Δεν ξέρω αν πρέπει να είναι εδώ αυτό.

Εάν όχι, παρακαλώ μετακινείστε το σύμφωνα με την κρίση σας και συγγνώμη για την αναστάτωση.​

-----------------------------------------------------------------------------------​

Ρε παιδία,
ξέρετε τι με χαλάει ώρες ώρες;
((απευθύνομαι σε όλες και όλους, ανεξαιρέτως, θα με ενδιέφερε να ακούσω))

Ώρες ώρες,
μου φαίνεται ότι ζούμε σε μια κοινωνία,
που την έχει χτυπήσει άσχημα,
ή την κοπανάει τώρα,
ή όπου νά 'ναι έρχεται...

ένα τεράστιο τσουνάμι...

( πως να το πω... )

άναρχης τάξης;
ρατσιστικής φιλελευθερίας;
σκοταδιστικού διαφωτισμού;


Εξηγώ με παράδειγμα:
Είναι όπως με τους καπνιστές. Είναι κακό το κάπνισμα, δε λέω, και όντως δεν είναι καθόλου σωστό να υποβάλλεται κάποιος μη καπνιστής στον καπνό. Οπότε καλώς έχουν ξεκινήσει και οι αντικαπνιστικές εκστρατείες και οι απαγορεύσεις κτλ.
Αλλά, αντικειμενικά
(στην Ελλάδα όχι ακόμα, στο εξωτερικό όμως συμβαίνει ήδη),
η προστασία της Δημόσιας Υγείας γενικά, και ειδικότερα η προστασία των μη καπνιστών, τείνει πλέον να υλοποιείται με πραγματικό ρατσισμό εναντίον των καπνιστών.
Ειδικά οι Αμερικάνοι, άμα σε δουν να καπνίζεις, μπορεί και να σε πυροβολήσουν. Και φυσικά όλο αυτό είναι υποκριτικότατο, γιατί δεν πρόκειται να καταστραφεί ο κόσμος από το κάπνισμα, ούτε θα καταρρεύσει το οικοσύστημα από τις γόπες. Και τσαντίζομαι όταν φέρονται έτσι, αυτοί που δεν υπογράφουν τη συνθήκη του Κιότο.

Γενικεύω:
Ώρες ώρες λοιπόν, αρχίζω να πιστεύω, ότι τα κύματα φιλελευθερίας που χτυπάνε τη Νέα Εποχή, αρχίζουν να γίνονται λυσσαλέα. Νομίζω ότι παραγίνεται λίγο. Εκεί δηλαδή που οι άνθρωποι ήταν καταπιεσμένοι από μεγάλες σειρές από «πρέπει», ξαφνικά, όλοι μέσα στην επανάσταση των ατομικών ελευθεριών, άρχισαν (νομίζω) να κινούνται δυναμικά προς το άλλο άκρο.

Βρήκα αφορμή από άλλο post, και νομίζω ότι διέκρινα να γίνονται πολύ μεγάλες θυσίες στο βωμό των ανοιχτών μυαλών και της αναζήτησης. Αρχίζω να πιστεύω ότι πολλοί συνάθρωποί μας πλέον, είτε ανοίγουν το μυαλό τους τόσο πολύ που αρχίζει να μπάζει, είτε καταβάλουν πολύ μεγάλη προσπάθεια για να το ανοίξουν ακόμα περισσότερο που αρχίζει να ξεχειλώνει…

Πιστεύω ότι το μέτρο είναι απαραίτητο και νομίζω ότι σε κάποιες περιπτώσεις αρχίζουμε να το χάνουμε… (οεο)

Γιαυτό βάφτισα το τσουνάμι μου:
Τσουνάμι σκοταδιστικού διαφωτισμού.

Μετά το σκοτάδι, το φως είναι πάρα πολύ και μπορεί να μας τυφλώσει…

Τι λέτε;

 

Απάντηση: Δεν ξέρω αν πρέπει να είναι εδώ αυτό.

Μποερδεμενη σκεψη που ισως θα επρεπε να την αναλυσεις λιγο περισσοτερο για να καταλαβουμε που το πας.

Επισης να σου προτεινω να μας δωσεις ενα πιο εγκυρο παραδειγμα για το τι θες να πεις.

 

Είναι όντως μπερδεμένο έτσι όπως γράφτηκε.

Στην προσπάθειά μου να μην αναφερθώ συγκεκριμένα (επειδή δε βοηθάει τη συζήτηση), αλλά και να κατασκευάσω μία ομπρέλα, μεγάλη ικανοποιητικά ώστε να μπορούμε να το αντιμετωπίσουμε σε επίπεδο Αρχής Λειτουργίας,
έφτιαξα τον Frankenstein!  
(ακόμα και αυτός όμως είχε καρδιά, και μάλιστα από μαρούλι)

Θέλω να πω ότι η φιλελευθερία τελικά που πασχίζουμε (αν όχι όλοι μας, τουλάχιστον οι περισσότεροι από εμάς) να πρεσβεύσουμε, μήπως είναι πέραν του δέοντος;
Μήπως το παρακάνουμε;
Μήπως αξίζει τον κόπο τελικά να σκεφτούμε αν θα πρέπει να σχεδιαστούν όρια;
(το παραπάνω το έκανα όσο πιο διπλωματικό γινόταν)

Δεν αναφέρομαι στην περίπτωση ενός ζευγαριού, που κουβεντιάζει, λέει ο ένας στον άλλον τι θέλει και τι όχι, ορίζει safe words κτλ.

Δες αυτή την κοινότητα ας πούμε, συνολικά.
Ως ένα ενιαίο σώμα από το κοινωνικό σύνολο.
Μην το συγκεκριμενοποιούμε.
Ας το ανοίξουμε.

Παράδειγμα.
Αν κάποιος θέλει να φάει σκατά, ας το κάνει. Εγώ δε θέλω και δε θα το κάνω. Εκείνος που θέλει, ας το κάνει, είναι ελεύθερος.
Αν κάποιος θέλει να είναι το υποχείριο κάποιου άλλου, είναι ελεύθερος να είναι.
Ας μην έχει άποψη, ας εξαρτήσει το είναι του από το είναι ενός άλλου.

Δε θίγω κανέναν, δε θέλω, δεν είναι του χαρακτήρα μου!
Απορία εκφράζω, μην αρπαχτεί κανείς, πλιζ!

Βοηθάει τελικά σε κάτι να μην υπάρχει κανένα απολύτως όριο; Μήπως με τη συγκεκριμένη στάση, αντί να οδηγηθούμε σε ελεύθερη και υγιή κοινωνία, πετύχουμε την τέλεια αποδιοργάνωση. Μήπως η απόλυτη ελευθερία έκφρασης και λόγου, είναι το άλλο άκρο; Αν το δεις σαν Αξίωμα, σα Στάση, σα Φιλοσοφία…
που οδηγεί άραγε;

Έχω την εντύπωση ότι τα δύο αντικριστά άκρα της μίας γραμμής μοιάζουν πολύ.
Άμα μετά από πολλούς περιορισμούς έχουμε μια κοινωνία με προβλήματα,
τότε χωρίς περιορισμούς,
μήπως έχουμε μια κοινωνία, απλώς με άλλα προβλήματα;

Τι έκανα;
Το μπέρδεψα κιάλλο;