Αφιέρωμα στον Samuel Beckett

Απάντηση: Re: Απάντηση: Αφιέρωμα στον Samuel Beckett

ΚΛΟΒ: Γιατί με κρατάς;
ΧΑΜ: Πού να βρω άλλον;
ΚΛΟΒ: Πού αλλού να πάω;
(Παύση)
ΧΑΜ: Ωστόσο μ' αφήνεις
ΚΛΟΒ: Προσπαθώ
ΧΑΜ: Δε μ' αγαπάς
ΚΛΟΒ: Όχι
ΧΑΜ: Άλλοτε μ' αγαπούσες
ΚΛΟΒ: Άλλοτε!
ΧΑΜ: Σε βασάνισα πολύ (Παύση) Έτσι δεν είναι;
ΚΛΟΒ: Δεν είναι αυτό
ΧΑΜ: (εξοργισμένος) Ώστε δε σε βασάνισα πολύ;
ΚΛΟΒ: Πώς.
ΧΑΜ: (με ανακούφιση) Α! είπα κι γω
.........
ΧΑΜ: Κάτι.. από την καρδιά σου
ΚΛΟΒ: Την καρδιά μου!
ΧΑΜ: Δυο λόγια.. από την καρδιά σου
ΚΛΟΒ: (βλέμμα απλανές, άχρωμη φωνή) Μου είπαν,
Έτσι είναι ο έρωτας, ναι, ναι, πίστεψέ με, βλέπεις τι -
ΧΑΜ: Μίλα πιο καθαρά!
ΚΛΟΒ: - τι εύκολο που είναι. Μου είπαν, Έτσι είναι η φιλία,
ναι, ναι, σε βεβαιώ, δεν χρειάζεται να ψάξεις άλλο.
Μου είπαν, Έλα τώρα, δεν είσαι δα κανένα ζώο,
σκέψου τα αυτά και θα δεις πως όλα γίνονται ξεκάθαρα.
Και απλά! (Παύση) Λέω στον εαυτό μου καμιά φορά, Κλοβ,
πρέπει να καταφέρεις να δεινοπαθείς καλύτερα, αν [δεν]
θες να βαρεθούν να σε τιμωρούν

(Τέλος του Παιχνιδιού)

 

ΠΡΩΤΟΣ ΕΡΩΤΑΣ

Δοκιμάστε τώρα να με πετάξετε έξω, είπα. Μου φάνηκε ότι το νόημα αυτών των λέξεων, αλλά και του μικρού θορύβου που έκαναν, δεν το συνειδητοποίησα παρά μερικά δευτερόλεπτα αφού τις είχα προφέρει. Είχα τόσο λίγο τη συνήθεια να μιλάω, που μου συνέβαινε καμιά φορά να αφήνω να διαφεύγουν, απ’ το στόμα, φράσεις άψογες από γραμματική άποψη αλλά τελείως απογυμνωμένες, δεν θα πω από σημασία, γιατί καλοεξετάζοντας τις είχαν κάποια, και κάποτε πολλές σημασίες, αλλά από υπόσταση. Το θόρυβο, όμως, πάντα τον άκουγα, την ώρα που τον έκανα. Ήταν πράγματι η πρώτη φορά που η φωνή μου μ’ έφτασε με μια τέτοια βραδύτητα. Γύρισα ανάσκελα για να δω τί συνέβαινε. Χαμογελούσε.

 

ΠΡΩΤΟΣ ΕΡΩΤΑΣ

Αυτό που μ’ ενοχλούσε περισσότερο, ήταν άλλοι θόρυβοι, γελάκια και μικροστεναγμοί, από τα οποία το διαμέρισμα πλημμύριζε εκκωφαντικά κάποιες ώρες, και τη μέρα και τη νύχτα...Ώστε λοιπόν ζείτε από την πορνεία; λέω. Ζούμε από την πορνεία, απάντησε αυτή. Δεν θα μπορούσατε να τους ζητήσετε να κάνουν κάπως λιγότερο θόρυβο; είπα, σαν να πίστευα σε ότι μου έλεγε. Πρόσθεσα, Ή ένα άλλο είδος θορύβου; Πρέπει να ωρύονται, είπε. Θα υποχρεωθώ να φύγω, είπα...Μια μέρα είχε το θράσος να μου αναγγείλει ότι ήταν έγκυος, και μάλιστα τεσσάρων ή πέντε μηνών, και ότι ήταν δικό μου κατόρθωμα. Στάθηκε πλάγια και με κάλεσε να κοιτάξω την κοιλιά της. Γδύθηκε κιόλας, χωρίς αμφιβολία για να αποδείξει ότι δεν έκρυβε ένα μαξιλάρι κάτω απ’ τη φούστα της, και μετά προφανώς για την καθαρή ευχαρίστηση του να γδυθεί. Είναι ίσως ένα απλό φούσκωμα, λέω, για να την καθησυχάσω...Κοιτάξτε, είπε σκύβοντας στο στήθος της, το επιθήλιο ήδη σκουραίνει. Συγκέντρωσα τις τελευταίες μου δυνάμεις και της είπα, Ρίχτε το, ρίχτε το, έτσι δε θα σκουρύνει άλλο...

Από εκείνη την ημέρα τα πράγματα πήγαιναν άσχημα, μέσα σ’ αυτό το σπίτι, για μένα, όλο και χειρότερα, όχι γιατί με παραμελούσε, δεν θα μπορούσε ποτέ να με παραμελήσει αρκετά, αλλά με την έννοια ότι ερχόταν συνέχεια να με δολοφονεί με το παιδί μας, δείχνοντάς μου την κοιλιά της και τα στήθη της, και λέγοντάς μου ότι θα γεννούσε απ’ τη μια στιγμή στην άλλη, το αισθανόταν που πηδούσε κιόλας. Εάν πηδάει, είπα, δεν είναι από μένα...

 

Απάντηση: Αφιέρωμα στον Samuel Beckett

ΧΑΜ: Δε θα σου δώσω πια τίποτα να φας
ΚΛΟΒ: Τότε θα πεθάνουμε
ΧΑΜ: Θα σου δίνω κάτι ίσα ίσα για να μην πεθάνεις.
Θα 'σαι διαρκώς πεινασμένος

 

Αυτό που μ’ αποτελείωσε, ήταν η γέννηση. Απ’ αυτήν ξύπνησα. Τί θα τράβαγε το παιδί. Νομίζω πως είχε μια γυναίκα μαζί της, μου φαινόταν πως άκουγα βήματα πότε πότε στην κουζίνα. Το έφερα βαρέως, να εγκαταλείψω ένα σπίτι χωρίς κανείς να με πετάξει έξω. Κύλησα πάνω απ’ την πλάτη του καναπέ, έβαλα το σακάκι μου, το παλτό μου, το καπέλο μου, δεν ξέχασα τίποτα, έσφιξα τα κορδόνια μου και άνοιξα την πόρτα του διαδρόμου...Τα ουρλιαχτά ήταν άνευ προηγουμένου. Πρέπει να ήταν το πρώτο της. Με ακολούθησαν έως το δρόμο. Στάθηκα μπροστά στην πόρτα του σπιτιού και έστησα αυτί. Τα άκουγα πάντοτε. Εάν δεν ήξερα ότι κάποιος ούρλιαζε μέσα στο σπίτι, δεν θα τα είχα ίσως ακούσει. Αλλά ξέροντάς το, τα άκουγα καλά....Βάλθηκα να παίζω με τις κραυγές όπως περίπου είχα παίξει με το τραγούδι, προχωρώντας, σταματώντας, προχωρώντας, σταματώντας, αν μπορεί κανείς να το πει αυτό παιχνίδι. Όσο προχωρούσα δεν τις άκουγα, χάρη στο θόρυβο των βημάτων μου. Αλλά μόλις σταματούσα τις άκουγα ξανά, σίγουρα κάθε φορά πιο χαμηλές, αλλά τί κι αν μια κραυγή είναι χαμηλή ή δυνατή; Αυτό που χρειάζεται είναι να σταματήσει. Για χρόνια πίστευα πως θα σταματούσαν. Τώρα πια δεν το πιστεύω. Θα μου χρειάζονταν κι άλλοι έρωτες, ίσως. Αλλά τον έρωτα δεν τον παραγγέλνει κανείς.

Samuel Beckett, Πρώτος έρωτας, 1945

 

Απάντηση: Αφιέρωμα στον Samuel Beckett

Γνωριστήκαμε σε μια χωματερή, θα την αναγνώριζα μέσα σε χιλιάδες, αν και όλες ίδιες είναι, οι χωματερές. Δεν ξέρω τί γύρευε εκεί.... Ο δεσμός μας δεν ήταν χωρίς τρυφερότητα, εκείνη μου έκοβε με τρεμουλιάρικο χέρι τα νύχια των ποδιών, κι εγώ της έτριβα τον πισινό με αντιρευματική αλοιφή. Το ειδύλλιό μας υπήρξε σύντομο. Κακόμοιρη Έντιθ, επιτάχυνα το τέλος της ίσως. Πάντως αυτή έκανε την αρχή, εκεί στη χωματερή, όταν έβαλε χέρι στον κάβαλό μου. Πιο συγκεκριμένα, εγώ ήμουνα σκυμμένος πάνω σ' ένα σωρό από βρωμιές ψάχνοντας να βρω κάτι που θα μ' έκανε να σιχαθώ την πείνα μου, κι αυτή, πλευρίζοντάς με από πίσω, έχωσε το μπαστούνι της ανάμεσα στα πόδια μου κι άρχισε να μου γαργαλάει τ' αποκατιανά. Μετά από κάθε συνδιάλεξη μου έδινε λεφτά, εμένα, που θα δεχόμουν να γνωρίσω τον έρωτα, τον αληθινό, και να εισχωρήσω ως τις πιο βαθιές πτυχές του, εντελώς δωρεάν. Αλλά ήταν ιδεαλίστρια.

(Μολλόϋ)

 

Μπορείτε να δείτε το Krapp's Last Tape στο youtube. Δίνω το λινκ για το πρώτο μέρος και μπορείτε να βρείτε και τα υπόλοιπα. Παίζει ο Pinter.

 

Απάντηση: Αφιέρωμα στον Samuel Beckett

Κι αν φερνόμουν πάντα σαν γουρούνι, το λάθος δεν είναι καθόλου δικό μου, αλλά των ανωτέρων μου, που με διόρθωναν πάντα μονάχα στις λεπτομέρειες, αντί να μου δείξουν, όπως κάνουν στα μεγάλα αγγλοσαξωνικά κολλέγια, την ουσία του συστήματος, και τις αρχές από τις οποίες απορρέουν οι καλοί τρόποι, και το πώς να μεταβαίνω, χωρίς να τα κάνω μούσκεμα, από τις πρώτες στους δεύτερους, και πώς να εξακριβώνω την προέλευση μιας δεδομένης συμπεριφοράς. Γιατί αυτό θα μου είχε επιτρέψει, πριν επιδείξω δημόσια ορισμένους τρόπους σχετικούς με την απλή σωματική ανακούφιση, όπως το σκάλισμα της μύτης, το ξύσιμο των αρχιδιών, το ηχηρό ξεμύξιασμα χωρίς μαντήλι και το περιπατητικό κατούρημα, να ανατρέξω στους βασικούς κανόνες μιας λελογισμένης θεωρίας.

(Μολλόϋ)