Η Τέχνη

Το σκοτάδι.

Το εξαλείφω με μία μου κίνηση.



























Κυριαρχεί μια απόλυτη σιωπή την στιγμή που γράφω.

Ακούγονται αυτοκίνητα να περνούν έξω από το διαμέρισμα που κατοικώ.

Ένα βουητό.


























Γύρω μου βρίσκονται αντικείμενα και χρώματα. Αυτά τα αντικείμενα και τα χρώματα έχουν καταλήξει σε αυτόν τον χώρο, όχι μόνο από δική μου επιλογή.


Ωστόσο εγώ επέλεξα τη θέση τους. Αυτό εκεί και το άλλο εδώ. Ή αντίστροφα.


Γέμισα τον κενό τους χώρο με άλλα αντικείμενα.


Στη βιβλιοθήκη τοποθέτησα χαρτιά και βιβλία. Κάποια κέρματα ίσως.


Άφησα την φαντασία μου να οργιάσει.


Στον τοίχο για παράδειγμα έχω κολλήσει αφίσες. Οι αφίσες απεικονίζουν σώματα κατά βάση. Ή γράμματα. Σύμβολα. Υπάρχει μία διακοσμητική συνέχεια.


Το φωτιστικό που φωτίζει. Είναι στη μία γωνία του δωματίου. Προκαλείται αντικατοπτρισμός στο τζάμι του παραθύρου.


Τα κλειδιά μου στο τραπέζι. Σκόνη στον αέρα.


Καπνός.


Ανάμεσα σε όλες τις λεπτομέρειες, εγώ. Εγώ, όχι μόνο εδώ, αλλά και εκτός.


Η επιλογή μου να βρίσκομαι εδώ επιστρέφει την ταυτότητα στον ομώνυμο ιδιοκτήτη.


Εάν εσύ ήσουν εδώ, η ταυτότητα θα επαναπροσδιοριζόταν. Θα ξεκινούσες από τις κατάφωρες λεπτομέρειες. Αυτές που ήδη έχω αποτυπώσει στο μυαλό μου ως τον χώρο μου.


Εάν όμως ήσουν εδώ, θα σήμαινε πως έκανες την δική σου προσωπική επιλογή. Θα ερχόσουν με τον τρόπο που σου ταιριάζει.

Τί σου ταιριάζει;


Δημιουργείς. Κάθε στιγμή που επιλέγεις.


Ελέγχεις.

























Το πρόβλημα ξεκίνησε σε μία νυχτερινή έξοδο.

Το κείμενο που γράφτηκε αμέσως μετά το περιστατικό ήταν το ακόλουθο:

Γκρι μπράτσο σε μισοσκότεινο μπαρ.






αγχώνομαι, ξέρω το αδιέξοδό μου, δεν αναρωτιέμαι, είμαι βέβαιος, τώρα μου έρχονται δάκρυα, το ξανασκέφτομαι, ακούω ένα τρένο ξεπερνάει τους ήχους του μυαλού μου ΣΕ ΑΝΕΒΑΖΩ ΣΕ ΕΝΑ ΒΑΘΡΟ ΑΝΑΜΝΗΣΕΩΝ ΚΑΙ ΚΑΛΥΠΤΩ ΜΕ CRANBERRIES ΚΑΙ ΓΛΥΚΙΑ ΜΟΥΣΙΚΗ


















Το πρόβλημα είναι απλό: Γιατί αυτό;


Όμως μισό λεπτό. Σε μία δεύτερη επανεκτίμηση του ερωτήματός μου, θυμάμαι σίγουρα έναν άνθρωπο να διατυπώνει το ίδιο ακριβές ερώτημα. Θυμάμαι ανθρώπους να επαναλαμβάνουν τη λέξη «γιατί», οι φωνές τους και οι εκφράσεις τους διαφορετικές, η απόσταση άλλη.


Ή το «αυτό».


Η αδύναμη μνήμη μου συγκεντρώνει ελάχιστες τέτοιες λεκτικές αναμνήσεις. Οι οποίες πιθανότατα να μην υπήρξαν ποτέ.


Με αυτή μου την κλίση, το σώμα μου μία άγκυρα, τα δάχτυλα που τρέχουν στο πληκτρολόγιο. Το μάγουλό μου που ζεσταίνεται στην μπλε κουβέρτα.


Ο αέρας.
















Το μυστικό.




























Μεγάλωσα στην Χ οικογένεια με τις Χ λέξεις, τις Χ εικόνες και τα Χ αποσπάσματα.


Χρησιμοποιώ το Χ.


Γνωρίζω πως η γλώσσα είναι ένα κοινωνικό κατασκεύασμα. Αδιαφορώ για την προέλευσή της.


Κοιτάζω.


Την παρουσία της.


Κάθε φορά που μιλάω κατασκευάζω.


Κατασκευάζω το Τίποτα.


Μπλέκομαι στην αρχή και το τέλος της ανθρώπινης ύπαρξης. Ανοίγω τις κάνες του μυαλού μου και ανατινάζω λεκτικές πραγματικότητες.


Το σώμα μου έρπεται, σε κάθε μία από αυτές.











Μία τέτοια παράκρουση προκαλεί κάποιες κοινωνικές ιδιοτροπίες.


Επιστρέφουμε στην αισθητική.


























Η αισθητική συγκροτείται στο όλον.

Τα πάντα είναι αισθητική.



























Ας πούμε: Γιατί έβαλες αυτό το τραγούδι;

Τι γνωρίζουμε, ύστερα από μία τέτοια ερώτηση;


Η απάντηση είναι Τίποτα.


Το άτομο που έθεσε την ερώτηση τοποθετήθηκε αισθητικά στον χώρο και τον χρόνο.


Η απάντησή μου πως δεν γνωρίζουμε Τίποτα, με επανατοποθέτησε επίσης αισθητικά, για ακόμη μία φορά.


Προσοχή: Με επανατοποθέτησε, ενώ απλώς τοποθέτησε το άλλο άτομο.


[Καταγράφοντας τη σκέψη μου έσβησα το «ν» που κατά λάθος μου ξέφυγε στο τέλος της λέξης «το» της προηγούμενης πρότασης. Ύστερα συνειδητοποίησα ότι μιλάω για ένα άτομο.


Το «ν», η συσπείρωση μίας φαλλοκρατικής κοινωνίας. Τα όρια αυτής της κοινωνίας σε μία άλλη διάσταση.]














Μία αγωνία που με διαπερνάει, είναι πως χάνω την επαφή με τους ανθρώπους.


Τα λόγια μας φλογέρες στον αέρα.


Κρακ κρακ. Το κάθε χτύπημα της λέξης.


Το στόμα μου σαν ναρκωμένο.






















Το χαρτί με τα συγκεκριμένα όρια και τις συγκεκριμένες διατάξεις.


Οι αξίες μιας κοινωνίας. Αποτυπωμένες στο κάθε τι.


Οι αντικρουόμενες αισθητικές. Η δικιά μου αυστηρή αισθητική.
























Χρησιμοποιώ πολλά ουσιαστικά.


Πάρα πολλά ουσιαστικά.


Για να καλύψω την απουσία τους.
























Έγραψα ένα κείμενο. Μίλησα για το ίδιο το κείμενο. Προσπάθησα να περιγράψω.


Τον εαυτό μου.



























Πέταξα σε μία αίθουσα αναμονής.


Δεν μπορώ να περιγράψω ούτε έτσι ΟΥΤΕ ΕΤΣΙ ΟΥΤΕ ΕΤΣΙ


ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΑ


Μονοσύλλαβα και ανάλογα


Μία αισθητική που μάχεται τον ίδιο της τον εαυτό, γιατί απεχθάνεται την αυτό-αναφορικότητά της. Χωρίς όμως αυτήν, δεν κερδίζει καμία απόλαυση.


Αυτό που προκύπτει: Το Μίσος.


Η αγάπη του Μίσους.


Αυτό που με οδηγεί στην Κορυφή.


Η Δυσαναλογία Το Τέλος και Η Ανακρίβεια Αυτά Που Δεν Είναι Αποδεκτά



































































Τα όρια.

 

Η τέχνη είναι ένα ψέμα που μας βοηθάει να ανακαλύψουμε την αλήθεια.
Πάμπλο Πικάσο, 1881-1973, Ισπανός Ζωγράφος

 

 

Θλίψη στα Ισπανικά

 

Τεχνη εκ του τίκτω
η Γυναικα τίκτει, ο Αντρας γεννά
Γυναίκα=Τεχνη

 

Άντρας=Γεννήτρια ?

 

Η γυναίκα γεννά, δεν τίθεται αμφιβολία επί αυτού... 
Επίσης η Τέχνη γεννάται και από γυναίκες....