Πολιτισμοί

Ατλαντίδα


Αναπαράσταση της Μυθικής Ατλαντίδας
Η μόνη ιστορικά γνωστή αναφορά για την Ατλαντίδα, (που παραμένει ακόμη ασαφές το αν πρέπει να καταταχθεί στην Ιστορία ή στη Μυθολογία), είναι εκείνη του Αθηναίου φιλοσόφου Πλάτωνα, ο οποίος αναφέρει το μύθο της στους διαλόγους του: "Τίμαιος" και "Κριτίας".

Γενικά

Σύμφωνα με αυτές τις αναφορές, πριν από 8.500 έτη, στα δυτικά των Ηράκλειων Στηλών (σημερινό Γιβραλτάρ), μέσα στον Ωκεανό βρισκόταν μία μεγάλη, πλούσια, γόνιμη νήσος, η Ατλαντίδα. Την ύπαρξη της αμφισβήτησαν όχι μόνο οι ιστορικοί και γεωγράφοι της εποχής , αλλά και οι σύγχρονοι γεωλόγοι και ωκεανολόγοι, που ασχολήθηκαν με το πρόβλημα της .

Ο μύθος λέει ότι την εποχή που η Ατλαντίδα γνώριζε μεγάλη ακμή συνέβη ο μεγάλος κατακλυσμός, ενώ παράλληλα ένας φοβερός σεισμός καταπόντισε την πλούσια νήσο μέσα σε ένα ημερονύκτιο.

Υπάρχει μεγάλη πιθανότητα, η Ατλαντίδα να ταυτίζεται με την προ-κατακλυσμιαία Σουμερία.

"Κριτίας" – Αποσπάσματα


Καταγωγή

Κατά το μοίρασμα από τούς δώδεκα θεούς των γνωστών τότε περιοχών τής Γης, η Ατλαντίδα, επειδή περιστοιχιζόταν από τη θάλασσα, δόθηκε στον Ποσειδώνα. Ο Ποσειδών διάλεξε μία ωραιότατη πεδιάδα τής Ατλαντίδας για να κατοικήσει. Εκεί ζούσε o Eυήνωρ με τη γυναίκα του Λευκίππη και τη θυγατέρα τους Κλειτώ.

O Ποσειδώνας, όταν είδε την ωραία Κλειτώ, την ερωτεύτηκε κι ήθελε να την κάνει γυναίκα του και βασίλισσα της νήσου. Αυτό και έγινε. Διάλεξε τότε έναν ωραίο λόφο, όπου έβαλε και του έχτισαν ένα ωραιότατο φρούριο. Αυτό το κτίσμα, το περιέβαλε με διαδοχικά κυκλικά κανάλια ...

Ο Ποσειδώνας και η Κλειτώ γέννησαν πέντε ζεύγη διδύμων υιών. Για αυτό ο Ποσειδώνας χώρισε την νήσο σε δέκα περιφέρειες και τούς έκανε όλους βασιλείς. Την κεντρική περιοχή, όπου και το ανάκτορό του, την παραχώρησε στον πρωτότοκο γιο του, τον Άτλαντα, τον οποίο έχρισε “βασιλέα των βασιλέων”.

Από το όνομα αυτού του γιου του θεού και βασιλέα Άτλαντα, έδωσαν στο νησί το όνομα Άτλαντίδα. Οι άλλοι αδελφοί του, που βασίλευσαν σε τμήματα του μεγάλου νησιού ήταν:

1. ο Γάδειρος (ή ελληνικά, Εύμηλος),
2. ο Αμφήρης,
3. ο Ευαίμων,
4. ο Μνησέας,
5. ο Αυτόχθονας,
6. ο Ελάσιππος,
7. ο Μήστορας,
8. ο Αζάης και
9. ο Διαπρεπής...

Οικονομία
Η χώρα ήταν πλούσια και παραγωγική. Υπήρχαν σε αφθονία όλα τα χρειαζούμενα αγαθά τής ζωής.

Η Ατλαντίδα διακρινόταν επίσης για την αναπτυγμένη χλωρίδα. Η βλάστησή της ήταν πλουσιότατη. Διέθετε πολλά ψηλά και μεγάλα δέντρα, με άφθονους καρπούς μαλακούς και ξηρούς. Έτρεφε αρκετά ήμερα ζώα, και άγρια, καθώς και μεγάλο αριθμό (που τα εξημέρωναν) ελεφάντων. Το υπέδαφος της ήταν πλούσιο σε ευγενή και πολύτιμα μέταλλα και κυρίως σε χαλκό και ορείχαλκο, σε χρυσό, σε άργυρο και σε κασσίτερο. Τον ορείχαλκο τον εκτιμούσαν αμέσως μετά το χρυσό. Το ελεφαντόδοντο επίσης χρησιμοποιούταν για πολλές χρήσεις και κυρίως σε διακοσμήσεις.

Το κλίμα και το περιβάλλον, ήταν ιδανικά για ν' αναπτυχθούν άνθρωποι νοήμονες και οξυδερκείς. Όλοι οι κάτοικοι ήταν εργατικοί και με τον καιρό ανάπτυξαν απαράμιλλο πολιτισμό.

Τεχνικά Έργα
Κατασκεύασαν μεταλλεία και έκαναν βιοτεχνίες επεξεργασίας των μετάλλων, που τα χρησιμοποιούσαν και στα οικοδομικά τους έργα. Όλα τα αναγκαία για την ευζωία τους, καθώς και τα εργαλεία για τις δουλειές τους, ήταν κατασκευασμένα από εκλεκτά μέταλλα. Τα εμβλήματα των βασιλέων, τα ιερά σκεύη, κρατήρες και κούπες και τα στολίδια τους ήταν ολόχρυσα. Τα αγάλματά τους ήταν κατασκευασμένα από χρυσό, ελεφαντόδοντο, άργυρο και ορείχαλκο.

Κατασκεύασαν επιβλητικά κτίσματα, μεγαλειώδη ανάκτορα και άλλα μέγαρα, ναούς, βωμούς, μεγάλες γέφυρες, αψίδες, λιμένες, ναυπηγεία και ναύσταθμους, διώρυγες, τεχνητές λίμνες, μεγάλα πλοία, άρματα και πλήθος αγάλματα, μνημεία, και τύμβους . Οι ναοί τους ήταν χτισμένοι με ογκόλιθους χρωματιστούς και οι επισημότεροι ήταν σκεπασμένοι με χρυσές, ασημένιες, κασσιτερωμένες η ορειχάλκινες πλάκες.

Κεντρικό Ανάκτορο
Το κεντρικό ανάκτορο ήταν φανταστικό. Έστεκε επιβλητικό πάνω σε ένα λόφο. Τα τείχη του ήταν χτισμένα με ογκώδεις πελεκημένους λίθους μαύρους, λευκούς και ερυθρούς, που ήταν στολισμένοι με κασσίτερο. Καθώς έκοβαν τούς μεγάλους λίθους για να κατασκευάσουν τα ανάκτορα, κατασκεύαζαν συγχρόνως στο εσωτερικό, δύο βαθιές αποθήκες για πλοία.

Το τείχος της ακρόπολης το είχαν επενδύσει με ορείχαλκο, που φαινόταν να λάμπει ανάμεσα σε φλόγες.

Στην ακρόπολη υπήρχε και ο πανέμορφος ναός του Ποσειδώνα, που τον κατασκεύασαν με ελεφαντόδοντο και χρυσό. Το άγαλμα του θεού ήταν στημένο σε ένα άρμα με έξι φτερωτά άλογα κι ήταν ψηλό μέχρι το ταβάνι του ναού. Περιστοιχιζόταν από εκατό Νηρηίδες που κάθονταν σε δελφίνια. Ο βωμός ήταν επίσης στην ακρόπολη κι ήταν ανάλογος σε κάλλος με το ναό. Εκεί υπήρχαν ακόμα πλήθος αγάλματα.

Τα ανάκτορα και η ακρόπολη περιστοιχίζονταν από κυκλικά κανάλια που συνδέονταν με διόδους, οι οποίες οδηγούσαν προς το κέντρο. Οι δίοδοι διέθεταν πύλες που βρισκόταν ανάμεσα σε πύργους και από πάνω υπήρχαν γέφυρες. Το άνοιγμά τους χωρούσε μια τριήρη και ο διάπλους ήταν υπόγειος κάτω από τις γέφυρες.

Ο λιμένας
Τα κυκλικά κανάλια της ακρόπολης συνδέονταν με τη θάλασσα, που απείχε πενήντα στάδια (9.250 μέτρα), με διώρυγα τριών πλέθρων πλάτους (88,71 μέτρων) και εκατό ποδών βάθους (25 μέτρων). Στην άκρη της διώρυγας υπήρχε μεγάλη είσοδος που χωρούσε να περνάνε στα κανάλια μεγάλα πλοία.

Ο μεγάλος λιμένας κοντά την πρωτεύουσα της ομοσπονδίας, ήταν ευρύχωρος και πάντοτε γεμάτος από πλοία και εμπόρους που κατάφταναν από όλα τα μέρη του κόσμου. Οι αποθήκες για πλοία ήταν γεμάτες τριήρεις και αρκετά όργανα και εξαρτήματα, όσα χρειάζονταν γι' αυτές, όλα τοποθετημένα με τάξη. Ο στόλος της Ατλαντίδας αποτελούνταν από 1.200 διάφορα πλοία.

Αρδευτικά Έργα


Αναπαράσταση της δομής της Ατλαντίδας, που ήταν διαμορφωμένη, σύμφωνα μα τον Πλάτωνα, σε τρείς δακτύλιους ύδατους και δύο δακτύλιους ξηράς. Η εικόνα βρίσκεται στο ελληνικό site για την Ατλαντίδα που βρίσκεται πρώτο στην "Ιστογραφία"
.

Από τις άλλες οικοδομές τους, πολλές ήταν απλές κι άλλες κτισμένες με πολύχρωμες πέτρες.
Γύρω από την εύφορη πεδιάδα κατασκεύασαν μια μεγάλη κυκλική τάφρο που είχε τεράστιες διαστάσεις σαν να ήταν λίμνη όπου διοχέτευαν τα περισσευούμενα νερά για το καλοκαίρι. Το πλάτος της παντού ήταν ένα στάδιο (185 μ.), το βάθος της ένα πλέθρο (30,48 μ.) και το μήκος της, σκαμμένο ολόγυρα από την πεδιάδα, ήταν δέκα χιλιάδες στάδια (1.850 χιλιόμετρα). Το νερό από τη λίμνη το προωθούσαν μέσα από χαντάκια και αυλάκια, σε όλη την πεδιάδα, ώστε να ποτίζονται όλα τα χωράφια, έτσι που να ρυθμίζουν την καλλιέργεια και να θερίζουν δυο φορές το χρόνο.

Στο ιερό άλσος του Ποσειδώνα υπήρχαν ιαματικές πηγές με κρύα και θερμά νερά και δεξαμενές υπαίθριες και σκεπασμένες με στέγες. Στην Ατλαντίδα υπήρχαν ακόμη κήποι με φυτά και άνθη, γυμναστήρια και ένα ιπποδρόμιο.

Επάνω στα όρη έκαναν λίμνες με φράγματα, που τις συνέδεσαν με μεγάλα αυλάκια και ποτάμια που κατέβαιναν στην πεδιάδα. Στις λίμνες αυτές συγκέντρωναν τα ξύλα που έκοβαν κι ύστερα άφηναν το νερό να φύγει για να τα παρασύρει από τα αυλάκια στη πεδιάδα....

Διοίκηση
Την Ατλαντίδα κυβερνούσαν δέκα βασιλείς. Το συμβούλιο των δέκα βασιλέων με αρχηγό τον Άτλαντα, ή τον προερχόμενο από την οικογένεια του Άτλαντα, λάμβανε αποφάσεις για όλα τα γενικά θέματα του νησιού, σύμφωνα με τους νόμους του Ποσειδώνα. Το ίδιο συμβούλιο δίκαζε το βασιλέα που παρανομούσε.

Για τη δίκη αυτή συγκροτούσαν ειδική συνεδρίαση με ταυροθυσία, σπονδές και όρκους, ότι θα δικάσουν σύμφωνα με τους νόμους που ήταν γραμμένοι σε ειδικές στήλες.

Ό νόμος που ρύθμιζε τις αμοιβαίες σχέσεις των βασιλέων και την εξουσία τους καθώς διέταξε ο Ποσειδώνας, ήταν χαραγμένος με γράμματα πάνω σε μια στήλη ορειχάλκινη, που ήταν στημένη στον κεντρικό ναό του Θεού. Ό όρκος των βασιλέων περιείχε φοβερές κατάρες για κείνους που θα παράβαιναν το νόμο.

Για τα περιφερειακά θέματα οι βασιλείς είχαν απόλυτη εξουσία στους υπηκόους τους, αλλά υπήκουαν στους νόμους και τιμούσαν το θεό, από τον οποίο κατάγονταν και είχαν συγγένεια.
Κάθε τμήμα της χώρας είχε έκταση εκατό στάδια ( 18.500 τεραγ. μέτρα). Όλα τα τμήματα ανέρχονταν σε εξήντα χιλιάδες.

Οι Κατακτήσεις
Οι Άτλαντες εξουσίαζαν και πολλά άλλα νησιά του πελάγους, γύρω από την περιοχή τους. Όταν οργάνωσαν το κράτος τους επεκτάθηκαν μέχρι την Αίγυπτο και την Τυρρηνία και αργότερα σε άλλες περιοχές της γης. Διαπεραιώθηκαν στην Ευρώπη και κατέλαβαν όλες τις τότε γνωστές χώρες της, καθώς και τις τότε γνωστές εκτάσεις της Ασίας. Αλλά, όπως είπαμε στην αρχή, τα στρατεύματά τους που εκστράτευσαν στην Ελλάδα, δεν κατόρθωσαν να καταβάλουν τους Αθηναίους, σύμφωνα με τις γραφές της Σάιδας.

Η θεϊκή τιμωρία
Οι κάτοικοι της Ατλαντίδας μέσα στο νησί τους ζούσαν ειρηνικά, είχαν όλα τ' αγαθά της γης και προόδευαν. Ήταν ανώτεροι στο ήθος, υπάκουαν στους νόμους, τους αρχηγούς, τους ιερείς και τους μάντεις που φρόντιζαν για την υγεία τους και την ευζωΐα τους. 'Ήταν ευσεβείς και τίμιοι. Αργότερα όμως, όταν χάθηκε η πίστη των κατοίκων της Ατλαντίδας στο θεό, γιατί ανακατεύτηκε πολλές φορές το θείο - αθάνατο - στοιχείο με το θνητό και υπερίσχυσε το ανθρώπινο ήθος, τότε οι άνθρωποι αλλοτριώθηκαν. Έγιναν εγωιστές. Ο Ζευς τότε, που είδε πως ένας καλός λαός βάδιζε προς την αθλιότητα, αποφάσισε να τους τιμωρήσει για να σωφρονιστούν. Κάλεσε λοιπόν στο λαμπρότερο ανάκτορό τους, στημένο στη μέση όλου του κόσμου, όλους τούς θεούς και τους είπε...

"Τίμαιος" - Αποσπάσματα


Θέση Ατλαντίδας
"Πολλά λοιπόν και μεγάλα έργα της πόλης σας (δηλ. της Αθήνας) είναι εδώ γραμμένα (δηλ. στις πλάκες του ναού της Σάιδας) ένα όμως υπερέχει από όλα, σε μεγαλείο και ηρωισμό. Γιατί οι γραφές μας λένε πως η πόλη σας αντιμετώπισε κάποτε μια μεγάλη δύναμη, που προχωρούσε εισβάλλουσα σσυγχρόνως σε όλη την Ευρώπη και την Ασία, "έξωθεν ορμησθείσαν εκ του Ατλαντικού πελάγους". Γιατί τότε το πέλαγος εκείνο μπορούσε να το περπατήσει κανένας, επειδή εις την είσοδο του, την οποία εσείς ονομάζετε Ηράκλειες Στήλες (σημερινό Γιβραλτάρ), υπήρχε νησί (ξηρά). Αυτό το νησί ήταν μεγαλύτερο από τη Λιβύη και την Ασία μαζί και από αυτό οι ταξιδιώτες μπορούσαν να περάσουν σε άλλα νησιά, και από αυτά κατόπιν σε όλη την απέναντι ήπειρο την ευρισκομένη γύρω από τον αληθινό εκείνο ωκεανό.

Γιατί τα μέρη αυτά, όσα είναι μέσα από το στενό που αναφέραμε, φαίνονται σαν ένας λιμένας που έχει στενή είσοδο για τα πλοία, τα εκείθεν (έξω) όμως του στενού, είναι πραγματικό πέλαγος (ωκεανός), και η γη (ξηρά) που το περιβάλλει μπορεί αναμφίβολα και πολύ σωστά να ονομάζεται ήπειρος.

Περισσότερες πληροφορίες στην διεύθυνση http://www.discoveryatlantis.com/.

Κατακτήσεις Ατλάντων
Στην νήσο αυτή, λοιπόν, την Aτλαντίδα σχηματίστηκε μεγάλη δύναμη, που εξουσίαζε ολόκληρο την νήσο και "πολλών δε άλλων νήσων και μερών της ηπείρου". Και εκτός από αυτά τα μέρη "επί πλέον" από τη εσωτερική πλευρά προς τη Λιβύη κυριάρχησε μέχρι και την Αίγυπτο, και από τη πλευρά της Ευρώπης μέχρι την Τυρρηνία.

Πόλεμος με Αθήνα
Όλη αυτή η δύναμη αφού συγκεντρώθηκε κι επιχείρησε με μια εξόρμηση να υποδουλώσει και το δικό σας τόπο και το δικό μας και όλους τους προς τα μέσα του στενού (των Ηράκλειων στηλών). Τότε, λοιπόν, Σόλωνα, η δύναμη της πόλης σας έλαμψε στα μάτια όλων των ανθρώπων για τον ηρωισμό και την ανδρεία της. Γιατί τους ξεπέρασε όλους στην ευψυχία κατά τον πόλεμο, στην αρχή ως κεφαλή των Ελλήνων, αργότερα που έμεινε αναγκαστικά μόνη, όταν οι άλλοι αποστάτησαν, αφού έφτασε στους έσχατους κινδύνους, κατενίκησε τους επιδρομείς και έστησε τρόπαια. Έτσι, όσους, δεν υποδουλώθηκαν ακόμα, εμπόδισε να σκλαβωθούν και απελευθέρωσε όλους τους άλλους, όσους κατοικούσαν όπου και εμεις, στο εσωτερικό, από τα όρια των στηλών του Ηρακλή.

Τέλος της Ατλαντίδας
Αργότερα όμως έγιναν τρομακτικοί σεισμοί και κατακλυσμοί, οπότε σε ένα ημερονύκτιο χάθηκε ολόκληρος ο στρατός σας μονομιάς. Άνοιξε η γη και τον κατάπιε και το νησί της Ατλαντίδας τότε βούλιαξε στη θάλασσα και εξαφανίστηκε. Για αυτό, μέχρι τώρα το εκεί πέλαγος είναι αδιάβατο και ανεξερεύνητο, επειδή εμποδίζει πραγματικά η μάζα της λάσπης στους ρηχούς βράχους (υφάλους) που απόμειναν σε κείνο το μέρος μετά την καθίζηση του νησιού....

Ιστορική Ερμηνεία

Η ορθολογιστική εξέταση του μύθου δεν αφήνει άλλα περιθώρια πέραν της ταύτισης της Ατλαντίδας με την προ-κατακλυσμιαία Σουμερία.

Σόλων, Πλάτων και Αίγυπτος
Η πρωταρχική πηγή του μύθου είναι οι αναφορές του Πλάτωνα σε δύο διαλόγους του: τον Κριτία και τον Τίμαιο. Από αυτές φαίνεται ότι οι πληροφορίες του αντλούνται από σημειώσεις του Σόλωνα που αυτός συνέγραψε μετά την επιστροφή του από την Αίγυπτο που χρονολογείται στον 6ο αιώνα π.Χ..

Εκεί, στο ναό της Νήιθιδος, στην πόλη Σάιδα του Δέλτα, οι Αιγύπτιοι ιερείς παρουσίασαν στον Σόλωνα πινακίδες (ή επιγραφές σε τοίχους), σε ιερογλυφική γραφή, που αναφερόταν στους Άτλαντες και την επίθεσή τους στην Αίγυπτο.

Είναι προφανές ότι οι πληροφορίες αυτές δεν μπορεί να παλαιότερες του τέλους της 4ης χλιετηρίδας καθώς όλα τα αιγυπτιακά κείμενα που διαθέτουμε είναι νεώτερα της εποχής αυτής και επιπλέον θεωρείται, με αρκετή πιθανότητα, ότι τότε περίπου θα εμφανίσθηκε και η γραφή στην Αίγυπτο.

Αίγυπτος και Σουμερία
Η παράλληλη ανάπτυξη των δύο πολιτιστικών κέντρων της Μεσοποταμίας και της Αιγύπτου, κατά την διάρκεια της 4ης χιλιετηρίδας, θα είχε δημιουργήσει κάποιο εμπορικό δίαυλο μεταξύ τους που εκτός από εμπορεύματα θα διοχέτευε και πληροφορίες του ενός για την κατάσταση του άλλου.
Η αισθητή υπεροχή του πολιτισμού στην Μεσοποταμία κατά τον δεύτερο ήμισυ της χιλιετίας αυτής θα είχε προκαλέσει το ζωηρό ενδιαφέρον των Αιγυπτίων για τους μακρυνούς ανταγωνιστές τους. Ωστόσο, αυτό ήταν περισσότερο ακαδημαϊκό, καθώς θα υπήρχαν έντονα τοπικά προβλήματα. Περιβαλλόμενη από αφρικανικούς λαούς χαμηλότατου πολιτισμικού επιπέδου, η Αίγυπτος, προφανώς δεν αντιμετώπιζε εξωτερικές απειλές και δεν είχαν προκύψει, ακόμη, οι λόγοι για την δημιουργία της επιβλητικής αυτοκρατορίας των μεταγενεστέρων χιλιετιών. Έτσι οι διάφορες πόλεις της πρέπει να αναλωνόταν, έως τότε, σε εσωτερικές αντιδικίες που αφορούσαν κυρίως την άρδευση των καλλιέργειών τους από τον ποταμό Νείλο.

Στην Μεσοποταμία, αντίστοιχα, η κατάσταση των πόλεων -κρατών δεν πρέπει να ήταν και πολύ διαφορετική από εκείνη της 3ης χιλιετίας (που είναι αρκετά γνωστή από τις πηγές). Στο μεγαλύτερο χρονικό διάστημα, οι πόλεις διεξήγαγαν σκληρότατους πόλεμους τόσο μεταξύ τους όσο και απέναντι σε επιδρομείς από τα δυτικά (Συριακή έρημος) και τα ανατολικά (οροσειρά του Ζάγρου). Οι συχνοί πόλεμοι βελτίωσαν κατά πολύ την πολεμική τους τεχνική (όπως περίπου συνέβη στις Ελληνικές πόλεις της κλασσικής εποχής).


Σουμερία και Ατλαντίδα


Αναπαράσταση της Σουμερίας, ανάμεσα στους ποταμούς στον Τίγρητα και Ευφράτη με τα πάμπολλα κανάλια τους. Η αναλογία με την Ατλαντίδα είναι εμφανής

Υπήρχαν όμως και εποχές που κάποια πόλη επικρατούσε των άλλων (όπως στην Ελλάδα η Σπάρτη και η Αθήνα) και τότε στην Μεσοποταμία σχηματιζόταν μια μεγάλη αυτοκρατορία. Αυτό φαίνεται ότι συνέβη και στα τέλη της 4ης ή στις αρχές της 3ης χιλιετίας. Ως έδρα της δημιουργηθείσης ηγεμονίας, μάλλον, ορίσθηκε η Νιππύρεια (Nippur) (ή ήταν αυτή η ηγεμονεύουσα πόλη την εποχή αυτή). Η πόλη αυτή βρισκόταν στο κέντρο της Σουμερίας, κτισμένη και στις δυό πλευρές του παλαιού ρου του Ευφράτη. Ο ναός του θεού Ένλιλου (Enlil), στο κέντρο της, ταιριάζει απόλυτα με την περιγραφή του Πλάτωνα για τον ναό του Ποσειδώνα της Ατλαντίδας. Αλλά και το υπόλοιπο της περιγραφής του είναι απόλυτα χαρακτηριστικό.

Η νότια Μεσοποταμία της 4ης χιλιετίας, ήταν πραγματικά εντυπωσιακή. Αιώνες κατασκευών είχαν δημιουργήσει ένα εξαιρετικό, γαι την εποχή, δίκτυο καναλιών μεταξύ των δύο ποταμών του Τίγρη και του Ευφράτη που κατέστησε δυνατή την δημιουργία αρδευομένων κτημάτων με οπωροφόρα δένδρα και άλλες καλλιέργειες που κατέστησαν την περιοχή πραγματικό παράδεισο. Η περιοχή αυτή, άλλωστε, ήταν η περιγραφόμενη στην Βίβλο, ως κήπος της Εδέμ.


Αναπαράσταση ενός Ziggourat. Οι ναοί των πόλεων της Σουμερίας είναι εκπληκτικά παρόμοιοι με αυτόν που περιγράφεται από τον Πλάτωνα ως ναός της Ατλαντίδας

Στο «Έπος του Γιλγαμές», υπάρχει περιγραφή του δέους που αντιμετωπίζει ο Έγκινδος (Enkidu) όταν πλησιάζει και εισέρχεται στην Ωρύγεια (Uruk) για να συναντήσει τον Γίλγαμο (Gilgamesh). Αντίστοιχα συναισθήματα δημιουργούταν σε κάθε έμπορο ή ταξιδιώτη (Σημίτες από την έρημο ή Ινδο-ευρωπαίοι από τον Βορρά ) που αντίκρυζαν, μετά από κοπιώδεις πορείες εβδομάδων, τους χρυσούς θόλους των ζιγγουράτ των πόλεων της Σουμερίας που χρύσιζαν στον ήλιο και στην συνέχεια τα οικοδομήματα και τους κήπους στο εσωτερικό των πόλεων.

Το δύσκολο σημείο είναι ότι στους διαλόγους του Πλάτωνα η Ατλαντίδα χαρακτηρίζεται ως νήσος. Αλλά και η Σουμερία της εποχής με τους δύο μεγάλους ποταμούς γύρω της και τον Περσικό κόλπο στα νότια και περικλειόμενη από καυτή έρημο, μάλλον νησωτική εντύπωση θα έδινε. Τα υπόλοιπα τα ανέλαβε η δημιουργική φαντασία.των ταξιδιωτών.

Πόλεμος Αιγύπτου και Ατλαντίδας
Η Σουμεριακή ιστορία της 3ης χιλιετηρίδας περιλαμβάνει αρκετές αναφορές επέκτασης των Μεσοποταμιακών αυτοκρατοριών μέχρι την Μεσόγειο Θάλασσα. Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση της Ακκαδικής αυτοκρατορίας του Σαργώνα που έφθασε μέχρι την Παρασκάνδη της Καππαδοκίας.

Προφανώς κάτι τέτοιο θα συνέβη και την εποχή τους τέλους της 4ης χιλιετηρίδας (ή στην αρχή της 3ης). Οι προ-Σουμέριοι /Άτλαντες αφού επέκτειναν αρχικά την κυριαρχία τους μέχρι την Τυρρηνία στά βόρεια (που προφανώς δεν είναι η Ετρουρία ης Ιταλίας αλλά η παραλιακή ζώνη στα νότια του όρους Ταύρου), στράφηκαν προς την Παλαιστίνη, που εκείνη την εποχή δεν θα ήταν, πολιτισμικά, σε θέση να προβάλλει σημαντική αντίσταση, και έφθασαν με αρκετή ευκολία στο Δέλτα της Αιγύπτου (με στρατό που βάδιζε από ξηρά που συνοδευόταν από στόλο που έπλεε στην παραλία).

(Εδώ, ας σημειωθεί ότι, προ-κατακλυσμιαία, οι λιμένες των Σουμεριακών πόλεων (Ur, Uruk, Eridu κα.) είχαν πολύ ευκολότερη πρόσβαση στην θάλασσα καθώς η λάσπη δεν είχε δημιουργήσει τις μεταγενέστερες προσχώσεις που, βαθμιαία, δυσκόλευαν την έξοδο προς τον Περσικό Κόλπο και επομένως οι προ-Σουμέριοι είχαν δυνατότητες μεγαλύτερης ναυτικής ενασχόλησης από τους Σουμέριους της 3ης χιλιτίας).

Η εμφάνιση μιάς τέτοιας, εντυπωσιακής για την εποχή, στρατιάς στις πύλες της Αιγύπτου θα προκάλεσε απίστευτη ταραχή στους κατοίκους της. Πιθανότατα, αυτό θα ήταν το σημαντικότερο κίνητρο για τον συνασπισμό των Αιγυπτιακών πόλεων που τελικά θα κατέληγε στην γνωστή φαραωνική αυτοκρατορία του μέλλοντος.

Τελικά, οι επιδρομείς φαίνεται ότι αναχαιτίσθηκαν στην Σάιδα. Επειδή στη Σάιδα θα υπήρχε γενικώς ισχυρή παροικία από εμπόρους και μετανάστες από τον Αιγαιωτικό χώρο (Ωγυγία?) (ή για λόγους που αγνοούμε σήμερα) δημιουργήθηκε τελικά η εντύπωση, στην κλασσική εποχή, ότι η πόλη ήταν αποικία των Αθηναίων. Έτσι οι ιερείς, ίσως για να κολακεύσουν τον Σόλωνα, ανέφεραν και την συμμετοχή των Αθηναίων στον πόλεμο. Στο τέλος προφανώς, ο Σόλωνας ή ο Πλάτωνας υπερβάλλοντας ακόμη περισσότερο, μετέτρεψαν ένα πόλεμο μεταξύ προ-Σουμερίων και Αιγύπτου σε πόλεμο Ατλάντων και Αθήνας.

(Δεν υπήρχε βέβαια καμία περίπτωση, για τους γνωρίζοντες αιγυπτιολογία, οι επιγραφές της τότε περιόδου να ανέφεραν πόλεμο που αφορούσε την, σχεδόν άγνωστη στους Αιγύπτιους, Ελλάδα και μάλιστα ειδικά την Αθήνα).

Προ-Σουμέριοι και Άτλαντες
Το τελευταίο ερώτημα που απομένει είναι αυτό της ονομασίας. Πως προέκυψε το όνομα Άτλαντες? Αν και φαίνεται δύσκολη η απάντηση ωστόσο υπάρχει μία υπόθεση.

Μετά τον κατακλυσμό οι Σουμέριοι κατέγραψαν, στις πηγές τους, την παράδοση ότι μερικοί προ-κατακλυσμιαίοι προκάτοχοί τους , της πόλης Συροππάγειας (Suruppak), διέφυγαν, υπό τον πρίγκηπα Ωτονάπιδο (Ut-Napishtim) (τον Σουμεριακό Νώε), στη Τύλο (Dilmun), νήσο του Περσικού Κόλπου. Η ρίζα (*Τυλ-) της ελληνικής ονομασίας της νήσου είναι κάπως παρόμοια με την ρίζα (*Ατλ-) της Ατλαντίδας.

Είναι λοιπόν δυνατόν οι προ-Σουμέριοι της προ-κατακλυσμιαίας Μεσοποταμίας να αποκαλούνταν, πράγματι, «Άτλας». Αυτοί κατεστράφησαν οικονομικά κατά τον κατακλυσμό αλλά κυρίως από τις επακολουθήσασες ταραχές οπότε άρπαξαν την ευκαιρία διάφορες φυλές από την οροσειρά του Ζάγρου να καταλάβουν τις πόλεις και, μετά από ένα Μεσαίωνα συγχώνευσης με τους παλαιούς κατοίκους (όπως αντίστοιχα, οι Δωριείς στον Ελλαδικό χώρο), να συνεχίσουν, ως Σουμέριοι πλέον, τον προϋπάρχοντα πολιτισμό.

Αργότερα, την 1η χιλιετηρίδα, οι ιερείς της Αιγύπτου δεν μπορούσαν πλέον να ταυτίσουν τους τότε επιδρομείς με κάποιο γνωστό λαό. Κάπου στις επιγραφές, θα διάβασαν για την θέση της χώρας αυτής πέρα από τα στενά. Τα στενά αυτά θα ήταν τα στενά της Άρμουλας (κατά τον Κλαύδιο Πτολεμαίο) δηλ. τα σημερινά στενά του Ορμούζ, μεταξύ Περσικού Κόλπου και Ινδικού Ωκεανού. Όμως Έλληνες και Αιγύπτιοι της εποχής δεν είχαν καμία αμφιβολία. Ήταν, χωρίς αμφιβολία, οι πασίγνωστες, και διαβόητες τότε, Ηράκλειες στήλες. Έτσι η Ατλαντίδα βρέθηκε στον Ατλαντικό Ωκεανό, που πήρε έτσι το όνομά της!

Ιστογραφία

Atlantens.gr Αυτό to Ελληνικό site περιέχει, με πολύ όμορφο τρόπο, όλες τις εμπεριστατωμένες πληροφορίες για την Ατλαντίδα.
Atlantis Archives
Atlantis: the Myth from Encyclopedia Mythica
Atlantis Myth or Reality
A lawyer's letter indicating publisher interest in William James Sidis's Lost Atlantis Manuscript
Sci-Fi-Series - Stargate: Atlantis
The Destruction of Atlantis - Google Video
Plato's Atlantis. Video-Conference in the University, Madrid. Spain - Google Video
Atlantis Discussed as a Mystic Place
Collected and original essays on the topic of Atlantis by Genry Joil
Atlantis, Alien Visitation and Genetic Manipulation by Michael Tsarion

Αρχαία Βιβλιογραφία

Κριτίας, Πλάτωνος.
Τίμαιος, Πλάτωνος.

Reference: Ατλαντίδα - Live-Pedia.gr




Σουμέριοι


Ονομάστηκαν έτσι οι κάτοικοι της Σουμερίας που έκαναν την εμφάνισή τους λίγο πριν την 4η χιλιετηρίδα π.Χ.. Η ιστορία τους παρουσιάζει μεγάλο ενδιαφέρον, αν και περιέχονται σ' αυτή πολλά μυθικά στοιχεία, όπως άλλωστε συμβαίνει με τις ιστορίες των αρχαίων λαών.

Μετά από ανασκαφές που έγιναν, οι επιστήμονες κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι οι Σουμέριοι είχαν σημειώσει μεγάλη πρόοδο σε τεχνικές ανακαλύψεις. Για παράδειγμα αναφέρουμε τον κεραμικό τροχό, το άροτρο κ.ά.. Επινόησαν ακόμη ένα σύστημα ύδρευσης για την περιοχή τους, που ήταν άνυδρη.

Έκτισαν πολλές πόλεις (Ουρούκ, Λαγκάς, Ουρ).

Οι Σουμέριοι χρησιμοποίησαν τη σφηνοειδή γραφή και υπάρχουν πήλινες πινακίδες που έδωσαν στοιχεία για τον πολιτισμό τους.

Σχετικά με την ιστορία τους, μπορούμε να πούμε ότι είχαν έρθει σε ρήξη πολλές φορές με τους Ακάδιους.

Ηγετικό ρόλο στους αγώνες τους είχε ο Εανατούμ, που ήταν ηγέτης της πόλης Λαγκάς. Τελικά οι περιοχές της Ακκαδίας και του Σουμέρ ενώθηκαν με τη σημιτική δυναστεία των Αμοριτών της Βαβυλώνας το 2.225 π.Χ..

Reference: ΣουμΞ*ριοι - Live-Pedia.gr





Βαβυλώνιοι


Στα τέλη της 3ης χιλιετίας π.Χ. εμφανίστηκε στη Μεσοποταμία και μάλιστα στην περιοχή Σεναάρ ένας λαός σημιτικής καταγωγής, οι Βαβυλώνιοι.

Στη Μεσοποταμία κατοικούσαν εκείνη την εποχή οι Σουμέριοι και οι Ακκάδιοι που βρίσκονταν σε μια ιδιαίτερα υψηλή βαθμίδα πολιτισμού.

Στα 2.060 π.Χ. ένας από τους φύλαρχους των Βαβυλωνίων, που τότε ακόμα ονομάζονταν Αμορίτες, κατόρθωσε να ιδρύσει ένα μικρό κρατίδιο και να θέσει τα θεμέλια μιας νέας πόλης της Μπαμπ - Ιλού (Βαβυλώνα), ιδρύοντας την πρώτη βαβυλωνιακή δυναστεία.

Η νέα πόλη, που στολίστηκε με ναούς, ανάκτορα και άλλα κτίρια και περιτειχίστηκε μ' ένα χαμηλό τείχος, γρήγορα έγινε ένα σημαντικό κέντρο που συγκέντρωσε κατοίκους από όλα τα σημεία της χώρας, που την είχε μεγαλώσει με τις κατακτήσεις του ο Σουμουαμπού ο πρώτος βασιλιάς της. Το έργο του Σουμουαμπού το συνέχισε ο διάδοχός του ο Σουμουλαϊλού και το συμπλήρωσε ο Χαμουραμπί, που κατάλυσε οριστικά το Σουμεροακκαδικό κράτος και ανακηρύχθηκε βασιλιάς των τεσσάρων μερών του κόσμου: του Ακκάδ, του Ελάμ, της Ασσυρίας και της Βαβυλωνίας.

Στην πολύχρονη βασιλεία του ένδοξου Χαμουραμπί οργανώθηκε η διοίκηση του κράτους πάνω σε νέες βάσεις και καθιερώθηκαν νέοι νόμοι, που λαξεύτηκαν πάνω σε μια μεγάλη στήλη από διορίτη που βρέθηκε στα 1904 από το Μόργκαν και είναι γνωστή με το όνομα "Κώδικας του Χαμουραμπί".

Να μερικοί από τους νόμους του Βαβυλώνιου βασιλιά:

"Αν κάποιος δανείστηκε σπόρο και το σιτάρι του δε φύτρωσε, γιατί έλειψε το νερό ή γιατί οι πλημμύρες σκόρπισαν την σοδειά του, το χρόνο εκείνο δε θα επιστρέψει το σπόρο και δε θα πληρώσει φόρο".

"Αν ένα παιδί χτυπήσει τον πατέρα του, θα του κόψουν τα χέρια".

"Αν κάποιος έσπασε το μέλος ελεύθερου ανθρώπου, θα του σπάσουν και αυτού ένα δικό του μέλος".


Η ακμή του Βαβυλωνιακού κράτους δε διατηρήθηκε στην εποχή των διαδόχων του Χαμουραμπί. Στο πέρασμα των χρόνων, οι Βαβυλώνιοι υποδουλώνονται στους Ασσυρίους, με επανάσταση όμως απελευθερώνονται, αλλά το κράτος έχει χάσει πια την παλιά του ακμή. Στα 740 π.Χ. καταλύεται ξανά από τους Ασσυρίους και μένει υπόδουλο για έναν αιώνα, αλλά τελικά ελευθερώνεται ξανά. Τελευταία δόξα γνωρίζει το κράτος των Βαβυλωνίων στην εποχή του Ναβουχοδονόσορ.

Τέλος, στα 538 π.Χ. κυριεύεται από τους Πέρσες οπότε και χάνεται πια οριστικά και ποτέ ξανά δε γίνεται λόγος για τους Βαβυλώνιους ως ιστορικός λαός. Στη μακραίωνη ιστορία τους οι Βαβυλώνιοι ανάπτυξαν δικό τους πολιτισμό που τον μετάδωσαν στους κατακτητές τους, την τέχνη, τη γραφή και τη θρησκεία τους στους Ασσυρίους και τις μαθηματικές και αστρονομικές γνώσεις στους Πέρσες.

Εξαιρετική ήταν η επίδοσή τους στις τέχνες, στην αρχιτεκτονική, διακοσμητική και γλυπτική, στην υφαντική και την κεντητική επίσης και στις επιστήμες, αστρονομία, μαθηματικά και ιατρική. Πίστευαν στο δημιουργό θεό Βάαλ (Βήλο) και στη θεά της γονιμότητας Ιστάρ (Αστάρτη) προς τιμή των οποίων έκτισαν μεγαλόπρεπους ναούς και έγραψαν θαυμάσιους ύμνους.

Reference: Ξ’Ξ±Ξ²Ο…Ξ»ΟŽΞ½ΞΉΞΏΞΉ - Live-Pedia.gr





Αζτέκοι


"Ήταν 8 Νοεμβρίου 1519. Μια εξαιρετική ημερομηνία στην ιστορία, γιατί αυτή τη μέρα πάτησαν για πρώτη φορά Ευρωπαίοι στην πρωτεύουσα του άγνωστου δυτικού κόσμου". Αυτά γράφει ένας ιστορικός του περασμένου αιώνα για τη μεγάλη στιγμή που ο Ισπανός τυχοδιώκτης Φερδινάντο Κορτέζ με τους τετρακόσιους στρατιώτες του μπήκε στο Μεξικό, στην πλούσια και ωραία πρωτεύουσα των Αζτέκων.
Οι Αζτέκοι, σύμφωνα με τις παραδόσεις, έφθασαν στη Β. Αμερική από κάποια χώρα που την έλεγαν "Αζτλάν", δηλαδή "Χώρα του Ερωδιού" στη γλώσσα των Αζτέκων. Πιθανόν όμως να έφθασαν στην Αμερική από την Ασία, περνώντας το Βερίγγειο Πορθμό. Αφού περιπλανήθηκαν για αιώνες εγκαταστάθηκαν σε μια περιοχή που την ονόμασαν Μεξικό (από το όνομα του Θεού τους Χουιτσιλοπόχτλι ή Μεξιτίλι), όπου ίδρυσαν δικό τους κράτος και δημιούργησαν ένα εξαιρετικά υψηλό πολιτισμό.

Η θρησκεία τους ήταν πολυθεϊστική, συνδεμένη με απίθανη σκληρότητα και βαρβαρότητα, με ανθρωποθυσίες που, πολλές φορές, έπαιρναν μορφή πραγματικής σφαγής εκατοντάδων ή χιλιάδων αιχμαλώτων.

Το πολίτευμά τους ήταν ολιγαρχικό, αριστοκρατικό. Το χάσμα ανάμεσα στις δυο τάξεις των ευγενών και του λαού ήταν ασύλληπτο για τις σημερινές αντιλήψεις μας. Από την τάξη των ευγενών προέρχονταν και οι ιερείς και γι' αυτούς τους δούλευε ολόκληρος ο λαός. Το ένα τρίτο της σοδειάς ανήκε στους ευγενείς, το άλλο τρίτο στους ιερείς και μόνο το ένα τρίτο κρατούσε ο χωρικός για τον εαυτό του.
Οι νόμοι τους ήταν απίθανοι σε σκληρότητα.

Το χρόνο τον διαιρούσαν σε κύκλους, από 52 χρόνια ο καθένας.

Στο τέλος κάθε κύκλου πίστευαν ότι κάποια φοβερή καταστροφή θα έλθει στο έθνος τους και προσπαθούσαν με νηστείες, θρησκευτικές τελετές και ανθρωποθυσίες να την απομακρύνουν.
Την εποχή που ο Κορτέζ έφθασε στο Μεξικό οι Αζτέκοι με αυτοκράτορα τον Μοντεζούμα είχαν φθάσει σ' ένα καταπληκτικό πολιτιστικό επίπεδο. Η πόλη του Μεξικού αριθμούσε 60.000 κατοικίες, στολισμένη με τεράστια κτίρια, ανάκτορα και ναούς, με πλατείες δρόμους, προχώματα και διώρυγες. Οι επιστήμες βρίσκονταν σε εξαιρετική άνθηση, ιδιαίτερα η αστρονομία. Σήμερα στο μουσείο του Μεξικού φυλάγεται το πέτρινό τους ημερολόγιο, πελεκητό από βασάλτη, με γλυπτές παραστάσεις του ζωδιακού κύκλου.
Ο Κορτέζ έφτασε στο Μεξικό σαν κατακτητής και όχι σαν εξερευνητής. Ενδιαφερόταν για το κέρδος και για το στήσιμο ίσως του χριστιανικού σταυρού στους ναούς των Αζτέκων, ποτέ όμως για τη γνώση.
Με θάρρος όμως και εξυπνάδα κατέλαβε την πρωτεύουσα και μετά από τρομερή σφαγή στερέωσε την κυριαρχία του στη χώρα, καταστρέφοντάς την τελειωτικά με πρωτοφανή φανατισμό και αγριότητα.
Τέτοια ήταν η καταστροφή που, μετά από μερικές εκατοντάδες χρόνια, ο πολιτισμός των Αζτέκων είχε ξεχαστεί εντελώς και χρειάστηκαν εξαντλητικές και κοπιαστικές προσπάθειες σπουδαίων αρχαιολόγων, για να έρθουν στο φως ελάχιστα στοιχεία γι' αυτόν τον αινιγματικό λαό των Αζτέκων.

"Ο πολιτισμός αυτός είναι το μοναδικό παράδειγμα ενός βίαιου θανάτου", γράφει ο ιστορικός Σπέγκλερ "Δε μαράθηκε, δεν καταπιέστηκε, ούτε παρεμποδίστηκε, αλλά σ' όλο το μεγαλείο της ανάπτυξής του δολοφονήθηκε, καταστράφηκε σαν ένα ωραίο λουλούδι που κάποιος περαστικός σκύβει και το κόβει".


Reference: Α΢τΞ*ΞΊΞΏΞΉ - Live-Pedia.gr

Ο πολιτισμός των Ίνκας​

 

Της Βάνας Κοροβέση

Οι Ίνκας δημιούργησαν την μεγαλύτερη αμερικανική Αυτοκρατορία. Προς το τέλος του XIV αιώνα,η αυτοκρατορία άρχισε να επεκτείνεται από την αρχική της περιοχή προς την περιοχή Cuzco, που βρίσκεται στη Νότια Αμερική. Σταμάτησε όμως απότομα με την ισπανική επιδρομή κατευθυνόμενη από τον Francisco Pizarro το 1532.


Η Αυτοκρατορία των Ίνκας

Οι Ίνκας ονόμασαν την επικράτεια τους Tawantinsuyu,που στη γλώσσα Quechua,την γλώσσα των Ίνκας σημαίνει «Τα τέσσερα μέρη». Μια επικράτεια,με ποικίλα εδάφη και κλίματα, που καταλάμβανε μια μεγάλη ερημική έκταση εδάφους, διακεκομένη από πλούσιες δεντροστοιχίες, οι ψηλές κορυφές και οι βαθιές εύφορες κοιλάδες των Ανδεων και οι κορυφές των βουνών του τροπικού δάσους της Ανατολής.

Ο όρος Ίνκας δείχνει τον καθοδηγητή, τον ηγέτη καθώς επίσης και τον λαό της κοιλάδας του Κούζκο, την πρωτεύουσα της αυτοκρατορίας. Αυτό βέβαια χρησιμεύει μερικές φορές,για να δείξουν όλους τους λαούς συμπεριλαμβανομένους στο Tawantinsuyu,χωρίς όμως να είναι σωστό.


 

Η γλώσσα κέτσουα

Η πλειοψηφία των δώδεκα μικρών βασιλείων διατηρούσαν την ταυτότητά τους ακόμα κι αν ήταν συνδεδεμένοι πολιτικά και οικονομικά με τους Ίνκας.

Η Quechua ήταν η επίσημη γλώσσα και την χρησιμοποιούσαν οι περισσότερες κοινότητες μέχρι την άφιξη των Ισπανών, αλλά υπήρχαν τουλάχιστον είκοσι τοπικές διάλεκτοι στα περισσότερα μέρη της αυτοκρατορίας.


Η λάμψη του Πολιτισμού

Όταν οι Ισπανοί έφθασαν στο Περού το 1532, οι Ίνκας είχαν εγκαταστήσει την κυριαρχία τους στην άνω χώρα και στα πεδινά παράλια των Ανδεων. Η Αυτοκρατορία τους απλωνόταν από το Κούσκο ως την Κολομβία στο βορρά και ως τη Χιλή και την Αργεντινή στο νότο.

Η λάμψη του πολιτισμού τους άγγιζε τον παναμά και έφθανε ως τις μακρινές παραλίες του Ατλαντικού στη Βραζιλία, με τη μορφή χάλκινων εργαλείων ή χρυσών και ασημένιων κοσμημάτων, που μεταφέρονταν από φυλή σε φυλή μέσα στο δάσος του Αμαζονίου.

Από όλη τη νότια Αμερική, που ζούσε ακόμη στη λίθινη εποχή, μόνο η Γη του Πυρός ξέφευγε από τη γοητεία του μεγαλείου των Ίνκας, που έμελλε να γεννήσει το μύθο του «El Dorado» όταν οι Ευρωπαίοι υπέστησαν τη γοητεία αυτή με τη σειρά τους.




 

Ο τελευταίος Αυτοκράτορας των Ίνκας Αταουάλπα, αιχμάλωτος των Ισπανών​

Η προέλευση των Ίνκας

Εν τούτοις, η προέλευση των Ίνκας ήταν σκοτεινή και αρχικά συνάντησαν δυσκολίες σε μια περιοχή, όπου έζησαν για πολύ καιρό ως παρείσακτοι. Η επέκταση τους δεν άρχισε παρα στα μεσα του ΧV αιώνα, στη βασιλεία του Pachacuti ένατου μονάρχη του Cuzco.

Όσο και αν η επέκταση αυτή ήταν όψιμη, τους εξασφάλισε γρήγορα την κληρονομιά μιας πολιτισμικής παράδοσης για την οποία πολλοί λαοί είχαν συμβάλει στο πέρασμα αρκετών χιλιετίών, ώστε να σφυρηλατηθεί και να εμπλουτισθεί.


Η αρχιτεκτονική

Οι Ίνκας ανέπτυξαν ένα υψηλά λειτουργικό στιλ δημόσιας αρχιτεκτονικής που την διακρίνουμε κυρίως από τις προχωρημένες τεχνικές οικονομικοτεχνικής μελέτης και χτισίματος από πέτρες. Το σχέδιο των πόλεών τους ήταν βασισμένο σε ένα σύστημα με κεντρικές λεωφόρους που διασταυρώνονταν με άλλους μικρότερους δρόμους που κατέληγαν σε μια ανοιχτή πλατεία περιτρυγυρισμένη από δημοτικά κτίρια και ναούς.

Τα κτίρια είχαν έναν μόνο όροφο από άψογες πέτρες,επίσης χρησιμοποιούσαν τούβλα και άχυρα στις περιοχές κοντά στην ακτή.

Για την κατασκευή των μνημείων όπως για παράδειγμα το κάστρο Sacchuaman κοντά στο Cuzco,συμπαγής όγκος πολυγωνικών μασίφ ήταν αρμονισμένα με μια καταπληκτική ακρίβεια. Στις ορεινές περιοχές,όπως το θεαματικό φρούριο που βρίσκεται στο Machu Picchu, η αρχιτεκτονική των Ίνκας αντανακλά τις έξυπνες προσαρμογές του φυσικού ανάγλυφου.


 

Η Θρησκεία

Η θρησκεία του κράτους ήταν βασισμένη στην λατρεία του Ήλιου.Οι αυτοκράτορες Ίνκας θεωρούνταν οι απόγονοι του Θεού Ήλιου και λατρεύονταν σαν θεότητες. Ο χρυσός,το σύμβολο του Ήλιου,ήταν εξαιρετικά εκμεταλλεύσιμος για να τον χρησιμοποιούν οι ηγέτες και τα μέλη της αφρόκρεμας, όχι τόσο σαν αντάλλαγμα αλλά κυρίως για εθιμοτυπικούς και διακοσμητικούς σκοπούς. Η θρησκεία κυριαρχούσε σε όλη την πολιτική δομή.

Μετά τον ναό του Ήλιου στο κέντρο του Cuzco, θα μπορούσαμε να χαράξουμε φανταστικές γραμμές προς τους τόπους λατρείας των διαφόρων κοινωνικών τάξεων της πόλης.

Οι θρησκευτικές πρακτικές αφορούσαν χρησμούς,θυσίες ως προσφορά, θρησκευτικούς φόβους και δημόσιες εξομολογήσεις. Ένας ετήσιος κύκλος θρησκευτικών γιορτών ήταν στο ημερολόγιο των Ίνκας, εξαιρετικά ακριβής, όπως η γεωργική χρονιά.


Η εποχή προ- Ίνκας

Οι πρώτοι κάτοικοι του Περού ήταν κυνηγοί νομάδες που κατοικούσαν σε σπήλαια στις περιοχές της περουβιανής ακτής.Η πιο παλιά τοποθεσία,το σπήλαιο χρονολογείται το 12000πΧ. Το βαμβάκι,το καλαμπόκι τα φασόλια και οι πιπεριές καλλιεργούνταν μετά το 4000 π.Χ.

Αργότερα,οι πιο προοδευτικοί πολιτισμοί όπως οι Chavin ανέπτυξαν το ψάρεμα,την γεωργία και την θρησκεία στην χώρα. Περίπου το 300 π.Χ. εξαφανίστηκαν με ανεξήγητο τρόπο αλλά μετά μέσα στους αιώνες πολλοί άλλοι πολιτισμοί, οι Nazca έγιναν πολύ σημαντικοί.


Reference: americalatina - UN MUNDO MARAVILLOSO - ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ - Ο Πολιτισμός των Ίνκας

Το τέλος μιας Αυτοκρατορίας​

Επιμέλεια: Βάνα Κοροβέση

Το 1530 ζητήθηκε από έναν φτωχό Ισπανό αξιωματικό από αριστοκρατική οικογένεια να διοικήσει μια ομάδα στρατιωτών για μια αποστολή στις Νότιες θάλασσες. Η αποστολή του είχε σκοπό να ανακαλύψει τι πραγματικά κρυβόταν πίσω από τις φήμες για μια πλούσια γη με αμύθητες ποσότητες χρυσού. Τον έλεγαν Φραγκίσκο Πιζάρρο.

Ύστερα από δυο αποτυχημένες προσπάθειες ο Πιζάρρο τελικά αποβιβάστηκε, με μια δύναμη λίγων αντρών, στην ακτή του Περού. Εκείνη την περίοδο στη χώρα μαίνονταν ο εμφύλιος πόλεμος ανάμεσα στον Χουάσκαρ, το νόμιμο βασιλιά και τον ετεροθαλή αδερφό του τον Αταχουάλπα, που προσπαθούσε να του πάρει το θρόνο.


 

Ο Αταουάλπα αιχμάλωτος

Στην αρχή οι Ίνκας χαιρέτισαν τους Ισπανούς πιστεύοντας πως τους στέλνουν οι θεοί για να τιμωρήσουν τον Αταχουάλπα. Ο ίδιος ο Αταχουάλπα συμφώνησε να συναντήσει τον Πιζάρρο και το στρατό του στην Καζαμάρκα, σίγουρος ότι με τον πολυπληθή στρατό του δεν είχε τίποτα να
φοβηθεί. Ωστόσο σε μια αιφνιδιαστική επίθεση ο Αταχουάλπα πιάστηκε αιχμάλωτος και οι άντρες του δεν κατόρθωσαν να αντιδράσουν συγχυσμένοι από τα άλογα και τα κανόνια που δεν είχαν ξαναδεί.
Από εκείνη τη στιγμή η αυτοκρατορία των Ίνκας ήταν καταδικασμένη.

Μετά το θάνατο του Αταχουάλπα μια σειρά από ανίσχυρους βασιλιάδες ανέλαβαν το θρόνο, διορισμένοι από τον Πιζάρρο. Σιγα σιγα οι Ισπανοί κατακτητές, κατέλαβαν όλη τη γη των Ίνκας. Καθώς περνούσαν
τα χρόνια της σκλαβιάς ολοκληρωνόταν ο ξεπεσμός των Ίνκας κάτω από την κυριαρχία των Ισπανών.


Oι άγραφες πηγές

Η ιστορία των Ίνκας δεν είναι και τόσο εύκολο να διασαφηνιστεί.Δεν είχαν γραφή κι έτσι δεν άφησαν βιβλία που να μας διαφωτίζουν. Λίγα κιπού που βρέθηκαν δεν έχουν μέχρι σήμερα αποκρυπτογραφηθεί.

Έτσι, όσον αφορά την ιστορία των Ίνκας, οι μελετητές, για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα, βασίζονταν στις ιστορίες που είχαν διηγηθεί στους Ισπανούς οι Ινδιάνοι Κετσούα για το παρελθόν τους. Οι σοφοί γέροντες των Ίνκας μπορούσαν να διηγούνται ατέλειωτες ιστορίες κι οι Ισπανοί μελετητές τις κατέγραφαν σε βιβλία.


 

Οι ιστορίες των Ίνκας

Στα 1924 ο Δρ.Ερρίκος Ριβέ, ένας μεγάλος Γάλλος εμπειρογνώμων στα ζητήματα της αρχαίας Αμερικής, επισκέφτηκε τη Δανία. Εκεί του έδειξαν ένα αρχαίο χειρόγραφο βιβλίο, που το μελάνι του είχε πια ξεθωριάσει. Ήταν μια ιστορία των Ίνκας με πάνω από χίλιες εικονογραφημένες σελίδες. Είχε γραφτεί από έναν Ινδιάνο, τον Γκουάμαν Πόμα ντε Αγιάλα, εγγονό ενός διοικητή των Ίνκας που είχε μεγαλώσει στο αποικιοκρατούμενο Περού.

Η μητέρα του του είχε διηγηθεί όλες τις ιστορίες των Ίνκας. Ο Γκουάμαν Πόμα έστειλε το βιβλίο του στον Φίλιππο τον Γ σαν μια έκκληση στον Ισπανό βασιλιά να μη μείνει αδιάφορος στην καταστροφή που υφίστανται οι πολιτισμοί των νδεων. Ο βασιλιάς Φίλιππος το χάρισε στο βασιλιά της Δανίας.

Τα περισσότερα στοιχεία όμως που γνωρίζουμε για την ιστορία των Ίνκας προέρχονται από τη δουλειά των αρχαιολόγων. Με τις ανασκαφές τους ανακάλυψαν πλήθος μαρτυρίες για τον πολιτισμό των Ίνκας και για προγενέστερους των Ίνκας πολιτισμούς, με τη μορφή αγγείων και χειροτεχνημάτων από μέταλλο και πέτρα. Πολλά ερείπια των Ίνκας διατηρούνται ακόμη κι έτσι οι αρχαιολόγοι μπορούν από την αρχιτεκτονική τους να συμπεράνουν πως πρέπει να ήταν
μια πόλη των Ίνκας.


Οι Ίνκας σήμερα

Επίσημα δεν υπάρχουν πια οι Ίνκας στο Περού. Μερικές οικογένειες των Ινδιάνων που μιλούν τη διάλεκτο Κετσούα ισχυρίζονται ότι κατάγονται από τους Ίνκας, όμως ελάχιστες αποδείξεις υπάρχουν για αυτό. Κι όμως είναι σχεδόν βέβαιο ότι αυτοί οι άνθρωποι έχουν κληρονομήσει πολλά στοιχεία από τους Ίνκας.

Οι Ινδιάνοι που παρέμειναν στα ορεινά χωριά διατηρούν πολλά από τα αρχαία έθιμα. Πολλοί φορούν ζεστά μάλλινα ρούχα υφασμένα με τα παραδοσιακά σχέδια των Ίνκας.


Οι γιορτές των Ίνκας

Στη διασκέδασή τους διατηρούν πολλούς από τους εποχιακούς χορούς και τις γιορτές,
παρ΄όλο που αυτά έχουν τώρα πια ενσωματωθεί στους Χριστιανικούς τύπους. Τώρα έχουν άλογα και βοοειδή, που ποτέ δεν είχαν οι Ίνκας, όμως συνεχίζουν να εκτρέφουν τα ινδικά χοιρίδια για το κρέας τους και να κουρεύουν τα αλπακά για το μαλακό μαλλί τους. Το λάμα χρησιμεύει
ακόμα για τη μεταφορά φορτίων.

Τον παλιό καιρό, οι περισσότερες οικογένειες των Ινδιάνων καλλιεργούσαν τρία κομμάτια γης, ένα στα ορεινά, ένα σε μεσαίο υψόμετρο κι ένα στην κοιλάδα. Έτσι μπορούσαν να συλλέγουν όλων των ειδών τις σοδειές ανάλογα με την εποχή, άλλοτε κατοικώντας στο σπίτι τους και άλλοτε κατασκηνώνοντας στην ύπαιθρο, ανάλογα με τις ανάγκες.


Οι κάτοικοι των ορεινών περιοχών

Όμως μεταγενέστεροι νόμοι περιόρισαν τις οικογένειες σε ένα μόνο κομμάτι γης. Αυτό σημαίνει ότι μπορούν να καλλιεργούν μόνο ένα είδος σοδειάς, για παράδειγμα
καλαμπόκι ή πατάτες. Για να αποκτήσουν τα υπόλοιπα είδη διατροφής που χρειάζονται,
πρέπει τώρα να έχουν μεταξύ τους εμπορικές συναλλαγές.

Οι δήμαρχοι και οι σύμβουλοι πολλών Ινδιάνικων χωριών είναι όλοι Ινδιάνικης καταγωγής. Σιγά σιγά οι κάτοικοι των ορεινών περιοχών αποκτούν την ησυχία και την ασφάλεια των αρχαίων καιρών.


Το ινδιάνικο παρελθόν

Πριν μερικά χρόνια, μια Αγγλική αποστολή με επικεφαλής την Δρ.ννα Κένταλ, πήγε στην κοιλάδα Κουζικάκα, κοντά στην Μάτσου Πίτσου, για να μελετήσει τα κατάλοιπα του
πολιτισμού των Ίνκας στη σύγχρονη ζωή.

Έβαλαν πάλι σε λειτουργία το αρχαίο υδραγωγείο για να μπορέσουν οι κάτοικοι της περιοχής να βελτιώσουν τις καλλιέργειες τους. Οι Ινδιάνοι πήραν ενεργό μέρος στα έργα και τώρα
σχεδιάζουν να εντείνουν τους ρυθμούς δουλειάς για να αυξηθεί η αγροτική παραγωγή σε όλα τα Ινδιάνικα χωριά της περιοχής.

Το Ινδιάνικο παρελθόν του Περού δεν έχει ξεχαστεί. Τα φαντασμαγορικά θεάματα κι οι
παραστάσεις που θυμίζουν τα αρχαία χρόνια είναι πολύ δημοφιλή.

Όμως οι Ινδιάνοι είναι το φτωχότερο μέρος του πληθυσμού, κι έχουν ακόμα πολύ δρόμο να διανύσουν για να κατορθώσουν να απολαμβάνουν την ασφάλεια που προσφέρει μια καλά οργανωμένη κοινωνία, βασισμένη στην αγροτική οικονομία, σαν εκείνη που απολάμβαναν οι πρόγονοί τους κάτω από την εξουσία των Ίνκας.

Reference: americalatina - UN MUNDO MARAVILLOSO - ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ - Ίνκας- Το τέλος μιας Αυτοκρατορίας

 

Ίνκα

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

Η επέκταση της αυτοκρατορίας (1438–1527)Οι Ίνκα ήταν ένας πολιτισμός και μια αυτοκρατορία της Νότιας Αμερικής, η οποία έπεσε με την κατάκτηση του Νέου Κόσμου από τους Ισπανούς. Πρωτεύουσα ήταν το Κούσκο στο σημερινή Περού. Σε μια έκταση από το Εκουαδόρ μέχρι τη Χιλή και Αργεντινή ζούσανε πάνω από 200 έθνη.

Τα σημαντικότερα ευρήματα βρίσκονται στους αρχαιολογικούς τόπους Κούσκο, Μάτσου Πίτσου καθώς και στη λίμνη Τιτικάκα.

Η ονομασία Ίνκα προέρχεται από το έθνος Ίνκα και ερμηνευόταν ότι είναι από την ονομασία του θεού Ήλιου (Ίντι). Αργότερα το ίδιο όνομα, το έδωσαν και στους λαούς που υποτάχτηκαν στους Ίνκα. Η αυτοκρατορία των Ίνκα αρχίζει περίπου από το 1200 π.Χ. και φτάνει μέχρι τον 15ο αιώνα, που καταλύεται από τον Ισπανό Φρανσίθκο Πιζάρο.


Ιστορία
Σύμφωνα με τη μυθολογία των Ίνκα, ο βασιλιάς των Ίνκα Μάνκο Καπάκ ίδρυσε την αυτοκρατορία και είχε τον τίτλο του Αγυάρ. Το ίδιο όνομα είχε και ο τελευταίος βασιλιάς των Ίνκα Μάνκο Καπάκ ο Β΄ (1533- 1537). Το πρόσωπο του βασιλιά το θεωρούσαν ιερό, αφού με την ονομασία Ίνκα, βασικά ονόμαζαν τον θρησκευτικό τους αρχηγό. Ο Ίνκα εθεωρείτο γιος του Ήλιου και ήταν υποχρεωμένος να παντρευτεί τη μεγαλύτερη αδελφή του για να εξασφαλίσει την καθαρότητα του βασιλικού γένους. Κάτι τέτοιο και ήταν επιτρεπτό αλλά και επιβαλλόταν από τη θρησκεία τους, που ήταν η λατρεία του Ήλιου.


Η επέκταση και η σταθεροποίηση του Tawantinsuyu
Παραδοσιακά ο διάδοχος του θρόνου ήταν και αρχηγός του στρατού. Ο διάδοχος Tϊpac Inca ήταν ο γιος του Pachacuti Tϊpac Inca και άρχισε τις κατακτήσεις στο Βορρά το 1463, και τις συνέχισε ως αυτοκράτορας μετά από το θάνατο του Pachucuti το 1471. Η σημαντικότερη κατάκτησή του ήταν το βασίλειο Chimor, ο μόνος σοβαρός ανταγωνιστής του Inca στην ακτή του Περού. Η αυτοκρατορία Inca Tϊpac επεκτάθηκε στο Βορρά μέχρι το σημερινό Εκουαδόρ και την Κολομβία. Ο γιος Huayna Cαpac Inca Tϊpac πρόσθεσε σημαντικό έδαφος στο Νότο. Ο Tahuantinsuyu κατέκτησε το Περού, τη Βολιβία, το μεγαλύτερο μέρος του Εκουαδόρ και μια μεγάλη μερίδα της Χιλής βόρεια του ποταμού Maule, όπου συνάντησαν την ισχυρή αντίσταση από τις φυλές Mapuche. Η αυτοκρατορία επεκτάθηκε επίσης στην Αργεντινή και την Κολομβία. Τα εδάφη της αυτοκρατορίας και οι τοπικοί πολιτισμοί δεν ενσωματώθηκαν πλήρως. Η αυτοκρατορία των Ίνκα συνολικά ήταν μια οικονομική και εμπορική ένωση υπό τη διαχείριση των Ίνκα.


[Επεξεργασία] Η πτώση της αυτοκρατορίας
Οι Ισπανοί κατακτητές (conquistadores), που οδηγήθηκαν από τον Φρανσίσκο Πιζάρο και τους αδελφούς του, εξερεύνησαν νότια του Παναμά, και φτάσανε στα εδάφη των Ίνκα το 1526. Ήταν σαφές ότι είχαν φθάσει σε ένα πλούσιο έδαφος με τις προοπτικές του μεγάλου θησαυρού, και μετά από μια δεύτερη αποστολή του Πιζάρο (1529) με βασιλική έγκριση κατέκτησε την περιοχή. Ένα χρόνο μετά επέστρεψαν στο Περού και πέσανε σε ένα πόλεμο μεταξύ των δύο αδελφών Huascar Huayna Capac και Αταούαλπα για την εξουσία της αυτοκρατορίας (που είχε αποδυναμώσει αρκετά την αυτοκρατορία). Ήταν άτυχο γεγονός για τους Inca ότι οι Ισπανοί έφθασαν στο αποκορύφωμα ενός εμφύλιου πολέμου. Ο Πιζάρο δεν είχε μια τρομερή δύναμη (με ακριβώς 180 άτομα, 1 πυροβόλο και μόνο 27 άλογα).

Ένας ισπανός ιππέας, όμως, πλήρως θωρακισμένος, είχε τεχνολογική ανωτερότητα απέναντι στις δυνάμεις των Ίνκα. Οι Ισπανοί είχαν αναπτύξει μια από τις καλύτερες στρατιωτικές μηχανές στον κόσμο και τακτική που μαθεύτηκε στη μακροχρόνια πάλη των αιώνων τους ενάντια στα μαυριτανικά βασίλεια στην Ιβηρική Χερσόνησο. Μαζί με αυτήν την τακτική και την υλική ανωτερότητα, οι Ισπανοί επίσης είχαν αποκτήσει τις δεκάδες χιλιάδων ιθαγενείς σύμμαχους που επιδίωξαν να τερματίσουν τον έλεγχο των Ίνκα στο έδαφός τους. Αυτό, σε συνδυασμό με μια τολμηρή στρατιωτική επίθεση από τους Ισπανούς στο Cajamarca, τους επέτρεψε να συλλάβουν τον αυτοκράτορα. Ο Αταούαλπα διέταξε τη δολοφονία του αντιπάλου του Huascar και οι Ισπανοί εκμεταλλεύτηκαν τις διάφορες φατρίες μέσα στο κράτος των Ίνκα. Ήταν σε θέση επίσης να αυξήσουν επιπλέον τους συμμάχους τους και προώθησαν τελικά μια επιτυχή επίθεση στην πρωτεύουσα Κούσκο. Ο Πιζάρο ίδρυσε έπειτα την πόλη Piura το 1532 και έστειλε τον Hernando de Soto για να συναντηθεί με τον Αταούαλπα, ο οποίος είχε νικήσει τον αδελφό του στον εμφύλιο πόλεμο και στηριζόταν με 80.000 στρατεύματα στο Cajamarca. Ο Πιζάρο και μερικοί από τους ανθρώπους του συναντήθηκαν με τον Αταούαλπα. Οι Ισπανοί απαίτησαν οι Ίνκα να δεχτούν τον χριστιανισμό. Λόγω του γλωσσικού εμποδίου και ίσως λανθασμένης ερμηνείας ο Atahualpa μπερδεύτηκε από τη περιγραφή της χριστιανικής πίστης. Αφότου προσπάθησε ο Αταούαλπα την περαιτέρω έρευνα στα δόγματα της χριστιανικής πίστης κάτω από την οποία εξυπηρέτησε ο απεσταλμένος του Πιζάρο. Ο Αταούαλπα πρόσφερε στους Ισπανούς αρκετό χρυσό για να γεμίσει το δωμάτιο όπου τον φυλάκισαν μέσα, και δύο φορές την ίδια ποσότητα ασημιού. Οι Ίνκα πλήρωσαν τα λύτρα αυτά, αλλά ο Πιζάρο τους εξαπάτησε και αρνήθηκε να απελευθερώσει τον Atahualpa.

Reference: http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%8A%CE%BD%CE%BA%CE%B1%CF%82

 

C'est presqu'au bout du monde,
Ma barque vagabonde,
Errant aupré du l'onde,
M'y conduisit un jour.

L'ile est toute petite,
Mais la fee qui l'habite
Gentiment nous invite
A en faire le tour.​

Youkali,
C'est le pays de nos désirs,
Youkali,
C'est le bonheur,
C'est le plaisir,​

Youkali,
C'est la terre où l'on
Quitte tous les soucis,
C'est dans notre nuit,
Comme une éclaircie,
L'étoile qu'on suit,
C'est Youkali!​

Youkali,
C'est le respect
De tous les Voeux échangés,
Youkali,
C'est le pays
Des beaux amours partagés,​

C'est l'espérance
Qui est au coeur de tous les humains,
La délivrance
Que nous attendons tous pour demain,​

Youkali,
C'est le pays de nos désirs,
Youkali,
C'est le bonheur
C'est le plaisir,​

Mais c'est un rêve, une folie,
Il n'y a pas de Youkali!
​

Et la vie nous entrâine,
Lassante, quotidiene,
Mais la pauvre âme humaine,
Cherchant partout l'oubli,

A pour quitter la terre,
Su trouver le mystère
Où no rêves se terrent
En quelque Youkali...​

Youkali,
C'est le pays de nos désirs,
Youkali,
C'est le bonheur,
C'est le plaisir,​

Youkali,
C'est la terre où l'on
Quitte tous les soucis,
C'est dans notre nuit,
Comme une éclaircie,
L'étoile qu'on suit,
C'est Youkali!​

...

Μετάφραση στ' Αγγλικά


(Near the end of the world
My vagabond boat
Wandering at the whim of the waves
Directs me there one day,

This island is very small
But the fairy who lives there
Gently invited us
to take a tour...

Youkali,
It is the land of our desires,
Youkali,
It is happiness,
It is pleasure,

Youkali,
It is the land where
One leaves all cares,
It is, in our night,
Like a bright light,
A star which one follows-
It is Youkali!

Youkali,
It is the respect
Of exchanged vows.
Youkali,
It is the land
Of beautiful lovers.

It is the hope
Which is at the heart of all humans,
The deliverance
We want for tomorrow.

Youkali,
It is the land of our desires,
Youkali,
It is happiness,
It is pleasure--

But it is a dream, a folly.
There is no Youkali!

And life goes on,
Weariness everyday.
But the poor human soul
Looks everywhere to forget it,

To leave the earth,
To find the mystery.
We dream on earth
To live on some Youkali...

Youkali,
It is the land of our desires,
Youkali,
It is happiness,
It is pleasure,

Youkali, It is the land where
One leaves all cares,
It is, in our night,
Like a bright light,
A star which one follows-
It is Youkali!)




Ευχαριστούμε, savra !


​

 

Μετά τη Βεργίνα, άλλη μια έκπληξη! Ευχαριστούμε.