Αφιερωμένο σε όσους γεννήθηκαν πριν το 1985

(Φυσικά δεν είναι δικό μου κείμενο, αλλά όποιος το έγραψε, μπράβο του)


Αφιερωμένο σε όσους γεννήθηκαν πριν το 1985

H αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω πώς καταφέραμε να επιβιώσουμε. Ήμαστε μια γενιά σε αναμονή: περάσαμε την παιδική μας ηλικία περιμένοντας. Έπρεπε να περιμένουμε δύο ώρες μετά το φαγητό πριν κολυμπήσουμε, δύο ώρες μεσημεριανό ύπνο για να ξεκουραστούμε και τις Κυριακές έπρεπε να μείνουμε νηστικοί όλο το πρωί για να κοινωνήσουμε. Ακόμα και οι πόνοι περνούσαν με την αναμονή.

Κοιτάζοντας πίσω, είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι είμαστε ακόμα ζωντανοί. Εμείς ταξιδεύαμε σε αυτοκίνητα χωρίς ζώνες ασφαλείας και αερόσακους. Κάναμε ταξίδια 10 και 12 ωρών, πέντε άτομα σε ένα Φιατάκι και δεν υποφέραμε από το «σύνδρομο της τουριστικής θέσης». Δεν είχαμε πόρτες, παράθυρα, ντουλάπια και μπουκάλια φαρμάκων ασφαλείας για τα παιδιά. Ανεβαίναμε στα ποδήλατα χωρίς κράνη και προστατευτικά, κάναμε ωτο-στοπ, καβαλάγαμε μοτοσικλέτες χωρίς δίπλωμα. Οι κούνιες ήταν φτιαγμένα από μέταλλο και είχαν κοφτερές
γωνίες. Ακόμα και τα παιχνίδια μας ήταν βίαια. Περνάγαμε ώρες κατασκευάζοντας αυτοσχέδια αυτοκίνητα για να κάνουμε κόντρες κατρακυλώντας σε κάποια κατηφόρα και μόνο τότε ανακαλύπταμε ότι είχαμε ξεχάσει να βάλουμε φρένα. Παίζαμε «μακριά γαιδούρα» και κανείς μας δεν έπαθε κήλη ή εξάρθρωση. Βγαίναμε από το σπίτι τρέχοντας το πρωί, παίζαμε όλη τη μέρα και δεν γυρνούσαμε στο σπίτι παρά μόνο αφού είχαν ανάψει τα φώτα στους δρόμους. Κανείς δεν μπορούσε να μάς βρει. Τότε δεν υπήρχαν κινητά. Σπάγαμε τα κόκκαλα και τα δόντια μας και δεν υπήρχε κανένας νόμος για να τιμωρήσει τους «υπεύθυνους» Ανοίγανε κεφάλια όταν παίζαμε πόλεμο με πέτρες και ξύλα και δεν έτρεχε τίποτα. Ήταν κάτι συνηθισμένο για παιδιά και όλα θεραπεύονταν με λίγο ιώδιο ή μερικά ράμματα. Δεν υπήρχε κάποιος να κατηγορήσεις παρά μόνο ο εαυτός σου. Είχαμε καυγάδες και κάναμε καζούρα ο
ένας στον άλλος και μάθαμε να το ξεπερνάμε.

Τρώγαμε γλυκά και πίναμε αναψυκτικά, αλλά δεν ήμασταν παχύσαρκοι. Ίσως κάποιος από εμάς να ήταν χοντρός και αυτό ήταν όλο. Μοιραζόμασταν μπουκάλια νερό ή αναψυκτικά ή οποιοδήποτε ποτό και κανένας μας δεν έπαθε τίποτα. Καμιά φορά κολλάγαμε ψείρες στο σχολείο και οι μητέρες μας το αντιμετώπιζαν πλένοντάς μας το κεφάλι με ζεστό ξύδι.

Δεν είχαμε Playstations, Nintendo 64, 99 τηλεοπτικά κανάλια, βιντεοταινίες με ήχο surround, υπολογιστές ή Ιnternet. Εμείς είχαμε φίλους. Κανονίζαμε να βγούμε μαζί τους και βγαίναμε. Καμιά φορά δεν κανονίζαμε τίποτα, απλά βγαίναμε στο δρόμο και εκεί συναντιόμασταν για να παίξουμε κυνηγητό, κρυφτό, αμπάριζα... μέχρι εκεί έφτανε η τεχνολογία. Περνούσαμε τη μέρα μας έξω, τρέχοντας και παίζοντας. Φτιάχναμε παιχνίδια μόνοι μας από ξύλα. Χάσαμε χιλιάδες μπάλλες ποδοσφαίρου. Πίναμε νερό κατευθείαν από τη βρύση, όχι εμφιαλωμένο, και κάποιοι έβαζαν τα χείλη τους πάνω στη βρύση. Κυνηγούσαμε σαύρες και πουλιά με αεροβόλα στην εξοχή, παρά το ότι ήμασταν ανήλικοι και δεν υπήρχαν ενήλικοι για να μας επιβλέπουν. Θεέ μου!

Πηγαίναμε με το ποδήλατο ή περπατώντας μέχρι τα σπίτια των φίλων και τους φωνάζαμε από την πόρτα. Φανταστείτε το! Χωρίς να ζητήσουμε άδεια από τους γονείς μας, ολομόναχοι εκεί έξω στο σκληρό αυτό κόσμο! Χωρίς κανέναν υπεύθυνο! Πώς τα καταφέραμε;

Στα σχολικά παιχνίδια συμμετείχαν όλοι και όσοι δεν έπαιρναν μέρος έπρεπε να συμβιβαστούν με την απογοήτευση. Κάποιοι δεν ήταν τόσο καλοί μαθητές όσο άλλοι και έπρεπε να μείνουν στην ίδια τάξη. Δεν υπήρχαν ειδικά τεστ για να περάσουν όλοι. Τι φρίκη!

Κάναμε διακοπές τρεις μήνες τα καλοκαίρια και περνούσαμε ατέλειωτες ώρες στην παραλία χωρίς αντιηλιακή κρέμα με δείκτη προστασίας 30 και χωρίς μαθήματα ιστιοπλοΐας, τένις ή γκολφ. Φτιάχναμε όμως φανταστικά κάστρα στην άμμο και ψαρεύαμε με ένα αγκίστρι και μια πετονιά. Ρίχναμε τα κορίτσια κυνηγώντας τα για να τους βάλουμε χέρι, όχι πιάνοντας κουβέντα σε κάποιο chat room και γράφοντας ; ) : D : P

Είχαμε ελευθερία, αποτυχία, επιτυχία και υπευθυνότητα και μέσα από όλα αυτά μάθαμε και ωριμάσαμε. Δεν θα πρέπει να μάς παραξενεύει που τα σημερινά παιδιά είναι κακομαθημένα και χαζοχαρούμενα.

Αν εσύ είσαι από τους «παλιούς»... συγχαρητήρια! Είχες την τύχη να μεγαλώσεις σαν παιδί...

 

Απάντηση: Αφιερωμένο σε όσους γεννήθηκαν πριν το 1985

Πολύ γλυκό..αλλά τα σημερινά παιδιά ,κάποιος τα έκανε έτσι..δε γίναν από μόνα τους...

 

Ίσως να πάλιωσα μα χαίρομαι που έζησα τότε σαν παιδί.

Τότε που βγάζαμε τα τρύπια παπούτσια για να τρέξουμε καλύτερα. Τότε που δεν υπήρχε τίποτε το μη φυσιολογικό να προσποιούμαι πως είμαι η Τσιτάρα από τους Θαντέρκατς. Ω! Ω! Θαντερκατς! Και δώστου τρέξιμο.

Συμμορίες ανηλίκων χωρισμένες σε Κάτω και Πάνω γειτονιά και το μόνο που μας ένοιαζε ήταν πως θα νικήσει η ομάδα μας στο επόμενο παιχνίδι. Κάθε δρόμος είχε και ένα ταμπλό για κουτσό. Ξέραμε να ξεχωρίζουμε ποιες πέτρες γράφανε. Αργότερα μάθαμε πως αυτές περιέχουν ανθρακικό ασβέστιο. Πρώτα το ζούσαμε και μετά το μαθαίναμε.
Βουτούσαμε στα βαρέλια με την ασβέστη και φτιάχναμε βώλους. Τότε ακόμα δεν ξέραμε για μάσκες ομορφιές, ότι βρίσκαμε το πασαλείβαμε στην μούρη μας.

Παίρναμε το μεροκάματο μας σε παγωτά κουβαλώντας τούβλα στις οικοδομές. Και αν μας δίναν και κανα ψιλό το χαλούσαμε σε κυπελάκια βανίλιας. Ο κυρ-Μανώλης έφτιαξε πολυκατοικία από εμάς. Χαλάλι του. Κρητικάρος με την βράκα και την μπότα ολημερίς, το μαγαζάκι του είχε από όλα τα καλά. Τον φοβόμασταν αλλά ξέραμε πως μας αγαπούσε.
Ανεβαίναμε στις ακακίες και ρουφούσαμε το μέλι από τα άνθη τους. Γεμίζαμε τα βάζα με μυρμήγκια και πεταλούδες. Πατέντες ταρίχευσης με οινοπνεύματα και οξυζενέ ποτέ δεν αποδίδανε.

Κάναμε τις αλάνες σπίτια μας, χωρίζοντας τα δωμάτια με πέτρες. Και δώστου επισκέψεις η Κάτω γειτονιά. Αρμένικες βίζιτες. Ακόμα θυμάμαι την κυρά-Ασπασία που φώναζε: «Σπύροοο! Έλα να φας το αβγό σου! Σπύροοοο!». Έγινε και ο Σπύρος δύο μέτρα άντρας στην κυριολεξία, χτυπάει το πόδι του στην ζεϊμπεκιά και τραντάζεται η γης. Είδες τι κάνει το αβγό; Σκέφτομαι. Ούτε κιντέρ, ούτε κράντζι σνακ. Σκέτο αυγουλάκι.

Μια μέρα βρήκαμε ένα ερειπωμένο σπίτι για να το κάνουμε στέκι μα μέχρι να οργανωθούμε, το πρόλαβε μια γάτα που γέννησε εκεί και καιροφυλακτούσε στο παράθυρο. Ούτε οι πιο τολμηροί δεν την πλησίαζαν. Ευτυχώς αργότερα βρήκαμε ένα χαλασμένο πουλμανάκι σε μια αλάνα και τρέξαμε να το κατοχυρώσουμε γεμίζοντας το με τους θησαυρούς που είχε ο καθένας, περιοδικά, γαριδάκια, τσίχλες. Το στέκι της Πάνω γειτονιάς. Εκεί μέσα στα τρύπια καθίσματα αυτού του πούλμαν κάναμε τα όνειρα μας. Απ’ έξω φτιάξαμε και ένα θεατράκι. Αυλαία και κοινό τους χώριζε ένα σεντόνι. Συνήθως παίζαμε την Γκόλφω και τον Τάσο. Είχε μεγάλη απήχηση σε μικρούς και μεγάλους. Φαίνεται πως τότε υπήρχαν ακόμα βλάχοι στην Αθήνα. Τώρα όλοι έχουν γίνει βέροι Αθηναίοι.

Για να αλλάξω πάνα στον νεογέννητο αδερφό μου όταν έλειπαν οι γονείς μου στην δουλειά καλούσα δυο-τρείς, καμμιά φορά και τέσσερις ενισχύσεις. Μόνο γι΄αυτό το επιχείρημα θα έπρεπε να μπούμε στην ομάδα των κομάντο.

Σπασμένα τα γόνατα από τα ποδήλατα μα και οι καρδιές σπάζανε από ευτυχία.

Μεγάλωσα. Μα πιότερο με φοβίζει που μεγαλώνουν και πεθαίνουν οι άλλοι γύρω μου.

Αστάρτη

Υ.Γ. Αφιερωμένο στον αγαπημένο μου Χάινριχ. Παρόμοιο γράψιμο μα άλλη ζωή.

 

Πολύ καλά τα κείμενα....να είστε καλά....

 

Ειναι σωστή η χρονία 1985? Γιατί αν γεννήθηκες το 84 στα 15 σου ήταν ήδη 1999. Και σήμερα είσαι 22. Αρα μιλαμε για την τρεχουσα γενιά. Σε αυτό το πνευμα τυχεροί είναι όσοι γεννήθηκαν πρίν το 91 γιατί έχουν τελειώσει πανελλήνιες. Καλά τα παλιά - καινουργια να δούμε.

 

Αυλές μυρωδάτες, αμμόλοφοι, κοπάνες, μάχες ανηλίκων, ξυλοδαρμοί "εχθρών", άγνοια κινδύνων, ημερήσια τελετουργία χεσίματος του απουσιολογίου στο σχολικό απόπατο, αποδράσεις από το σπίτι, Αιγαίο - χωρίς Μύκονο - με υπνόσακο, σπηλιές στα Μάταλα, αδιαφορία για το βόλεμα, κλασμένη η επαγγελματική αποκατάσταση, αποβολές δωδεκαήμερες, παιδοψυχολόγοι απόντες, γκομενιλίκια με ώριμα και νεαρά μουνιά, μπουρδελότσαρκες από τα 13, αχοί του 114, χούντα και διαδηλώσεις, Ντοστογιέφκι, χίπιδες, Μαρξ, ούζα μέσα στο σχολειό, Νταλί και Βερμέρ, δακρυγόνα, Κουν και Θέατρο Τέχνης, κωλοτριψίματα στις υπηρέτριες, Μπέργκμαν, η κωλοτρυπίδα της Μαρίνας έναστρος ουρανός, αγριάδες στους γυμνασιάρχες, αφραγκιά και σπατάλη, ποιήματα και θεωρίες, Σεφέρης και Τζάνις Τζόπλιν, τσιγάρο από τα 11, ταξίδια πανταχού της γης, λαθρεπιβάτες αμαξοστοιχιών και πλοίων, γευσιγνώστες παιδιόθεν, ερωτευμένοι συνεχώς - με άλλην κάθε μέρα.
Κωλόπαιδα.
Δεν χρειάστηκαν άλλα.
Χάρη σε τούτα δεν γινήκαμε εντελεχώς σκατιάδες.

Η έκθεση των ανωτέρω κατορθωμάτων θα γίνει πέρσι στο Underworld.
Dress code: Πανοπλίες Versace.

 

Πολύ όμορφο το νοσταλγικό αυτό θέμα...
Περιγράφει ακριβώς το πώς μεγάλωναν παλιά τα παιδιά...
Εδώ να προσθέσω μόνο την αναμονή κάθε Παρασκευή βράδυ αν θυμάμαι καλά...
για το Αυτός Αυτή και τα Μυστήρια ή Τα Στρουμφάκια το Σαββατοκύριακο

Δεν υπήρχε πρόγραμμα όλες τις ώρες τηλεοπτικό...

Μήπως θα προτιμούσαμε κι εμείς την εύκολη λύση εάν υπήρχε;

 

Απάντηση: Αφιερωμένο σε όσους γεννήθηκαν πριν το 1985

(.......)

 

Σου δίνω το χέρι μου με θερμό συναίσθημα φιλίας. Περιέγραψες πολλές στιγμές της ζωής μου με μεγάλη ακρίβεια (ακόμα έχω σημάδια από "πολεμικές εχθροπραξίες"     ). Να είσαι καλά και να βρείς πολλούς μιμητές (βλ. Astarty, Dolmance) για να μας θυμίζουν ότι τα καλύτερα που ζήσαμε τα λησμονούμε μέσα στην καθημερινότητά μας... και είναι κρίμα γαμώ μου!!!! Σε χαιρετώ και αποτραβιέμαι να γευτώ την γλυκύτητα των παιδικών μου αναμνήσεων!

 

Απάντηση: Αφιερωμένο σε όσους γεννήθηκαν πριν το 1985

Αυτός που το έγραψε,πότε γεννήθηκε;

 

Απάντηση: Αφιερωμένο σε όσους γεννήθηκαν πριν το 1985

Δεν ξέρω ποιός το έγραψε incomplete. Μου ήρθε με mail στην δουλειά, μέσα από πολλά forward. Πάντως είναι σίγουρο πως την έχει ζήση αυτήν την εποχή. Σε όλους μας "κάτι" μας κάνει

 

Απάντηση: Αφιερωμένο σε όσους γεννήθηκαν πριν το 1985

Απλά σκεφτόμουν,πως θα ταν αστείο(όσο σεβαστό και να ήταν) να το έχει γράψει ένας 26άρης,για πολλούς λόγους...
Θα διόρθωνα πάντως την ημερομηνία και θα έβαζα 1978...

(θα αλλάξω το nick μου σε incomplete...τόσες φορές που το είδα γραμμένο,έτσι μέσα,μου προκαλέσε σύγχυση   )