Μια κραυγή, ένα μήνυμα!

ΑΓΚΑΓΚΑΟΥ....ΑΓΚΑΓΚΑΟΥ....ΑΓΚΑΓΚΑΟΥ....

οχι δεν είναι η κραυγή της ζάκουλα οταν κανει έρωτα..
ουτε του μωρού που πεινάει και η μαμά ξέχασε να του δώσει το βυζί..

είναι μια κραυγή πόνου..κι απελπισίας..η δική σας κραυγή..

για τις αυταπάτες με τις οποίες ζούμε..

για τις αλήθειες που δεν υπάρχουν πια...
καλυμένες από τον τηλεοπτικό φαρισαϊσμό..

για τους τσάτσους, τις τσάτσες, του τσουτσέδες, τους ρουφιάνους

τους κομπλεξικούς, τους τσαρλατάνους και τα επώνυμα λαμόγια..

για την ελληνική κοινωνία που αναδίδει δωσωδία ως οχετός..

για τον πολίτη που είναι αγράμματος, ανήμπορος, άφωνος και διεφθαρμένος..

για τον καφέ που (αν ειναι ...φρεντοτσίνο) πουλιέται εξι ευρω

και την δημοκρατία μας..που ούτε τρώγεται ούτε πίνεται....ουτε κοστίζει...
(πού είναι αλήθεια?)

για τους αρχαίους ημών προγόνους (και νυν κοπάνους) που αντί να φυτέψουν τον προσοδοφόρο σπόρο του καφέ, φύτεψαν τη δημοκρατία..

για τους ήρωες της Ιβοτζίμα, της Μιντγουει, των Ιμίων που δεν υπήρξαν ποτέ...

για τα θύματα των πολέμων (και των "ηρώων") που είναι αμέτρητα..

για τα λουλούδια που ανθίζουν τον χειμώνα πλέον και τις αρκούδες που δεν μπορούν να κοιμηθούν στα δάση...

για την βιώσιμη ανάπτυξη, την βιοπολιτική, την βιοθεώρηση της τεχνολογίας ..που ακούγονται σαν κλανιές, ομούσιες και αδιαίρετες...

για την αθωότητα που δεν υπάρχει πια..

για τον έρωτα που μου θυμίζει εκείνο το "τσιγάρο που δεν το φουμάρω"

ή καλύτερα εκείνο τον πίνακα του Βαν Γκονγκ που ζωγράφισε ψυχασθενής πλέον μέσα στο τρελάδικο

με το κατακίτρινο σταροχώραφο και στη μέση το δρόμο που δεν οδηγεί πουθενά, τον αδιέξοδο..

για μένα που δεν κοιμάμαι σχεδόν ποτέ...

για τη ζωή μου που είναι μια επιτυχημένη συσσώρευση αυταπάτης...

για μας που παριστάνουμε πως ήμαστε λαός, πολίτης, ήρωας και σύντροφος..

ενω σιγοντάρουμε στον οχετό με τις πράξεις και την ψυχή μας..

για τα παιδιά μας που δεν έχουν ούτε ένα πρότυπο να μιμηθούν..
(πλην της τζουλιας και του ρουβα φυσικά..)

για τις ανθρώπινες σχέσεις που κατήντησαν καλωδιακές.. και διαρκώς πλαστικές..

για τουτο δω το ρημάδι το φόρουμ που αντικατοπρίζει ως καθρέφτης ολα τα παραπάνω..

έτοιμο να ουρλιάξει πριν καν ακουσει και να σκυλεύσει σε καθε οσμή τραυματία,

ανώριμο, απαίδευτο, ανορθόγραφο, ανήμπορο να ολοκληρώσει...

...to mention but a few...

χαχα..ξέρω.. είναι τουλάχιστον διαφορετικό...


ΑΓΚΑΓΚΑΟΥ....ΑΓΚΑΓΚΑΟΥ....ΑΓΚΑΓΚΑΟΥ....


(περιμενουμε τις δικές σας κραυγές!)

 

Σήμερα που έχει και καλό καιρό, δεν πηγαίνετε μία βόλτα καλύτερα να γλυκάνει η ψυχή σας; και με την τηλεόραση όχι πολλά πολλά, σας χαλάει γενικά, παρατηρημένο από καιρό...  

 

Απάντηση: Μια κραυγή, ένα μήνυμα!

^&$&^((_*&(*^$%#@*(&#^&)&_&*&%$@!#^

...για τον μαλακα της απεναντι πολυκατοικιας που χτυπαει με το σκουποξυλο το κουταβι καθε φορα που αρχιζει και κλαιει απο μοναξια στο μπαλκονι..

για τους γαμημενους μισθους...

για το αιμα σου που σε καταριεται λογω περουσιακων..

για μενα που σε μια χρονια πληγωσα οσους δεν ειχα πληγωσει σε ολη μου τη ζωη..

για την αληθεια που ειναι τοσο καλα κρυμμενη..

 

Απάντηση: Μια κραυγή, ένα μήνυμα!

κι αλλη κραυγή....

μμμμμμ …….. τι όμορφα που ήταν χτες….

 

Για τη ματαιότητα όλων...
Κι ας κάνουμε πως την ξεχνάμε συχνά.

 

Απάντηση: Μια κραυγή, ένα μήνυμα!

Δε με συγκινουν οι κραυγές ούτε καν οι αναλύσεις των προβλημάτων. Ο κόσμος είναι γεμάτος αναλυτές προβλημάτων και φτωχός σε επιλυτές προβλημάτων.

Η παράθεση του προβλήματος προσφέρει μια γλυκιά ανακούφιση. Της μετάθεσης του βάρους έξω από μας. Ο γαμημένος ο γιαλός είναι στραβός.

Και το ’λεγαν το 68. «Θέλω έναν κόσμο στα μέτρα μου και τον θέλω τώρα».

Αλλά ο κόσμος τους έγραψε και τους είπε «θέλε».

Και μιας και μιλάμε για BDSM, η Κυριαρχία δεν είναι «θέλω». Είναι "το χειρίζομαι", "το αντιμετωπίζω", "το φτιάχνω", "το παίρνω" (με το ετσι θέλω).

 

...​

 

Ένα βλέμμα λογίζεται για κραυγή ;

 

Αν είναι σαν το έργο του Munch...

 

 

να συμπληρώσω τηλεοπτικό αυνανισμό .. χε χε

 

Απάντηση: Μια κραυγή, ένα μήνυμα!

%^Y@$&%$@^@%&$#R&#$%^#@&%@#@%^@Q$%^

γιατί τίποτα στη ζωή δε μου δόθηκε αλλά μάτωσα για να το αποκτήσω...

για τη %^#$%&%# την υπομονή μου που όσο και να τη διευρύνω ποτέ δεν είναι αρκετή!

 

Re: Απάντηση: Μια κραυγή, ένα μήνυμα!

Και οχι μονο το 68 αλλα και στα επομενα χρονια οπως πολυ καλα θυμασαι αγαπητε.
Και μια διαχρονικη μουσικη προσεγγιση. Για να θυμουνται οι παλιοτεροι και να μαθαινουν οι νεοτεροι.

Δεν θα μπορουσε να ειπωθει καλυτερα!!!



Striker