Αφιέρωμα στην Κρήτη

• Γεννήθηκα στην Κρήτη, στο νησί όπου πραγματοποιήθηκε μια σύνθεση της Ελλάδας και της Ασίας. Ο Οδυσσέας μου δεν είναι ούτε Έλληνας ούτε Βάρβαρος, αλλά και τα δυο μαζί: Είναι Κρητικός!

• Τριών λογιών είναι οι άνθρωποι: Αυτοί που τρων τ' αβγά χωρίς τσόφλι, αυτοί που τα τρων' σύφλουδα, κι αυτοί που, αφού τα φάν' σύφλουδα, τρώνε και το τσουκάλι όπου τα 'χανε μέσα βρασμένα. Τους στερνούς αυτούς ανθρώπους τους λένε Κρητικούς!

• Όσο υπάρχει αρσενικό και ένα θηλυκό, δεν πεθαίνει η Κρήτη!

• Η Κρήτη δεν θέλει νοικοκυραίους, θέλει κουζουλούς. Αυτοί οι κουζουλοί την κάνουν αθάνατη.

• Οι Κρητικοί αγαπούν παράφορα τη ζωή και συνάμα ποτέ δεν φοβούνται τον θάνατο.

• Υπάρχει στην Κρήτη κάποια φλόγα ας την πούμε ψυχή - κάτι πιο πάνω απ' την ψυχή κι από τον θάνατο, που είναι δύσκολο να το ορίσεις. Υπάρχει αυτή η περηφάνια, το πείσμα, η παλικαριά, η αψηφισιά και μαζί κάτι άλλο, ανέκφραστο κι αστάθμητο που σε κάνει να χαίρεσαι που είσαι άνθρωπος.

• Κρητικός είσαι; Ξέρεις τι ευθύνη μεγάλη είναι τούτη; Ξέρεις τι περηφάνια γιομίζει τα στήθια μας; Θείο δώρο κείνος ο τόπος. Είναι θείο δώρο να 'σαι Κρητικός. Το ξέρεις;

• Η Κρήτη έχει αληθινά κάτι το πανάρχαιο, τ' άγιο, το πικραμένο και περήφανο, που έχουν οι χαροκαμένες μάνες που γέννησαν παλικάρια. Έχει τόσο πολύ πολεμήσει κι υποφέρει η γης ετούτη, έχει τόσο πολύ συνηθίσει τον θάνατο, που τον ξεφοβήθηκε πια και μπορεί να γελάει και να παίζει μαζί του.

• Δεν μπορεί μαθές το κορμί όσο και να 'ναι δυνατό, να σηκώσει την ψυχή του Κρητικού, δεν μπορεί...

• Να μας ξεπεράσεις όλους, εγγονέ. Εμείς οι Κρητικοί, πρέπει να το ξέρεις, δεν είμαστε σαν τους άλλους ανθρώπους, έχουμε διπλή δουλειά: Στον αποδέλοιπο κόσμο είσαι βοσκός; δεν έχεις το νου σου παρά στα πρόβατά σου. Είσαι ζευγάς; στα βόδια σου, στη βροχή, στα σπαρμένα. Είσαι έμπορος; στις πραμάτειες. Μα ο Κρητικός έχει το νου του και στην Κρήτη!

• Κρητικοί είναι, γι αυτό γεννήθηκαν, να σκοτωθούν για την Κρήτη.

• Οι Τούρκοι κυνηγούσαν έναν Λιάπη που ήταν κρυμμένος στο σπίτι μιας γριάς Κρητικιάς. Αφού τη βασανίσανε πολύ για να τους τον φανερώσει, της είπαν πως αν δεν το κάνει θα σφάξουν τον γιο της, κι έτσι έγινε. Όταν ύστερα τη ρωτούσαν γιατί το 'καμε, η γριά Κουμπελίνα απαντούσε: - Το 'καμα γιατί κατέχα πως πέρα σ' ένα χωριό της Ρούμελης είχε κι ο Λιάπης αυτός μάνα. Και κατέχω τι θα πει πόνος μάνας!

• Όλη είναι η θάλασσα αργαλειός κι η Κρήτη κάθεται κι υφαίνει χαρά στα αδέρφια που αξιωθούν στο πέλαο να τη δούνε. Αν είσαι μαραζάρης ξεπετάς, αν είσαι οκνός θεριεύεις κι αν πέσαν συφορές απάνω σου, ξεφεγγαρίζει ο νους σου.

• Θέλω να πεθάνω στην Κρήτη. Είναι η γη μου. Εκεί στο Κάστρο. Κι αν δεν προφτάσω να πεθάνω εκεί, εκεί ήθελα να με θάψουνε. Το χώμα της Κρήτης έφτιασε το αίμα μου, αυτό θέλω και να το πιεί.

Νίκος Καζαντζάκης, Απάνθισμα για την Κρήτη και τους Κρητικούς, "Ελευθεροτυπία", αφιέρωμα "Νίκος Καζαντζάκης: Ο άνθρωπος, ο δημιουργός, ο ιδεολόγος"

 

Η Κρήτη είναι διαφορετική
από τσι άλλους τόπους
Γιατί ‘χει αντάρτικες ψυχές και κουζουλούς ανθρώπους

 

Απάντηση: Αφιέρωμα στην Κρήτη

Δυστυχώς αυτή η δήθεν τρέλα της νότιας κυρίως Κρήτης και όχι μόνο παραπούλησε.Η επιβεβλημένη αυτή αντάρτικη ψυχή μεταλλάχτηκε σε ψευτονταηλίκι και συσπειρωμένη θρασυδειλία.Ο κρητικός πήρε την κληρονομιά του και την έκανε μέσο αυτεξεφτελισμού του.Ώρες-ώρες ντρέπομαι για την καταγωγή μου,όπως πολλοί κρητικοί επίσης.

p.s. γνώριζα τον άνθρωπο που δολοφονήθηκε σήμερα από τον πεθερό του για τη θέση των ξύλων στην αποθήκη.Επίσης γνώριζα και τα ανήλικα παιδιά του.Όσο και να καταδικάζουν στην Κρήτη τέτοια περιστατικά,το νησί βρίθει επικίνδυνων ψευτονταήδων,που δυστυχώς σε μεγάλο βαθμό επευφημούνται.Στατιστικά αν το πάρουμε,η Κρήτη συναγωνίζεται και την Αθήνα σε τέτοια γεγονότα και ας μην φτάνουν στα υπόλοιπα ελλαδικά κανάλια όλα τα συμβάντα.Εγώ που παρακολουθούσα τα τοπικά ΜΜΕ επί τρία χρόνια γνωρίζω..

 

Re: Απάντηση: Αφιέρωμα στην Κρήτη

Δυστυχως εχεις απολυτο δικιο..........

 

Δε συμπαθώ την Κρήτη πόσο μάλλον τους κρητικούς, ή καλύτερα τους κρητικούς που ακολουθούν το στερεότυπο που έχω σχηματίσει για τους κατοίκους αυτού του νησιού. Ο Inco δε θα μπορούσε να τα πει καλύτερα, ψευτονταηλίκι και θρασυδειλία είναι οι πιο ευγενικοί χαρακτηρισμοί που θα μπορούσε κανείς να χρησιμοποιήσει. Εκτός αυτού, μ' εκνευρίζει ο έντονος τοπικισμός των κρητικών, που αγγίζει τα όρια της γελοιότητας. Φαίνεται από τους τρόπους με τους οποίους σνομπάρουν τους νόμους του κράτους, το οποίο λίγο - πολύ βλέπουν σαν κατακτητή. Από τη μανία τους να αποδείξουν το πόσο διαφέρουν από τους υπόλοιπους, κυρίως από τους κατοίκους της ηπειρωτικής Ελλάδας.
Ομολογώ πως σε όσα μέρη και να 'χω πάει, ποτέ δεν αισθάνθηκα πως διαφέρω από τους ντόπιους κατοίκους. Ακόμα και να μη μιλούσα την τοπική γλώσσα, πάντοτε εύρισκα κοινά χαρακτηριστικά, σημεία σύγκλισης. Κι όμως, στην Κρήτη, παρόλο που είναι στην ίδια χώρα, ένιωσα ξένος.

 

Απάντηση: Αφιέρωμα στην Κρήτη

Αφιερωμένο στην ημέρα. Φυσικα εμενα μου αρέσει ο Καζαντζάκης . Μου αρεσει η λατρεια του για τον Υπερανθρωπο και ο πόνος του που είναι διάχυτος. Φυσικά στο πόλεμο ήταν σε καποιο γραφείο. Εννοείται.Ακολουθούν αποσπάσματα από το δικτυο.....

στην «Kαθημερινή» της Δευτέρας 20 Iουλίου 1936, σε βαρυσήμαντο άρθρο υπό τον τίτλο «O φόβος και η πείνα» ο Kαζαντζάκης αποκαλούσε τον Mουσολίνι και τον Xίτλερ «δύο μεγάλους πρωταθλητές» και διεπίστωνε ότι ο φασισμός και ο χιτλερισμός «πηγάζουν από βαθειές ψυχικές και οικονομικές ανάγκες των λαών» και πως «είναι φαινόμενα άξια του πιο μεγάλου σεβασμού!»...



Δικαιολογώντας την πρόσφατη τότε εισβολή του Mουσολίνι στην Aβησσυνία, ο Kαζαντζάκης έγραφε στο ίδιο άρθρο τα εξής βαθυστόχαστα: «H Iταλία έχει δικαίωμα να ζήσει και να μην πνιγεί στα στενά της σύνορα που δεν την χωρούν. Όλοι οι λαοί που εδημιούργησαν τους μεγάλους πολιτισμούς, ακολούθησαν τα ίδια αδηφάγα, απάνθρωπα, σκοτεινά ένστικτα. Στην πρώτη τους σωματική ανάπτυξη αδίκησαν, άρπαξαν, έφαγαν. Κι άμα εστερέωσαν το σώμα τους κι έπαψε η πείνα, άρχισαν να δημιουργούν. Το ίδιο κάνει και σήμερα η Iταλία, τους ίδιους ακολουθώντας απάνθρωπους νόμους. Το πνεύμα είναι το πιο σαρκοβόρο όνειρο!»...


Φασισμός
Τι είναι το μεγάλο αυτό σύγχρονο φαινόμενο που ονομάζουμε "φασισμός"; Έχει ιδεολογία δίκη του, απάντηση δική του στα πολύπλοκα πολιτικά, οικονομικά, κοινωνικά προβλήματα της εποχής μας ή είναι μονάχα καθεστώς βίας και επιβολή ολίγων ανθρώπων;
Πως ο φασισμός αντικρίζει τον σοσιαλισμό, τον καπιταλισμό, τη δημοκρατία, τη μοναρχία, τη θρησκεία, την πατρίδα, την ελευθερία του ατόμου;
Και τέλος, είναι όλη τούτη η κίνηση μονάχα Ιταλική; Γέννημα ενός ανθρώπου εξαιρετικού, (Μουσσολίνι) ή ανταποκρίνεται σε γενικότερες μεταπολεμικές ανάγκες και αξιοί - όπως ο Μπολσεβισμός - να κυριέψει όλη την γης;
Η Μόσχα άνοιξε ένα δρόμο. Δύσκολο, ανηφορικό, αιματηρότατο.
Η Ρώμη, τώρα, ανοίγει έναν άλλο αντίθετο. Ανάμεσα στους δύο τούτους δρόμους στέκεται με τρόμο η ανθρωπότητα.
Στις κρίσιμες εποχές - όπως η εποχή που ζούμε - η αγωνία του ανθρώπου είναι οδυνηρότατη. Μια μεγάλη ελπίδα και ένας μεγάλος φόβος ταράζει σήμερα όλο τον κόσμο. Περνά τα γεωγραφικά σύνορα αδερφώνει, είτε το ξέρει είτε μη, όλους τους λαούς. Ένας λαός σήμερα δεν μπορεί να χαθεί ή να σωθεί μοναχός του. Η καταστροφή του ενός ή η σωτηρία είναι συνάμα καταστροφή ή σωτηρία του άλλου.
Όλοι είμαστε ένα.



"Όταν επισκέπτεται τη φασιστική Ιταλία, ο Καζαντζάκης ελκύεται απο δύο πρόσωπα• το ένα σύγχρονο, σκληρό, ανελέητο, αποφασισμένο νʼ αλλάξει τη μοίρα της χώρας και του κόσμου, το άλλο απόμακρο, βγαλμένο απο την καρδιά της μεσαιωνικής Ούμβριας, ακτινοβόλο, γεμάτο αγάπη για τον άνθρωπο για τη φύση για το σύμπαν, αποφασισμένο να φέρει την ειρήνη στις καρδιές των ανθρώπων. Ο δικτάτορας Μουσολίνι απο τη μια μεριά και ο Φραγκίσκος της Ασσίζης, ο Φτωχούλης του Θεού, απο την άλλη. Είναι η αντινομία που χαρακτηρίζει την ίδια τη σκέψη του Καζαντζάκη. Η δύναμη της βίαιης επιβολής και η δύναμη της ελεύθερης επιλογής. Η αντίστιξη ανάμεσα στην υποταγή στη βούληση του αρχηγού, του Ντούτσε, και την απόρριψη κάθε ανθρώπινης εξουσίας στο όνομα του Θεού και της αγάπης.
Αξίζει να παρακολουθήσουμε τη συνάντηση που είχε ο Καζαντζάκης με τον ιταλό δικτάτορα. Τον συνάντησε στο γραφείο του.
Περίμενα ανυπόμονα στο Παλάτι Κίτζι να δω τον δυνατόν αυτόν άνθρωπο… Δυό νέοι λιγνοί, αψηλοί, με μαύρα πουκάμισα, στάθηκαν στη θύρα ορθοί, αδιάφοροι, άγριοι κι ήσυχοι• κι ένιωσα το σύμβολο που τόσο συχνά έχουν οι θυρεοί: δυό λιοντάρια που στέκονται ορθά και φυλάγουν. Πρόβαλε ένας στυγνός φασίστας και μου έγνεψε• ο Μουσολίνι με περίμενε. Άνοιξε η μεγάλη θύρα σιωπηλά κι έκλεισε. Βρέθηκα σε μια τεράστια αίθουσα• το φως ήταν αμυδρό, στάθηκα. Δεν ήξερα αν βρίσκουνταν κανένας μέσα. … Άξαφνα στο βάθος δεξιά, πίσου απο ένα χαμηλό γραφείο διέκρινα έναν άνθρωπο να ελλοχεύει και να με κοιτάζει… μακρόμεσος και κοντοπόδαρος, κεφάλι υπερτροφικό, με απότομα επίπεδα, όλο πηγούνι και μέτωπο, όλο γωνίες σαν πελεκημένο σε σκληρότατο ξύλο. Μασέλα αρχέγονα μεγάλη, μάτι κρύο κι εξημμένο. Η έκφραση του προσώπου συμμαζεμένη κι εχθρική. Γεννιούνται μέσα σου δυό βεβαιότητες: Ο άνθρωπος αυτός έχει μια πίστη• ο άνθρωπος αυτός δε φοβάται!… Η φωνή του ακούστηκε κουρασμένη, περιφρονητική, ξηρότατη:
- Τι θέτε;
Δεν άκουσα καλά.
- Τι είπατε;
Η φωνή του γίνηκε πιο ανυπόμονη κι εχθρική.
- Τι θέτε;
Μια στιγμή σώπασα φρίσσοντας, Άστραψε μέσα μου η ιδέα να φύγω, χωρίς λέξη. Μα ευτύς γαλήνεψα, ένιωσα πως αυτός ο άνθρωπος είχε το δικαίωμα να φέρνεται έτσι… Αυτός ο άνθρωπος άνοιξε ένα δρόμο, κρατά ένα έθνος στα χέρια του• έχει το δικαίωμα να φέρνεται όπως θέλει. Ήσυχα τότε αποκρίθηκα.
- Θέλω να σας δω• τίποτα άλλο!
Το πρόσωπό του τότε φωτίστηκε. Γαλήνεψαν λίγο, γλύκαναν τα χρακτηριστικά του• είπε με λίγο θερμότερη φωνή:
- Α! Αυτό ναι! Μα όχι ομιλίες, είμαι φοβερά απασχολημένος, δεν έχω μήτε δευτερόλεπτο να χάνω. Γράψετέ μου τι ερώτησες θέτε να κάμετε• αν είναι καλές, θʼ απαντήσω• αν όχι, - όχι. Στη συζήτηση ο Καζαντζάκης ανέφερε στον Μουσολίνι για το ταξίδι του στη Ρωσία.
Μόλις άκουσε τη λέξη Μόσχα ο Μουσολίνι ανατινάχτηκε. Το πρόσωπό του έλαμψε. Ποτέ δεν περίμενα τόση ανυπομονησία και θερμότητα. Άπλωσε το χέρι του σα νά ʼθελε να με πιάσει απο τον ώμο, να μη φύγω, κι είπε με άλλο τόνο, καθόλου πια κουρασμένο κι εχθρικό:
-Έρχεστε απο τη Ρουσία;
-Ναι, πήγα κι έμεινα τέσσερις μήνες, να μελετήσω τον Μπολσεβισμό.
-Ε, τότε εγώ είμαι που θα σας πάρω συνέντευξη• εγώ θα σας ρωτάω κι εσείς θʼ απαντάτε… Τι κάνουν αυτοί οι Ρούσοι;
Η φράση αυτή ήταν γιομάτη περιέργεια, θερμότητα, ανησυχία. Σαν άνθρωπος που ρωτάει για το σπίτι του, που έχει μαλώσει μαζί του.
- Εργάζουνται. Υπεράνθρωπη προσπάθεια να δημιουργήσουν ένα κόσμο νέο. Βρήκα εδώ στη Ρώμη, μεγάλες ομοιότητες μεταξύ Μπολσεβισμού και Φασισμού.
Στράφηκε απότομα και με κοίταξε, σα να ʼθελε να με τρυπήσει με το σκληρό, παράφορο μάτι του:
-Τι θέλετε να πείτε;
-Τούτο: Βρήκα κι εδώ και στη Μόσχα την ίδια αυστηρή, σκληρή υποιταγή του ατόμου στο σύνολο… Την ίδια πειθαρχία. Το ίδιο μίσος για τις μικρές ελευθερίες και την ίδια προσπάθεια να φτάσουν τη μεγάλη ελευθερία. Βρήκα ακόμα τον ίδιο φλεγόμενο ενθουσιασμό της νεότητας. Μονάχα στη Μόσχα και στη Ρώμη υπάρχουν αληθινοί νέοι… Οι Ρούσοι δε βρήκαν ακόμα μια πίστη βαθύτερη απο τις οικονομικές θεωρίες. Προπαγανδίζουν υπερβολικά το ματεριαλισμό. …
Κατα τον Καζαντζάκη ο Μπολσεβισμός και ο Φασισμός είχαν μεγάλες ομοιότητες. Και οι δύο εχτελούν το ανώτατο χρέος. Κι οι δυο, χωρίς να το θέλουν, χωρίς να το ξέρουν, είναι πιστοί συνεργάτες. Τρεις είναι σήμερα, θαρρώ, οι ανώτατοι τύποι που έχουν το δικαίωμα να πλάσουν, κατʼ εικόνα τους και ομοίωση τους ανθρώπους: ο Λένιν, ο Γκάντι κι ο Μουσολίνι…
(Ν. Καζαντζάκη, Ταξιδεύοντας. Ιταλία - Αίγυπτος - Σινά - Ιερουσαλήμ - Κύπρος - Ο Μοριάς, Β΄έκδοση, Αθήνα 1965, σελ. 22-25).

Παρακάτω σχολιάζει: “Θα πείτε: «Μα εμείς δε θέμε νά ʼμαστε μήτε μπολσεβίκοι μήτε φασίστες. Χάθηκε ο ίσιος δρόμος;» Χάθηκε. Στις κρίσιμες ιστορικές εποχές, ο ίσιος δρόμος χάνεται. Ακριβώς γιʼ αυτό είναι κρίσιμες” (στο ίδιο, σελ. 28).
Aναρωτιέται “Τι θα συμβεί όταν λείψει ο Μουσολίνι; Να το εναγώνιο ερώτημα που θέτουν με τρόμο εχθροί και φίλοι”. Και προφητεύει: “το χάος που θα επιφέρει ένας μεγάλος κλονισμός του Φασισμού: ο θάνατος του Μουσολίνι, ένας άτυχος πόλεμος, η ματαίωση των παραφουσκωμένων σημερινών ελπίδων” (στο ίδιο, σελ. 29).



Ωστόσο το πιο σημαντικό στοιχείο για να καταλάβουμε το έργο του Nίκου Kαζαντζάκη αφορά την σεξουαλικότητά του: Όλοι σήμερα δέχονται ότι ο Mεγάλος μας συγγραφέας ήταν σεξουαλικά ανίκανος και δεν είχε ποτέ του μπορέσει να έλθει σε σεξουαλική επαφή με γυναίκα, αν και ποθούσε κολασμένα το ωραίο φύλο. Είναι γνωστό ότι η πρώτη του σύζυγος Γαλάτεια Aλεξίου παρέμεινε παρθένα μετά από 10 χρόνια γάμου με τον Kαζαντζάκη και τελικά την έκανε γυναίκα γνωστός κουρέας του Kολωνακίου. Έτσι ίσως εξηγείται το μεγάλο μίσος που επέδειξε αργότερα εναντίον του η Γαλάτεια, η οποία για να τον εκδικηθεί, πήγε και παντρεύτηκε τον φανατικότερο εχθρό του, τον κομμουνιστή λογοτέχνη Mάρκο Aυγέρη!...
Ένα ακόμη συγκλονιστικό στοιχείο που μας αποκρύπτουν για τον Kαζαντζάκη οι θαυμαστές του είναι ότι δεν αισθανόταν Έλληνας, αλλά Bάρβαρος! Γεννημένος στο Hράκλειο της Kρήτης το 1883, ο Kαζαντζάκης καταγόταν από το χωριό Bάρβαροι Hρακλείου, που σήμερα έχει μετονομαστεί σε Mυρτιά. Προφανώς αυτή η ονομασία του χωριού του έκανε τον ευαίσθητο συγγραφέα να νομίζει πως είναι βάρβαρος. Όπως έχει αποκαλύψει επανειλημμένως η ανηψιά του, Aγγέλα Kαστρινάκη, ο Kαζαντζάκης δεν δήλωνε Έλληνας, αλλά Kρητικός, και θεωρούσε πως κατάγεται από τους Άραβες που κατέλαβαν τον 9ο αιώνα την Kρήτη! Περιττό να πούμε ότι υπάρχουν άφθονα κείμενά του όπου ο μεγάλος συγγραφέας βρίζει τους Έλληνες και την φυλή.
Πολλές φορές γίνεται λόγος για το τι ακριβώς πίστευε ο Kαζαντζάκης. Νομίζω ότι την πιο ωραία απάντηση την έδωσε η πρώτη του σύζυγος Γαλάτεια, που ναι μεν τον μισούσε, αλλά τον γνώριζε και καλά. Σε επιστολή της προς την βραχύβια εφημερίδα «Eλεύθερη Γνώμη», η Γαλάτεια Aλεξίου έγραφε επί λέξει:
«O κ. Kαζαντζάκης στο βάθος του, χωρίς να το καταλαβαίνει, δεν πιστεύει σε τίποτα. Πιστεύει μόνο στον εαυτό του. Είναι το κέντρο του παντός, έχει εξαιρετικό ναρκισσισμό και φιλαρέσκεια. Όλη η τακτική του είναι εγωκεντρική. Mόνο στα ατομικά του συμφέροντα βρίσκει η ζωή του την δικαίωσή της. Ο κ. Kαζαντζάκης μοιάζει με τον Tούρκο καδή του ανεκδότου, ο οποίος εύρισκε πως όλοι έχουν δίκιο: Kι ο φονιάς, κι ο σκοτωμένος, κι ο ίδιος που δεν ήξερε τι ν΄ αποφασίσει!»...


Επίσης, σημειώνω πως ακόμα κι αυτά που άφησε παραγγελιά, να γράψουν στο μνήμα του, ο Καζαντζάκης - "Δεν ελπίζω τίποτα, δε φοβούμαι τίποτα, είμαι ελεύθερος" - τα έλεγε, απ' το 2ο π.Χ αιώνα ο Κύπριος φιλόσοφος, ο Δημώναξ: "Μόνον ευδαίμονα εκείνον νομίζω τον μήτε ελπίζοντα τον μήτε δεδιότα" (Ευτυχισμένο θεωρώ μόνον εκείνο που δεν ελπίζει ούτε φοβάται τίποτα". Εξάλλου πάλι ο Μάρκος Αυγέρης σημειώνει πως το "Πολέμα απελπισμένος. Αγωνίσου και μην περιμένεις τίποτε", του Καζαντζάκη, το έλεγε πριν απ' αυτόν και ο Ισπανός ποιητής Μιγκουέλ Ντε Ουναμούνο (1864 - 1936). Μα κι ο Βουδισμός που τον ήξερε καλά ο Καζαντζάκης πάνω σ' αυτά στηρίζεται

 

Η προσωπική μου άποψη (και λόγω της ημέρας αν θέλετε) είναι να μην αναφέρουμε τα χαρακτηριστικά των ανθρώπων του κάθε τόπου της χώρας μας (αν υπάρχουν και αν αυτά έχουν καμία σημασία).

Η λεβεντιά και το θάρρος των Ελλήνων δεν ξεχωρίζουν από το συγκεκριμένο χώρο που γεννήθηκαν, αλλά από τη φυλή στην οποία γεννήθηκαν, την παιδεία, τις αξίες και τα ιδανικά τα οποία διαθέτουν.

 

μια φορα πηγα ολο και ολο,και με μαγεψε.ιδικα ο αγιος νικολαος.αν τα οικονομισω καμια φορα,απο εκει θα σας στελνω τα ποστ μου. 

 

Απάντηση: Αφιέρωμα στην Κρήτη

Συμπαθώ τους κρητικούς, όπως και όλους τους ανθρώπους πάνω σε αυτόν τον πλανήτη...

 

το ψευτοκατι γενικα δεν ειναι μονο φαινομενο της Κρητης αλλα πανελλαδικο .... το σημερα δεν κανει τιποτα αλλο παρα να καταναλωνει τα αποθεματα ψυχης του χτες ...
χανουμε με γεωμετρικη προοδο συνεχως ....
οι γυναικες απεκτησαν τα δικαιωματα που παντα ηθελαν μα εχασαν την γαληνη τους , οι αντρες βρηκαν ευκολοτερο το σεξ μα εχασαν την επιθυμια τους γι'αυτο ....

 

Ξημέρωσε ο Θεός
απλώθηκε το φως στον Ψηλορείτη
κι έλαμψε το πληγωμένο κορμί της Κρήτης
κι η θάλασσα

Τα σπίτια καίγονται
θρηνούνε οι γυναίκες
γυρίζουν τα παιδιά ορφανεμένα
κι οι άντρες απροσκύνητοι
πιάνουν τα διάσελα
χωρίς ψωμί, χωρίς φυσέκια

Πού είναι ο Θεός
την Κρήτη μας να δει
να την πονέσει



Μουσική: Χατζιδάκις Στίχοι: Καζαντζάκης Νίκος



Μια ιδιαίτερη ερμηνεία από τα "Ξωτικά" στο live SCHOOLWAVE 2006...!






​

 

Ευχαριστώ για όλες τις ευγενείς συνεισφορές στο νήμα για την μαγική Κρήτη. Είναι μαγική, δεν είναι;

Ευχαριστώ ιδιαίτερα τον fractal. Δεν τα ήξερα όλα αυτά. Πολύ ενδιαφέροντα. Δεν αλλάζει σε τίποτε τον θαυμασμό μου για την Κρήτη. Ούτε την αγάπη μου για τον Καζαντζάκη (έτσι είναι οι εφηβικές αγάπες, δεν ξεχνιούνται ποτέ).

Το νήμα δεν επικεντρώνεται στον Καζαντζάκη, αλλά στην Κρήτη. Και μόνο τον Ξυλούρη αν είχε βγάλει η Κρήτη, θα αρκούσε.