Επτά τα ξημερώματα

Τέτοια ώρα υπάρχει κόσμος που πίνει, ξενυχτάει, ερωτεύεται, αγαπάει, νοιώθει, δίνετε και παίρνει, ελπίζει, ονειρεύεται, χαλαρώνει και παραδίνεται, ίσως, και να πηδιέται.
Οι περισσότεροι όμως κοιμούνται.

Υπάρχουν άνθρωποι που "λειτουργούν" αυτές τις ώρες και άνθρωποι που δεν τις έχουν (καν) "φανταστεί" ότι υπάρχουν.

Και όμως. Αυτά τα δύο "διαφορετικά" είδη, μπορεί να "βρεθούν". Να δημιουργήσουν δεσμό, άσχετα από status (αλλά και τόσο σχετικά).

(Το ότι, αντέχω "πέντε σφαλιάρες", δεν έχει να κάνει με το ότι "αντέχω την ζωή σου".)

Ποιος, ποια, μπορεί να αλλάξει την "καθημερινή" του (τη συνήθη του) ζωή για κάτι που πιστεύει πως τον/ην εκφράζει? (Και βέβαια, να υποθέσουμε πως δεν είναι κανένα βαρεμένο πιτσιρίκι). Και πόσο θα αντέξει αν δε τον/ην εκφράζει? Κατά πόσο μπορεί να "σπάσει" αυτά τα όρια?

Και τελικά, είμαστε απόλυτα σίγουροι πως μας εκφράζει? (και ο άλλος και αυτή η ζωή?). Ή τελικά, μπορεί να παρασυρόμαστε από ένα "πάθος" μιας στιγμής?

 

Επτα τα ξημερωματα!!!!
Μια ωρα που δεν με βρισκει ποτε στο κρεββατι!!!!
Για εμενα η ωραιοτερη ωρα. Το μυαλο πιο καθαρο, υπαρχει ησυχια, και..........το καλλιτερο οσον αφορα καθε λαγνεια, σεξ, και γενικα μια συνευρεση.
Δεν με θυμαμαι ποτε, να κοιμαμαι αυτην την ωρα!

 

Για ένα πάθος της στιγμής δεν αλλάζουμε τη ζωή μας, ακόμα κι αν πιστεύουμε πως θα το κάνουμε. Για ένα πάθος που διαρκεί, όμως...;

Γι' αυτό αποφεύγουμε τη δέσμευση, γιατί δεν ξέρουμε αν αντέχουμε ή θέλουμε αρκετά ν' αλλάξουμε λίγο-πολύ τη ζωή μας. Και παραμένουμε ξύλινοι.

Αν το θέλουμε πραγματικά, και δεν υπάρχει το εμπόδιο των ωραρίων δουλειάς, θα βρούμε πως όλες οι ώρες της μέρας και της νύχτας έχουν την ομορφιά τους.



​

 

Μπορει καποιοι να μην τις εχουν καν φανταστει γιατι μαθανε να λειτουργουν με αλλους ρυθμους και να εχουν αναλαβει ρολους κι ευθυνες που δεν γινεται να συμπορευτουν με αυτους...

Μπορει π.χ. να μεγαλωνεις παιδια.. Τα παιδια οριζουν το προγραμμα σου και τη ζωη σου οταν ειναι μικρα. Αυτο απο μονο του ειναι δεσμευτικο.. Και το μαθαινεις..και μετα συνηθιζεις και μενεις εκει..

Δεν ξερω αν μπορει να περπατησει μια σχεση με τοσο διαφορετικους ρυθμους.. Ο ενας νυχτα η αλλη μερα.. ξερω ομως πως και πολλοι που εχουν τους αυτους ρυθμους τα χουν κανει μανταρα..ετσι δεν βαζω στεγανα σε τιποτα..

Η αληθεια ειναι πως το "αντεχω τη ζωη σου" σε επιθυμω να σε βλεπω διπλα μου το πρωι οταν ξυπναω , εχει περισσοτερο να κανει με το ποσο εμεις οι ιδιοι αντεχουμε τους εαυτους μας και δεν τρομαζουμε να βουτηξουμε στα βαθεια και να ξε-βολευτουμε απο οσα μαθαμε να κανουμε μια ζωη.. Κανείς εκ των προτερων ομως δεν το ξερει. Αυτο ειναι ενα κλικ ,μια στιγμη που λες. Καντο . Δοκιμασε. Κι αν δεν περπατησει , αστο. Θα ξερεις πως προσπαθησες παντως.

ΥΓ. Το να "ενωθουν" 2 κοσμοι θελει υπομονη, δουλεια, εκτος απο την ελξη και την καυλα της στιγμης ..

 

Τα πάθη της στιγμής είναι ακριβώς τέτοια.....της στιγμής.....και η στιγμή περνά γρήγορα....δεν προλαβαίνει κανείς να αλλάξει πολλά σε μια στιγμή.
Τις αλλαγές της στιγμής ποτέ δεν ξέρουμε αν τις αντέξαμε, κράτησαν μια στιγμή.

Ποτέ δεν μου άρεσε να είμαι απόλυτη, αλλά δυο τόσο διαφορετικοί κόσμοι για να ενωθούν πιστεύω χρειάζεται να κάνει ο καθένας ένα βήμα προς τον άλλον.
Νοιώθω πως υπάρχουν πολλών λογιών άνθρωποι,και ανάμεσα τους και άνθρωποι που έχω δει να αλλάζουν την ζωή τους και ας μην τους εκφράζει, και μπορούν να υπομένουν «για μια ζωη» και κάποιοι άλλοι που δεν αντέχουν για πολύ, και άλλοι που δεν διανοούνται καν να αλλάξουν κάτι απο αυτό που κάνουν καθημερινά γιατί τους αποδιοργανώνει εντελώς......

Η νύχτα έιναι ένας άλλος κόσμος, ένας κόσμος με δική του μαγεία, κώδικες, συνήθειες....αν δεν τον γνωρίζεις έστω και λίγο, αν δεν έχεις υπάρξει ανάμεσα στα πλάσματα της νύχτας, αν δεν έχεις νοιώσει την «γαλήνη» της....

Τα πλάσματα της νύχτας είναι πολλά ανάμεσά μας, ειδικά στις μεγάλες πόλεις αν σταθεις στο μπαλκόνι σου θα δείς το φως στο σπίτι τους ανοιχτό τις μικρές ώρες.....είναι όλοι εκείνοι που ζουν και υπάρχουν όταν οι άλλοι κοιμούνται.... όχι κατα ανάγκη αυτοί που πίνουν στα ξενυχτάδικα..... είναι όμορφη η νύχτα, ακόμα και το άχαρο μπετόν αλλάζει μορφή, η πόλη ησυχάζει...

 

Απάντηση: Επτά τα ξημερώματα

ωραίο θέμα, νομίζω πως πρέπει να ενταχθεί στο BDSM Discussion για προφανείς λόγους

θα επανέλθω...

 

Απάντηση: Επτά τα ξημερώματα

Θα εβλεπα την αλλαγη των συνηθειων μου σαν προκληση και οχι σαν κατι που μου προκαλει δυσφορια, σε περιπτωση παντα που στοχευα σε μια μονιμη και ομαλη σχεση. Το να ξυπνας για παραδειγμα στις 6:00 ή στις 7:00 το πρωι, ενω μεχρι τωρα ξυπνουσες στις 10:00 και στις 11:00, ειναι σα να ανακαλυπτεις ενα καινουριο κοσμο, που μεχρι τωρα δε φανταζοσουνα οτι υπαρχει.

 

Συν του ότι έχεις περισσότερες ώρες μπροστά σου και περισσότερα πράγματα να κάνεις!! Έχεις μεγαλύτερη άνεση! Σχετικό είναι αυτό θα μου πείτε, αλλά οκ 

 

Απάντηση: Επτά τα ξημερώματα

Κατοπιν Αδειας Του Κυριου μου

Επτα τα ξημερωματα. Μια ωρα που παντα προσπαθω να μην με βρισκει στο κρεβατι μου. Μια ωρα που ακομα τιναζω τα βραδινα ονειρα απο πανω μου, η μια ωρα που οι αναμνησεις των βραδυνων περιπλανησεων ειναι ακομα ζωντανες.

Τοσο διαφορετικο και τοσο σχετικο με τα στατους. Το οτι αντεχω το ¨παθος¨μιας στιγμης δεν σημαινει πως μπορω να αντεξω τον κοσμο καποιου. Ποιο θα μπορουσε ομως να ειναι εκεινο το παθος και ποσο μπορει να διαρκεσει μια στιγμη; Οι κοσμοι ειναι παντα διαφορετικοι. Η ομορφια βρισκεται στη προσπαθεια της ενωσης δυο κοσμων. Το ταξιδι του ενος προς τον αλλον. Δεν νομιζω πως σε αυτο το θεμα υπαρχουν μονοδρομοι, δεν πηγενει μονο ο ενας προς τον αλλον αλλα και οι δυο και συναντιονται καπου στην μεση. Την μεση που εχουν φανταστει και φτιαχνουν μαζι.

Ποιος μπορει να ειναι τελικα ο κοσμος αυτος; Και κατα ποσο αληθεια αντεχουμε αυτα που εχουμε ονειρευτει; Κατα ποσο ειμαστε αυτοι που πιστευοουμε πως ειμαστε; Ειτε κοιμομαστε ακομα στις επτα τα ξημερωματα, ειτε τιναζουμε τα βραδυνα μας ονειρα, ειτε εχουμε ακομα νωπες τις αναμνησεις των βραδυνων περιπλανησεων μας.

Ολα ειναι ενα ταξιδι προς τα μεσα. Ουτε προς τα πανω, αλλα ουτε και προς τα κατω. Μεσα στην αναγνωριση του ιδιου μας του εαυτου. Το κατα ποσο αντεχουμε τον κοσμο που θα φτιαξουμε στο ταξιδι της ενωσης μπορει μονο η πραξη να το δειξει....

 

Ομορφο θέμα αγαπητέ Αfentis Epithimiwn και θα λεγα ότι είναι τοποθετημένο ίσως στο "άκραίο" του αλλά συμβαίνει ακόμα και σε πιο ήπιες μορφές.

Θα θελα να ξεκινήσω απο αυτο που με ιντριγκάρισε περισσότερο :

και να το συσχετισω μάλιστα με τις D/s σχέσεις με βάση την προσωπική μου κρίση αλλά και βιώματα. Θεωρώ ότι ακριβώς ξεκινώντας απο αυτή τη φράση μπορω εύκολα να απαντήσω στο βασικό ερώτημα και το τι πιστεύω πως μπορεί ή δεν μπορεί να συμβαίνει.

Το πάθος της στιγμής θα ξεφουσκώσει και σύντομα είναι η άποψη μου και η αφορμή(the top of the cake) μπορεί να είναι η διαφορετική ζωή ή το σπίτι ή το πως φυσηξε ο άνεμος. Ετσι ειναι τα πάθη της στιγμής που σε παρασύρουν συνήθως για σύντομα χρονικά διαστήματα είτε βανίλα...ειτε bdsm .

To αληθινό πάθος , η πραγματική εκφραση μεσα απο τη συγκεκριμμένη σχέση , η πιθανότητα δηλαδή να έχεις βρει το "άλλο σου μισό" , έχει μεγαλύτερες αντοχές και μια ελαστικότητα ικανή μεν αλλα όχι μόνη της, να διατηρήσει και να συνδράμει στη δημιουργία μιας ουσιαστικής σχέσης, ξεπερνόντας το "όριο" της διαφορετικότητας.

Ιδίως η sub φύση, θεωρώ πως είναι πολύ πιο "εύκολη" στο να αφαιθεί να παρασυρθεί σε κάτι τέτοιο. Η ανάγκη να προσαρμοστεί στα θέλω και στον τρόπο ζωής του Κυρίου και Αφέντη της ...ισως είναι εκεινη που θα ορισει και την επιτυχία η μη μιας τέτοιας προσέγγισης 'διαφορετικών κόσμων". Ομως απο μόνη της αυτή η θέληση και η ανάγκη της υπο φύσης δεν είναι αρκετή και ικανή ανεξαρτήτως άλλων!

Ισως ακουστεί κοινότυπο ή εν παση περιπτώση "πολυφορεμένο" μα it takes two to tango.... indeed!!! Τέτοιες έντονες διαφορετικότητες στον τρόπο ζωής σαφώς και προφανώς αντιμετωπιζουν πρακτικές δυσκολίες και αφορουν συνήθειες ετών και διαφορά τρόπου ζωής που ορίζει μικρες αλλά και μεγάλες λεπτομέρειες. Αναγκαιοτητα σ'αυτές τις καταστάσεις , είναι να προσπαθεί ο ένας να ρθει πιο κοντά στις συνήθειες του άλλου! Οχι , δεν πιστεύω καθόλου ότι το ασπρο με το μαυρο κάνουν μόνο γκρι...κατι στη μέση. Στη συγκεκριμμένη μάλιστα περίπτωση πιστεύω ότι μπορεί να είναι μαυρο με ασπρα πουά... (περισσότερα ή λιγοτερα , αν γινομαι κατανοητη...) Ομως είναι θέμα και των δύο και ισως κάτι παραπάνω αυτου που "οδηγει" τη σχέση να μπορει να κατανοησει τις δυσκολίες προσαρμογής και τις αδύναμίες πολλές φορές.

Θα καταλήξω μάλλον αισιόδοξα και ρομαντικά πως όλα μπορούν να συμβουν αρκει να συνδράμουν τα ανάλογα δυνατά συναισθήματα και η αντίστοιχη θέληση και προσπάθεια.