Γραμμένα από άλλους ,αλλά μας εκφράζουν ή είναι ίδια με αυτά που νιώθουμε

Συχνά τυχαίνει σχεδόν σε όλους μας να πέσει το μάτι μας σε κάποιο σχόλιο η σε κάποιο κείμενο που είναι λες και γράφτηκε για μας η το γράψαμε εμείς τη δεδομένη χρονική περίοδο . Είναι τα κείμενα που λες δε μπορεί ...κάτι ξέρει για μένα η αυτός /η είμαι εγώ. Είναι οι στίχοι ενός τραγουδιού η ενός ποιήματος που μιλούν κατευθείαν στο αίσθημα η στη σκέψη μας ακόμα και στη χαρά η το πόνο μας.
Κάπουα τέτοια κείμενα, ποιήματα η τραγούδια η οτιδήποτε άλλο που νομίζουμε πως μας εκφράζει είναι το νήμα αυτό!
Σκέψεις που κάνουμε για μας η σκέψεις και συναισθήματα που έχουν δημιουργηθεί η μας έχουν δημιουργήσει . Αποτύπωμα στο χρόνο κάτι σαν ημερολόγιο όχι τόσο προσωπικό αλλά που θα μπορούμε να ξεφυλλίσουμε κάποια άλλη στιγμή και να θυμηθούμε , να αναπολήσουμε , να γελάσουμε η να νοσταλγήσουμε!


Και ξεκινώ με ένα κείμενο που ταυτίζομαι!



Η γυναίκα που γύρισε από την κόλαση, αγαπάει για πάντα!!!

Υπάρχουν κάποιες γυναίκες φίλε μου, που η ζωή τους έδειξε το δρόμο για την κόλαση πολύ νωρίς.
Κι εκείνες, δεν δίστασαν να τον περπατήσουν αυτό το δρόμο.
Τον περπάτησαν και έφτασαν εκεί.

Και η κόλαση δεν τις κατάπιε.
Μπορεί να τις τσάκισε, μπορεί να τις χάραξε, αλλά δεν τις κατάπιε.
Βρήκαν μέσα τους την δύναμη και σηκώθηκαν.
Βρήκαν μέσα τους την δύναμη και χάραξαν ξανά την πορεία τους για την ζωή.
Αν βρεθεί μια τέτοια γυναίκα στο δρόμο σου, μην σπαταλήσεις το χρόνο της αν δεν είσαι έτοιμος να της δώσεις την αλήθεια σου.
Μην της ζητάς κομμάτια της αν δεν ξέρεις πώς να τα αγαπήσεις.
Όλα.
Και τα αγγελικά πλασμένα και τα χαραγμένα από την κόλαση.
Και τα φωτεινά και τα σκοτεινά.

Αν ανήκεις στους αδύναμους, μην προσπαθήσεις καν να μείνεις στην ζωή της. Δεν μπορείς.
Μια τέτοια γυναίκα για να αντέξεις και να την αγαπήσεις, μα κυρίως να την κάνεις να σε αγαπήσει και να σε εμπιστευτεί, θέλει δύναμη, επιμονή κι υπομονή σε μεγαλύτερο βαθμό απ’ αυτόν που φαντάζεσαι.

Είναι απρόβλεπτη και δεν μπορείς να υπολογίσεις ποτέ τις αντιδράσεις της με την κοινή λογική.
Άλλες φορές θα είναι αεράκι που θα σε δροσίζει και θα σου δίνει ανάσες κι άλλες φορές θα γίνεται ανεμοστρόβιλος που δεν θα αφήνει τίποτα όρθιο στο πέρασμά του.

Όταν γίνεται ανεμοστρόβιλος, αγάπα την λίγο πιο πολύ.
Μείνε κι ας σε διώχνει. Αγάπη την λίγο πιο πολύ, λίγο πιο βαθιά.

Είναι γεμάτη αντιφάσεις.
Άλλοι την λατρεύουν κι άλλοι την μισούν.
Δεν την αφορούν ούτε οι μεν, ούτε οι δε.
Την αφορά μόνο εκείνος που θα αγαπήσει. Εκείνος που θα εμπιστευτεί.

Μοιάζει με εκκρεμές που κινείται ανάμεσα σε φόβους και φοβίες από το παρελθόν και μια ατόφια αυτογνωσία και σιγουριά για το παρόν της.
Γιατί ξέρει τι έχει αντέξει, από τι έχει επιβιώσει, τι δρόμους έχει περπατήσει.

Κι αν κάποια στιγμή νιώσει φόβο και ανασφάλεια, δεν θα στο πει με λέξεις κοινές. Θα στο δείξει όμως κι εσύ θα πρέπει να το καταλάβεις. Να μείνεις.
Να την κρατήσεις λίγο πιο σφιχτά. Να της δώσεις ένα φιλί.
Όχι, μην μπερδεύεσαι, δεν φοβάται να σου παραδώσει τις αδυναμίες της.

Είναι τόσο δυνατή που ξέρει τις αδυναμίες της και τις αγαπάει μια μια.
Ο τρόπος της να σου πει ότι σε αγαπάει, είναι η εμπιστοσύνη της να σου παραδίνει γuμνές τις αδυναμίες της.

Αγάπα τις αδυναμίες της και ψάξε μέσα της προσεκτικά αν αντέχει.

Γιατί όσο εσύ ζούσες μια άλλη ζωή, εκείνη πάλευε με το χάος στο μυαλό της. Κυνήγαγε το χρόνο κι έδινε μάχες μαζί του. Μάζευε τα κομμάτια της και προσπαθούσε να τα ξαναβάλει στην θέση τους ένα ένα. Και μετά, τακτοποιεί έναν έναν τους δαίμονές της, σκοτώνει τους δράκους του παραμυθιού της. Κι όταν σε διώχνει τότε, εσύ να την αγαπάς λίγο πιο πολύ.

Δεν της αρέσουν οι πολλοί άνθρωποι, δεν της αρέσει να αλλάζει συνήθειες. Αν την παρατηρήσεις, έχει ένα μοτίβο σε όλα.

Τις περισσότερες φορές, θα πέσει στην φωτιά και θα δώσει τις μάχες της σαν να μην φοβάται τίποτα. Μην γελιέσαι, φοβάται, μα έμαθε μέσα στην κόλαση που έζησε να ξεγελά ακόμα και τον φόβο.
Να του βγάζει την γλώσσα και να τον κοροϊδεύει.

Ακόμα κι όταν αρνείται να κρατηθεί από εσένα νομίζοντας πως «μπορεί», εσύ μείνε με το χέρι σου απλωμένο.
Την ηρεμεί να ξέρει πως μπορεί να το κρατήσει.

Κι όταν την δεις να γελάει αληθινά, μέσα από την ψυχή της, εκείνη την στιγμή που ο χρόνος θα έχει παγώσει, που δεν θα την ορίζει ο πόνος, τα μάτια της θα λάμψουν. Μόνο να θυμάσαι.. για να λάμψει κάτι, χρειάζεται σκοτάδι και το σκοτάδι της δεν την έχει αφήσει.

Για λίγο, το έχει νικήσει.
Για λίγο ακόμα.

Γι’ αυτό μείνε.

Κι αν μείνεις, αν αντέξεις, εκείνη θα σου δώσει το φως που τόσο καιρό μάζευε και δεν είχε αφήσει να δει κανείς.
Γιατί θα ξέρεις πως δεν είναι εκεί γιατί δεν έχει κάπου αλλού να είναι αλλά σε επέλεξε.
Γιατί την κέρδισες την θέση σου στο βάθρο της.

Γιατί αν σε αγαπήσει, την έχεις κερδίσει ολόκληρη.
Γιατί αν σε αγαπήσει, θα το κάνει απόλυτα και ολοκληρωτικά.
Γιατί αν σε αγαπήσει, θα γίνει αέρας να ανασάνεις και να ταξιδεύεις μακριά και λόγος να γυρνάς.

Πρόσεχε όμως.. υπάρχει ένα πράγμα που δεν συγχωρεί.
Να γίνεις μικρός στα μάτια της.
Να γίνεις τοσοδούλης μπροστά της.
Αν μικρύνεις στα μάτια της, θα εξαϋλωθείς στην ψυχή της κι αυτό, δεν μπορεί να τον συγχωρέσει όχι σε εσένα, στον εαυτό της.

Αν σε αγαπήσει, θα σου παραδώσει τον εαυτό της και κάθε όπλο με το οποίο μπορείς να την τσακίσεις, να την κάνεις χίλια κομμάτια, να την σπάσεις.
Όμως ξέρεις, όπως είπε και η Ιφιγένεια Β., είναι εύθραυστη μέχρι να σπάσει.
Μετά, κόβει!

Ακόμα κι αν αυτό που θα κόψει θα είναι ο εαυτός της που επέτρεψε σε έναν τοσοδούλη να δει τις αδυναμίες της.
Σοφία Παπαηλιάδου.

 

Να προσέχεις το βλέμμα περισσότερο απ’ τα λόγια
Της θύμιζε κατά τις συνεδρίες τους εκείνο το ωραίο του Νίτσε: «Μ’ αρέσει εκείνος που η ψυχή του είναι πιο βαθιά απ’ την πληγή του».

Να δουλέψουμε με τις πληγές μας αλλά να μην τις γλείφουμε∙ κινδυνεύουμε να διαστρέψουμε τις ηδονές μας. Η ψυχή είναι πανίσχυρη. Μην κολλάς! Μην κολλάς ούτε στην ψυχανάλυση, προορίζεται μονάχα για τις πληγές, για την ψυχή σου θα προχωρήσεις πιο πέρα, στην πνευματική περιπέτεια.

Για να σου δώσω να καταλάβεις, είναι σαν να πηγαίνεις σε έναν ορθοπεδικό γιατί έσπασες το πόδι σου. Ο ορθοπεδικός θα σου γιατρέψει το κάταγμα, δε θα σου μάθει όμως ούτε να βαδίζεις, ούτε ποιο δρόμο θα περπατήσεις, ούτε πολύ περισσότερο τον προορισμό. Η ευθύνη σου είναι αμεταβίβαστη.

Αν κάτσεις εκεί να σου χαϊδεύουν, να σου κάνουν μασάζ στο σπασμένο πόδι σου, θα ατροφήσεις, θα μείνεις ακίνητη. Ο δρόμος είναι αποκλειστικά δικός σου. Πολύ δύσκολο αυτό αλλά τίποτα σαγηνευτικότερο. Ετοιμάσου να με εγκαταλείψεις πριν παραλύσεις στο ντιβάνι μου.

Να μην εμπιστεύεσαι με την πρώτη τα συναισθήματά σου, ούτε αγαπώ, ούτε δεν αγαπώ να λες εύκολα. Τα ένστικτα ξέρουν θαυμάσια να προσποιούνται πως είναι συναισθήματα ή να εκλογικεύουν την παρουσία τους με δήθεν πνευματικές ιδέες. Μην νομίζεις καν ότι συμπονάς τον άλλον όσο νομίζεις.

Πάρα πολλές φορές συμπονούμε από ταύτιση, όχι από ανθρωπιά. Παίρνουμε το δράμα του άλλου μέσα μας, φανταζόμαστε πως είμαστε εμείς που μας συμβαίνει και μ’ αυτή τη μετάθεση υποφέρουμε επειδή υποφέρουμε για μας. Συχνά δηλαδή η λύση για κάποιον είναι αυτολύπη.

Θέλω να πω δεν είναι ο άλλος το θέμα της στενοχώριας μας, αιτία είναι η ιδέα μας ότι ίσως συμβεί αυτό σε μας και προληπτικά το ζούμε. Πάλι ο εγωκεντρισμός κάνει παιχνίδι, πολύ δύσκολα συμπάσχουμε με τα παθήματα του όντως άλλου, πάρα πολύ δύσκολα τον καταλαβαίνουμε. Πώς να σου το πω;

Δε γίνομαι εγώ εσύ, κάνω εσένα εγώ… Εκείνο που έλεγαν οι αρχαίοι, πως «πάντων χρημάτων μέτρον άνθρωπος», στην πραγματικότητα των συναισθημάτων, εγώ σου λέω πως μέτρον πάντων: Εγώ. Ο πλησίον είναι τρομερά απόμακρη γη. Για να μη σου πω ανύπαρκτη…Η ουτοπία του άλλου! Μακάρι, και πιθανόν να υπερβάλλω.

Άλλο μετουσιώνω ένα πάθος μου, άλλο το εκλογικεύω. Η μετουσίωση είναι αγώνας και κάποτε υπέρβαση, η εκλογίκευση είνα πρόφαση εν αμαρτίαις. Μην κρίνεις από τις πράξεις αυτές καθαυτές, δεν εξηγούν πάντα την ουσία τους.

Να γυρεύεις την κρυμμένη πρόθεση, εκεί υπάρχει η εντιμότητα, η καθαρότητα ή όχι της καρδιάς. Ένας υπέρμετρα εγωιστής μπορεί να διαλέξει για επίδειξη το ρόλο αγίου. Να ζει με σκληρή άσκηση, να κινείται με εντυπωσιακή ευσέβεια, να μοιράζει περιουσίες στην ελεημοσύνη.

Όμως σκοπός του δεν είναι η συμπόνοια, είναι η προβολή, η επίδειξη, ένας αυτοθαυμασμός∙ ένας θρίαμβος στον δικό του κύκλο.

Να προσέχεις. Να προσέχεις το βλέμμα περισσότερο απ’ τα λόγια.
Μ. Βαμβουνάκη, Κυριακή απόγευμα στη Βιέννη (απόσπασμα)