Είναι αρκετή μια δήλωση για διάθεση υποταγής ;.

Δεν καταλαβαίνω γιατί το λες. Μπορεί το υ να εμπιστεύεται κάποιον και να τον αφήνει να το χειρίζεται, αισθανόμενο ασφαλές στα χέρια του, αλλά να θέλει να ακολουθεί έναν συγκεκριμένο δρόμο. Το έχω συναντήσει και προσωπικά και το έχω διαπιστώσει σε συζητήσεις με κατά δήλωση υποτακτικές.

 

Προσωπικά πιστεύω οτι υπάρχει μεγάλη διαφορά μεταξύ της φαντασίωσης με την πραγματικότητα . Δηλαδη πιο συγκεκριμένα άλλο το τι δηλώνω και αλλο το τι πιστεύω και υποστηρίζω

Αποψη μου ειναι λοιπον οτι οι υπο που έχουν σαν σκοπό να χειραγωγήσουν η ακομα και να κατευθύνουν εναν Κ απλα δεν ειναι υπο .
Ισως να μπορούν να το υποστηρίξουν σε ενα role pley αλλα για μενα αυτο του είδους η "υποτακτικότητα " αρχιζει και σταματα εκει

Κατα την ταπεινή μου αποψη καμια .

Μια ασυμμετρη σχεση οπως ειναι η σχεση Κ/υ , η υπο θα πρεπει να κατανοήσει οχι μονο τα δικαιώματα αλλα και τις υποχρεώσεις της .
Θα πρεπει να βαλει λοιπόν περα τον εγωισμο της και να αφεθεί με ειλικρίνεια και εμπιστοσύνη στον Κ της .

 

Expectations vs reality

Can be brutal.

 

So True!

 

Δεν είναι ασυνήθιστο ένα υποτακτικό να έχει προσδοκίες και απαιτήσεις οποιουδήποτε είδους πριν μπει σε ασύμμετρη σχέση, συχνά και στην αρχή ή στη διάρκεια της. Αντίθετα, θα έλεγα πως είναι ασυνήθιστο το υποτακτικό να γνωρίζει και να είναι διατεθειμένο από την αρχή "να αφεθεί εντελώς στα χέρια αυτού του Κ", και ειδικά όταν δεν έχει πείρα. Το πιθανότερο είναι να μην ξέρει καν τι σημαίνει ουσιαστικά και τι συνεπάγεται αυτό το άφημα. Δεν είναι κακό, αυτή είναι η ουσία και η ομορφιά της προσαρμογής, η οποία είναι αναπόφευκτα σταδιακή.

Όσα περιγράφετε είναι μονομερείς φαντασιώσεις - τέτοιες μου φαίνεται ότι είναι γενικά οι απαιτήσεις/προσδοκίες. Από την στιγμή που θα δημιουργηθεί μια αλληλεπίδραση, μια σχέση, θα αναλάβει το κυριαρχικό μέλος να δει τι θα κάνει με όλα αυτά, θα δει και το υποτακτικό πώς θα αντεπεξέλθει στην προσαρμογή. Το αποτέλεσμα θα εξαρτηθεί και απ' τους δύο.

Αφήνω στην άκρη το θέμα της εμπιστοσύνης γιατί είναι αυτοαναφορική - εμπιστοσύνη είναι κυρίως μια εικόνα του απέναντι που εγώ δημιουργώ στο μυαλό μου, συχνά συμβολοποιημένη αντί λειτουργική.

 

Είναι απόλυτα φυσιολογικό και αναμενόμενο να υπάρχουν συγκεκριμένες προσδοκίες ,ειδικά στην αρχή μιας σχέσης και είναι διαχειρίσιμο.

Το πρόβλημα ξεκινάει πιστεύω, όταν το υ θεωρεί πως αυτές οι μονομερείς φαντασιώσεις, όπως πολύ εύστοχα αποκάλεσες, πρέπει να πραγματοποιηθούν όπως εκείνο τις έχει στο μυαλό του. Σε διαφορετική περίπτωση δεν είναι ικανοποιημένο και γρήγορα ξενερώνει.

Νομίζω πως αυτό συμβαίνει σε άτομα που φαντασιώνονται την υποτακτικότητα τους και την ταυτίζουν με το ηδονικό αποτέλεσμα που βλέπουν π.χ. σε ταινίες, χωρίς ωστόσο να είναι διατεθειμένα να βιώσουν, τον δύσκολο ομολογουμένως δρόμο προς αυτήν.
Όπως είπε και η @Stilvi το να θέλω να γίνω κορμάρα δεν αρκεί, απαιτείται κόπος.

 

Η διαθεσιμότητα δεν είναι αρκετή, είναι όμως η αρχή της ώσμωσης.
Αναφορικά με τις "απαιτήσεις" του υ, δεν ασχολούμαι με υ που δομούν τον πυρήνα τους με το "απαιτώ".

 

κρίσιμο στην επεξεργασία είναι το «όχι απαραίτητα σε μένα», που μετατρέπει σε θεωρητικό το ζήτημα, κι επιτρέπει αποπροσανατολιστικές ατραπούς αλγορίθμων, γενικεύσεις και συμβολιστικές ερμηνείες.

η διαπίστωση οτι ο κ μπορεί και θέλει να οδηγήσει συμπεριλαμβάνει τη διαπίστωση οτι θα προσαρμόσει την διαθεσιμότητα της υ και της εκδηλώσεις της, οτι θα μετατρέψει τους συμβολισμούς, τη φαντασίωση, σε πραγματικές εκδηλώσεις στα δικά του μέτρα, όσο μπορεί και θέλει. παίζει ρόλο κι ο παράγοντας (καταγεγραμμένη) εμπειρία στην αποσυμβολοποίηση. εκατέρωθεν.

μπορεί να εξελιχθεί και σ' αυτό, αν ο κ δεν μορφοποιήσει τους εικονισμούς της υ. δεν είναι δουλειά της υ η μορφοποίηση, θα προσαρμοστεί αν της δοθούν εικονισμοί. είναι ανταλλαγή ισχύος.

δεν γίνεται «στο πιάτο». ή, τέλος πάντων, δεν είναι ο κανόνας «στο πιάτο». ο κ θα διαμορφώσει. το αδιαμόρφωτο το λέμε βανιλλα.

το όποιο πρόβλημα ίσως ξεκινά απ' αυτό το σημείο. συνεχίζεται όμως όταν ο κ δεν κατορθώνει να δώσει δική του μορφή στη φαντασίωση, αφού θέλει. δεν είναι από μόνες τους καλομαγειρεμένες οι υ (σχεδόν) ποτέ. δεν είναι και δουλειά τους, δεν έχει και πλάκα.

 

Η απαίτηση ακινησίας είναι μια πιθανότητα, που αν διαπιστωθεί θα αντιμετωπιστεί ανάλογα τις ικανότητες των συμμετεχόντων στην σχέση.
Υπάρχει η διασκεδαστική για το κυριαρχικό μέλος έκδοση του @bumblebee, υπάρχει η πραγματιστική διαπίστωση του @Arioch, σίγουρα και πολλοί άλλοι τρόποι αντιμετώπισης.
Όπως ήδη είπα, το αποτέλεσμα εξαρτάται από τους εμπλεκόμενους.

Υποθέσεις και ερμηνείες για τις πιθανές αιτίες αντιστάσεων και ακινησίας είναι αναπόφευκτα περιπτωσιολογικές και περιορισμένες, και πάντως αποπροσανατολιστικές. Οι λόγοι μπορεί να είναι πολλοί, συχνά μη ερευνήσιμοι ή και ανιχνεύσιμοι. Σημαντικότερη μου φαίνεται σε αυτήν την περίπτωση η σκέτη διαπίστωση ασυμβατότητας.

 

Δεν το συνειδητοποιείς, αλλά οι προσδοκίες υπονομεύουν την ευτυχία σου.
Ο ατέλειωτος κύκλος της επιθυμίας και της προσκόλλησης είναι η αιτία που υποφέρουμε συνήθως.
Μαστίζουν την ζωή μας και απογοητευόμαστε, εκνευριζόμαστε, απομυθοποιούμε.
Πολλές φορές μας κάνουν να λέμε σκληρές κουβέντες, να δρούμε λανθασμένα, ή να παίρνουμε λάθος αποφάσεις.
Είναι τόσο στρεβλωτικές, που συνεχίζεις να τις έχεις ακόμη κι όταν υπάρχουν πλείστες όσες αποδείξεις ότι είναι αβάσιμες.
Αυτό λοιπόν ονομάζεται: Η τυρρανία της προσδοκίας.

 

Είναι μέρος της διαδικασίας, για κάποια άτομα διαρκεί πολύ λίγο για κάποια πάρα πολύ, μέχρι να μετατραπεί (εάν μετατραπεί) σε expectations grounded in reality (thus making reality visible in its purest form, ready to be 'properly consumed' νοουμένου ότι 'κάτι κάνει για αυτό' και το άτομο που προσδοκεί) . Η προσδικία μπορεί να γίνει και να παραμείνει τυρρανία, αλλά πολλοί μίλησαν για τις αρετές της προσδοκίας και της προσμονής (και για την προσδοκία και προσμονή σαν αρετές).

Σαφώς και μια δήλωση για διάθεση υποταγής εμπεριέχει προσδοκίες (πρίν πάμε στις απαιτήσεις), τόσο απο το μέλος που δηλώνει κάτι τέτοιο, όσο και απο το μέλος που του το δηλώνουν. Είναι ένα απο τα πρώτα βήματα, όπως πολύ σωστά αναφέρθηκε στο νήμα.

   
Μου φάνηκε χρήσιμο σε κάποιες περιπτώσεις το διαθεωρητικό μοντέλο συμπεριφορικής αλλαγής, το οποίο χρησιμοποιείτε τόσο σε περιπτώσεις απεξαρτήσεων αλλά και σε περιπτώσεις υιοθέτησης θετικών / επιθυμητών συμπεριφορών. Το 'hackαρα' λιγουλάκι, μιάς και η υποταγή μπορεί να θεωρηθεί σαν μία ριζική αλλαγή συμπεριφοράς για ένα άτομο. Δήλωση για διάθεση υποταγής είναι κατ΄εμένα ένδειξη ότι το άτομο που το δηλώνει βρίσκεται στο δεύτερο (ή κάποιες, λίγες φορές στο τρίτο) στάδιο του μοντέλου αυτού. Οι προσδοκίες μου απο το άλλο άτομο είναι σε κάθε στάδιο διαφορετικές, όπως και οι απαιτήσεις μου. Παράλληλα, φροντίζω έτσι ώστε οι προσδοκίες του άλλου ατόμου να είναι ρεαλιστικές ανάλογα με το στάδιο που βρίσκεται και στρέφω τις οποιεσδήποτε απαιτήσεις που έχει (και αυτές προσαρμοσμένες) στο ίδιο το άτομο.

Εύκολο? Νο. Δουλεύει? Κάποτε. 'Με σάλιο και υπομονή, θα μάθει την υποταγη', κάπως έτσι δεν το λέν?

https://en.wikipedia.org/wiki/Transtheoretical_model

 

Όλα καλά, δεν έχω κάτι να σχολιάσω, παρά μόνο μία απορία (πες την έτσι, για να μην την πούμε κάτι άλλο):
«Παράλληλα, φροντίζω έτσι ώστε οι προσδοκίες του άλλου ατόμου να είναι ρεαλιστικές ανάλογα με το στάδιο που βρίσκεται και στρέφω τις οποιεσδήποτε απαιτήσεις που έχει (και αυτές προσαρμοσμένες) στο ίδιο το άτομο.»
Μήπως αυτό είναι έξω από την «δικαιοδοσία» σου -και τις δυνατότητές σου ομοίως, αλλά άλλο καπέλο αυτό- να το κάνεις;
Aν μπορείς να το κάνεις, τότε είσαι εκτός από Grande K και λίγο Θεούλης...