Ο Παντογνώστης

Γράφω , σβήνω, ξαναγράφω, ξανασβήνω... Ήθελα να ξεκινήσω το νήμα με ιστοριούλες απ το παρελθόν το μακρυνο και το πιο κοντινό, με αρχή μέση και τέλος, με "ηθικό δίδαγμα", για ανθρώπους που, όποιο κι αν ήταν το θέμα, είχαν μια απάντηση που στο τέλος της μέρας ήταν απλώς μια κλανιά απ΄το στόμα, αλλά τελικά αποφάσισα οτι δεν έχει νόημα.
Οπότε πάω απευθείας στην ουσία.
Προσωπικά ελάχιστους ανθρώπους εκτιμώ, ακόμη λιγότερους αγαπώ και με ακόμη λιγότερους μπορώ να πιω έστω και μια μπύρα έτσι για την καυλάντα, την παρέα, τον χαβαλέ. Είμαι οριακά μισάνθρωπος.
Παρ όλα αυτά, με εξαίρεση τα ακροδεξιά ανθρωποείδη που δεν τα λογίζω στο ανθρώπινο είδος, για όλους τους άλλους, ακόμη κι αν οι απόψεις μας απέχουν όσο η Γη απ την Σελήνη, και μπορεί να μην έχω τα ευγενέστερα των συναισθημάτων, έχω ευήκοα ώτα. Μαθαίνω απ αυτούς (πάντα μαθαίνεις απ΄τους πάντες, αρκεί ν ακούς εκτός απ την φωνή σου και τις φωνές των άλλων...άσε δε που μπορεί να ξέρει κάτι παραπάνω από σένα, έστω και ένα πράγμα...να έχει ειδίκευση βρε αδελφέ..επιστημονική κατάρτιση ξέρω γω, να διαβάζει έστω αυτά που βρίσκει στο google search καλύτερα από σένα) και τους αφήνω στην φενάκη τους, αν θεωρώ ότι δεν αντιλαμβάνονται το αυτονόητο... Αααα, διόρθωση... ΤΟ ΚΑΤ ΕΜΕ ΑΥΤΟΝΟΗΤΟ.
Στα μεταεφηβικά Μου χρόνια και γι αρκετά ακόμη σχεδόν καύλωνα να κουνάω δάκτυλο δεξιά κι αριστερά. ήμουν αγενής, προσβλητικός, Ξερόλας. Μετά ενηλικιώθηκα.
Θα έκλεινα σα νέα Μαρία Αλιφέρη με το "σας Αγαπώ" αλλα θα ήταν ψέμμα...
Φιλιά σε Ό/ολες-ους

 

Like
(Αν και η αναφορά στην Αλιφέρη και την περίφημη ατάκα, ήταν μαχαίρια στην καρδιά να ξέρετε)

 

ενστερνίζομαι απόλυτα αυτές τις απόψεις!!!

 

Δεν πάνε 3-4 χρόνια που κι εγώ έπαψα να είμαι κ.Πολυξερίδου και τότε άρχισα πραγματικά να μαθαίνω κάτι καινούργιο και να πλουτίζω αυτά που ήδη ήξερα.
Μισάνθρωπο δεν θα με έλεγα, αλλά σίγουρα ήμουν αντικοινωνική. Όποιον μπορούσα να αποφύγω, ακόμα και για έναν απλό χαιρετισμό, τον απέφευγα.
Τον τελευταίο χρόνο έχω αλλάξει και αυτό, εχω μετακομίσει σε έναν μικρό τόπο, όπου όλοι σε ξέρουν.
Έχει αρχίσει και μου αρέσει λοιπόν να βγάζω το σκυλάκι μου βόλτα το πρωί και να ανταλλάζω καλημέρες με τους συντοπίτες μου.
Να πηγαίνω σούπερ μάρκετ και με τα κορίτσια που εργάζονται εκεί να χαιρετιομαστε με τα μικρά μας ονόματα και να λέμε τα νέα μας.
Με κουτσομπολιό που με αφορά, απλώς γελάω και το προσπερνάω.
Ίσως επειδή πραγματοποίησα ένα όνειρο ζωής, το να ζήσω στην επαρχία και εστιάζω στα καλά αυτής.

 

Η επίτευξη και του μικρότερου ονείρου, πολλώ δε μάλλον ονείρου ζωής, είναι ο ορισμός της εσωτερικής γαλήνης

 

Θα λες ότι την έβλεπες στις επαναλήψεις, μαζί με το Κωνσταντίνου και Ελένης.  

 

Και το «Ρετιρέ»..   

 

Μιλάμε πλέον για βαρύ BDSM... Δεν ξέρω αν το αντέχω. Γέρος άνθρωπος.

 

Να συμπληρώσω δε, ότι όλα αυτά τα φωτεινά πλάσματα, αν όχι όλα τα περισσότερα απ'αυτά, που πέρασαν απ'την ζωή Μου είτε ως σχέση ιδιοκτησίας, είτε ως φίλες, το καθένα με τόν τρόπο του, τις δεξιότητες του, τις ικανότητες του, την μοναδικότητα του, με βοήθησαν, χωρίς νά το ξέρουν ίσως, να ξεφύγω, στο μέτρο που έχω ξεφύγει, από αγκυλώσεις, μονοδιάστατη αντίληψη, μάνιουαλ, εμμονές. Και πλούτισαν τις γνώσεις Μου σε γνωστικά αντικείμενα που δεν ήξερα κάν ότι υπάρχουν ή νόμιζα ότι τα ξέρω. Τα ευχαριστώ όλα τους.