ΕΙΣΑΙ ΟΜΟΡΦΗ ΟΤΑΝ ΠΕΘΑΙΝΕΙΣ

Το πρώτο τράνταγμα αφύπνισε μέσα της το ένστικτο του κυνηγού. Πήρε στάση αναμονής. Το δεύτερο επιβεβαίωσε την υποψία της. Τα τραντάγματα πύκνωσαν. Από τη συχνότητα των ταλαντώσεων κατάλαβε πως κάτι μεγάλο πιάστηκε αυτή τη φορά στα δίχτυα της. Η αντίστροφη μέτρηση άρχισε. Οι απεγνωσμένες προσπάθειες του παγιδευμένου πλάσματος να ξεφύγει έσφιγγαν περισσότερο τον ιστό, τυλίγοντάς το και ακινητοποιώντας το. Κάποτε σταμάτησαν. «Μεγάλο, αλλά αδύναμο», σκέφτηκε καθώς άρχισε να κινείται αργά προς το θύμα της.

Στη θέα της παγιδευμένης πεταλούδας πάγωσε. Επάνω στα ολάνοιχτα φτερά της τα χρώματα της αυγής καθρεφτίζονταν στα νερά της λίμνης. Δεκάδες μάτια, από όπου αναδύονταν ουράνια τόξα για να βυθιστούν στην άμμο της ερήμου, υπνώτιζαν το βλέμμα του έκθαμβου αρπακτικού. Η ομορφιά της πεταλούδας παγίδεψε τον παγιδευτή της.

«Τι γυρεύεις εσύ εδώ», ρώτησε η αράχνη μόλις βρέθηκε σε απόσταση αναπνοής από το θύμα της. Η πεταλούδα έστρεψε το βλέμμα στο γιγάντιο οικοδεσπότη της και χαμογέλασε: «Η ανεμελιά μου με έκανε να ξεστρατίσω, και βρέθηκα στη φιλόξενη αγκαλιά σου!». Η λάμψη στα μάτια της και η χαριτωμένη αφέλειά της εκνεύρισαν την αράχνη. «Το θράσος σου είναι ανάλογο της ομορφιάς σου», είπε, «μα η αντίληψή σου του κινδύνου δεν ακολουθεί».

Από την αρχή του ιδιότυπου διαλόγου θύτη και θύματος, η αράχνη δε μπορούσε να κρύψει το
θαυμασμό της για το πλάσμα που βρισκόταν εμπρός της. Ανήμπορο μα αγέρωχο, με την ανευθυνότητα της ελευθερίας που μόνο η απόλυτη ομορφιά κατέχει νομοτελειακά, χωρίς να την έχει κατακτήσει και, ως εκ τούτου, χωρίς να είναι σε θέση να εκτιμήσει. Μα δεν ήταν μόνο θαυμασμός αυτό που ένιωθε. Κοίταξε τα δικά της άσχημα τριχωτά πόδια, το πρησμένο κορμί της. Αναλογίστηκε τη ζωή της, φυλακισμένη στην ίδια της τη φυλακή που ύφανε ανάμεσα στα κλαδιά του δέντρου με την εμμονική σχολαστικότητα ενός σειριακού δολοφόνου. Ναι, δεν ήταν μόνο θαυμασμός. Ήταν φθόνος…

«Λοιπόν, δε θα με παρακαλέσεις να σε ελευθερώσω?». Η φωνή της αράχνης είχε το σαρκασμό του εξουσιαστή.

«Δε θα χρειαστεί. Θα το κάνεις από μόνη σου», αποκρίθηκε η πεταλούδα με την ίδια ελαφρότητα.

«Τι σε κάνει να το πιστεύεις αυτό», ρώτησε φανερά εκνευρισμένη η αράχνη.

«Απ’ όσο ξέρω δε συγκαταλέγομαι στα εδέσματά σου. Τα φτερά μου είναι πολύ μεγάλα και τραχιά για
να τα χωνέψεις. Θα σου καθίσουν στο στομάχι».

«Δεν έχεις ιδέα τι είμαι σε θέση να χωνέψω. Μα πες μου, δε φοβάσαι? Κάθε άλλος θα έτρεμε αν βρισκόταν στη θέση σου, να περιμένει το θάνατό του ανήμπορος να αντιδράσει».

Η πεταλούδα εξακολούθησε να χαμογελά. «Σε όλη μου τη ζωή ονειρευόμουν τη μεταμόρφωσή μου, τη μέρα που θα έβγαζα φτερά και θα πετούσα ελεύθερη. Από τη στιγμή που συνάντησα το πεπρωμένο μου, δε φοβάμαι πλέον τίποτα».

Η αράχνη ένιωσε το σκίρτημα της καρδιάς που ξυπνά από τη νάρκη του χειμώνα μεθυσμένη απ’ τους χυμούς της άνοιξης. Ο ιστός της έγινε άξαφνα μαγικό χαλί, που πάνω του στροβιλίζονταν οι δύο εραστές, ο δολοφόνος και το θύμα του, σε ένα χορό απάντηση στο πρωτόγνωρο κάλεσμα της ζωής.
Το ξύπνημα από την ονειροπόληση ήταν βίαιο, όπως η φύση ενός αρπακτικού. Η αράχνη έγινε βλοσυρή. Αναγνώριζε πως η πεταλούδα είχε δίκιο. Θα την άφηνε να φύγει, μα σκόπευε να της δώσει ένα μάθημα. Να τραυματίσει τη σιγουριά και την αλαζονεία του πλάσματος εκείνου που αμφισβήτησε το μοναδικό της προνόμιο: τη δύναμη της εξουσίας της.

«Μεγάλα λόγια, που αμέσως θα κληθείς να αποδείξεις», είπε η αράχνη και άρχισε να σφίγγει τον ιστό γύρω από το θύμα της, ολοένα και περισσότερο. Ήθελε να την τρομάξει, να αισθανθεί την ηδονή του πανικού να διαποτίζει το εύθραυστο κορμί της πεταλούδας. Μα απέναντί της αντίκριζε ακόμα εκείνο το ανέμελο χαμόγελο της αμφισβήτησης. Συνέχισε τον θανάσιμο εναγκαλισμό της, ενώ μέσα της εκλιπαρούσε το θύμα της να αντιδράσει. Ώσπου κάποια στιγμή, έπαψε κάθε αντίδραση…
Κανένας παλμός ζωής δε διέτρεχε πιά τις λεπτές και ευαίσθητες ίνες του ιστού της. Καμία δόνηση δεν έφτανε σε εκείνη. Η πεταλούδα κείτονταν ανάμεσα στα δίχτυα. Ένας μακάβριος πίνακας ζωγραφικής, όπου το φως του ήλιου χρύσιζε ανάμεσα στα φύλλα των δέντρων, κάνοντας τα χρώματα στα ανοιχτά φτερά της να πάλλονται, να προσπαθούν να αφήσουν το άψυχο σώμα, να ξεχυθούν ελεύθερα στον καμβά της ζωής.

Το σώμα της πεταλούδας έπεσε στο χώμα. Η αράχνη έμεινε να το κοιτά από ψηλά αποσβολωμένη. Κάτι μέσα της άλλαξε. Είχε γνωρίσει την ομορφιά, μα η τραχιά πρωτόγονη φύση της δε στάθηκε ικανή να αφεθεί στη μαγεία της, να της επιτρέψει να διαποτίσει όλη της την ύπαρξη. Τώρα έπρεπε να επιστρέψει στην ανούσια ζωή της. Με τη διαφορά πως, εκτός από ανούσια, της φαινόταν πιά αβάσταχτη…

Όταν πήρε την απόφαση, ένιωσε ηρεμία. Επέλεξε να ποτίσει τις τελευταίες στιγμές της με τα χρώματα της αυγής, όπως την αντίκρισε στα φτερά της πεταλούδας. Το πρωινό φως έδινε στον ιστό της μια μωβ απόχρωση, σαν κηλίδα αίματος στο θαμπό πράσινο των φύλλων. Προχώρησε αποφασιστικά στο κέντρο του ιστού της. Μόλις έφτασε εκεί, ξεκίνησε ένα χορό γύρω από τον εαυτό της. Σε κάθε στροφή το δίχτυ τυλιγόταν γύρω από το σώμα της. Συνέχισε τελετουργικά, χωρίς βιασύνη, για πολλή ώρα, μέχρι που καλύφθηκε ολόκληρη από το δημιούργημά της. Ένιωθε τα μέλη της να μουδιάζουν. Η αναπνοή της γινόταν ολοένα πιο δύσκολη, κοφτή και σύντομη. Μέχρι που σταμάτησε τελείως…

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Το κοριτσάκι διέκοψε το τρεχαλητό του για να παρατηρήσει καλύτερα το παράξενο αντικείμενο που κρεμόταν από το κλαδί του δέντρου. Μνήμες από σοκολατένια γλυκά σε ασημί περιτύλιγμα ξύπνησαν αίφνης εντός του. Γρήγορα διαψεύστηκε. Ξετυλίγοντας το αλλόκοτο κουκούλι, αναφώνησε: «Μια πελώρια πεταλούδα!»

Όταν παραμέρισε το τελευταίο κομμάτι ιστού, η πελώρια πεταλούδα έπεσε στα νοτισμένα χόρτα, λικνιζόμενη με μια αλαφράδα που δε συμφωνούσε με το βάρος της. Το κοριτσάκι πρόσεξε πως με το σώμα της σκέπαζε το σώμα μιάς άλλης, μικρότερης πεταλούδας, σα να την αγκάλιαζε.

«Αυτό είναι αγάπη», είπε η ήρεμη φωνή της μητέρας που είχε στο μεταξύ φτάσει και παρακολουθούσε τη σκηνή. Έπιασε το χέρι της κόρης της και απομακρύνθηκαν αργά οι δυό τους στην πρωινή καταχνιά.

 

@lexy , έχεις τη μητρότητα της ιδέας που ενέπνευσε το παραπάνω κείμενο.

 

Είσαι υπέροχος παραμυθάς, αν από μία ιδέα στήνεις τόσο όμορφη, αλληγορική ιστορία....την λάτρεψα!

 

Να 'σαι καλά, @brenda μου. Χαίρομαι που σου άρεσε  

 

Είσαι ο Τριβιζάς του φόρουμ...εγκληματολόγος παραμυθάς...lol 

 

χαχαχαχα... μόνον όσοι δεν παραμυθιάζονται εκτιμούν τα παραμύθια...

 

Πες το ψέμματα... 

 

Ζωντανές εικόνες, λαβ. Όμορφο  

 

... Αφού ο ''κυρίαρχος ελληνικός λαός'' θέλει και ''παραμυθιάζεται'', σταματήστε να πουλάτε τρελίτσα. Ο κόσμος του BDSM ανησυχεί.  

 

Σε αντίθεση με τη ζωή, τα παραμύθια είναι πάντα ζωντανά, αμόρ.  

 

Ολοι οι κυρίαρχοι είναι επιρρεπείς στην κολακεία, γι αυτό παραμυθιάζονται. Τα παραμύθια είναι ο μόνος τρόπος να αφυπνιστούν.

Ο κόσμος του βδσμ τρέφεται με την ανησυχία  

 

O K ( δρυοκολάπτης των κάκτων (Picus cactorum) δεν τρέφονται πια υγιεινά.