Ο δρόμος προς την υποταγή είναι μοναχικός ?

χαχαχαχα ποιος τα λέει αυτα?.. χολόσκασα τώρα!! 

 

Υπεραγαπημένη @rea..

Δεν ξέρω αν μπορώ να συναρμόσω σε ένα ενιαίο κείμενο αυτές τις σκέψεις. Μάλλον είναι λίγο εδώ και λίγο εκεί. Οπότε κάθε παράγραφος και μια σκέψη…

Καταρχήν να πω ότι στη δική μου ματιά δεν υπάρχει αιτιακή σχέση της τάσης προς μοναχικότητα και της επιλογής/προτίμησης Κ/υ σχέσεων (νομίζω κάπου διάβασα έμμεσα ένα ερώτημα για αυτό). Αυτό που νομίζω ότι μπορεί να ισχύει είναι ότι κάποια χαρακτηριστικά που Μ/μας κάνουν να προτιμάμε τις Κ/υ σχέσεις, Μ/μας οδηγούν (χαρακτηρολογικά; ) σε μια μοναχικότητα. Π.χ. επειδή Π/προσπαθούμε (συνήθως) και Θ/θέλουμε σχέσεις που ξεπερνούν το σπασμωδικό, το αυτόματο, το κοινωνικό περί συντροφικότητας, Ε/έχουμε μεγαλύτερη εσωστρέφεια και περισυλλογή, κάτι που μπορεί είτε να φανεί είτε να φέρει μια μοναχικότητα. Αλλά όχι, αιτιακή σχέση προς οποιαδήποτε φορά (Ε/είμαι μοναχικό άτομο άρα πάω προς αυτές τις σχέσεις ή πάω προς αυτές τις σχέσεις επειδή Ε/είμαι μοναχικό άτομο) δεν εντοπίζω.

Επίσης υπάρχει η μοναχικότητα προ ή εκτός σχετισμού Κ/υ και η μοναχικότητα εντός σχετισμού Κ/υ. Στην πρώτη περίπτωση ίσως μιλάμε για μια επιλογή μεγαλύτερης εσωστρέφειας καθώς δύσκολα βρίσκουμε ανθρώπους να κατανοήσουν αυτό που βιώνουμε, μας έλκει και επιθυμούμε. Και νομίζω η εποχή που ζούμε το επιτείνει αυτό, είναι άλλα τα «κοινωνικά προτάγματα», άλλα τα κοινωνικά «savoir vivre» των σχέσεων. Ίσως σε άλλη εποχή ή κοινωνία να μην ήταν τόσο έντονο αυτό.

Στη δεύτερη περίπτωση μπορεί να είναι αυτό που πολύ ωραία ανέπτυξε η @mpaxari χρόνος αλλαγής, χρόνος μετάβασης, χρόνος προσαρμογής, χρόνος αφομοίωσης… Το έχω βιώσει και σίγουρα το έχω χρειαστεί σαν χρόνο περισυλλογής και συνειδητοποίησης μετά από στιγμές που κάτι που έγινε ή που είδα ή έμαθα για μένα ήταν αυτό το «ωωωωωπππ… τιιι μας βρήκε τώρα;;;;». Αυτό το τελευταία όχι με πανικό (όχι πάντα τουλάχιστον ) αλλά και με θαυμασμό, δέος, ενθουσιασμό ή αυτή την ήρεμη έκσταση που έχουμε όταν βλέπουμε κάποια κομμάτια της νωπογραφίας του κόσμου (μας) να πηγαίνουν στη σωστή τους θέση. Ναι, θέλει ένα χρόνο αυτό. Ειδικά σε fast track και fast food καιρούς όπως αυτοί που ζούμε…

Δεν θα αναφερθώ εδώ στην «απομόνωση» που μπορεί να φέρει η περίοδος (λίγο πιο σύντομη από τη διάρκεια της οδύσσειας…κλαίω…) των αντιστάσεων. Αυτό δεν είναι μοναχικότητα αλλά μάλλον μοναξιά, οπότε το περιέλαβα στην απάντησή μου στο παράλληλο νήμα της @skia

Τέλος, το αίσθημα της αυτάρκειας (όχι βέβαια με την έννοια της παντοδυναμίας αλλά σε αντιπαραβολή με αυτό τον πολύ μετανεωτερικό τσαμπουκά και ναρκισισμό του «δεν έχω ανάγκη κανέναν εγώ») δεν το θεωρώ μοναχικότητα μιας και το Μ/μαζί είναι μια κατάσταση που έχει εσωτερικευθεί, εν-σωματωθεί. Και με αυτό το νέο εαυτό περιφερόμαστε σε έναν κόσμο που είναι safe haven, γινόμαστε "θωρακισμένοι". Ένα εξαιρετικά πολύτιμο, ανεκτίμητο αίσθημα που επανέρχεται -σε βαθμό που τουλάχιστον στην περίπτωσή μου δεν ξέρω αν θα μπορούσα αλλιώς να ξανανιώσω- μετά την… έκπτωτη κατάσταση από τον παράδεισο της παιδικής ηλικίας.