Δεσποινίς έμπνευση

..στο ορθάνοιχτο τραύμα μας, που κλείνει με αλάτι, με αλμύρα, με δάκρυα, και κάτι γέλια τρανταχτά κατά το σούρουπο

Κ.Μ

 

 

Άτιτλο

Ήταν πανέμορφη.
Έπρεπε να ήσουν εκεί να την έβλεπες
Έπαιζε με τα νερά της θάλασσας σαν μικρό κοριτσάκι.
Το χαμόγελο της ήταν μικρό αλλά σαγηνευτικό.
Καθόμουν και τη παρατηρούσα για ώρες.
Μου ακούμπησε δειλά δειλά το χέρι και με τράβηξε μαζί της στη θάλασσα.
Η σελήνη αγκάλιαζε τη θάλασσα σαν να ήταν ερωτευμένη με αυτή.
Εκείνη το κατάλαβε και με τράβηξε κοντά της.
Με κοίταξε με αυτά τα παιχνιδιάρικα μάτια της που φαινόντουσαν υπέροχα κάτω από το φως του λαμπερού φεγγαριού.
Ένα μειλίχιο χαμόγελο ζωγραφίστηκε ξανά στα σαρκώδη χείλη της.
Ένιωσα τη ψυχή μου να την ποθεί.
Λαχταρούσε την επαφή μαζί της όπως ένα σκύλος λαχταρά ένα χάδι.
Με πλησίασε.
Κάτι μου ψιθύρισε.
Ένιωσα τη φωνή της να τρέμει.
Σαν να χανόταν.
Ξέρεις , όπως χάνονται τα χελιδόνια στο τέλος του καλοκαιριού κελαηδώντας στην αποχώρησή τους.
«Φοβάμαι πως έχω χαθεί》, μου είπε και με φίλησε
Με το φιλί μας ένιωθα λες και όλη η ηδονή του κόσμου και συνάμα η καταστροφή χόρευαν μέσα μας
Δεν ήθελα να με αφήσει
Την αγαπούσα πολύ
Δε θέλω ακόμα να με αφήσει
Αγαπιόμαστε πολύ.

Ανώνυμο

 

..Οι όροι ήταν απλοί και αθεμελίωτοι. Αφού βάλεις λάδι στη φωτιά, προσθέτεις τα κρεμμυδάκια. Στη δική μας περίπτωση ήταν τυχαίες λέξεις που άφηναν επιθυμίες να αιωρούνται. Τα υπόλοιπα ήταν όλα θέμα ερμηνείας. Της προσμονής μιας αγκαλιάς, ενός αγγίγματος, καυτής ανάσας στο λαιμό. Της αδρεναλίνης του τί θα γίνει, πού και πότε; Λίγο αργότερα; Ίσως αύριο; Ίσως μεθαύριο; Ίσως ποτέ. Γιατί η προσμονή είναι ενίοτε καλύτερη από αυτό που περιμένουμε.

Ήταν ωραία. Απλά. Η ειλικρίνεια του όλα και του τίποτα. Παιχνίδι με τις ελαχιστότατες κινήσεις των σωμάτων. Αυτός ξάπλωνε στο κάθισμα. Εγώ σταύρωνα τα πόδια, μια δεξιά, μια αριστερά. Ακουμπιόμασταν για λίγο. Κοιτούσα τριγύρω. Μετά βαριόμουν και άνοιγα το κινητό μου στο σκοτάδι της αίθουσας. Αυστηρή επίπληξη με τη μορφή χαδιού στο γόνατο. Να προσέξω τη ασθμαίνουσα ταινία που ήταν απλώς η αφορμή να κρατήσει δυο σώματα καθισμένα δίπλα-δίπλα αγαλματάκια ακούνητα για ώρα. Τι όμορφο το δίπλα-δίπλα! Πόσο ασφαλές. Πόσο καθοριστικό.

Ψίθυροι στο αυτί. Για την ταινία. Ξεκάθαρα. Ναι, σιγά. Χορός σωμάτων, τη μια να αγγίζονται, την άλλη όχι. Να προετοιμάζονται. Για το μετά. Για εκείνο που θα έρθει όταν η αίθουσα αδειάσει. Δημιουργικό εργαστήρι αισθημάτων. Προσδοκιών. Επίφαση ειδυλλίου. Μηχανισμός εκπυρσοκρότησης. Αισθημάτων.

Και το άτσαλο φλερτ υπήρξε για να συντηρήσει την ατμόσφαιρα του δίπλα-δίπλα. Της αναμονής που πειστικά υπόσχεται ότι σε λίγο έρχεται η οριζοντίωση..

Ζηνοβία Αντιδώρου

 

 

Ένας άνδρας και μια γυναίκα βρίσκονται σε ένα λευκό κρεβάτι.

Είναι πρωί. Νομίζω

Σύντομα θα ξυπνήσουν.

Στο κομοδίνο πανω ένα βάζο

από κρίνους , το φως του ηλιου

πισίνες στο λαιμό τους.

Τον παρακολουθώ να γυρίσει σε αυτήν

ψιθυριζοντας τ' όνομά της

αλλά σιωπηλά, βαθιά στο στόμα της -

Στην ακρη του παραθύρου,

μία φορά δύο φορές,

ένα πουλί κελαιδει.

Και μετά ανασταινεται. Το σώμα της

γεμίζει με την αναπνοή του.

Ανοίγω τα μάτια μου , με παρακολουθεις.

Σχεδόν πάνω από αυτό το δωμάτιο

ο ήλιος γλιστραει.

Κοιταξε το πρόσωπό μου , λέτε ,

κρατώντας το δικό σου κοντά της

να κάνει έναν καθρέφτη.

Πόσο ήρεμη είσαι. Και το παθος

περνά απαλά πάνω μας.

.Louise Gluck , "Ευτυχία" , 1980.

.
Eugène Delacroix, "Unmade Bed" ,c 1824-28.

 

 

Delicacies

When you're thinking of me
Deep inside of you
You say it non-stop
"I'm so hungry of you"
And taking care of me
Tell me if it hurts you

There are the kisses, the first ones
Spray taste, taste of spleen
There are the stolen kisses
In the trains
But the kisses of a summer
Where the hand goes
Are real delicacies

When you're thinking of me
I'm not afraid of you
Does it oppress you?
You are making the promise
And if I offer myself to you
It's with thousands of kisses of tenderness

M.F.

 

 

 

Κατεβαίνοντας προς τους γιαλούς τους κόλπους με τα
βότσαλα
Ήταν εκεί ένα κρύο αρμυρό θαλασσόχορτο
Μα πιο βαθιά ένα ανθρώπινο αίσθημα που μάτωνε
Κι άνοιγες μ' έκπληξη τα χέρια σου λέγοντας τ' όνομα του
Ανεβαίνοντας ανάλαφρα ως τη διαύγεια των βυθών
Όπου σελάγιζε ο δικός σου ο αστερίας.

Ακουσε, ο λόγος είναι των στερνών η φρόνηση
Κι ο χρόνος γλύπτης των ανθρώπων παράφορος
Κι ο ήλιος στέκεται από πάνω του θηρίο ελπίδας
Κι εσύ πιο κοντά του σφίγγεις έναν έρωτα
Έχοντας μια πικρή γεύση τρικυμίας στα χείλη.

Δεν είναι για να λογαριάζεις γαλανή ως το κόκαλο άλλο
καλοκαίρι
Για ν' αλλάξουνε ρέμα τα ποτάμια
Και να σε πάνε πίσω στη μητέρα τους,
Για να ξαναφιλήσεις άλλες κερασιές
Ή για να πας καβάλα στο μαΐστρο

Στυλωμένη στους βράχους δίχως χτες και αύριο,
Στους κινδύνους των βράχων με τη χτενισιά της θύελλας
Θ' αποχαιρετήσεις το αίνιγμά σου.

Οδυσσέας Ελύτης

 

Ζεστή νύχτα κι αποψινή.
Πέταξα το φόρεμα στο πάτωμα, όταν εμφανίστηκε ο πρώτος ιδρώτας.
Δεν αντέχω άλλο, δεν μπορώ να κοιμηθώ.
Το μόνο που θέλω τις μέρες σαν την αποψινή είναι να αισθανθώ τα δροσερά φιλιά, εκείνα τα φιλιά, ξέρεις, σε μια γυμνή πλάτη, εκείνα τα φιλιά, που ο ανεμιστήρας μου δίνει, εκείνα τα φιλιά, ξέρεις, που πλέον τα όνειρα στο τέλος θυμίζουν βόλτες στην ακρογιαλιά και όχι πεταμένο παγωτό στο δρόμο..

Dancing Heart

 

 

ΔΙάΘεσηΝύΧΤας

..σκοτάδι που έπιασε βάρδια στην ώρα του
χρώμα βαθύ μαύρο η οδός που κατοικούσες

η μεγαλοστομία των περασμένων στιγμών
του σώματος που το ζώνουν τα ένστικτα
που παλεύει με το πάθος και την λογική

χέρια παγωμένα που χρόνος τα άγγιξε
σκιές που μεγάλωσαν να γίνουνε ξένες
πιο πέρα απ’ τη καρδιά φτάνει η νύχτα

Βάσος Γεώργας

 

..Τι συμβαίνει, διηρωτάτο με σπαραγμόν η νεανίς, και δεν ημπορεί κανείς να απολαμβάνη πάντοτε τον έρωτα σαν μίαν ωραίαν οπώραν {…}, σαν ένα ωραίο τοπείον, σαν ένα ωραίο ξένοιστο πρωί, πασίχαρο, αυροφίλητο, γιομάτο ευφροσύνη, σαν ένα μυροβόλο περιβόλι, ή σαν μια καθαρή αμμουδιά, λουσμένη από γαλάζιο πέλαγος ευδαιμονίας;

 

Μήπως δεν φταίει καθόλου, μα καθόλου ο έρως – εξηκολούθησε να σκέπτεται μ' αιμάσσουσαν καρδίαν η Υβόννη.
Μήπως φταίει ο τρόπος με τον οποίον αντιμετωπίζουν οι άνθρωποι τον έρωτα, τόσον εις το ατομικόν, όσον και εις το κοινωνικόν επίπεδον;

Ο Μέγας Ανατολικός, τόμος 1ος, Κεφάλαιο 6ο
Ανδρέας Εμπειρίκος