Η μικρή Ελληνοπούλα

Η μικρή Ελληνοπούλα.

-Δεν μπορώ να κοιμηθώ. Σκουλήκια στο κώλο μου έχω, όπως λέει και η γιαγιά. Δύο μέρες τώρα το λέω, το ξαναλέω, της το λέω πάνω στο σκαμπό, πάνω στο τραπεζάκι…

-Αχχχ τι ωραία που θα ‘ταν, να ‘ταν τώρα, το αύριο…

-Ζαλίζομαι, θέλω να κάνω εμετό. Όλοι εδώ είναι. Ο Κος Διευθυντής φοράει γραβάτα, σαν αυτούς στην τηλεόραση. Είναι και η Μάγια…

-Την αγαπώ την Μάγια. Εγώ όταν μεγαλώσω θα την παντρευτώ.

-Ωχχχ ! Ήρθε η σειρά μου…

-Ω! πόσο χάρηκε η παιδική,
-η αθώα μου καρδούλα
-όταν μια μέρα η μαμά
-με είπε Ελληνοπούλα.
-Και ποια πατρίδα είν' αυτή
-και ποια μεγάλη χώρα
-που 'χει ένα τέτοιο ουρανό
-κι ένα καθάριο ήλιο!

-Τελειώνω το ποίημα και τρέμω ολόκληρη, κοιτώ γύρω μου και…
-Με χειροκροτούν! Η Μάγια;
-Χαμογελάει! Χαμογελάει!! Χαμογελάει!!!

Τέλος.

 

Ηλία, είσαι καλά καλέ μου;

 

 

Απάντηση: Η μικρή Ελληνοπούλα

Πάντως εγώ το καταλαβαίνω το ίδιο άγχος είχα όταν ήταν να πω ποίημα. 

 

Μία χαρά τρυφερή μου  , έχω όμως μία απορία.

Γιατί με ταύτισες με την ηρωίδα μου;

 

Πάντα με τον ήρωά του δεν ταυτίζεται ο λογοτέχνης;

 

Δεν έχεις και τόσο άδικο. Δημιουργείς τους ήρωες σου και μετά προσπαθείς να τους νιώσεις. Υπάρχουν όμως και ήρωες που πρώτα τους νιώθεις και μετά τους δημιουργείς. Για την παραπάνω ηρωίδα εμπνεύστηκα από μία μητέρα που μου έλεγε πόσο αγχωμένο ήταν το μικρό της, για το ποίημα που θα έλεγε στο σχολείο.

 

 Ω!!! Τι γλυκό!! ​

 

Απάντηση: Re: Η μικρή Ελληνοπούλα

ω ναι