Ειδήσεις

Είναι εξαιρετικά δύσκολο ή μάλλον αδύνατο να διαχειριστεί οποιοσδήποτε το κενό της απουσίας του, έτσι και αλλιώς. Το καλύπτουν οι παρόντες, ερμηνεύοντάς το και παρουσιάζοντάς το κατά πώς τους εξυπηρετεί. Δείτε σχετικά τις συμπεριφορές του Τρότσκι, τον τελευταίο καιρό πριν το σκάσει για Μεξικό, όταν τα πράγματα είχαν γυρίσει εναντίον του και είτε δεν εμφανιζόταν σε διάφορες συνεδριάσεις είτε, αν εμφανιζόταν, δεν συμμετείχε αλλά διάβαζε επιδεικτικά το "Πόλεμος και Ειρήνη". Πίσω στα καθ' ημάς, θα απαιτούσε ένα τιτάνιο πολιτικό εκτόπισμα, μια απίστευτη ακτινοβολία ώστε να επισκιάσει μια απουσία τον νεκρό, την οικογένειά του συν όλες τις παρουσίες. Και πάλι, θα ήταν συζητήσιμο από άποψη δεοντολογίας διότι είχαμε μαζευτεί τόσοι άνθρωποι ειδικά για το κενό που άφηνε ο εκλιπών, αλλά τουλάχιστον θα ήταν αποτελεσματικό.

Επρόκειτο για μια κοινωνική συμπεριφορά και πολιτική τακτική, η οποία προέκυψε αλυσιτελής για τους εμπνευστές της. Ίσως πράγματι να την πάτησαν, να είδαν το τυρί αλλά όχι και τη φάκα. Αυτά τα χούγια αν τα θέλει η Αριστερά δεν μπορεί κανείς να της τα κόψει, υπενθυμίζω ότι ούτε στην κηδεία του Γρηγόρη Φαράκου δεν είχε πάει ο ΓΓ του ΚΚΕ αλλά αυτά είναι οικογενειακά τους και μπορεί κανείς να μην τους λέει τίποτα αλλά μάτια έχει και βλέπει και την κατάλληλη στιγμή τους στήνει την παγίδα. Είναι στη λογική των κυρ-Παντελήδων της Αριστεράς, αυτούς που δεν παραδέχεστε ότι υπάρχουν, αλλά υπάρχουν και είναι κάποιοι κακοήθεις, πολλοί κατίνοι και κάποιοι πάρα πολύ καλοί άνθρωποι, που πληρώνουν ακριβά το ότι είναι πάρα πολύ καλοί άνθρωποι και στο παρελθόν απείρως ακριβότερα.

Εγώ και άλλες δέκα χιλιάδες γκαμπύ δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι για αυτό, έχουμε στο κάτω κάτω το δικαίωμα να είμαστε κάποιες φορές απλοί δέκτες συμπεριφορών, να βλέπουμε και να κρίνουμε.

Εγώ αυτό δεν το δέχομαι, πως τάχα μου οι Έλληνες κομουνιστές δεν είναι Έλληνες. Αλίμονο! Έχω να πω πάνω σε αυτό και πολλά προσωπικά πράγματα, διότι όταν τελείωσα το σχολείο πήγα και τους βρήκα, να τους γνωρίσω και να τους καταλάβω και έχουμε περάσει ώρες και ώρες, που αν τις πρόσθετα θα έκαναν πολλούς μήνες από τη ζωή μου, να μιλάμε για την ιστορία του τόπου μας, να λέμε, να ρωτάμε, να μαθαίνουμε, να διαφωνούμε, να καταλήγουμε κάπου και πάνω εκεί γίναμε φίλοι, κολλητοί, ερωτευτήκαμε, ξερωτευτήκαμε, συγγενέψαμε και με πολλούς βαδίζουμε ακόμα μαζί, καμιά φορά με κόπο και με πολύ προσοχή, σεβασμό και ενσυναίσθηση και από τις δύο πλευρές, διότι τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια είναι αιχμηρότατα για όλους.

Από την άλλη πλευρά, καημό το έχω (δεν εννοώ από τους φίλους μου) να καταλάβουν και οι αριστεροί, ότι όχι δε φοβόμαστε τον Βελουχιώτη, δεν ανησυχήσαμε ούτε για ένα δευτερόλεπτο για το τι μπορεί να γράφει στο βιβλίο του ο Μενέλαος, δεν υπήρξαμε φασίστες στο παραμικρό, ούτε "γερμανοτσολιάδες" και ούτω καθ' εξής και αυτό ισχύει για τους πολλούς. Οι πικροί καρποί της λεκτικής τοξικότητας στο διαδίκτυο πιστεύω ότι είναι αυτοί και πολύ λυπάμαι που χτύπησαν και την αριστερά, τελικά.

Αυτό που μπορούσα να κάνω το έκανα, με την υπόθεση της «Global Sumud Flotilla». Όταν διάφοροι ανόητοι έλεγαν, με αξιώσεις να τους πάρουν στα σοβαρά, να πληρώσουν οι ίδιοι οι αλληλέγγυοι τα έξοδα της επιστροφής τους και τι έκανε η Πορτογαλία και δεν ξέρω γω ποιος άλλος και νια, νια, νια, νια. Στην περίπτωση αυτή ναι, προσπάθησα, κάπως μπόρεσα στοιχειωδώς και έπιασα ορισμένους και τους είπα ότι οι αλληλέγγυοι υπόκεινται σε φορολογία επίσης και είναι Έλληνες πολίτες με δικαιώματα, ότι η Πολιτεία είναι ανεπίτρεπτο να τους φερθεί τιμωρητικά για πάρα πολλούς λόγους πέραν του αυτονόητου ηθικά και ότι πρέπει να προσπαθούν συνέχεια να κατευνάζουν τα πνεύματα και να είναι συμπεριληπτικοί. Και ότι οικονομικά είναι μέγιστη μπούρδα αυτό που λένε "με τα λεφτά μας" διότι λεφτά που δεν αποφασίζεις εσύ που θα πάνε δεν είναι "λεφτά σου", ήταν λεφτά σου κάποτε, αλλά τώρα σου τα έχουν πάρει με το ζόρι και με φοβέρες απίστευτες και είναι του κράτους και αυτό έχει διαφορά.

Αλλά να ασχοληθώ να τους καταδικάσω επειδή κερδάνε σε ψιλοάθλια έτσι και αλλιώς παιχνίδια πολιτικής τακτικής, εκ του ασφαλούς για όλους, έχω και μια ζωή να ζήσω  

Επειδή είπε ο Μυριβήλης μια κουβέντα ανάμεσα στις πάρα πολλές του; Ελάτε τώρα! Κακώς κάκιστα πήγε τόσο στραβά η κατάσταση, αλλά όχι ότι έφταιγε ο Μυριβήλης και άλλοι διάφοροι για αυτό. Είχε και η ηγεσία της κομουνιστικής αριστεράς τις ευθύνες της. Ο φίλος μας ο Γιάνης Κορδάτος και μπράβο του, ως ΓΓ διαφοροποιήθηκε στο Μακεδονικό και τον έκαναν στην άκρη, όπου τον άφησαν, μεν, να συνεχίσει τη ζωή του με κάποια ευπρέπεια γράφοντας ό,τι τραβούσε η ψυχούλα του - άλλοι καιροί τότε, άλλη ευγένεια - αλλά ενεργή ηγεσία δεν άσκησε πλέον. Οι άλλοι όλοι όμως;

Αριστεροί δε νομίζω να βασανίστηκαν και να στάλθηκαν εξορίες, είχα παππούδες, θείους και τους φίλους τους που ήταν αριστεροί και δεν είχαν τέτοια προβλήματα. Οι κομουνιστές με δελτίο μέλους ξέρω ότι διώχτηκαν, αδικήθηκαν, φυλακίστηκαν, δυστύχησαν και μερικές φορές έχασαν τη ζωή τους είτε με βίαιο τρόπο είτε από τις πολλές κακουχίες. Για αυτό ίσως οι παλιοί και αριστεροί ακόμα να ήταν, έκαναν τα πάντα όλα για να μην πάνε τα παιδιά τους στο ΚΚΕ, στην ΚΝΕ κλπ, τα ξέρω από πρώτο χέρι αυτά, για Ρήγα κάνανε κάπως τα στραβά μάτια, προφανώς, οι δε παλιοί κομουνιστές στο βαθμό που μπορούσαν να προστατέψουν τα παιδιά τους τα έπαιρναν στο κόμμα και έτσι κατέληξε να είναι με διαφορά οι πιο νεποτιστές ελιτίστες από όλους, λίγο αχρηστούληδες και τελευταία και γκαφατζήδες. Δυστυχώς, αυτές οι διακρίσεις ήταν κυρίως σε βάρος της ελληνικής κοινωνίας και της ελληνικής οικονομίας (τη διέλυσαν κυριολεκτικά) και αυτό έγινε, δεν ξεγίνεται και συνεχίζει να παράγει αφάνταστη τοξικότητα και οπισθοδρόμηση. Λυπόμαστε πάρα πολύ για αυτό και θεωρώ ότι με την Μεταπολίτευση έγιναν πράγματα και από τις δύο πλευρές για να κλείσει το ρήγμα, αλλά κατόπιν, υπό τις "ηγεσίες" ηλίθιων, όλοι αυτοί οι κόποι των προηγούμενων πήγαν σχεδόν χαμένοι.

Τρίχες, όποιος και να το λέει, πραγματικά τρίχες!

 

“Το επιτελικό κράτος μετεβλήθη σε γραφείο κηδειών φροντίζοντας με τρόπο που ξέρει καλά να αντικαταστήσει την περισυλλογή αυτού του αποχωρισμού σε μια ανελέητη προβολή του εκλιπόντος, Θυμίζω και πάλι τον Μάνο Χατζιδάκι, ο οποίος με δική του θέληση κηδεύτηκε από μετρημένα στα δάχτυλα άτομα. Ηταν λιγότεροι από δέκα. Διότι προφανώς ήξερε ότι τα μάτια εκείνου που φεύγει κλείνουν όχι για να θολώνει το κεφάλι από προπαγανδιστικό θόρυβο, αλλά για να μείνουν τα δικά μας ανοικτά στο γνωστό -άγνωστο, το οποίο μοιραζόμαστε εν τέλει μαζί του”

Στέλιος Ράμφος σε άρθρο του στην Καθημερινή (γνωστός για τις απόψεις του υπέρ μιας “συντηρητικής ανατροπής” της “νεοελληνικής παθογένειας”....)

 

Τελείωσε η εποχή, τελείωσε και η ποίηση, έτσι Διονύση; | Εφημερίδα η Εποχή