Απόκρυψη ανακοίνωσης

Καλώς ήρθατε στην Ελληνική BDSM Κοινότητα.
Βλέπετε το site μας σαν επισκέπτης και δεν έχετε πρόσβαση σε όλες τις υπηρεσίες που είναι διαθέσιμες για τα μέλη μας!

Η εγγραφή σας στην Online Κοινότητά μας θα σας επιτρέψει να δημοσιεύσετε νέα μηνύματα στο forum, να στείλετε προσωπικά μηνύματα σε άλλους χρήστες, να δημιουργήσετε το προσωπικό σας profile και photo albums και πολλά άλλα.

Η εγγραφή σας είναι γρήγορη, εύκολη και δωρεάν.
Γίνετε μέλος στην Online Κοινότητα.


Αν συναντήσετε οποιοδήποτε πρόβλημα κατά την εγγραφή σας, παρακαλώ επικοινωνήστε μαζί μας.

Ποιήματα

Συζήτηση στο φόρουμ 'Τέχνη' που ξεκίνησε από το μέλος Ricardo, στις 22 Απριλίου 2006.

  1. Gwen

    Gwen Regular Member

    TIGER, tiger, burning bright
    In the forests of the night,
    What immortal hand or eye
    Could frame thy fearful symmetry?

    In what distant deeps or skies
    Burnt the fire of thine eyes?
    On what wings dare he aspire?
    What the hand dare seize the fire?

    And what shoulder and what art
    Could twist the sinews of thy heart?
    And when thy heart began to beat,
    What dread hand and what dread feet?

    What the hammer? what the chain?
    In what furnace was thy brain?
    What the anvil? What dread grasp
    Dare its deadly terrors clasp?

    When the stars threw down their spears,
    And water'd heaven with their tears,
    Did He smile His work to see?
    Did He who made the lamb make thee?

    Tiger, tiger, burning bright
    In the forests of the night,
    What immortal hand or eye
    Dare frame thy fearful symmetry

    -"The Tiger"
    William Blake
     
  2. iJ

    iJ Regular Member

    Απάντηση: Ποιήματα

    Είμαι εγώ!
    Δικό σας παιδί
    αίμα απ' το αίμα σας
    ρούχο απ' το ρούχο σας σάρκα εκ της σαρκός σας.
    Μάνα μου
    η ελευθεριων ηθών πουτάνα ο Καπιταλισμός
    Πατέρας μου
    ο αιμομίχτης χωρικός Ιωσήφ Ντζουγκασβίλι Στάλιν.
    Γνήσιο τέκνο της Ρόζμαρυ και του Εξορκιστή
    παλουκωμένη στη μέση των καιρών
    να με χτυπάν οι άνεμοι.
    Είμαι πεσμένη
    με τη μούρη τριμένη στα σκατά υπνωτισμένη και υστερική
    έτοιμη
    να βιαστώ
    να διαιωνίσω το είδος.
    Γέννημα θρέμα
    το δικό σας παιδί
    παίρνω υπόγεια τηλεφωνήματα στους θαλάμους της Ομόνοιας
    όρθια κατουράω στους καμπινέδες της Κοτζιά
    είμαι χωρίς φύλο και χαρακτηριστικά
    ούτε νάνος ούτε σπανός
    ούτε γυναίκα ούτε πούστης
    είμαι στα μπρούμητα στα τέσσερα είμαι
    κάτω απ' τους πάγκους της γής
    κρατάω σαν τους λεπρούς το χέρι των γέρων
    να ρίξει το κόμμα ενέσεις.
    Στέκω εδώ
    σημάδι των καιρών
    στη παγκόσμια διασταύρωση σκοτωμένη
    απο μικροαστικό αυτοκίνητο 9 άσπρων αλόγων
    απ' τον καιρό της κουμμούνας του Παρισιού ασάλευτη
    τα χαρτιά μου άχρηστα πια κι η τσάντα μου πεταμένη
    κανείς δε πλησιάζει απ' τη μπόχα μου.
    Στέκω ήσυχα
    με τ' άντερα μου περασμένα στο λαιμό μ'εσωτερική αιμορραγία
    κάθετα στο θάνατο οριζόντια στη ζωή
    το κράνος των ΜΑΤ στο κεφάλι μου
    τρώω το φαί που με ταίζετε ντομάτες με ντούμ-ντούμ
    και ξυραφάκια
    κούνια μπέλα τραμπαλίζουμαι στους ήχους της σειρήνας
    πιπιλάω μ'οιδοιπόδειο απο τη σάπια ρώγα σας ναρκωτικά
    αλκοόλ και δακρυγόνα
    ήσυχη
    κάθομαι
    στα μαρμάρινα σκαλιά
    στο αναπηρικό καρότσι μου
    στον άρειο πάγο παίζω ακορντεόν το Φρερέ Ζάκ
    η ευθανασία δεν υπογράφεται
    κι απ' το κεφάλι μου ξετυλίγεται κι ανεμίζει στα πέρατα
    μ' αίματα ποιήματα μυαλά
    και με στριγγλιές
    ένας μακρύς άσπρος επίδεσμος σημάδι της εμμονής.
    Σ'όλης της γής τα γκέτο.

    (Kατερίνα Γώγου-Ιδιώνυμο)
     
  3. dora_salonica

    dora_salonica Contributor

    Ερωτοτροπώντας

    Σαν πέτρα ήμουνα
    σε λευκή ακρογιαλιά
    κι ήταν το κύμα που με σμίλευε
    με την μακριά του γλώσσα
    λαμποκοπούσα στο σκληρό του χάδι
    ίδρωνα στο θυμό του
    έτρεμα μη χαθώ
    μη με τραβήξει στο βυθό του
    λευκή πετρούλα ήμουνα
    πεισματικά γατζωμένη στην ακρογιαλιά
    τη μέρα μ’ έκαιγε ο ήλιος μου
    το βράδι μ’ερωτευόταν το φεγγάρι μου
    και όλη νύχτα με νανούριζε απαλά
    ο βόμβος του ανέμου
    στην απεραντοσύνη της αγάπης του.
     
  4. dora_salonica

    dora_salonica Contributor

    Πόνος

    Στο δρόμο τα κίτρινα φύλλα σωρός
    ανατριχιάζω, με διαλύει το κρύο
    τα μάτια μου θραύσματα γαλάζιου πάγου
    βουρκώνω μέσα στη καρδιά του χειμώνα
    σαν γυάλινη καρφίτσα στο πέτο
    τι φοράς
    αυτό που φοράω είναι ζεστό
    ανασαίνει ανάμεσα στα πόδια μου
    η διχάλα που θα στολίσει το λαιμό σου
    ένας λευκός κύκνος
    τα δάχτυλα που θα γαντζωθούν στα μαλλιά σου
    με μικρές κόκκινες πιτσιλιές στα άκρα
    πονάνε τα κόκαλα από την έλλειψή σου
    η απουσία σου είναι
    μικρά κενά φρίκης στο μεδούλι μου
    δεν μπορώ να σταθώ όρθια πια
    με ρωτάνε τι είναι πόνος
    – τι αφέλεια –
    είναι γκρίζα σύννεφα μουλιασμένα στη βροχή
    είναι το βλέμμα μου δυο άσπρες τρύπες στο σκοτάδι
    είναι η κραυγή της πεταλούδας
    (ήξερες ότι έχει στόμα,
    ότι φωνάζει βουβά με χρώματα; )
    Είναι δυο λέξεις καρφωμένες στο λαρύγγι
    είναι αυτό που χάνω
    μέσα από την κλεψύδρα των χεριών μου
    σε χάνω και χάνομαι
    είναι τα βρεγμένα φύλλα της λεμονιάς τα χαράματα
    είσαι εσύ που τυλίγεσαι
    όλο και πιο δυνατά
    γύρω από τις στιγμές της ζωής μου…
     
  5. underherfeet

    underherfeet πέρα βρέχει Contributor

    Αργοπεθαινει
    οποιος γινεται σκλαβος της συνηθειας
    επαναλαμβανοντας καθε μερα τις ιδιες διαδρομες
    οποιος δεν αλλαζει περπατησια
    οποιος δεν διακινδυνευει και δεν αλλαζει χρωμα στα ρουχα του
    οποιος δεν μιλα σε οποιον δεν γνωριζει

    Αργοπεθαινει
    οποιος δεν αναποδογυριζει το τραπεζι
    οποιος δεν ειναι ευτυχισμενος στη δουλεια του
    οποιος δεν διακινδυνευει την βεβαιοτητα για την αβεβαιοτητα
    για να κυνηγησει ενα ονειρο
    οποιος δεν επιτρεπει στον εαυτο του για μια φορα τουλαχιστον να αγνοησει
    τις εχεφρονες συμβουλες

    Αργοπεθαινει
    οποιος δεν ακουει μουσικη
    οποιος δεν διαβαζει
    οποιος δεν ταξιδευει
    οποιος δεν βρισκει σαγηνη στον εαυτο του

    Αργοπεθαινει
    οποιος καταστρεφει τον ερωτα του
    οποιος δεν επιτρεπει να τον βοηθησουν
    οποιος περναει τις μερες του παραπονουμενος για την τυχη του
    η για την ασταματητη βροχη

    Αργοπεθαινει
    οποιος εγκαταλειπει μιαν ιδεα πριν την αρχισει
    οποιος δεν ρωτα για πραγματα που δεν γνωριζει


    Αποφευγουμε τον θανατο σε μικρες δοσεις
    οταν θυμομαστε παντοτε οτι για να εισαι ζωντανος
    χρειαζεται μια προσπαθεια πολυ μεγαλυτερη
    απο το απλο γεγονος της αναπνοης


    μια προταση ζωης απο τον
    Παμπλο Νερουντα
     
  6. apeirosprothimos

    apeirosprothimos Regular Member

    Απάντηση: Ποιήματα

    Λόγια, σκέψεις, εικόνες, μνήμες
    άτακτες και σκόρπιες μέσα στο μυαλό,
    όπως άτακτη και σκόρπια η ίδια η ζωή
    που αφήνεται και ξοδεύεται σε καθημερινή ρουτίνα
    ανήμπορη; ανίκανη; ν' αντισταθεί
    ή πάλι απλά βολεμένη σε ό,τι έχει συνηθίσει:
    την συγκαταβατική μιζέρια που μετριέται με το πόσα και όχι το πώς....

    Λόγια, σκέψεις, εικόνες, μνήμες
    πάντα παρούσες ζωντανές
    να οδηγούν επιλογές και βήματά μας
    πάντα στον ίδιο δρόμο
    το απέραντο και σκοτεινό κενό!
     
  7. dora_salonica

    dora_salonica Contributor

    "The Puppet"

    If for a moment God would forget that I am a rag doll and give me a scrap of
    life, possibly I would not say everything that I think, but I would definitely think
    everything that I say.

    I would value things not for how much they are worth but rather for what they
    mean.

    I would sleep little, dream more. I know that for each minute that we close our
    eyes we lose sixty seconds of light.

    I would walk when the others loiter; I would awaken when the others sleep.

    I would listen when the others speak, and how I would enjoy a good chocolate
    ice cream.

    If God would bestow on me a scrap of life, I would dress simply, I would throw
    myself flat under the sun, exposing not only my body but also my soul.

    My God, if I had a heart, I would write my hatred on ice and wait for the sun to
    come out. With a dream of Van Gogh I would paint on the stars a poem by
    Benedetti, and a song by Serrat would be my serenade to the moon.

    With my tears I would water the roses, to feel the pain of their thorns and the
    incarnated kiss of their petals...My God, if I only had a scrap of life...

    I wouldn't let a single day go by without saying to people I love, that I love
    them.

    I would convince each woman or man that they are my favourites and I would
    live in love with love.

    I would prove to the men how mistaken they are in thinking that they no longer
    fall in love when they grow old--not knowing that they grow old when they stop
    falling in love. To a child I would give wings, but I would let him learn how to
    fly by himself. To the old I would teach that death comes not with old age but
    with forgetting. I have learned so much from you men....

    I have learned that everybody wants to live at the top of the mountain without
    realizing that true happiness lies in the way we climb the slope.

    I have learned that when a newborn first squeezes his father's finger in his
    tiny fist, he has caught him forever.

    I have learned that a man only has the right to look down on another man
    when it is to help him to stand up. I have learned so many things from you, but
    in the end most of it will be no use because when they put me inside that
    suitcase, unfortunately I will be dying.

    Johnny Welch


    (Ενώ γράφτηκε για την απλή μαριονέτα ενός απλού άντρα, αποδόθηκε στον Gabriel Garcia Marquez κατά λάθος με τίτλο "Farewell Letter to my Friends". Μην σας μπερδεύουν τα ονόματα. Τα λόγια νοιώστε).
     
  8. magda37

    magda37 Regular Member

    Απάντηση: Ποιήματα

     
    Last edited by a moderator: 17 Απριλίου 2014
  9. apeirosprothimos

    apeirosprothimos Regular Member

    Όταν μόνος σου βαδίζεις
    ψάχνεις κάποιον να μιλήσεις
    ψάχνεις για να μοιραστείς
    το ποτήρι της ζωής

    Όταν μόνος σου δακρύζεις
    και η λύπη σε πλακώνει
    είναι που ξέρεις πως ποτέ
    δεν σε κατάλαβε κανείς

    Όταν μόνος σου γελάς
    και χορεύεις και γλεντάς
    είναι που ελπίζεις πως θα 'ρθει
    ό,τι έψαχνες να βρεις
     
  10. dora_salonica

    dora_salonica Contributor

    Τα δώρα

    Σήμερα φόρεσα ένα
    ζεστό κόκκινο αίμα
    σήμερα οι άνθρωποι μ' αγαπούν
    μια γυναίκα μου χαμογέλασε
    ένα κορίτσι μου χάρισε ένα κοχύλι
    ένα παιδί μου χάρισε ένα σφυρί
    Σήμερα γονατίζω στο πεζοδρόμιο
    καρφώνω πάνω στις πλάκες
    τα γυμνά ποδάρια των περαστικών
    είναι όλοι τους δακρυσμένοι
    όμως κανείς δεν τρομάζει
    όλοι μείναν στις θέσεις που πρόφτασα
    είναι όλοι τους δακρυσμένοι
    όμως κοιτάζουν τις ουράνιες ρεκλάμες
    και μια ζητιάνα που πουλάει τσουρέκια
    στον ουρανό
    Δυο άνθρωποι ψιθυρίζουν
    τί κάνει την καρδιά μας καρφώνει;
    ναι την καρδιά μας καρφώνει
    ώστε λοιπόν είναι ποιητής


    (Σαχτούρης)
     
  11. timandra

    timandra Regular Member

    Ο θάνατος θα 'ρθει και θα 'χει τα μάτια σου -
    αυτός ο θάνατος που μας συντροφεύει
    απ' το πρωί ως το βράδυ, άγρυπνος,
    κρυφός, σαν μια παλιά τύψη
    ή μια παράλογη συνήθεια. Τα μάτια σου
    θα 'ναι μια άδεια λέξη,
    κραυγή που έσβησε, σιωπή.
    Έτσι τα βλέπεις κάθε πρωινό
    όταν μονάχη σκύβεις
    στον καθρέφτη. Ω αγαπημένη ελπίδα,
    αυτή τη μέρα θα μάθουμε κι εμείς
    πως είσαι η ζωή κι είσαι το τίποτα.

    Για όλους ο θάνατος έχει ένα βλέμμα,
    Ο θάνατος θα 'ρθει και θα 'χει τα μάτια σου.
    Θα 'ναι σαν ν' αφήνεις μια συνήθεια,
    σαν ν' αντικρίζεις μέσα στον καθρέφτη
    να αναδύεται ένα πρόσωπο νεκρό,
    σαν ν' ακούς ένα κλεισμένο στόμα.
    Θα κατέβουμε στην άβυσσο βουβοί.

    22 Μαρτίου 1950
    Τσέζαρε Παβέζε
     
  12. tsouknida

    tsouknida Regular Member

    Απάντηση: Ποιήματα

    Ακροπατω ακροβατω.Ελπιζω στην ανασταση.Διχως ταφη,χωρις νεκροστολισματα τον εδωσες τον τελευταιο ασπασμο.Ας ειναι ελαφρυ το χωμα που με σκεπασες.