Για αυτούς που λησμόνησαν το νιώθω …

Σε ένα μπουντρούμι που η υγρασία το ανάγλυφο του θηλυκού δέρματος με μαεστρία πατρονάρει , εκεί που η φωτιά με το φως δικαιώνουν την συγγένεια τους , εκεί βαδίζω με μία θολή λάμπα πετρελαίου τις λάγνες μου για να απαντήσω . Τρία σκαλιά με προσοχή αθώα κατεβαίνω . Της ηθικής , της ενοχής και της καλοσμιλεμένης λογικής . Προθάλαμος μπροστά και ένας άντρας για να πάρει το κουστούμι μου . Στα μάτια τον κοιτάω τα κίνητρα του για να βρω .

-Τυφλός και δυστυχισμένος θαρρώ …

-Ψυχακουστής και ευτυχισμένος . Μου απαντάει του ζωντανού . Η θλίψη του ειδώλου μου , πικρή είναι στα μάτια που δεν αντανακλούν .

-Ελπίδα έχω ; Ρωτώ , ακόμα διστακτικός . Σιωπή και φλύαρη σιγή που αμετάκλητα με πείθει . Βγάζω το κουστούμι της ανθρωπιάς , του το δίνω και συνεχίζω .

Στο πάτωμα βρωμιά . Στα πόδια μου συσσωρεύεται της Πόλης λάσπη . Απόσταγμα πλούσιο από τους πιο γεμάτους υπονόμους . Η θέληση δυναμώνει , όσο η μυρωδιά του χώρου με βασανίζει και το φως από μακριά στην κοπέλα που σκοντάφτω να τη δω δε την αφήνει . Μέσα στο βάλτο των αφοδεύσεων στα τέσσερα στημένη στέκεται . Ρώγες , χέρια , γάμπες , πέλματα , βυθισμένα . Να την βοηθήσω ; Το χέρι της απλώνω , αλλά κίνηση καμιά . Να την προσπεράσω ; Την προσπάθεια την κάνω , αλλά την κάθε φορά που δοκιμάζω στο μονοπάτι μου ξανά την απαντώ . Στέκομαι αμήχανος και κάνω την πιο κοινή ερώτηση , των ανθρώπων καλημέρι .

-Πως σε λένε ;

-Αλήθεια . Φωνή υγρή και ποτισμένη από το βαρύ άρωμα που αναπνέει .

-Γιατί δεν με αφήνεις να περάσω ;

-Πρέπει πρώτα να με γαμήσεις . Άραγε πόσες φορές τούτη η φράση αυτή την στιγμή να ξεστομίζεται ;

-Εδώ μέσα ; Μέσα στο βόθρο αυτό ; Δύσκολο μου είναι , Αλήθεια μου .

-Πολύ πιο εύκολο θα είναι , από ότι τολμάς να παραδεχτείς , να πηδήξεις την Αλήθεια . Δε είναι η πρώτη σου φορά και τελευταία σίγουρα δεν θα ‘ναι .

Γονατίζω και θέα μου , το άπατο το βάθος της . Η στύση μου έρχεται αφύσικα και η φύση με οδηγεί στην εποχή των ατερμόνων . Σαν να διεισδύω στην λάσπη που προσπαθεί να με παρασύρει . Οπή με περιεχόμενο πηχτό και κάθε φορά που αποτραβιέμαι κομμάτια πέφτουν έξω και τροφοδοτούν το ρέμα . Ο ρυθμός συναγωνίζεται το αίμα που κυλάει μέσα μου και η ροή από την τρύπα της Αλήθειας μεγαλώνει σαν πηγή που τα εμπόδια της αφαιρούν . Η στάθμη ανεβαίνει , ανοίγω το στόμα μου να το ξεστομίσω , αλλά άλλη φράση με θέρμη που ύπουλα κρυβόταν στις σκιές ξεπροβάλλει .

- Αλήθεια σε γαμάω . Σε γαμάω όπως ποτέ δε στο έκανε κανένας . Όποιος τα κάλλη σου φθόνησε , αλλά την τρύπα σου δεν ξέσκισε . Και συνέχισα να την παίρνω . Όλο και πιο άγρια , όλο και πιο βίαια , μέχρι που πια , δεν τραυμάτιζα την Αλήθεια , αλλά τον ίδιο μου τον εαυτό .

Έφτασα στο τέλος μόνος μου και απόλαυσα την ολοκλήρωση της σκιάς μου στο βρώμικο υγρό . Έχυνα … Στην αρχή υγρό , μετά αίμα και ύστερα …

…ψέμα , μιζέρια , δειλία , φτώχια , ανοησία , ηλιθιότητα , βάρος και συνέχισα να χύνω μέχρι που άδειασα πραγματικά . Μέχρι που το τούνελ πλημμύρισε και εγώ άρχισα να κολυμπώ , προς την έξοδο ή πιο σωστά προς την Είσοδο…

 

Τα ρεύματα των άκρως υποκειμενικών συναισθημάτων σε κέλυφος αξιωμάτων σε παρασέρνουν για τα καλά σήμερα Ηλία...

Ευχαριστούμε για τα γραφόμενα που μας πρόσφερες λογοτέχνη  

 

Γύρω από τον πυρήνα της ελιάς έχει σάρκα τρυφερή μου και μέσα του ;

 

λεξιλάτρη μου... δεν μίλησα για πυρήνες, ούτε για πυρήνες συνωμοτικούς καν, μίλησα για κέλυφη  

"Γι αυτούς που λησμόνησαν το νιώθω", έχω κατά νου, όχι έξαλλες περιπτύξεις με την αλήθεια, να σε δω πώς θα συρθείς μεθαύριο στο meeting μετά από τέτοια έκτροπα, αλλά ένα πολύ περιποιημένο ποστ για το ταντρικό σεξ. Αισθήσεις σε όλο τους το μεγαλείο εκεί...μνήμες αισθήσεων που ξυπνάνε, συναισθήματα, τα πάντα.

 

Εικονολάγνος παρακαλώ   . Δεν με κατάλαβες και φταίω εγώ . Κοίτα πιο βαθιά , αυτό υπονόησα . Μέσα στον πυρήνα που σαν κέλυφος λειτουργεί για κάτι άλλο...
Η μόνη συνωμοσία που έχω αποδεχτεί την ύπαρξη της , είναι αυτή του χρόνου που δεν μου επιτρέπει να γράφω πιο άνετα. Καμία άλλη τρυφερή μου , προσπέρασε το και αυτό . Όμορφα να βιάζεσαι , σε κάνει να δείχνεις πιο παιδί...