ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ ΚΑΙ ΓΥΝΑΙΚΑ

Στην αυγή του 21ου αιώνα, είναι γενικά αποδεκτό για τους λόγους που θα εξηγήσουμε παρακάτω ότι, η κατάθλιψη αποτελεί μία ψυχική διαταραχή με συχνότητα εμφάνισης μεγαλύτερη μεταξύ του γυναικείου πληθυσμού, ανεξάρτητα από περιοχή, φυλή, εθνικότητα, ή κοινωνική τάξη (Strickland, 1992). Όπως βεβαιώνεται από έρευνες, η αναλογία με την οποία η κατάθλιψη εμφανίζεται στις γυναίκες σε σχέση με τους άνδρες είναι 2:1 (Kessler et al., 1994; Smith & Weissman, 1992). Ποιες είναι όμως οι πραγματικές αιτίες που συμβάλλουν στην διαμόρφωση αυτής της αναλογίας; Επιπρόσθετα, ποιοι λόγοι (Βιολογικοί, Ψυχο-Κοινωνικοί) οδηγούν τις γυναίκες στο να αναπτύσσουν πιο συχνά κατάθλιψη;

Απαντώντας στα παραπάνω ερωτήματα, θα ήθελα να σημειώσω πως μολονότι είναι πιθανότερο μία γυναίκα να βρεθεί σε φορέα ψυχικής υγείας και να λάβει διάγνωση κατάθλιψης, αυτό δεν αποτελεί και τεκμήριο ότι οι γυναίκες έχουν ισχυρότερη βιολογική προδιάθεση στο να αναπτύξουν αυτό που ονομάζουμε κλινική κατάθλιψη. Μερικές εξηγήσεις της αυξημένης παρουσίας της κατάθλιψης μεταξύ των γυναικών θα μπορούσαν να είναι οι ακόλουθες:

Ίσως είναι πιο πιθανό για μια γυναίκα να αναζητήσει ψυχοθεραπευτική υποστήριξη όταν πέσει σε κατάθλιψη, κι επομένως, να καταγραφεί στις επίσημες στατιστικές των φορέων ψυχικής υγείας.

Ο κοινωνικός ρόλος που αποδίδεται στις γυναίκες (παθητικότητα, εξάρτηση, συναισθηματική έκφραση, κλπ), τις διευκολύνει ενδεχομένως να εξωτερικεύουν τις δυσκολίες που βιώνουν σε σχέση με τους άνδρες. Αυτό ίσως σημαίνει πως οι διαφορές ανάμεσα στα δύο φύλα μάλλον οφείλονται στον αυξημένο βαθμό γνωστοποίησης του προβλήματος από την πλευρά των γυναικών, παρά σε πραγματικές αποτιμήσεις της κατάθλιψης.

Ίσως οι θεραπευτές να είναι προκατειλημμένοι ως προς τον γυναικείο πληθυσμό, δίνοντας ευκολότερα την διάγνωση της κατάθλιψης σε γυναίκες από ότι σε άνδρες (Caplan, 1995).

Η κατάθλιψη στους άνδρες ίσως διοχετεύεται σε άλλες δυσπροσαρμοστικές μορφές συμπεριφοράς, όπως για παράδειγμα κατάχρηση αλκοόλ, αλλάζοντας κατά αυτόν τον τρόπο την διατύπωση της διάγνωσης.

Κάποιοι κλινικοί ψυχολόγοι πιστεύουν πως αυτές οι τέσσερις δυνατότητες αποτελούν ένα μόνο κομμάτι των διαφορών του φύλου στο puzzle της κατάθλιψης κι ότι οι γυναίκες πράγματι εμφανίζουν μεγαλύτερη συχνότητα στην καταθλιπτική ψυχολογική διαταραχή (Radloff & Rae, 1981). Η συχνότητα εμφάνισης της κατάθλιψης στα δύο φύλα είναι περίπου η ίδια μέχρι την εφηβεία και, στη συνέχεια, η συχνότητα αυτή αυξάνει χαρακτηριστικά στο γυναικείο πληθυσμό, με τη διαφορά μεταξύ των δύο φύλων να μεγιστοποιείται στις ηλικίες μεταξύ της εφηβείας και των πενήντα ετών ( Gunn & Petersen, 1991).

Οι επιστημονικές προσπάθειες εξήγησης των παραπάνω διαφορών έχουν επικεντρωθεί σε φυσιολογικούς (βιολογικούς) καθώς και σε κοινωνικό-ψυχολογικούς παράγοντες.

Βιολογικοί Παράγοντες

Στην κατάθλιψη, έχει προταθεί από την επιστημονική κοινότητα, ότι ένας από τους τρεις γενικούς παράγοντες οι οποίοι είναι σημαντικό να ληφθούν υπ�όψην είναι το στρες. Οι άλλοι δύο είναι η προδιάθεση και η κοινωνική υποστήριξη. Ο όρος προδιάθεση αναφέρεται στην �ευαλωτότητα� των γυναικών στην κατάθλιψη εξ�αιτίας γενετικών ή κοινωνικών συνθηκών ( Monroe & Simons, 1991). Επιπρόσθετα, φυσιολογικές και ορμονικές διαφορές μεταξύ ανδρών και γυναικών προδιαθέτουν τις γυναίκες στην κατάθλιψη. Το στρες λειτουργεί ως �πυροκροτητής� (δηλαδή ως �εκλυτικό αίτιο�) στην ενεργοποίηση της προδιάθεσης.

Το άγχος και η κατάθλιψη είναι στενά συνδεδεμένα με τα επίπεδα κατεχολαμινών στον οργανισμό (μία ομάδα ουσιών στην οποία περιλαμβάνονται -μεταξύ άλλων- η νορ-επινεφρίνη, η ντοπαμίνη, και η σεροτονίνη). Οι ουσίες αυτές, φαίνεται ότι μεσολαβούν μεταξύ της ενεργοποίησης κινητικών συμπεριφορών και συναισθημάτων. Σύμφωνα με την υπόθεση των κατεχολαμινών, η κατάθλιψη αιτιολογείται από το έλλειμμα συγκεκριμένων νευροδιαβιβαστών (όπως η προαναφερθείσα σεροτονίνη) στις εγκεφαλικές συνάψεις.

Σχετικά με τον γυναικείο πληθυσμό έχει βρεθεί ότι η βιοσύνθεση, η διαθεσιμότητα απορρόφησης, και ο μεταβολισμός της σεροτονίνης και των κατεχολαμινών είναι πιο αντικανονικός ή αφύσικος, ειδικότερα με την έναρξη του εμμηνορροϊκού κύκλου. Η έναρξη του εμμηνορροϊκού κύκλου πυροδοτεί επίσης υπέρ-δραστηριότητα του άξονα υποθάλαμος του εγκεφάλου, υπόφυση -του βασικού δηλαδή ενδοκρινή αδένα του οργανισμού- και επινεφρίδια, γεγονός που μπορεί να πυροδοτήσει αγχικές αντιδράσεις ή και κατάθλιψη.

Επί πλέον, η κυκλική ταχεία διακύμανση των θηλυκών ορμονών (προ-εμμηνορροϊκά, επιλόχεια =μετά την γέννα, και κατά την εμμηνόπαυση) μπορεί να οδηγήσει σε χαμηλά επίπεδα σεροτονίνης και νορ-επινεφρίνης, τα οποία με την σειρά τους μπορούν να επηρεάσουν το λυμβικό σύστημα -μια περιοχή του εγκεφάλου που σχετίζεται με τη διαδικασία υποκίνησης (motivation)/κινητοποίησης και την παραγωγή συναισθημάτων (emotions). Η παραπάνω αλυσίδα βιολογικών και ενδοκρινικών μηχανισμών αυξάνει την ευαλωτότητα των γυναικών στο άγχος και την κατάθλιψη.

Έρευνες επίσης δείχνουν πως ο προεμμηνορροϊκός κύκλος ίσως επηρεάζει την υπερέκκριση κορτιζόλης στον οργανισμό, κάτι το οποίο ελαττώνει την πυκνότητα των υποδοχέων σεροτονίνης και επίσης δημιουργεί προβλήματα στη γενικότερη λειτουργία των υποδοχέων νορ-επινεφρίνης, παράγοντες που επίσης αυξάνουν την ευαλωτότητα των γυναικών και μπορούν να πυροδοτήσουν την ανάπτυξη μιας κατάθλιψης.

Επίσης, η έκκριση οιστρογόνων και προγεστερόνης στις γυναίκες επηρεάζει τον εικοσιτετράωρο ρυθμό και την εγκεφαλική δραστηριότητα κατά την διάρκεια του ύπνου. Συγκεκριμένα, κάποιες φάσεις του ύπνου έχουν συνδεθεί με την κατάθλιψη, όπως για παράδειγμα η R.E.M (rapid eye movement) φάση του ύπνου, η οποία επαναλαμβάνεται συχνότερα μεταξύ αυτών που βιώνουν κατάθλιψη. Η αιτία του παραπάνω ευρήματος παραμένει ακόμα άγνωστη (Leibenluft, 1993; Goodwin & Guze, 1984).

Ανακεφαλαιώνοντας, η κυκλική ταχεία μεταβολή των θηλυκών ορμονών διευκολύνει τη σωματοποίηση του άγχους (την εμφάνιση δηλαδή του στρες -βλέπε άρθρο με τίτλο �ΥΠΟΓΟΝΙΜΟΤΗΤΑ� στο ίδιο site για την κατανόηση της ψυχολογικής διάστασης του άγχους και το μηχανισμό με τον οποίον αυτό σωματοποιείται), και αυξάνει την ευαλωτότητα των γυναικών στην κατάθλιψη.

Ψυχο-Κοινωνικοί Παράγοντες

Η σχετικά μικρή έρευνα πάνω στους γενετικούς παράγοντες και τα αντιφατικά τους αποτελέσματα, οδήγησαν τους ερευνητές να προτείνουν ως πιθανή αιτία της διαφορετικής αναλογίας με την οποία εμφανίζονται άνδρες και γυναίκες στην κατάθλιψη, κοινωνικούς ή ψυχο-κοινωνικούς παράγοντες, όπως για παράδειγμα ο διαφορετικός ρόλος της γυναίκας εξ�αιτίας του διαφορετικού της φύλου ή γένους. Οι γυναίκες έχουν παροτρυνθεί να παρουσιάζονται ως ελκυστικές, ευαίσθητες σε άλλα άτομα, και παθητικές στις σχέσεις τους (Strickland, 1992).

Επίσης, η έμφαση στην εξωτερική τους εμφάνιση την οποία ο κοινωνικός τους ρόλος επιτάσσει, οδηγεί τις περισσότερες γυναίκες να επενδύουν λιγότερο στην εκπαίδευση ή/και την καριέρα. Ούτως ή άλλως η επένδυση μιας γυναίκας στην καριέρα της δύναται να διακοπεί στην περίπτωση που αποφασίσει να τεκνοποιήσει, για το συνολικό χρονικό διάστημα της εγκυμοσύνης και της απαιτούμενης προσαρμογής στο μητρικό ρόλο.

Αυτή η υποτακτικότητα στους άνδρες έχει τις ρίζες της σε μια πατριαρχική κοινωνία που, σε ορισμένες περιπτώσεις επιβάλλει σκληρή πειθαρχία στις γυναίκες, όσον αφορά τους κανόνες της ανατροφής τους. Το παραπάνω πρόβλημα συνδεδεμένο με την έλλειψη επαγγελματικών ευκαιριών, σεξουαλική διαφοροποίηση στην αγορά εργασίας (π.χ. μεγάλες επιχειρήσεις αποφεύγουν να προσλάβουν γυναίκες που έχουν μπροστά τους την προοπτική τεκνοποίησης, ώστε να γλιτώσουν τις �χαμένες εργατοώρες� που κάτι τέτοιο συνεπάγεται ή, για τους ίδιους λόγους, δεν εμπιστεύονται εύκολα μια προαγωγή, μια θέση προϊσταμένου σε μια γυναίκα), χαμηλά εισοδήματα και λιγότερες δυνατότητες εκπαίδευσης έχουν ως αποτέλεσμα την χαμηλή αυτοεκτίμηση, την έλλειψη ελέγχου πάνω στη ζωή τους και επομένως μεγαλύτερη προδιάθεση στην κατάθλιψη (Bernard, 1976).

Οι γυναίκες που ανταποκρίνονται στις προσδοκίες του κοινωνικού τους ρόλου έχουν περισσότερες πιθανότητες από τους άνδρες να βιώσουν την έλλειψη ή την απώλεια του ελέγχου στις καθημερινές τους συνθήκες διαβίωσης. Εκείνες με τη σειρά τους, ίσως αποδώσουν την �έλλειψη ελέγχου� σε μια φανταστική έλλειψη προσωπικής αξίας (Depressive attributional style) (Abramson, Seligman, and Teasdale, 1978). Επιπρόσθετα, γυναίκες που δεν εργάζονται έξω από το σπίτι και οι οποίες μεγαλώνουν παιδιά, τείνουν να έχουν μεγαλύτερη προδιάθεση στην κατάθλιψη (Gotlib, 1992).

Οι Nolen-Hoeksema (1987) κατέληξαν στο ότι οι γυναίκες τείνουν να �μηρυκάζουν�, (με την έννοια του αναμασώ ή του σκέφτομαι και ξανασκέφτομαι) και να ενισχύουν τις καταθλιπτικές τους διαθέσεις, ενώ οι άνδρες τείνουν να ελαττώνουν την δυσφορία. Βρήκαν επίσης ότι οι γυναίκες είναι πιο πιθανό από ότι οι άνδρες να σκέφτονται και να ξανασκέφτονται ως ανταπόκριση στις καταθλιπτικές τους διαθέσεις.

Οι διαφορές στην συχνότητα της κατάθλιψης μεταξύ ανδρών και γυναικών ίσως οφείλεται τουλάχιστον και κατά ένα μέρος στην επίδραση του γάμου. Ο Radloff (1975) κατέληξε στο ότι ο γάμος αυξάνει την συχνότητα εμφάνισης της κατάθλιψης στις νεαρές γυναίκες, αλλά την ελαττώνει στους νεαρούς άνδρες, κι αυτό γιατί ο γάμος συχνά συντηρεί ή παρέχει μία επιπρόσθετη πηγή υποστήριξης για τους άνδρες, ενώ για τις γυναίκες ο γάμος συμπεριλαμβάνει επιπρόσθετες ευθύνες. Σχετικά με την επιλόχεια (μετά την γέννα) κατάθλιψη, εκτός των βιολογικών παραμέτρων, το ψυχολογικό στρες που σχετίζεται με τις αυξημένες ευθύνες της φροντίδας του νεογέννητου, ο προσωπικός και ο φυσιολογικός περιορισμός της μητέρας εξαιτίας της απαιτούμενης φροντίδας στο νεογέννητο, αλλαγές στην οικογένεια, και οι επιπρόσθετες οικονομικές υποχρεώσεις, ακόμη και το περιβάλλον του νοσοκομείου και η ιατρική φαρμακευτική αγωγή μετά την γέννα θα μπορούσαν να �πυροδοτήσουν� την κατάθλιψη στην γυναίκα.

Σχετικά με τις διαφορές των συχνοτήτων εμφάνισης της κατάθλιψης κατά την διάρκεια της εφηβείας, εκτός από τις ορμονικές αλλαγές που συνοδεύουν περισσότερο τις γυναίκες, επίσης σημαντικό ρόλο παίζουν οι προκλήσεις της εφηβείας, όπως για παράδειγμα οι κίνδυνοι εκμετάλλευσης (ακόμη και σεξουαλικής), η διαμάχη με τους γονείς, ο γάμος, η γέννα, ίσως �εκπαιδεύουν� τις γυναίκες στην έλλειψη διεκδικητικότητας (lack of assertiveness), στο να απασχολούνται με την αναμασητική αντιμετώπιση των πραγμάτων, στην υποτακτικότητα και έτσι στην λιγότερο αποτελεσματική αντιμετώπιση της κατάθλιψης (Nolen & Girgus, 1994).

Τελειώνοντας, η λέξη κλειδί σχετικά με τις διαφορές εξ�αιτίας του φύλου είναι το κατά πόσο οι βιολογικές μεταβλητές είναι αλληλοεπιδρώμενες με , ή επηρεαζόμενες από κοινωνικούς παράγοντες και το κατά πόσο αυτό θα μπορούσε να οδηγήσει σε συναισθηματική διαταραχή. Οι Weiss , Glaze, και Pohorecky, (1975) έδειξαν ότι περιβαλλοντικά ερεθίσματα άγχους παράγουν βιοχημικές και συμπεριφορικές αλλαγές, και αντιστρόφως ότι βιοχημικές αλλαγές μπορούν να παράγουν συμπεριφορικά αποτελέσματα όμοια με αυτά των περιβαλλοντικών ερεθισμάτων άγχους.

Κατάθλιψη και ψυχοθεραπευτική αντιμετώπιση.

Αποτελεί κοινή διαπίστωση ότι πίσω από κάθε νεύρωση -όπως η κατάθλιψη- υπάρχει ένα ψυχολογικό υπόστρωμα εξαιτίας του οποίου κάποια άτομα εμφανίζουν μεγαλύτερη ευαλωτότητα στην ανάπτυξη της συγκεκριμένης ψυχικής διαταραχής. Ακόμη και στις λίγες εκείνες περιπτώσεις κλινικής κατάθλιψης που χρήζουν φαρμακευτικής αγωγής (μια και τα αντικαταθλιπτικά επιβαρύνουν το ήπαρ, είναι δηλαδή ηπατοτοξικά) -στις ακραίες δηλαδή περιπτώσεις όπου το επίπεδο υποκίνησης (motivation) και κινητοποίησης/ενεργητικότητας του ατόμου είναι εξαιρετικά χαμηλό-, είναι απαραίτητο συμπλήρωμα η ψυχοθεραπευτική αντιμετώπιση.

Στο χώρο της εφαρμοσμένης ψυχολογίας, υπάρχει σήμερα η γνώση και η συσσωρευμένη εμπειρία που επιτρέπουν την επιτυχή αντιμετώπιση της κατάθλιψης. Δύο από τις πλέον αποτελεσματικές μορφές ψυχοθεραπείας που διαθέτουμε στο οπλοστάσιό μας είναι η γνωστική-συμπεριφορική ψυχοθεραπεία και η λακανική ψυχανάλυση.

Η γνωστική-συμπεριφορική, είναι μια βραχείας μορφής (διάρκειας συνήθως 2-6 μηνών) ψυχοθεραπεία ιδιαίτερα διαδεδομένη στις αγγλοσαξονικές χώρες. Ο �πατέρας� της ο Αμερικανός ψυχίατρος Beck, υποστηρίζει ότι η προδιάθεση για την ανάπτυξη κατάθλιψης �γεννιέται� σε σχετικά μικρές ηλικίες, όταν ένα άτομο δέχεται αρνητικές επιδράσεις από την επικριτική/απορριπτική στάση των σημαντικών προσώπων του άμεσου περιβάλλοντός του (π.χ. των γονιών) (Sacco & Beck, 1995; Beck, 1987). Το παραπάνω �ψυχολογικό υπόστρωμα�, διαμορφώνει τη δομή της σκέψης έτσι ώστε το άτομο να βιώνει αρνητικές και απαξιωτικές σκέψεις για τον εαυτό του που είναι αυτόματες -όχι σκόπιμες-, επαναλαμβανόμενες και που δύσκολα τίθενται κάτω από έλεγχο. Στην πράξη, οι αρνητικές σκέψεις σχετίζονται με τη λεγόμενη �αρνητική τριάδα�: δηλαδή, απαξιωτικές εκτιμήσεις για τον εαυτό του ατόμου, αρνητικό απολογισμό του παρελθόντος και του παρόντος και αρνητικές προσδοκίες για το μέλλον. Με τη γνωστική-συμπεριφορική θεραπεία, ο ψυχολόγος-ψυχοθεραπευτής βοηθάει το άτομο που βιώνει την κατάθλιψη να απαλλαγεί από τις απαξιωτικές σκέψεις για τον εαυτό του και να �επαναδομήσει� τη σκέψη του πάνω σε μια νέα βάση, αίροντας παράλληλα τα βασανιστικά συμπτώματα (συναισθηματικά, σωματικά, συμπεριφορικά) της κατάθλιψης.

Η λακανική ψυχανάλυση, αποτελεί ίσως την πιο αυθεντική έκφραση συνέχειας της μακράς ψυχαναλυτικής παράδοσης που ξεκίνησε με το Φρόϋντ στις αρχές του 20ου αιώνα. Κατά τη γνώμη των συγγραφέων, αποτελεί ίσως το αποτελεσματικότερο εργαλείο (ανάμεσα σε 488! διαφορετικά είδη ψυχοθεραπείας σύμφωνα με μια τελευταία καταγραφή) που διαθέτει ένας ψυχολόγος-ψυχοθεραπευτής στην αντιμετώπιση των ψυχολογικών προβλημάτων και των ψυχικών διαταραχών. Πρόκειται για μακράς διάρκειας διαδικασία (από μερικούς μήνες έως μερικά χρόνια -ο όρος �θεραπεία� δεν είναι δόκιμος στο χώρο της ψυχανάλυσης), μια βιωματική διαδικασία αυτογνωσίας που παρέχει τη δυνατότητα στον �αναλυόμενο� να επαναδιαμορφώσει τον ψυχισμό του, την προσωπικότητά του, και να απαλλαγεί από τα βασανιστικά συμπτώματα που τον καταδυναστεύουν. Με αυθεντική προσήλωση και χωρίς τις �αιρετικές κακοποιήσεις� άλλων ψυχαναλυτικών σχολών (ιδίων αγγλοσαξονικών) στο έργο του Φρόϋντ, η λακανική ψυχανάλυση βασίζεται στα διαχρονικά εργαλεία του ελεύθερου συνειρμού και της ερμηνείας των ονείρων -πάντα μέσα στο πλαίσιο της ανάλυσης, εδώ δεν υπάρχει κανένας χώρος για �ονειροκρίτες� και τσαρλατανισμούς.

Οι περισσότερες σύγχρονες έρευνες στο χώρο της νευροψυχολογίας, τείνουν να επιβεβαιώσουν αυτό που η οξυδερκής ιδιοφυΐα του Φρόϋντ αναγνώρισε πριν από έναν αιώνα: Ότι δηλαδή υπάρχει μια στενή σχέση ανάμεσα στις περιοχές του εγκεφάλου που είναι υπεύθυνες για τις διεργασίες του ονείρου και εκείνων που είναι υπεύθυνες για την υποκίνηση (motivation) και τα συναισθήματα του ανθρώπου. Και αυτό συνάδει με την ιδέα ότι τα όνειρα δίνουν έκφραση σε ενστικτώδεις ορμές (ενορμήσεις) (Solms, 2000; 1997; Panksepp, 1999).

Ανακεφαλαιώνοντας, η κατάθλιψη έχει ένα πλήθος σαφώς προσδιορισμένων χαρακτηριστικών, στα οποία μπορούμε να επέμβουμε ψυχοθεραπευτικά. Υπολογίζεται ότι σε κάθε στιγμή, ένα 20% περίπου του πληθυσμού των δυτικών-βιομηχανικών κοινωνιών υποφέρει από αυτό που ονομάζουμε κατάθλιψη, ενώ ο καθένας μας θα βιώσει μία τουλάχιστον φορά στη ζωή του τη συναισθηματική αυτή διαταραχή. Το ελπιδοφόρο μήνυμα είναι ότι η κατάθλιψη αντιμετωπίζεται. Η μόνη ουσιώδης διαφορά ανάμεσα στη σωματική ιατρική και στο χώρο της ψυχικής υγείας είναι ότι, στη δεύτερη περίπτωση, είναι απαραίτητη η συνειδητή, ενεργητική συμμετοχή του ατόμου στην ψυχοθεραπευτική διαδικασία. Σε μια τέτοια περίπτωση, οι πιθανότητες να αντιμετωπιστεί επιτυχώς μια ψυχική διαταραχή όπως η κατάθλιψη μεγιστοποιούνται.

Λεωνίδας Πολιτίδης & Ιωάννης Χαρ. Aμανατίδης

 

Κάτι για την Γαλλική Επανάσταση και τα επαναστατικά κινήματα του 1948 βρίσκεις Kits;
Θα ήταν ευκαιρία να τα διαβάσω μιας και γράφω την άλλη εβδομάδα.

Ευχαριστώ.

 

Κατι θα κανω και για σενα Astarty αν και δεν νομιζω να ειναι τοσο ασχετο το threat που ανοιξα ...
Η ερωτικη - σεξουαλικη απογοητευση καθως και η μη ευρεση συντροφου συχνα οδηγουν στην καταθλιψη. ( Ειδικα σε ''υπο'' ατομα λογο ανασφαλειας και ποσο μαλιστα στις γυναικες κατα ενα μεγαλυτερο ποσοστο ειδικα στη μεση ηλικια)

 

Με παρεξήγησες αγαπητέ μου Kits. Καθόλα σχετικό το άρθρο που μας παρέθεσες εδώ. Απλώς σκέφτηκα μιας που ψάχνεις και βρίσκεις άρθρα να βρεις κάτι σχετικό με αυτά που ανέφερα παραπάνω για να με βοηθήσεις.

Υ.Γ. Ευτυχώς για μένα δεν έμαθα να είμαι "υπο" και παραμένω 23 ετών εδώ και αρκετά χρόνια;-)

 

δεν χρειαζοτανε ολοκληρη ερευνα γι'αυτο ..... εφοσον ολοι ξερουμε απο τους ανδρες που γνωριζουμε ειτε φιλικα ειτε σαν απλη γνωριμια .. οτι 3 στους 5 ειναι στις σχεσεις τους .. εντελως μαλακες ..... πως να μην πεσουν σε καταθλιψη .... .... παω στοιχημα οτι ακομα και η ιδια η ερευνα εγινε σε βαρος καποιας σχεσης

 

Ως μανιοκαταθλιπτική ύπαρξη δεν αντέχω να μην το σχολιάσω.  

Η κατάθλιψη προβλέπεται να είναι τα επόμενα χρόνια η ασθένεια με περισσότερα θύματα από ότι οι καρδιοπάθειες και οι καρκίνοι και σίγουρα αφορά πολύ περισσότερο κόσμο από όσους πολλοί πιστεύουν.

Το μεγαλύτερο πρόβλημα δεν είναι μόνο στην παρεξηγημένη έννοια της ίδιας της ασθένειας, ούτε μόνο στο ότι ένα μεγάλο ποσοστό από τα άτομα που σε μικρό ή μεγάλο βαθμό πάσχουν από κάποια μορφής κατάθλιψης δεν μπορούν να διανοηθούν πως η κούραση, οι πονοκεφάλοι, οι αυπνίες, το άγχος δυσκολίες αναπνοής και αρκετά άλλα συμπτώματα που τους βασανίζουν καθημερινά μπορεί να οφείλεται σε μια "απλή" ανισορροπία χημικών ουσιών, αλλά στο ότι όταν πάνε στο γιατρό επειδή έχουν ήδη σωματοποιηθεί τα συμπτώματα, ούτε ο γιατρός είναι σε θέση να αναγνωρίσει τα συμπτώματα.

Αυτός είναι ο λόγος που οι γιατροί διαφόρων ειδικοτήτων, εκπαιδεύονται πλέον στην αναγνώριση της τόσο συχνής ασθένειας αυτής.

Υ.Γ. Παρεπιπτόντως η άρνηση ακόμη και της ιδέας της κατάθλιψης η οποία από πολλούς θεωρείται και εκλαμβάνεται δυστυχώς ακόμη και από κάποιους γιατρούς σαν ένδειξη αδυναμίας χαρακτήρα είναι ένα από τα εμπόδια που συναντούν στο δρόμο τους πολλά άτομα τα οποία με μια μικρή παρέμβαση ειδικού θα μπορούσαν με την επερχόμενη εξισορρόπηση των χημικών αυτών ουσιών (νευροδιαβιβαστών) να ζήσουν μια πολύ πιο ήρεμη, ισορροπημένη και χαρούμενη ζωή.