρείς έχουν καλέσει, για το κλείσιμο της σεζόν, μερικούς φίλους τους, μεταξύ των οποίων φυσικά καί την θεία Γεωργία.
Έξαλλος εγώ απειλούσα θεούς καί δαίμονες, φώναζα, ούρλιαζα, "με ποιο δικαίωμα καλέσατε σε ΔΙΚΌ ΜΟΥ αγώνα όλους αυτούς. ΔΕΝ ΘΈΛΩ ΚΑΝΈΝΑΝ. Θέλω μόνο τους φίλους μου και κανέναν άλλον. Σιγά που θα μαζέψω όλη την Γερουσία στον αγώνα μου, τι θα πουν οι φίλοι μου" καί τέτοια χαριτωμένα. Τηλεφωνώ στην θεία Γεωργία και θρασύτατα της λέω " δεν θέλω να έρθεις στον αγώνα " καί ενώ η γυναίκα προσπαθούσε να ψελλίσει μια κουβέντα, της έκλεισα το τηλέφωνο.
Περνάνε οι μέρες. Βγαίνουμε στο γήπεδο και παρατηρώ στίς κερκίδες ότι "ευτυχώς δεν ήρθε κανείς ανεπιθύμητος". Γίνεται ο αγώνας, τραυματιζομαι σοβαρά. Μένω κλινήρης περίπου τρεις μήνες, ίσως καί λίγο παραπάνω. Στο διάστημα αυτό όταν δεν μπορούσε να είναι η μάνα μου κοντά μου ήταν πάντα η θεία Γεωργία.
Όταν πια βγήκα απ'το νοσοκομείο, ερχόταν και στο σπίτι. Όταν ανάρρωσα πλήρως πήγαμε μια βόλτα στην παραλία.
"Αγόρι μου, ήσουν, είσαι και θα είσαι ο τρίτος μου γιός ( είχε δύο γιούς καί μία κόρη) . Ξέρω ότι στην ηλικία που είσαι βλέπεις τα πράγματα, την ζωή, τίς φιλίες, την αγάπη με άλλο μάτι απ' ότι τα βλέπουμε εμείς οι μεγαλύτεροι. Με πλήγωσες που δεν ήθελες να έρθω στον αγώνα. Με πλήγωσες που δεν ήθελες να μοιραστείς και μαζί μου, την βράβευση σου. Με πλήγωσες που με έβγαλες έξω απ'την σημαντικότερη, μέχρι τώρα, στιγμή τής ζωής σου."
Δεν είπε άλλη κουβέντα. Με κοίταζε βουρκωμένη. Εγώ στην κοσμάρα Μου. Ήπιαμε τον καφέ της καί τόν χυμό Μου. Επιστρέψαμε σπίτι. Μου έκανε μία σφιχτή αγκαλιά. Με φίλησε στο κεφάλι. "Σ αγαπώ μικρέ." Μπήκε στο αμάξι της καί δεν την ξανάδα ποτέ. Μόνο στην κηδεία του πατέρα Μου.
Ξέρω ότι με τούς δικούς μου βρισκόντουσαν συχνά. Ξέρω ότι δεν ξαναπήρε εκείνη ποτέ τηλέφωνο σπίτι. Με πήρε η μικρή της κόρη, τηλέφωνο του Αη Γιαννιού. Μου ζήτησε να έρθει απ'το σπίτι. "Είμαι με Κόβιντ" της λέω (αλήθεια). "Δεν πειράζει, θα φοράω μάσκα... Δεν θα έρθω να ευχηθώ... Ξέρω ότι είσαι αντίχριστος" γελάμε... "Πρέπει να σου δώσω κάτι"...
Μία ώρα μετά χτυπάει το κουδούνι... Βλέπω στα μάτια της να χαμογελά... . χαμογελώ κι εγώ πίσω απ'την μάσκα.... " Θα κανονίσουμε, μόλις γίνεις καλά να βρεθούμε" Μου αφήνει ένα κουτί παπουτσιών καί αφού είπαμε τρεις τέσσερις μαλακιούλες στα όρθια, φεύγει. Αράζω καί ανοίγω το κουτί.
Είχε μέσα φωτογραφίες μου απ'τον αγώνα. Απ'την ορκομωσία στον στρατό. Απ' την ορκωμοσία Μου στο πανεπιστήμιο. Απ'τον γάμο μου. Απ'τις βαφτίσεις των παιδιών μου. Με γραμμένες ημερομηνίες καί τρυφερά λόγια στο πίσω μέρος τους. Κι ένα σημείωμα.
"Με πλήγωσες που δεν ήθελες να μοιραστείς καί μαζί μου την μέχρι τώρα πιο σημαντική στιγμή της ζωής σου. Ήσουν, είσαι και θα είσαι ο τρίτος μου γιός. Καί ήμουν πάντα εκεί κοντά σου κι ας μην το ήξερες. Σ αγαπώ μικρέ" .

Να αγαπάτε ρε. Βαθιά καί ειλικρινά τούς ανθρώπους που σας αγαπάνε. Με τα σωστά τους, με τα λάθη τους, τις υπερβολές τους, τις εμμονές τους, τους φόβους τους, τις παρεμβάσεις τους, τις αδικίες τους... Να τούς αγαπάτε... μόνο αυτό... και να τους κρατάτε κοντά σας...

Καλό πέρασμα στο φως θεία Γεωργία.

 

Πόσο μ' αρέσει όταν μου γαμάνε δημιουργικά τη διάθεση…

@Captain_Morgan Σε ευχαριστώ για την κατάθεση ψυχής, και ελπίζω να μου επιτρέψεις να κάνω και τη δική μου στο νήμα σου.

Σεπτέμβρης 1979

Είμαι έξι και κάτι και μόλις έχω γυρίσει από το σχολείο, πρωτάκι, και είμαι στον παππού και τη γιαγιά. Πρώτες βαρετές μέρες στο σχολείο, μου φαίνεται αδιανόητο που κανείς συμμαθητής μου δεν ξέρει να διαβάζει και να γράφει, μου φαίνεται αδιανόητο που δεν ξέρουν την προπαίδεια και να κάνουν πράξεις.

Είμαι στη Μαράσλειο, οι συμμαθητές μου είναι από όλες τις γωνιές της Αθήνας, και παρόλο που δεν είμαι ιδιαίτερα εσωστρεφής, ήμουν ανέκαθεν -και ακόμα είμαι- επιφυλακτικός προς καινούργιους ανθρώπους, δεν έχω κάνει ακόμα φίλους, δεν είμαι μέλος καμιάς από τις παρέες που έχουν αρχίσει να δημιουργούνται.

Και βαριέμαι, βαριέμαι απίστευτα. Τα πρωινά κολλάει ο χρόνος από τη στιγμή που θα κατέβω από το σχολικό και μέχρι να ανέβω ξανά για να με φέρει πίσω, να με αφήσει στον Άγιο Αντώνη, να έρθει να με πάρει ο μπαρμπα-Γιώργος ή η κυρα-Λένη, οι παππούδες μου.

Τους αγαπάω πολύ, ουσιαστικά όλα τα πρωινά μου απ' όσο θυμάμαι τον εαυτό μου τα περνούσα μαζί τους, αλλά στο μπαρμπα-Γιώργο έχω ιδιαίτερη αδυναμία. Τον αγαπάω πιο πολύ και από τον πατέρα μου, πιο πολύ και από την αδερφή μου, πιο πολύ απ' όλους εκτός της μητέρας μου.

Νωρίς το απόγευμα ήρθαν οι γονείς μου να με πάρουν και να πάω σπίτι. Μεγάλος μαμάκιας, τρέχω στη μητέρα μου και χώνομαι στην αγκαλιά της.

"Έλα να μου δώσεις ένα φιλάκι" μου λέει ο μπαρμπα-Γιώργος αλλά δε θέλω να φύγω με τίποτα από την αγκαλιά της μαμάς μου. "Δε θα μου δώσεις ένα φιλάκι;" με ρωτάει με παράπονο και του κουνάω αρνητικά το κεφάλι.

Ήταν η τελευταία φορά που τον είδα, το απόγευμα έπαθε εγκεφαλικό και κατέληξε το ίδιο βράδυ στο νοσοκομείο. Η τελευταία εικόνα που είχα από το μπαρμπα-Γιώργο που τον λάτρευα, ήταν η παραπονεμένη του ματιά.

Μπορεί να ήμουν έξι και κάτι αλλά ήξερα ότι δεν πρόκειται να τον δω ξανά. Έκλαιγα ασταμάτητα για πολλές μέρες, ένιωθα ότι εγώ φταίω που έχασα τον παππού μου, με το ζόρι έτρωγα μερικές μπουκιές και μετά βυθιζόμουν και πάλι στην απέραντη θλίψη μου, ο πόνος ήταν σχεδόν φυσικός.

Και μια μέρα ξύπνησα και δεν ένιωθα τίποτα. Τίποτα. Ξύπνησα αυτός που είμαι εδώ και σχεδόν 45 χρόνια.​

Το ξέρω πως ο μπάρμπα-Γιώργος ήξερε ότι τον αγαπάω, ένα φιλάκι λιγότερο ή περισσότερο δεν άλλαζε ότι μετά τη μητέρα μου ήταν εκείνος που αγαπούσα πιο πολύ απ' όλους.

Ο χαμός του με ρήμαξε μα πάνω απ' όλα με ρήμαξε πως πλέον ήταν αργά, ποτέ δε θα μπορούσα να του δώσω ξανά αυτό το φιλάκι που του αρνήθηκα.

Το ιδιωτικό μου προπατορικό αμάρτημα…

Μιλάτε σε αυτούς που αγαπάτε, δείξτε τους πόσο τους αγαπάτε, δείξτε τους τι αισθάνεστε γι' αυτούς. Μην αφήσετε στιγμή να πάει χαμένη, μπορεί να μη σαν δοθεί ξανά η ευκαιρία και να το μετανιώνετε για μια ζωή…

Sing with me, sing for a year
Sing for the laughter, and sing for the tear
Sing with me, if it's just for today
Maybe tomorrow, the good Lord will take you away

 

@Captain_Morgan
@Arioch
 ..

 

Για 8 χρόνια και βάλε, είχαμε κόψει κάθε επικοινωνία με τον αδερφό μου. Είχαν μαζευτεί πολλά και έγινε ένα μπαμ που μας διέλυσε.

Στις φάσεις που ήμασταν καλά ήταν η καλύτερη μου παρέα, με στιγμές απίστευτου γέλιου και ωραίων συζητήσεων. Όμως οι δυσκολίες μας δεν ξεπεράστηκαν και αποφασίσαμε από κοινού να χωρίσουμε τα τσανάκια μας. Σαν αδέρφια ξέραμε πως να φερθούμε για να πληγώσουμε ο ένας τον άλλον και το κάναμε συνέχεια πιά. Η αδελφική αγάπη είχε θαφτεί κάτω από έχθρες χωρίς νόημα. Ο ένας έβλεπε στα μάτια του άλλου σκέτη απόρριψη και απογοήτευση.

Μου έλειπε ο αδερφός μου όλα αυτά τα χρόνια και αυτό με έκανε να θυμώνω ακόμα περισσότερο μαζί του. Ήταν ένα αγκάθι που με πονούσε κάθε φορά που το σκεφτόμουν, αλλά έλεγα στον εαυτό μου ότι είχα πάρει την "σωστή" για μένα απόφαση. Και θύμωνα κάθε φορά που επιχειρούσε κάποιος να μου αλλάξει γνώμη για την απόφασή μου.

Πριν 2 χρόνια χτύπησε το τηλέφωνο, ο αδερφός μου.. εμφραγμα.. μπαι μπας..μπεκ.. εντατική…

Οι μεγάλες καταστροφές με χτυπάνε κατευθείαν στο στομάχι. Πρώτα έκανα εμετό, ξέρασα όλη τη χολή που είχα μέσα μου για εκείνον.

Όσες μαλακίες και αν έχουν συμβεί, όσο και αν είχαμε χαθεί, ο κόσμος χωρίς να υπάρχει ο αδερφός μου .. είναι απλά κάτι το αδιανόητο και δεν είχα ιδέα πριν συμβεί το -παραλίγο- πόσο θα μου στοίχιζε αυτό και πως δεν θα συγχωρούσα ποτέ τον εαυτό μου αν ...

Αρπάξαμε από τα μαλλιά την δεύτερη ευκαιρία μας και ξαναγίναμε αδέρφια! Θέλουμε να είμαστε ο ένας στη ζωή του άλλου σαν αδέρφια, με ό,τι βλακεία κουβαλάει ο καθένας στο κεφάλι του. Καθαρίσαμε από όλα τα παλιά και έμεινε η αγάπη, το πιο σημαντικό και αδιαπραγμάτευτο γεγονός, για όσο θα υπάρχουμε ακόμα σε αυτήν τη ζωή, ξέρουμε ότι χρειαζόμαστε και βασιζόμαστε ο ένας στον άλλον.

Οι άνθρωποι γινόμαστε εύκολα ανθρωπάκια, κάνουμε λάθη ανώριμα και χαζά και ξεχνάμε τα σημαντικά. Αγαπάτε με αποδοχή και συγχώρεση, με δύναμη ψυχής, χωρίς πείσματα και αγκάθια. Ο χρόνος μας είναι λίγος.

 

@Captain_Morgan
@Arioch
@rea..
Ψυχή ΒΑΘΙΑ..

 

Δεν θα πω Δυστυχείς, σίγουρα όμως δεν είναι ευτυχισμένοι, οι άνθρωποι που βάζουν την "κούραση", τον θυμό, την απογοήτευση, την στεναχώρια, το ξενέρωμα, το Εγώ, πάνω απ όλα... Χαρούμενοι μπορεί να είναι. Ευτυχισμένοι όμως; Λύτρωση και ευτυχία είναι η συγχώρεση, η συμπόρευση με τους ανθρώπους που μας αγαπάνε και αγαπάμε...

 

Προχθές έφυγε ένας πολύ καλός μου φίλος... μεθαύριο είναι η κηδεία του...36 χρονών... γνωριζόμασταν και κάναμε παρέα πάνω απο 20 χρόνια... είχαμε να μιλήσουμε 1,5+... ήξερα οτι είναι με φρικτούς πόνους και σταμάτησα να προσπαθώ να τον καλώ... ξέκοψε ξαφνικά...πριν λίγους μήνες έμαθα το τι περνούσε... καρκίνος στο πάγκρεας... πριν 3 χρόνια κάναμε τις τελευταίες διακοπές μαζί.... ήταν και οι τελευταίες που έκανε...με τα λιγοστά χρήματα που διαθέταμε, εγώ Καλαμάτα ο φίλος σε ένα χωριό έξω απο τον Πύργο για "αναγκαστικές" διακοπές με τους δικούς του, θέλαμε να βρεθούμε να μιας και είχαμε αρκετό καιρό να βρεθούμε απο κοντά, έχω φύγει απο την Αθήνα 8+ χρόνια, και πάνω σε μια τηλεφωνική επικοινωνία για το που θα μπορούσαμε να πάμε, κάπου που να μην έχουμε πάει, να μπορούμε να στήσουμε σκηνή μαζί με τα σκυλί του ο καθένας, γνωρίζοντας οτι το σκυλί του φίλου δεν τα πάει καλά με άλλα σκυλιά, πόσο μάλλον με ένα θηλυκό μη στειρωμένο που είναι η δικιά μου άρα δεν θέλαμε και πολύ κόσμο κοντά, να είναι στην "μέση" ώστε να μπορέσουν να πάνε τον φίλο μέχρι κάποιο σημείο και φυσικά όσο πιο οικονομικά γίνετε! βρήκαμε το που θα πάμε. Φιγαλεία - Ναός Επικούρειου Απόλλωνα και στήσιμο σκηνής στου καταρράκτες Νέδας. αφού συμφωνήσαμε να κάνω την μισή Πελοπόννησο και τα 3/4 της διαδρομής μέχρι τον Πύργο, πηγαίνω να τον παραλάβω απο την Ζαχάρω... του επικοινώνησα οτι θέλω καπνό και χαρτάκια. είχα ξεχάσει να πάρω απο Καλαμάτα και η αλήθεια είναι πως Van Nelle καπνό δεν καπνίζουν πολλοί και δεν βρίσεις εύκολα. είχα το πολύ 5 τσιγάρα και 3 χαρτάκια. φιλτράκια είχα! ευτυχώς ή δυστυχώς κάναμε τον ίδιο δυσεύρετο καπνό... ο φίλος είχε λίγο παραπάνω καπνό αλλά είχε πάρει άλλον έναν απο τον Πύργο. χαρτάκια είχε φιλτράκια δεν είχε. σε όλη την διαδρομή δεν βρήκαμε φυσικά κάπου που να έχει τον καπνό που κάνουμε και είπαμε πως για 2 μέρες 2 άτομα 1 καπνός στην χειρότερη τον περιπτώσεων βγαίνει! έχει ξανασυμβεί! αφού τα δικά μου έξοδα μετακίνησης πήγαν στον θεό, δεν είχαν περισσέψει φράγκα στο πορτοφόλι παρα μόνο κάρτα. τα τελευταία μετρητά πήγαν στο μανάβικο στο τελευταίο χωριό... ο φίλος είχε ενα κουτσό πενηντάρικο επάνω του... μέχρι να φτάσουμε στον ναό είχαμε ανοίξει τον καινούριο καπνό...φτάνουμε στο χώρο που έχει κοντά στους καταρράκτες να παρκάρουμε το αμάξι και αρχίζουμε να περπατάμε με σκοπό να βρούμε που θα στήσουμε την σκηνή. περνάμε τον χώρο που ήταν οι περισσότεροι κατασκηνωτές και συνεχίζουμε να κατεβαίνουμε το ποτάμι με σκοπό να βρούμε ένα μέρος 2τμ επίπεδο μέσα στο φαράγγι ώστε να βάλουμε την σκηνή. το μέρος το βρήκαμε 700 μέτρα πιο μακριά. δίπλα ακριβώς απο την κύτη του ποταμού σε ένα σημείο που ενω το νερό κατέβαινε και ήτανε μέχρι τον αστράγαλο και λίγο πιο πάνω ξαφνικά στην απέναντι μεριά του ποταμού έκανε ένα μικρό καταρράκτη 50cm. ήταν έτσι τα βράχια που οδηγούσαν το νερό να πάει δεξιά και πιο κάτω σχημάτιζαν ένα μικρά φράγμα. με τα χρόνια είχε σκαφτεί απο την ορμή του νερού και ενω σχεδόν όλο το ποτάμι ήταν βατό μέχρι τον αστράγαλο, σε εκείνο το σημείο είχε μια φυσική πισίνα με βάθος πάνω απο 2μ. ήταν τέτοιος ο ενθουσιασμός μας που βουτήξαμε στα παγωμένα νερά χωρίς σκέψη(ο φίλος κυρίως)! ήταν τόσο απολαυστικό το σοκ του κρύου νερού πάνω στο δέρμα που είχε ανάψει απο τον καυτό ήλιο που μετά απο 10' που βγήκαμε να στήσουμε την σκηνή μην μας πιάσει η νύχτα,(18.30 άρχιζε να χάνετε ο ήλιος μέσα στα βουνά και κάτω απο πυκνή βλάστηση), ο χαζός ο φίλος, πήρε πρέφα οτι είχε μπει με τον μοναδικό καπνό στο νερό...ευτυχώς την δεύτερη μέρα ήρθαν κάτι κορίτσια και σώσανε την κατάσταση με τον καπνό και τα χαρτάκια... την άλλη φορά στην Β. Εύβοια το 2012 ελεύθερο κάμπινγκ, του δάνεισα τις μπαταρίες απο τον μοναδικό φακό που είχαμε, να τις βάλει στο mp3 να περπατήσει γιατί δεν ήτανε καλά ψυχολογικά... του είπα "Αδάμ, μην αργήσεις γιατί νυχτώνει και έχουμε αρχίσει να μαγειρεύουμε (ήμασταν 7 άτομα σύνολο)! ναι? ναι! ο Αδάμ... ήρθε βρήκε έτοιμο φαγητό, μαγειρεμένο με φως απο οθόνες κινητών, το δικό του το τηλέφωνο κλειστό απο μπαταρία και τελειωμένες καινούριες μπαταρίες στο mp3! ήρθε σαν να μην τρέχει τίποτα "΄Α! ωραία μαγειρέψατε! τι καλό φτιάξατε?" και είμαστε 6 άτομα ο ένας να κρατάει τον άλλο να μην ορμίσει κάποιος και τον λιντσάρει! αυτός ήταν ο φίλος μου ο Αδάμ,με τον περίεργο χαρακτήρα του, με τις παραξενιές του, τις περίεργες απόψεις του, το πάθος για την μουσική (ευτυχώς υπάρχουν και μερικά βίντεο του με την μπάντα να παίζει σαξόφωνο), αυτή την ιδιαίτερη συναίσθηση που είχε με τους ανθρώπους... ο τύπος που μπορεί να έχει 5 λεπτά να μιλήσει και θα πεί κάτι και θα κάνει μια σοβαρή κουβέντα πουτάνα, κάνοντας μας όλους να λυθούμε στα γέλια...ο τύπος που είχε τσακωθεί με τον χρόνο... μια φορά είχαμε δώσει ραντεβού στον οινοχόο 8 το βράδυ και ήρθε την επόμενη μέρα στις 8 τυχαία...ο φίλος που (όπως έμαθα χθές) μόλις βγήκε απο το χειρουργείο,ζήτησε απο φίλο να το βάλει στο γήπεδο για το ΑΕΚ - ΠΑΟΚ, ο φίλος αρνήθηκε να τον βοηθήσει μή συμβεί τίποτα και το έχει βάρος στην συνείδησή του... αυτός μπήκε αν και μετά απο 20 λεπτά έφυγε απο όσο έμαθα... ο φίλος που θα βάλει για σένα κι ας μην έχει για τον ίδιο...ο φίλος που έχω περπατήσει μαζί του απο το άλσος της Φιλαδέλφειας μέχρι την πλατεία Αμερικής με μια μπύρα να αλλάζει χέρια για να του κάνω παρέα να μην περπατάει και γυρίζει μόνος του ξημερώματα σπίτι, ενω το σπίτι μου ήταν 3 λεπτά με τα πόδια... κάθε ένας απο τους φίλους του έχει πολλές κουλές - απίθανες - συγκινητικές και πάνω απ' όλα αστείες ιστορίες με το Αδάμ! δεν ξέρω αν η χθεσινή μου ανάρτηση στο ακούω τώρα και την βρίσκω έδωσε την ιδέα στον @Captain_Morgan ξεκινήσει το νήμα, όπως και να έχει όμως βοηθάει να τα γράφεις...6 ώρες πριν φύγει είχα την επιθυμία να τον καλέσω... δεν το έκανα γιατί πίστευα οτι δεν θα απαντούσε... το πιο δύσκολο απο όλα αυτά είναι η λέξη: ήταν. αυτός ήταν ο φίλος μου Αδάμ... ειδικά την στιγμή που έσβηνα την λέξη είναι... πάντα θα είναι, αλλά τώρα πάει ήταν... καλό ταξίδι να έχεις φίλε Αδάμ και κάπου θα τα πούμε...

 

Ήμουν 12 προς 13. Η γιαγιά μου, η προ γιαγιά μου δλδ χτυπήθηκε από καρκίνο. Μια γυναίκα που δούλεψε όσο τίποτα στη ζωή της, τα χρόνια των νιάτων της στα καπνά.
Η γιαγιά μου που γιορτές, και καλοκαίρια μ' έβγαζε βόλτες στα σοκάκια, μου έδειχνε την πόλη, μ' έσφιγγε ζεστά στην αγκαλιά της και με γέμιζε ιστορίες και παραμύθια. Μα πάνω από όλα γέμιζε το μέσα μου, θαλπωρή, ζεστασιά, κατανόηση.
Ήρθε στο σπίτι μας να την πάμε σε γιατρούς, να φροντίσουμε για το καλύτερο. Την άκουγα κάποια βράδια να ψιθυρίζει στον παππού μου : "ξέρω τι έχω, κι ας μη μου το λένε". Κι έμπαινε μέσα στην κουζίνα γιατί δεν άντεχα να την ακούω να το λέει, κι αμέσως άλλαζε κουβέντα : " το κορίτσι μου, να σου κάνω φετούλες με βιτάμ, έλα να σε πάρω μια αγκαλιά". Κι έτρεχα πάνω της, την έσφιγγα με τα χέρια μου και της έλεγα "σήκω, πάμε στον κρεοπώλη να πάρουμε κρέας να μαγειρέψουμε αύριο. Κάθε φορά που με βλέπει με ρωτάει τι κάνει η γιαγιά σου, ήρθε; σήκω γιαγιά να σε δει, σε σένα δίνει το καλύτερο κρέας". Κι η απάντησή της : " ιντα να κάνω με τούτο το κοπέλι, δε μπορώ να πω όι. Άντε πάμε, αλλά μετά θελω να μου τραγουδήσεις το τραγούδι μου. Ξέρεις εσύ".
Ξέρω γιαγιά. Θα στο τραγουδήσω όσο θέλεις.
Φιλί στο μάγουλο και.... βουρρρρρ.
Έτσι περνούσαν οι μέρες αλλά κάθε μέρα οι δυνάμεις της, την εγκατέλειπαν όλο και περισσότερο. Ήταν πλέον εμφανώς καταβεβλημένη, αδύναμη, ολιγοφαγη. Το μόνο που δε στέρευε ήταν η αγκαλιά και η αγάπη της.
-Έλα γιαγιά, αύριο είναι Κυριακή, πάμε να πάρουμε κρέας για το φαγητό.
-Κοριτσάκι μου, να σου δώσω λεφτά να πας εσύ ; εγέρασα πολύ. Δε με βαστούν τα πόδια μου.
-Καλά γιαγιά αλλά μετά θα πούμε ιστορίες και θα συζητήσουμε.
- Βέβαια κορίτσι μου αλλά...
- Ξέρω, ξέρω. Αφού σου τραγουδήσω το τραγούδι σου.
- Ναι ομορφιά μου, πήγαινε και σε περιμένω.
.................
- Γιαγιά; ήρθα.
- Έλα επάε και ξεκίνα. Θα κλείσω μόνο τα μάτια μου να το ακούει και η ψυχή μου. Άντε ξεκίνα, δεν ξέρεις πόσο το λαχταρώ.
- Ήτανε μια φορά μάτια μου, και έναν καιρό, μια όμορφη κυρά αρχόντισα να σε χαρώ....

Και την έπαιρνε ο ύπνος. Με το τραγούδι. Της χάιδευα το μάγουλο, την φιλούσα, την σκεπαζα.
Σαγαπώ πολύ γιαγιά της ψιθύριζα και πήγαινα στο κρεββάτι μου.
Αυτό γινοταν καθημερινά. Πολλές φορές τη μέρα. Μέχρι που οι πόνοι γίναν αφόρητοι, η μορφίνη δεν είχε αποτέλεσμα, δε μπορούσε να φάει.

- Γιαγιά πρέπει να φας λίγο. Για μένα. Να σου το κάνω κρεμούλα όπως τα μωρά;
- Όι κοπελιά μου. Έλα δω δίπλα μου να μου τραγουδήσεις.
- Μόνο αν πιεις έστω λίγο νερο. Με το καλαμάκι, θα στο κρατάω εγω.
- Εντάξει.
Κι έγνεφε καταφατικά το κεφάλι.

...μια μικροπαντρεμένη, κόρη ξανθή, τον κύρη της προσμένει βράδυ πρωΐ.
- Γιαγιά, τα χείλη σου είναι ξερά. Πρέπει να πιεις λίγο νεράκι.
Πλέον δεν έπαιρνα απάντηση. Μόνο κάτι ψιθυριστές λέξεις και κατάφαση ή άρνηση κουνώντας το κεφάλι.
- έλα γιαγιά, λίγο. Μόνο λίγο.
Προσπαθούσε να καταπιεί. Της έβρεχα τα χείλη με μια γαζούλα και κουνούσε το χέρι να πάω δίπλα της.
- Τι λες γιαγιά;
- Τραγούδησέ μου...
Με φωνή σχεδόν ανύπαρκτη.

....κι ένα Σαββάτο βράδυ καλέ, μια Κυριακή, τον ήλιο το φεγγάρι καλέ, παρακαλεί.....

Έμαθα πλέον να καταλαβαίνω μόνο με τα μάτια της πότε το ζητάει. Ωσπού ένα βράδυ μετά από μέρες πλήρους αφωνίας έβγαλε με όση δυναμη ψυχής είχε το όνομά μου από τα χείλη της, έτρεξα δίπλα της, έκλεισε τα μάτια, τα ανοιγόκλεισε... κατάλαβα...

....Ήλιε μου φώτιζέ Την, φεγγάρι μου...

Και ένα δάκρυ έτρεξε από τα κλειστά της μάτια.

....πάνε και μίλησέ Της για χάρη μου.... στον ήλιο στο φεγγάρι..... και μένανε μαφήνει, έρμη και μόναχή.....

Και την αποχαιρέτησα, με δάκρυα στα μάτια.
Από τότε ποτέ τίποτα δεν είναι ίδιο. Κάποιοι άνθρωποι δεν αναπληρώνονται ποτέ. Η ανάμνησή τους όμως μένει βαθιά μέσα μας.

 

O πρώτος εκείνος Άνθρωπος που μου γνώρισε αυτόν το «κόσμο» είναι ένας από τους πιο υπέροχους ανθρώπους που έχω γνωρίσει ποτέ. Ήταν πάντοτε πολύ κτητικός (με μένα) και αυτό, δεδομένου του χαρακτήρα του, ήταν μια από τις μεγαλύτερες για μένα ενδείξεις της σημασίας που είχα για εκείνον. Είχαμε πάει εκδρομή και για λόγους που δεν έχουν καμία σημασία να αναφερθούν θύμωσε πολύ μαζί μου εξαιτίας αυτής ακριβώς της «ένδειξης». Δεν ήξερα τι να κάνω, πώς να το χειριστώ, πού να πάω… Το μυαλό μου είχε θολώσει απολύτως… Τι να έκανα; Δεν είχα ιδέα… Τι ήθελα; Απλά να είμαι εκεί, δίπλα ή παραδίπλα… Όπου αποφάσιζε ότι θέλει, όπου αποφάσιζε να με έχει στη ζωή του.

Έκατσα απλά δίπλα, όλη την υπόλοιπη μέρα, όλη τη νύχτα…

Το επόμενο πρωί μου είπε «θα πιούμε καφέ, θα πάμε στη θάλασσα και μετά θα μιλήσουμε για χθες… Γιατί ήμουν έτσι, γιατί συμπεριφέρθηκα έτσι». Κάτι ακόμη που χαρακτηρίζει αυτό τον Άνθρωπο είναι ότι πραγματικά έχει κότσια. Και η δικαιοσύνη με την οποία θέλει να βλέπει τον κόσμο.

Του είπα ότι αν ήθελε μπορούσαμε να μιλήσουμε και να πούμε ό,τι ήθελε… Ότι ήθελα να ακούσω αν ήθελε να μου πει. Αλλά και ότι αν δεν ήθελε, πάλι δεν άλλαζε κάτι. Θα ήμουν απλά εκεί, δίπλα ή παραδίπλα… Όπου αποφάσιζε ότι θέλει, όπου αποφάσιζε να με έχει στη ζωή του.

-------

Μέχρι τα 30 μου χρόνια περίπου, ένιωθα απτόητη, αλώβητη, immortal… Υποθέτω ότι οι περισσότεροι κάπως έτσι νιώθουν… Sense of eternity, of immortality… Νομίζω αναγκαία για να ορίσουμε το «εγώ» μας μέσα στο «όλο», μέσα στις ομάδες κλπ

Και μετά έγινα μαμά. Και ανέλαβα μέσα σε αυτό τον κόσμο την ευθύνη ενός άλλου ανθρώπου. Να γίνω facilitator σε ό,τι ήθελε να είναι, να γίνει στη ζωή του. Τα πρώτα χρόνια ήταν ένα πλάσμα απολύτως εξαρτημένο από μένα. Απολύτως πάνω μου. Ό,τι έκανα, ό,τι έλεγα, ό,τι ήμουν ήταν για το πλάσμα αυτό τέλειο. Όχι γιατί όντως ήμουν τέλεια αλλά γιατί οι ανάγκες του για να ζήσει όριζαν ότι έπρεπε έτσι να με «βλέπει».

Και μετά μεγάλωσε. Και άρχισε να λέει «όχι». Όχι σε αυτά που έλεγα, όχι στην αγκαλιά (που ποτέ μέχρι τότε δεν αρνιόταν), όχι στα φιλιά, όχι και σε αυτά που είμαι κάποιες φορές. Και βέβαια αυτό συνεχίζει. Και θα συνεχίσει… Εφηβεία επελαύνει οσονούπω οπότε…

Σε κάθε τέτοιο «όχι» αυτό το sense of immortality, αυτό το αίσθημα της «παντοδυναμίας» και της πλήρους αποδοχής τρώει μια κλωτσιά… Γερή πολλές φορές… Και κάπου εκεί η ψευδαίσθηση που φέρνει τσάκισε. Έκατσα εκεί. Κάθομαι εκεί. Δίπλα. Στο οπτικό του πεδίο (κυριολεκτικά και μεταφορικά). Και θα κάθομαι εκεί.

Και θα κάθομαι εκεί. Και θα τον κρατάω κοντά μου αν θέλει. Και θα μένει κοντά μου αν θέλει. Και θα παίρνει από μένα ό,τι θέλει, όποτε θέλει, όσο θέλει και βέβαια ΑΝ θέλει. Και αυτό είναι η μεγαλύτερη επιθυμία μου, η μεγαλύτερη αξία μου, η μεγαλύτερη ευθύνη μου, αυτή που ανέλαβα απολύτως οικειοθελώς και απολύτως ελεύθερα από την πρώτη μέρα που είπα «ναι, θα φέρω αυτό το παιδί στον κόσμο».

Γιατί παρά το πόσο πονάει κάποιες φορές, δεν χαλάω, δεν σώνομαι, δεν τελειώνω… Είμαι εκεί… Για όσα πλάσματα θέλουν να είμαι… Για όσα θέλουν να με αγαπάνε και να τα αγαπάω… Δεν είμαι πεπερασμένη, αυτά τα πλάσματα όλα, με τα τσακίσματα που μπορεί να μου καταφέρνουν πολλές φορές, με έκαναν να το καταλάβω αυτό για τα καλά…