ΓΙΑΤΙ;;;

Γιατί πρέπει να φτάσουμε στο τετελεσμένο, στο ανεπίστρεπτο, για να δείξουμε το ανθρώπινό μας πρόσωπο;
Μέχρι τότε του έχουμε γυρισμένη την πλάτη ή δε μας αγγίζει τίποτε;
Γιατί πρέπει να συμβεί το χειρότερο για να "ξυπνήσουμε";
Και, παρακαλώ, ας μην παρερμηνευθεί.
Επ' ουδενί δεν υπονοώ πως είναι κακό ή δήθεν το ότι "ξυπνάμε" έστω και τότε.
Αυτό που λέω, είναι γιατί τότε ή ακόμη χειρότερα, γιατί μόνο τότε;
Και βέβαια δε σταματά εκεί, η λήθη είναι ο μεγάλος μας σύμμαχος για να επανέρθουμε, άλλος αργά κι άλλος νωρίς στην πρώτερη κατάσταση.
Ας κοιτάξουμε μέσα μας, ας επικοινωνήσουμε μ' αυτό το μέσα μας, ας το εμπιστευθούμε μπας και το μοιραστούμε με κανέναν ακόμη, μπας και γίνουμε λίγο πιο ΑΝΘΡΩΠΟΙ και μετά μιλάμε για το ξεχωριστό και το σπάνιο και το ιδιαίτερο του χώρου στον οποίο θέλουμε να ανήκουμε.
Μιλάμε μετά για αισθητική και για ηθική.
Αλλά όχι μ' αυτό το εσωτερικό κενό να μας πριονίζει τα ξύλινα πόδια μας.

Α.

 

Σ' ακούω όμορφε...

 

Θεωρώ το λήμμα "γιατί" ως το πλέον σαδιστικό σε όλο το ελληνικό λεξιλόγιο.
Συμμερίζομμαι πάντως τους προβληματισμούς σου... θέλω να πιστεύω και άλλοι...

 

Νήμα που μου δημιουργεί μετά από καιρό την ανάγκη άμεσης απάντησης.

Άξιον εστί που βρίσκουμε την ανθρωπιά μας την στιγμή που πρέπει να την βρούμε, γιατί αυτό σημαίνει απλούστατα ότι υπάρχει η ανθρωπιά μέσα μας και βρίσκεται εκεί που βρίσκεται για την στιγμή που την χρειαζόμαστε.

Συμφωνώ απολύτως με αυτά που μαύρισα, έτσι ακριβώς είναι.

Απαιτείται άλλωστε ανθρωπιά το να νιώσει κανείς το ξεχωριστό, το σπάνιο και το ιδιαίτερο του χώρου είτε είναι αυτός Αφέντης, είτε είναι δούλος. Ειδάλλως, απλά του διαφεύγει.

 

Αναθεματισμένη διαύγεια... την "έχεις" μόλις αποποιήσεις το καταραμένο σύστημα...
ΤΑ ΠΑΝΤΑ γύρω σου εχουν φτιαχτεί για να σου υποσκελίσουν τη διαύγεια που είχες οταν ησουν μικρός και που θα ξαναέχεις οταν "μεγαλώσεις"

Uranoos

 

..καλο..

 

Πάνω από όλα και ανεξάρτητα από status, πρέπει να είμαστε άνθρωποι, να δείχνουμε τα αισθηματά μας.
Στην άκρη τα δήθεν και τα πρέπει.

 

Απάντηση: ΓΙΑΤΙ;;;

Γιατί η ευαισθησία, η ευπροσηγορία και η καλή προαίρεση χαρακτηρίζονται στις μέρες μας από αφέλεια εώς βλακεία. Αποτέλεσμα, οι λίγοι -δυστυχώς- εναπομείναντες να περιχαρακώνουν την ανθρωπιά τους για να μην -αν δεν έχουν ήδη- πέσει θύματα αετονύχιδων και να την εκδηλώνουν μόνο όταν δε μπορούν να κάνουν αλλιώς. Η ανθρωπιά έδωσε τη θέση της στην καχυποψία.

Δε συμφωνώ με τα προαναφερθέντα. Εξάλλου, έχω πολλάκις χαρακτηριστεί ως αφελής.