ΘΕΑΤΡΟ

Μια μέρα πριν τα γενέθλιά μου, ο μπαμπάς μου ήρθε στο δωμάτιό μου, με φίλησε στο μέτωπο και μου είπε:

"Αύριο θα σε πάω στο θέατρο. Αυτό θα είναι το δώρο σου."

Χάρηκα τόσο πολύ που δεν έκλεισα μάτι όλη τη νύχτα. Την άλλη μέρα στο σχολείο με έβγαλε έξω η δασκάλα γιατί ήμουν αφηρημένη. Και έπρεπε να γράψω 100 φορές "Θα προσέχω στο μάθημα και θα ακούω τη δασκάλα μου" αλλά δεν με ένοιαζε διόλου γιατί ο μπαμπάς θα με πήγαινε στο θέατρο.

Στο δρόμο προς το σπίτι, σε κάθε μου βήμα έλεγα μέσα μου Θ Ε Α Τ Ρ Ο. Το ρο το ρολάριζα στο μαλό μου, έκανα πατίνια πάνω στη λέξη, Θ Ε Α Τ Ρ Ρ Ρ Ο και ήμουν τόσο μα τόσο ευτυχισμένη.

Δεν μπόρεσα να φάω μπουκιά το μεσημέρι. Έδωσα το φαϊ μου κρυφά στο Σάμυ, που το έφαγε κάτω από το τραπέζι και μετά με ακολουθούσε με τη μακριά του γλώσσα να κρέμεται.

Το απόγευμα έβαλα καθαρά εσώρουχα, άσπρα σοσονάκια, τα μαύρα μου λουστρίνια, το κόκκινο βελούδινο φόρεμα και τη μαύρη ζακέτα με τα λουλουδάκια και περίμενα τον μπαμπά.

Ήρθε στις 8 από το γραφείο.

"Έτοιμη μικρή μου;" με ρώτησε.

"Ναι μπαμπά, έτοιμη."

Με πήρε από το χέρι και με έβαλε στο αυτοκίνητο. Ο μπαμπάς είναι καλός οδηγός. Οδήγησε για αρκετή ώρα μέσα στην πόλη. Καθόμουν φρόνιμη αλλά μέσα μου έλεγα τη λέξη. Ξανά και ξανά.

Ο μπαμπάς σταμάτησε το αυτοκίνητο μπροστά σε μία πολυκατοικία. Μου άνοιξε την πόρτα, μπήκαμε στο κτίριο και πήραμε το ασανσέρ.

"Εδώ είναι το θέατρο μπαμπά;"

"Σσσςς...σώπα τώρα, εδώ είναι."

Στον τέταρτο όροφο ξεκλείδωσε μια πόρτα και βρεθήκαμε σε ένα άδειο διαμέρισμα. Δεν είχε καθόλου έπιπλα μέσα, ούτε κουρτίνες στα παράθυρα. Ένας γυμνός γλόμπος κρεμόταν από το ταβάνι. Στη μέση του δωματίου υπήρχε μόνο μια καρέκλα.

Ο μπαμπάς με έβαλε να καθίσω στην καρέκλα. Τα πόδια μου κρέμονταν. Μετά έφυγε. Περίμενα εκεί, δεν ξέρω για πόση ώρα. Κοίταζα τους τοίχους και τα παπούτσια μου και το ταβάνι. Αργότερα, όταν η λέξη είχε σβήσει εντελώς μέσα μου, άκουσα το κλειδί στην πόρτα και ήρθε ο μπαμπάς και με πήρε.

Στο σπίτι ξεντύθηκα και έβαλα το νυχτικό μου.

"Χρόνια πολλά μικρή μου," μου είπε ο μπαμπάς και με φίλησε στο μέτωπο.

 

Δε γνωρίζω αν η ιστορία περιέχει αληθινές μνήμες ή στοιχεία τους, ωστόσο επιλέγω να τη διαβάσω σαν ενδιαφέρουσα αλληγορία για την προσμονή και την απογοήτευση. Το ξεφούσκωμα που (τόσο συχνά!) ακολουθεί την ακαταμάχητη ανυπομονησία όταν μια τεράστια επιθυμία γίνεται τελικά πραγματικότητα και ανακαλύπτουμε οτι ούτε αυτό μας έκανε ευτυχισμένους.

Είναι ένα μικρό, τσουχτερό κείμενο.

Χαιρετισμούς,
DocHeart

 

Στο πλαίσιο της εκπαίδευσης, αγαπητέ μου DocHeart, καμιά φορά επιλέγουμε (όχι εγώ) να διαλύσουμε κάτι που υφίσταται μέσα στην ψυχή του άλλου. (Προσωπικά, έχω τις δικές μου μεθόδους, συνειδητές, τις ονομάζω μεταλλαγή συναισθήματος, δεν σκοτώνω συναισθήματα, θεωρώ ότι έτσι χάνονται σημαντικά πολύτιμα κομμάτια της ψυχής του άλλου, εις βάρος του ατόμου που πρέπει να το υποστεί, αλλά εγώ είμαι Μάνα, πάνω απ' όλα, και ιδιαίτερα προσεκτική, ο Πατέρας δεν γνωρίζει από τέτοια πράγματα).

Δεν πιστεύω πλέον ότι μόνο ο Πατέρας μπορεί να κάνει BDSM Κυριαρχική σχέση, μπορεί και μία Μάνα, ανετότατα. Αρκεί να είναι αρκούντως σκληρή.

Ο μηδενιστής δεν απογοητεύεται ποτέ. Δεν προσμένει.

Πράγματι είναι ένα τσουχτερό κείμενο. Για τους άλλους.

Είναι ο μη παραμορφωτικός καθρέφτης. Είναι ο καθρέφτης που υψώνεται μπροστά στον Άλλον (ξέρει Αυτός) και του λέει: Έτσι είσαι.

 

Μου θύμισε πολύ το ύφος της Μαργαρίτας Καραπάνου στο "Η Κασσάνδρα και ο Λύκος". (Είναι τόσο δύσκολο να βρούμε νέα ύφη ακόμα, αυτάς τας ...κατηφορικο-ανηφορικάς εποχάς...)



Αγαπητή Ντόρα, έχω μια απορία -- αντέχεις καμιά φορά στα δέκα χρόνια να μην έχεις την τελευταία λέξη ;


​

 

Εγω παντως θα ζητουσα εξηγησεις απο τον μπαμπα μου.Και θα ειχα σηκωσει την πολυκατοικια στο ποδαρι.Ειμαι ατακτο παιδι.

 

Ναι, το διάβασα το βιβλίο όταν πρωτοβγήκε. Δεν το θυμάμαι σχεδόν καθόλου. Λες να το απώθησα;

Γιατί να μην έχω την τελευταία λέξη; Ο Κύριός μου με αφήνει να λέω το τελευταίο "Ου....ου...αυτό πόνεσε." Νομίζω ότι του αρέσει.

Βρε μπας και είναι Σαδιστής; 

Αλλά ουσιαστικά έχεις δίκιο γμτ. Ο καθείς με το Γολγοθά του.

Αγαπητέ μου, την σήκωσα. Και δεν έχω τελειώσει ακόμα.

 

δεν ξερω γιατι το εκανε αυτο ο "μπαμπας" της ιστοριας..ξερω οτι ειναι μαλακας, αυτο ειναι το σιγουρο..ευχαριστουμε για την ομορφη και διδακτικη ιστορια σου ντορα..

 

Εγώ όμως τώρα ξέρω γιατί. Το έκανε γιατί είναι ο Καλύτερος οδηγός στον κόσμο ολόκληρο.

Ας μην ξεχνάμε ότι μερικά γόνατα λυγίζουν δύσκολα.

Μάλλον τελείωσαν τα υστερικά ουρλιαχτά (και εκπλήσσομαι με την αυτοκυριαρχία μου).

Επόμενο θεατρικό, Λεωφορείο ο Πόθος...

 

1.Όταν τάζεις κάτι και κυρίως ένας γονιός στο παιδί του αγωνιούν μετά να πραγματοποιηθεί η επιθυμία! Έλαβα απογοήτευση και στεναχώρια από την κόρη... 

2.«"Χρόνια πολλά μικρή μου," μου είπε ο μπαμπάς και με φίλησε στο μέτωπο.»
Θεωρείτε δώρο το γεγονός ότι έβαλε την κόρη του να ζήσει ένα παράδειγμα απογοητεύσεις για να της δήξει πως ότι λέγετε δεν σημαίνει πως γίνετε και πράξη .. ?

3. Ο πατέρας είχε κάποιο σκοπό τιμωρίας κάνοντας όλο αυτό η το ηθικό δίδαγμα ήταν το 2 ?

 

Μία οποιαδήποτε κόρη θα αντιδρούσε με απογοήτευση και στεναχώρια. Η κόρη που έχει διδαχθεί την διαχείριση της επιθυμίας και της στέρησης, απλά τα χειρίζεται. Αν είναι και κοπρίτω, ο Θεός να τον φυλάει τον άνθρωπο... 

Κοίτα, στο συγκεκριμένο παράδειγμα δεν έχει μεγάλη σημασία το αν υπάρχει αντίκρυσμα ή όχι στην επιθυμία της κόρης. Επίσης ας πούμε ότι είναι λίγο μικρούλα, λίγο ρομαντικούλα και τα λέει όμορφα και ποιητικά, κυρίως για να ακούει η ίδια την φωνή της και όχι τόσο για να τ' ακούσει ο Πατέρας της (τέτοιος που είναι, καλά του κάνει η Μικρά).

Ας πούμε τέλος ότι αυτό που έχει μεγαλύτερη σημασία είναι ότι πρόκειται περί Πατέρα και Κόρης. Μόνο αυτοι οι δύο ξέρουν τι υπάρχει ανάμεσά τους.

Έχεις διαβάσει το The boy who cried wolf; Αν όχι, να το διαβάσεις. Το ηθικό δίδαγμα τσακίζει κόκαλα.

Όχι, δεν ήταν τιμωρία, δεν είχε κάνει τίποτε μωρό η μωρά παρθένα. Πέραν του να αρνείται να μεγαλώσει.

 

/me μούδιασε ολόκληρη

Όμορφο κείμενο dora..... Σκληρό αλλά ποιός είπε οτι η ζωή δεν είναι σκληρή.

 

Όταν διδάσκω, διδάσκω ένα πράγμα: πώς να μην με χρειαστεί ποτέ ξανά στο μέλλον ο μαθητής μου.

Δεν ενέχει σκληρότητα η πράξη.