Η Καλύβα

Το ξωτικό καθόταν και ακόνιζε τα νύχια του όταν άκουσε ένα τρυφερό ζευγαράκι που περπατούσε μέσα στο σκοτάδι του δάσους. Ήταν νύχτα και ο ήχος της φύσης ήταν γλυκύτατος. Το δάσος την νύχτα έκρυβε μια γλυκιά μαγεία και μια ζεστή αίσθηση ασφάλειας. Το ξωτικό ήταν σκαρφαλωμένο στο δέντρο και παρακολουθούσε το ζευγάρι. Ήταν μια γυναίκα με μαύρα μαλλιά και ένας γκριζομάλλης κύριος, τζέντλεμαν με μακρύ παλτό, αλλά και με φανερή την διαφορά ηλικίας που είχαν οι δυο τους. Ο κύριος ήταν σαφέστατα άνω τον πενήντα, καλοδιατηρημένος.

- Ελπίζω μα απολαμβάνεις την νυχτερινή μας περίπτυξη. Ο περίπατος είναι χαλαρωτικός. Πέραν τούτου αξιαγάπητη μου, θέλω να σου δείξω την καλύβα μου, ω ναι!
- Αχ, είστε ευγενικότατος κύριε Όντεν. Με σκλαβώνετε με την υπέροχη σας συμπεριφορά. Ποτέ μου δεν έχω ξανανιώσει έτσι. Η αγάπη σας και οι καλοί σας τρόποι με κάνουν και αισθάνομαι μοναδική. Σας ευχαριστώ.

Το ξωτικό παρατήρησε την γλυκύτατη και ώριμη κοπέλα που σηκώθηκε στις μύτες των ποδιών της σαν αγαθή εικοσιπενταρούλα και φίλησε πολύ ευγενικά τον ευγενικό κύριο με την πολύ δυνατή αύρα. Ένιωσε την δυνατή συναισθηματική ένωση που προέκυψε τόσο γρήγορα, σαν μια αντανάκλαση του μέλλοντος παντρεμένη με γαλαξιακή προϊστορική αναλογική συντεταγμένη θαυματουργών πολιτισμών που ίσως υπήρξαν ή είναι προγραμματισμένα κάποια στιγμή ενδεχομένως να υπάρξουν. Κανείς δεν ήξερε!

- Σχεδόν φτάσαμε καλή μου, σε λίγο θα δούμε την καλύβα…
- Μα τι το τόσο σημαντικό έχει αυτή η καλύβα?
- Α, αγαπητή μου. Η καλύβα αυτή είναι το μέρος από μικρός κρυβόμουν. Την έφτιαξα μόνος μου όταν ήμουν παιδί. Κρυβόμουν από τους κακούς.
- Τους κακούς?

Ο κ. Όντεν γέλασε.

- Τους ανθρώπους που μου προκαλούσαν θλίψη όταν ήμουν σε τρυφερή ηλικία. Κρυβόμουν και τελικά έχασα τα πιο νεανικά μου χρόνια στην καλύβα. Έχασα τους έρωτες, τα όνειρα, τους φίλους μου. Έγινα φίλος με το δάσος, την νύχτα, τα ξωτικά και τα νυχτερινά πνεύματα. Αλλά η καλύβα και σήμερα στα πενηνταέξι μου κρύβει την πιο δυνατή μαγεία που πηγάζει από μέσα μου.
- Η οποία είναι?
- Η Σοφία γλυκύτατη μου, πολυαγαπημένη και λατρευτή μου, ω ναι, σαφέστατα αυτό είναι.
- Αχ, τρυφερότατε κύριε Όντεν. Η αύρα σας με κάνει και νιώθω πρωτόγνωρα. Δεν έχω νιώσει έτσι ποτέ μου. Είστε τόσο τρυφερός, τόσο ευγενικός και τόσο σαδιστικά γλυκύτατος. Με κάνετε και νιώθω πολύ άπειρη μπροστά σας.
- Α, γλυκιά μου. «Νύμφο μέθυστο, νύφη ξέχεστο» όπως λέει μια αρχέγονη φράση, βέβαια!
- Που σημαίνει?
- Κάθε τι έχει τον δικό του χρονισμό, καλή μου.
- Ωωω, τι μοναδικά σοφό, αγγίζει το «Θείο»!

Το ζευγάρι περπατούσε αγκαλιά απολαμβάνοντας την υπέροχη μελωδία των ακριδών και των νυχτερινών πτηνών . Η καλύβα άρχισε πια να είναι ορατή.

- Να τη! Σου είπα, γλυκιά μου. Η καλύβα! Φτάσαμε!

Η καλύβα φαινόταν παρατημένη, παραμελημένη και ξεχασμένη.

- Σε παρακαλώ, χρυσή μου. Μην τρομάξεις. Το μόνο που κρύβεται μέσα είναι η σοφία, σίγουρα!
- Η Σοφία? Αχ αγαπημένε μου κ. Όντεν να είχα κι εγώ λίγη από την Σοφία σας…
- Βεβαίως καλή μου, θα σε αγκαλιάσει κι εσένα με αγάπη και χαρά η Σοφία!
- Ανυπομονώ.
- Η υπομονή, χρυσή μου είναι αγαθό που σου παρέχεται εκ γενετής, πηγάζει από μέσα σου!
- Ω, πόσο θέλω να μπω μέσα. Πόσο θέλω, ειλικρινά.
- Μου δίνεις λίγα δευτερόλεπτα να ξεκλειδώσω την πόρτα σε παρακαλώ, πολυαγαπημένη μου?
- Όσα δευτερόλεπτα αναζητάει η τρυφερή και γλυκύτατη ψυχή σας!

Ο κ. Όντεν ξεκλείδωσε την πόρτα και το ζευγάρι μπήκε αγκαλιασμένα στην καλύβα. Αν και ολοσκότεινα, η τρυφερή κοπέλα, είδε πως το μέρος ήταν εντελώς άδειο με μοναδική αίσθηση την παιδική αγαθότητα, την χαμένη θαλπωρή και στοργική αληθινή αγάπη. Ο κ. Όντεν άναψε δυο κεριά, τα έβαλε στα κηροπήγια και τα τοποθέτησε σε σημεία που να φωτίζεται ο χώρος. Το μέρος ήταν τετραγωνικό και άδειο. Το μόνο μυστικό που έκρυβε ήταν η αίσθηση του χώρου. Ο κ. Όντεν την αγκάλιασε θερμά, έσκυψε καιν την φίλησε ευγενικά στα χείλια και της ψυθίρισε:

- Όπως βλέπεις χρυσή μου, κρύβονται κι άλλες απολαύσεις, πέραν της ύλης. Δεν είναι όλα απλά να φτιάξεις ένα σπίτι και να χάσεις όλη την ζωή σου προσπαθώντας να το διακοσμήσεις ιδανικά!

Το ξωτικό πλησίασε την καλύβα. Χαμογέλασε, γνωρίζοντας πως ο Όντεν θα άνοιγε τις πύλες της Σοφίας. Εξάλλου είχε καιρό να εμφανιστεί!

- Αυτή είναι η περιουσία μου. Τίποτα άλλο δεν είναι αληθινό. Όλα τα άλλα είναι υλικά χωρίς νόημα. Όλοι θα σε πλησιάσουν για αυτά, κανείς όμως για αυτά που δεν φαίνονται. Ο κάθε σαχλός απλώς θα προσπαθήσει να σε απαξιώσει, αφού πάρει από σένα αυτό που θέλει. Δυστυχώς ελάχιστοι αποφεύγουν να ταυτίσουν συνειδήσεις και καταστάσεις σε δικά τους περιεχόμενα. Το σφάλμα πολλών είναι η επιφάνεια της πλάνης. Κανείς δεν ενδιαφέρεται για την ουσία. Ο σαχλός απλά θα αναιρέσει την ουσία. Ο αληθινός δεν θα νοιαστεί για τις άκρες. Θα κοιτάξει, είτε μπροστά, είτε στην ευθεία. Δεν θα παλέψει να στερήσει τους άλλους για να στρώσει τον δικό του δρόμο. Αυτά μόνο θα ήθελα να πω.
- Η Σοφία σας είναι μοναδική, κύριε Όντεν. Ειλικρινά θέλω να σας το πώς και ντρέπομαι μήπως με παρεξηγήσετε!

Ο κ. Όντεν κοίταξε την τρυφερή γυναίκα και της είπε με βλέμμα ευχάριστο και ικανοποιημένο:

- Συμβουλή σου έδωσα, τρυφερά πολυαγαπημένη μου!

Η γλυκιά κοπέλα κοίταξε την καταπακτή στην γωνία του χώρου.

- Συνήθως οι καταπακτές είναι στο κέντρο της καλύβας, του είπε και αναθάρρησε γεμάτη περιέργεια να δει τι κρύβεται κάτω από την καταπακτή.
- Είναι μια ιστορία που μπορώ να στην διηγηθώ αν θες. Πριν φτιάξω την καλύβα, είχε μια σπηλιά. Εκεί κρυβόμουν. Η καλύβα ήταν το κάλυμμα της σπηλιάς.
- Ναι, αλλά γιατί στην γωνία κι όχι στο κέντρο.
- Διότι στο κέντρο θέλω να περιφέρομαι χωρίς να πατάω την καταπακτή, χρυσή μου, όσο πιο απλά!
- Θα την ανοίξουμε να δούμε τι υπάρχει? Σας παρακαλώ, κύριε Όντεν, θα τρελαθώ αν δεν μάθω. Προσπαθώ να μαντέψω, αλλά δεν μπορώ.
- Ω, γλυκύτατη και τρυφερότατη, πόσο θέλω και πάλι να σε αγκαλιάσω, φυσικά και θα σου κάνω αυτήν την χάρη. Απλά δεν ξέρω τι μπορεί να περιμένεις να βρεις.

Ο κ. Όντεν άνοιξε την καταπακτή και σκόνη βγήκε από το βάθος. Έβηξε και κοντοστάθηκε, ενώ την κοιτούσε με περηφάνια, όταν είπε:

- Επιτέλους είδες αυτό που δεν λέγεται, κι όλοι μέσα μας γνωρίζουμε. Κατέβα, λοιπόν! Δες την Σοφία που έψαχνες στο βάθος του υπογείου! Από αλλού την περίμενες, καλή μου και να που από αλλού σου ήρθε, ω ναι, μα φυσικά!

Η τρυφερά γλυκύτατη κοπέλα άρχισε να κατεβαίνει ένα ένα τα σκαλιά. Το μέρος ήταν ζεστό και αγαθό. Μόλις έφτασε στο τέρμα των σκαλιών ένιωσε δέος. Γύρισε το βλέμμα της και είδε ένα τεράστιο τριχωτό ξανθό κτήνος με χαυλιόδοντες και σάλια να τρέχουν, υπερβολικά παχουλό. Την άρπαξε με τα χέρια του και μονομιάς όρμησε στο στήθος της και το στομάχι της τα οποία και καταβρόχθιζε, ενώ ήταν ακόμα ζωντανή και σπάραζε όσο πιο δυνατά μπορούσε αλλά κανείς δεν την άκουγε!

- Αυτή είναι η Σοφία! Την έχω εδώ και χρόνια! Είναι η Δωροθέα (Θεού Δώρο) και την αποκαλώ Σοφία. Είναι μια χοντρή αδηφάγα πουτάνα που θέλει μόνο να καταβροχθίζει ό,τι μπορεί να βρει. Ζει μόνο στο σκοτάδι και σε σπήλαια. Το φως το απεχθάνεται η Δωροθέα μου.

Η Σοφία την είχε πια φάει ολόκληρη, ενώ έγλυφε τα κόκκαλα που απέμειναν και γρύλιζε, που και που με ικανοποίηση.

- Σοφία! Κάτσε, φρόνιμα! Παλιοπουτάνα γαμώ το σόι σου, γαμώ! Πάντως σε τρέφω καλά, καργιόλα, δεν έχεις παράπονο!
- Χαααααρρρααρρρρρρ…. Ακούστηκε από το βάθος του σπηλαίου που έκρυβε η καταπακτή!

Ο κ. Όντεν έκλεισε την καταπακτή. Έσβησε τα κεριά, βγήκε από την καλύβα και κλείδωσε την πόρτα. Το ξωτικό πλησίασε τον κ. Όντεν και τον ρώτησε:

- Εντάξει, έφαγε καλά η χοντρή πουτάνα?
- Πολύ καλά, ως συνήθως, ακόμα ξερογλείφεται.

Το ξωτικό χαμογέλασε και αποχαιρέτησε τον αξιαγάπητο κ. Όντεν ο οποίος πήρε τον δρόμο επιστροφής.

 

Απάντηση: Η Καλύβα

I wonder what could be so powerful beyond the dark.

Human bones...
Ιn little chambers all along the narrow halls

Catacomb, death over life...
Catacomb, am I here to die?




I know I'm here to die...




​

 

Απάντηση: Η Καλύβα

αυτά παθαίνει όποιος δεν ακολουθεί την σοφή ρήσιν των προγόνων μας "γνωθι σεαυτον"
απο που ειναι το απόσπασμα savra? πολύ καλό !

 

Απάντηση: Η Καλύβα

Δεν είναι απόσπασμα! Αμάν πια   !

 

Απάντηση: Η Καλύβα

συγγνωμη μωρε savra ..........................