Μαζί

Μαζί

Άκουγε τη φωνή Της καθάρια μέσα στον ύπνο του
Την άκουγε που του έταζε υποταγή κι ένα φιλί
Την ένοιωθε να του χαϊδεύει με το τακούνι τον αυχένα
Στο σημείο εκείνο που ήταν σφιχτά δεμένα οι αλυσίδες
Στο σημάδι εκείνο που είχαν αφήσει τα χτυπήματα
Άκουγε τη φωνή γλυκιά μέσα στον ύπνο του
Την άκουγε που του εξιστορούσε μεγαλεία και ταξίδια
Τόπους ξένους, τόπους μακρινούς, παρθένους
Την καταλάβαινε από τη θέρμη της πως ήταν η φωνή η ίδια
Εκείνη που κάποτε τον έσπρωξε στα τέσσερα
Εκείνη που κάποτε τον τράβηξε από το λουρί
Έβλεπε το πρόσωπο θολό μέσα στον ύπνο του
Το έβλεπε άβαφο και χλωμό
Θυσία σε Εκείνη, στην ίδια του τη Θεά
Το έβλεπε μέσα στις παλάμες του στη θέση που του έγραφε η Μοίρα
Το έβλεπε στον αντικατοπτρισμό του που εύγλωττα του έλυνε τα χέρια
Έβλεπε το πρόσωπο Της οικείο μέσα στον ύπνο του
Το έβλεπε που του χαμογελούσε και κάτι του έγνεφε σιβυλλικά
Το έβλεπε και έλιωνε λίγο-λίγο ευλαβικά
Και απέφευγε στα μάτια να κοιταχτούν, τα μάτια να εκμυστηρευτούν
Και ήξερε πως ήταν τα ίδια μάτια που έκαναν παλιά τους αστρολάβους
Τα μάτια εκείνα που τρελαίναν τις πυξίδες.
Άγγιζε με τα χείλη το πόδι Της μέσα στον ύπνο του
Το άγγιζε και αναρριγούσε από την αρρώστεια του την ίδια
Το άγγιζε και μάτωνε κάτω από τα αγκάθια του
Και πίστευε πως ήταν τα ίδια τα αγκάθια του Χριστού
Τα ίδια που με περισυλλογή έπλεξαν Ρωμαίοι στρατιώτες
Άγγιζε το πόδι Της μέσα στον ύπνο του
Το άγγιζε και διαισθανόταν το πλήρωμα του χρόνου του χαμένου
Το άγγιζε και εκείνο έπαιρνε τον πόνο από το σώμα του
Κι ας υποψιαζόταν πως αυτό το σώμα του δεν ήταν δικό του κι ούτε επρόκειτο να γίνει
Κι ας ομολογούσε πως το σώμα δεν ήταν ποτέ δυνατό να υπάρξει αποκομμένο από το χώμα που λέρωνε το παπούτσι Της
Το χώμα το βρεγμένο που με αγάπη πότιζε και τότε η βροχή από τα δάκρυά του
Και τότε έγινε η αλλαγή.
Ο ύπνος αποφάσισε πως δεν χωράει πια ανάμεσα τους
Ο χρόνος το βλεπε πως δεν μπορεί εμπόδια να στήνει.
Και τότε έγινε το θαύμα το μεγάλο
Κι έφυγαν κι οι δυο μαζί
Στο ίδιο ξύλο σταυρωμένοι
Στον ίδιο κύκλο εγκλωβισμένοι
Μαζί.

 

Υπέροχο, υπέροχο, υπέροχο...  

 

Πράγματι πολύ καλό. Ειδικά το θαύμα το μεγάλο...

 

Οντως καλο!

 

ομορφο..

 

Eιλικρινές, άφοβο, πειραματίζεται με τις συλλαβές χωρίς αίσθηση κινδύνου. Αβίαστο, ακατέργαστο, αλλά και με λαμπρές ανταύγειες δεξιότητας στο χειρισμό του συνειρμού ("Το έβλεπε στον αντικατοπτρισμό του που εύγλωττα του έλυνε τα χέρια").

Μπράβο.

 

Φοβερο..