Δεσποινίς έμπνευση

Κάποιοι άνθισαν μέσα
στα social media.
Ισχνά πρόσωπα,
φωτισμένα
μόνο
από την
οθόνη της συσκευής,
σαν πένθιμα πορτραίτα του Μοντιλιάνι,
συναισθηματικά απρόσιτα,
μεταμορφώθηκαν
σε
πολύχρωμες
οπτασίες όμοιες με
εκείνες του
Σαγκάλ.
Πίσω από τις
πυκνές και οριζόντιες
περσίδες άτομα με την επιδερμίδα
τους ραμμένη πάνω στην
ακυρωμένη
ματαιοδοξία που
τους εγκατέλειπε όπως
μια παρέα παιδιών
την ξεφούσκωτη
μπάλα
τους,
πιάστηκαν
αλά action heroes
από την άκρη του γκρεμού.
Έστρεψαν την κάμερα πάνω τους,
από τηλεσκόπιο ενός
κόσμου
θεογέννητου
την έκαναν μικροσκόπιο
μιας ψυχής ανώνυμης:
της ψυχής τους.
Με
φαντασία
και διανοητικό
εκτόπισμα ανασύνθεσαν
την καθημερινότητά μας. Μέσα
από πολλά ή ένα προφίλ:
χαρ
ούμενα,
γκρινιάρικα,
ψεύτικα, εξομολογητικά
ή λάγνα.
Δεν έχει σημασία.

Η
ψευδαίσθηση
μιας μη αναγνωρίσιμης
φόρμας απελευθερώνει. Είναι
ένα πάρτι μασκέ.
Είσαι νεράιδα,
φάντασμα,
πόρνη,
δασκάλα, νοσοκόμα,
η Γκρέτα Γκάρμπο, ο superman,
ραλίστας, πρόσκοπος,
ντίβα, πολιτική
ακτιβίστρια.
Βλέπω τα προφίλ μας,
σαν να βλέπω εμάς, να χορεύουν
χαμογελαστά κάτω από το φεγγαρόφωτο.
Το σκηνικό είναι άχρονο και
νοσταλγικό,
αποχαιρετιστήριο.
2/4/2044
Φυσάει.
Φόβο και αθωότητα.
Η εικονογράφηση θυμίζει παιδικό
περιοδικό σε περίπτερο.
Πιο πέρα ένα
κάστρο,
κρεμασμένο
σε κάποιο βραχώδη λόφο,
γεμάτο με κόκκινες σαλαμάνδρες
και κακό wifi.
Ο ένας μετά τον άλλον
φεύγει για εκεί.
Κανείς
δεν
επιστρέφει.
Η φεγγαροστρασάτη θάλασσα
που όλοι νομίζατε για φίλη,
για κανέναν δεν
έκλαψε.
Όταν η μουσική
έσβησε ακούστηκε μόνο αυτή.
Θηριώδης.
Αποσύνδεση.

Ζοέτικ Ίνστικτ

 

I
Παντού σ' αυτή την πόλη, οθόνες τρεμοπαίζουν
με πορνογραφία, μ' επιστημονικής φαντασίας βρικόλακες,
μίσθαρνους θύματα που σκύβουν στο μαστίγιο,
κι εμείς πρέπει να περπατάμε… έστω κι όπως απλά περπατάμε
στα μουσκεμένα σκουπίδια, στη χολή των φυλλάδων
των δικών μας γειτονιών.
Πρέπει να συλλάβουμε τις ζωές μας αδιαχώριστες
από κείνα τα σάπια όνειρα, κείνο το ξερατό του μετάλλου, κείνα τα αίσχη,
και την κόκκινη βιγόνια που λάμπει επικίνδυνα,
από κάποιο περβάζι εξαώροφου μπλοκ,
ή τα μακρυκάνικα κορίτσια που παίζουν μπάλα
στο προαύλιο του γυμνασίου.
Κανείς δεν μας φαντάστηκε. Θέλουμε να ζήσουμε σαν δέντρα,
πλατάνια φλεγόμενα στον θειώδη αέρα,
χαραγμένα με ουλές, ξέφρενα ακόμα ανθοβολώντας,
το ζωώδες πάθος μας ριζωμένο στην πόλη.
Από τα Είκοσι Ένα Ερωτικά Ποιήματα - Μετάφραση: Μαρία Τραϊφόρου
Adrienne Rich

 

Ιδού η ' Νου δούλα '


‘Μου 'ριξαν μαύρη κατάρα που ψηφίζω την αντάρα
Μα δε ντρέπονται οι πλεμπαίοι; Τι με νοιάζει αν έχουν χρέη;
Κι αν τους παίρνουνε τα σπίτια, όλα αυτά είναι κολοκύθια
Γιατί πρέπει να σκεφτούμε και γι' αυτούς να ξοδευτούμε;
Άκου 'κει να λες για ψόφο στο συνάνθρωπο τον πρώτο
που 'χει φίλους εκλεκτούς κι άκρες σε πολιτικούς
Εγώ όμως δε σας βρίζω, κι ότι θέλω θα ψηφίζω
Άριστους θα υποστηρίξω και στο λάκκο ας σας ρίξω
Εσείς είστε εγκληματίες, που δεν πάτε σ' εκκλησίες
για να ρίξετε μετάνοια. Μας το παίζετε αλάνια
Που τους άλλους βοηθάτε και για τους φτωχούς πονάτε
Και θαρρείτε πως εγώ πρέπει να συγκινηθώ
Βρε τι λέει το φτωχαδι; Πως η ψήφος μου στον Άδη
στέλνει τόσους συνανθρώπους με πολλούς ποικίλους τρόπους
Τα δικά μου τα παιδιά φρόντισα να 'ναι καλά
Μα αυτών που προσφυγούν, δεν πειράζει, ας πνιγούν
Τι να κάνω εγώ τώρα που οι μίζες πήραν φόρα
και τα κέρδη ανοδικά, οικονομάω γερό παρά
Άδικη μου λεν κατάρα. Στη δική μου εγώ κοσμάρα
ότι ζω για να πατώ σε πτωμάτων το σωρό
Και γι' αυτό παρεξηγιέμαι, θίγομαι μα και βαριέμαι
ποιους στηρίζω να ζυγίσω μην καθάρματα ενισχύσω
Όλοι εκείνοι που ψηφίζω, που αν φτωχύνω θα τους βρίζω
Με βολέψαν μια χαρά μ' αναθέσεις και πολλά
Έχω επίπεδο σαν γράφω κι άλλων χέρια μ' αίμα αν βάφω
Άκου 'κει εγκληματίας, ψηφοφόρος της μαφίας
Αν βουλιάζετε στο ζόφο που έφερα σ' αυτό τον τόπο
με τη δόλια μου τη στάση, όποιος μ' έκρινε να σκάσει
Μου 'ριξαν μαύρη κατάρα που ψηφίζω την αντάρα
Όλη η χώρα να ρημάξει μα όχι η δική μου τάξη
Μου 'ριξαν μαύρη κατάρα που ψηφίζω την αντάρα
Όλη η χώρα να ρημάξει μα όχι η δική μου τάξη’



Mariann Boots

 

Το ωραίο καλοκαίρι
Ήταν ωραίο αυτό το καλοκαίρι
Ωραίο αλλά κι επικίνδυνο

Ένας παππούς που έκανε αμμόλουτρα
Ξεχάστηκε θαμμένος μες στην άμμο
Όταν τον θυμηθήκαν ύστερ’ από μέρες
Σηκώσαν το καπέλο του
Δεν ήταν από κάτω

Μια πάλλευκη τουρίστρια απʼ το βορρά
Τα ‘φτιαξε με τον ήλιο
Κοιμήθηκε μαζί του μέρες μήνες
Σκούρυνε αφομοιώθηκε απʼ το τοπίο
Οι δικοί της τώρα την αναζητούν
Μέσω του ερυθρού σταυρού

Ένα παιδί δαρμένο έγινε αχινός
Αν τους βαστάει τώρα
Ας με ξαναδείρουν, είπε
Πήρανε ο μπαμπάς και η μαμά
Μαχαίρι και πιρούνι
Και χωρίς να τρυπηθούν
Του φάγαν την καρδιά

Ένα σκυλί κυνηγημένο
Δάγκωσε την ουρά του και την έφαγε
Ύστερα έφαγε όλο το κορμί του
Έμεινε μόνο το κεφάλι του στα βότσαλα
Νʼ ασπρίζει από τα κύματα γλειμμένο

Βαθιά ένα καράβι έμενε ακίνητο
Ακίνητο ένα καλοκαίρι
Φυσούσαν άνεμοι φουσκώναν τα πανιά
Δεν έλεγε να φύγει. Τι περίμενε;
Κανείς δεν ξέρει.

[από τη συλλογή “Λεκτικά Τοπία”]

Αργύρης Χιόνης

 

Παλιά Καλοκαίρια

Καρπίζουν μέσα μου παλιά καλοκαίρια
ανάβουνε βλέμματα αλλοτινά
θροΐζουν αγγίγματα
Τίποτα, τίποτα δε χάθηκε στ’ αλήθεια
όλα είναι εδώ, όλα είναι εδώ
Μια σπίθα μόνο ανάβει πυρκαγιές
στις θημωνιές της μνήμης
πυρκαγιές στις θημωνιές της μνήμης
Κι αν η ελπίδα το μέλλον συντηρεί
η μνήμη τρέφει το παρόν
το παρελθόν μας δικαιώνοντας
Γιατί ό,τι υπήρξε μια φορά
δε γίνεται να πάψει να έχει υπάρξει.

Λένα Παππά

 

Λεξιλαγνεία

Οι λέξεις δεν φέρουν καμία ευθύνη για τη ζωή μας
Ζουν στον δικό τους αδιαπραγμάτευτο κόσμο
*
Κάποιες είναι κατοικίδιες
Τις μικρές ώρες βγάζουν νύχια
Γδέρνουν τη συνήθεια
*
Κάποιες είναι αδέσποτες
Όλο και κάποιος στοργικός κηδεμόνας
θα βρεθεί να τους βάλει λουρί
*
Κάποτε πεθαίνουν
από υπερβολική δόση ενθουσιασμού
*
Υπάρχουν λέξεις τόσο συμπαγείς
που καθώς τις γράφεις
λες και αγγίζεις το σώμα τους
*
Ολονυχτίς ράβουν νοήματα
Τη μέρα τα ξηλώνουν
*
Όποιος τις σκαλίζει
να ξέρει και να τις μεταφυτεύει
*
Δεν πληγώνονται από τα ποιήματα οι λέξεις
μόνο από ανθρώπους
*
Πες τη λέξη σου
Κι ύστερα άφησέ την να ξεψυχήσει ήσυχα
στη σιωπή του άλλου
*
Οι λέξεις
Τι φοβεροί ταχυδακτυλουργοί!
Κρύβουν εαυτούς και αλλήλους
μέχρι να γίνουν όλοι λαγοί

Μαργαρίτα Παπαμίχου