Η χαρα των στιγμων!

Οπως εχω πει πολλες φορες ο σημερινος τροπος ζωης μας εχει κανει απληστους και χανουμε της μικρες χαρες της ζωης.
Εγινε ενα πειραμα στην Αμερικη και ηταν το εξης:Προτειναν σε ενα διασημο βιρτουοζο του βιολιου που σε μια συναλια που εδωσε τρεις μερες πριν το πειραμα γεμισε ασφυκτικα την αιθουσα που εμφανιζοταν(δεν θυμαμαι το ονομα της αιθουσας),να παιξει σε ενα σταθμο του μετρο στην Νεα Υορκη στις 7.50πμ(ωρα αιχμης)και για 45 λεπτα διαφορα εργα γνωστων κλασσικων συνθετων και να δουν τις αντιδρασεις του κοσμου.Δεχτηκε ο βιολιστης και το πειραμα αρχισε με μια διακριτηκα καμουφλαρισμενη να τον παρακολουθη.
Το αποτελεσμα ηταν πως περασαν απο μπροστα του 1042 ατομα,απο αυτους μονο 7 καθησαν να τον ακουσουν πανω απο ενα λεπτο,οσοι του εριξαν χρηματα ουτε που σταματησαν να τον ακουσουν και παρατηρησαν πως τα παιδια σταματαγαν να τον ακουσουν αλλα οι γονεις δεν τα αφηναν.Το μονο καλο ηταν πως εφυγε μετα απο 45 λεπτα κατα 32 δολαρια πλουσιοτερος:lol: .
Και γεννατε το ερωτημα,αν ολα αυτα τα ατομα δεν εδωσαν ουτε λιγο απο τον χρονο τους για να ακουσουν το βιολιστη ποσα πραγματα θα εχουν προσπεραση ετσι;;Χωρις να χαρουν τις μικρες χαρες της ζωης;;; 

 

ενδιαφέρον το πείραμα...

εμένα μου θυμίζει που κάθε τόσο γρινιάζω για την παρέα που πάει πιο γρήγορα από εμένα παρόλο που εγώ έχω πίο ανοιχτό δρασκελλισμό ...

ίσως είμαι του μπαρόκ ...

 

Θεωρώ Κυρίαρχο του χρόνου , αυτόν που καταφέρνει να αντιληφθεί την στιγμή και να παγώσει το βλέμμα του πάνω της...

 

Εκδρομη στο Freiburg της Γερμανιας, τα γενεθλια του, παει σχεδον χρονος πια. Ξεκινησε για διημερο που εξελιχθηκε σε 4ημερο γιατι δεν ειχαμε ορεξη να φυγουμε. Βεβαια οταν τα λεφτα που εχεις φτανουν για διημερο, κανεις επιλογες. Καλο ξενοδοχειο και σαμπανια τα μεσανυχτα, αλλα η τουρτα ηταν ενα κομματι παδικης καραμελας σε σχημα τουρτας και το εορταστικο δειπνο περιλαμβανε ψωμι απο το σουπερμαρκετ και φυστικοβουτυρο με πλαστικο μαχαιρακι πανω στα ασπρα σεντονια.

Το τελευταιο βραδυ ειχαμε μεινει πια με τα εισιτηρια και κατι κερματα στα χερια. Ξοδεψαμε ολα μας τα κερματα. Πρωτα σε εναν υπεροχο ακκορντεονιστα που ελεγε ιστοριες σε τρεις γλωσσες ταυτοχρονως και μετα σε ενα τσιγγανο βιολιστη που επαιζε βαλς και Σινατρα. Εχεις δικιο, κανεις δε σταματουσε πανω απο τρια δευτερολεπτα, εκτος απο καποιους γονεις που υπεκτυπταν στο τραβηγμα των παιδιων τους. Εβρεχε κιολας. Αλλα εμεις ακουσαμε, γελασαμε, τραγουδησαμε, χορεψαμε, τους πιασαμε την κουβεντα, καναμε παραγγελιες. Δεν ξερω αν εχω παει ποτε σε καλυτερες συναυλιες στη ζωη μου.

Η ζωη ειναι αυτα που οι αλλοι προσπερνανε. Δεν ξερω ποιος το ειπε, αλλα χαιρομαι που το θυμηθηκα. Σ'ευχαριστω για την αφορμη να το θυμηθω Δια, μου εφτιαξε τη μερα.  

 

Θα προσθεσω αγαπητη Dolce τα λογια του John Lennon:
Ζωη ειναι αυτο που συμβαινει οταν εμεις ειμασταν απασχολημενοι με αλλα πραγματα!!!
Προθεση μου ειναι να περναμε καλα ολοι εδω,ειτε μεσα απο κειμενα ή κατ ιδιαν(συναντησεις) 

 

... όλες αυτές οι στιγμές που μας θυμίζουν πως πραγματικά ζήσαμε....

 

Εν τω μεταξύ, ο βιολιστής αυτός έχω την εντύπωση οτι είναι ο Joshua Bell. Όποιος έχει γνώση, ξέρει οτι ο τρόπος που παίζει δεν είναι ο πλέον διακριτικός (όσο βελούδινο ήχο και να έχει...)!