Πόσο επιθυμητό είναι να είναι λεφτάς ο Κυρίαρχος ?

Υπάρχουν αυτοκίνητα που μπορούν να φροντίσουν τον εαυτό τους;  

 

Το πρόβλημα δεν είναι τα αυτοκίνητα, αλλά οι άνθρωποι που χάνουν λάδια… 

Χιούμορ ήταν αυτό, για να μην παρεξηγηθούμε.

Μιλώντας λίγο πιο σοβαρά, νομίζω πως στην αληθινή ζωή, οι περισσότερες ερωτικές σχέσεις, συμμετρικές και ασύμμετρες, δημιουργούνται μεταξύ ανθρώπων της ίδιας τάξης και βιοτικού επιπέδου, άρα το χρήμα δεν είναι ο καταλυτικός παράγοντας για τη σεξουαλική έλξη, αλλιώς οι φτωχοί δεν θα έβλεπαν ποτέ χαρά στα σκέλια τους. Συνήθως οι επώνυμοι μπλέκουν με επώνυμους, οι μικροαστοί με μικροαστούς κι οι πένητες με πένητες, αυτός είναι ο Κανόνας του Παιχνιδιού, για να επικαλεσθώ τον Ρενουάρ.

Εξαιρέσεις φυσικά και υπάρχουν, πλην όμως διαταξικές σχέσεις απαντώνται συχνότερα στην τέχνη παρά στην πραγματικότητα, κι όταν συμβαίνουν, είναι συνήθως έντονες αλλά βραχύβιες και σπάνια ευδοκιμούν.

 

Απάντηση: Πόσο επιθυμητό είναι να είναι λεφτάς ο Κυρίαρχος ?

Προσωπικα τα λεφτα τα αγαπω γι αυτα που μπορουν να μου προσφερουν.
Η αλήθεια είναι πως προτιμώ τα λεφτά που χρειάζομαι να τα έχω η ίδια και να μην εξαρτιέμαι από κανένα.
Ένας Κ ο οποίος έχει λεφτά, εφόσον αυτό δεν είναι κάτι που χειρίζεται ως εργαλείο ισχύος, καλοδεχούμενο.
Κάποιος όμως που πάει και καλά να προσπαθήσει να με "εξαγοράσει" ή να εξαγοράσει την εύνοια μου ως άτομο πόσο μάλλον την υποταγή μου, τότε πέρα από την περιφρόνηση μου, τίποτα δεν θα πάρει.

Τα λεφτά είναι απλά λεφτά. Καλό να τα έχουμε όλοι για να μην χρειάζεται να ασχολούμαστε μαζί τους. Γιατί έχει πολύ σημαντικότερα πράγματα να ασχολούμαστε.

Εκείνη που επιλέγει με πρώτο κριτήριο τα λεφτά,είναι προς πώληση κατά τη γνώμη μου, αλλά εφόσων υπάρχουν εκείνοι που είναι πρόθυμοι να αγοράσουν το όποιο προιον της, είτε λέγεται αιδοίο είναι "υποταγή" και καλά, εμένα τι λόγος μου πέφτει?

 

Θα συμφωνήσω πολύ εμφατικά με τον vautrin, αλλά και με τη Λάρα.

Το θέμα είναι απλό. Όταν θέλω να ξεσκιστώ, βρίσκω κάποιον παιδαρά οικοδόμο από τη Σίνδο, που δεν μου πρήζει και τα ούμπαλα με παπαριές για τον Προυστ. Όταν θέλω να κάνω βδσμ, βρίσκω κάποιον σαδίσταρο που έχει την απαιτούμενη ευφυία για να κάνουμε βδσμ. Αδιαφορώ πλήρως για το αν έχει λεφτά, αν είχε λεφτά και τάχασε, αν πληρώνει ή δεν πληρώνει το ξενοδοχείο (η κακογουστιά του να στρίβει πριν πληρώσει με ξενερώνει απίστευτα ασφαλώς, αφού ως απόρροια συγκεκριμένων κοινωνικών συμβάσεων ο άντρας είθισται να πληρώνει το ξενοδοχείο) και αν θέλει να μου δώσει τα χρήματα για την μετάβασή μου στην Αθήνα (που θεωρώ ότι πρέπει - και ο Κ μου το κάνει - ως δείγμα καλής θέλησης, αφού εγώ τρώω όλη την ταλαιπωρία του ταξιδιού...) Δηλαδή: μπορώ άνετα να κάνω βδσμ με κάποιον αναξιοπρεπή και φτηνιάρη, που στρίβει πριν πληρώσει, ή με κάποιον που έχει χρεωκοπήσει και αναγκάζεται να κάνει ψιλοαπατεωνιές για να επιβιώσει, ή με κάποιον που είναι μέτριας οικονομικής κατάστασης (δεν θέλετε να ξέρετε τί εννοώ "μέτριας" και δεν θα υπεισέλθω). Μπορώ ακόμη να κάνω βδσμ και με κάποιον επώνυμο και πάμπλουτο (όπου είμαι διπλά προσεκτική μη μας προκύψει λελές - σύνηθες φαινόμενο στις τάξεις των πλουσίων). Τα "λεφτά" (τι χυδαία λέξη...) δεν είναι ένα από τα κριτήρια με τα οποία αποφασίζω ότι με κάποιον μπορώ να κάνω βδσμ...

Όμως, ο άνθρωπος είναι κοινωνικό όν. Και η κοινωνία λειτουργεί με συγκεκριμένο τρόπο (ο Ασίμοφ θα έλεγε ότι είναι σχετικά προβλέψιμος - στην τριλογία του Foundation για παράδειγμα). Όταν θέλουμε να σχετισθούμε (φιλικά, ερωτικά, κοινωνικά) προσεγγίζουμε τους ομοίους μας. Όμοιος ομοίω αεί πελάζει, τα θυμάστε. Προσεγγίζω λοιπόν τους ομοίους μου, καθώς θεωρώ απίθανο να μπορεί να κάνει βδσμ (του είδους που με ενδιαφέρει εμένα) κάποιος ο οποίος δεν έχει ήδη αγοράσει την καλλιέργειά του. Μπορεί ενδεχομένως να γαμάει και να δέρνει, αλλά αυτά τα βρίσκω και στους οικοδόμους. Σύμφωνα με εκτιμήσεις μου, τα χρήματα που απαιτούνται για να αγοράσει κάποιος την καλλιέργεια, με τα δεδομένα της εποχής μας, είναι από μέτρια έως πολλά (κάποιες σπάνιες περιπτώσεις φτωχόπαιδων που με τον προσωπικό τους μόχθο εξήλθαν της τάξης τους, απλά επιβεβαιώνουν τον κανόνα). Είναι άσχετο το αν ο Κ συνεχίζει να έχει χρήματα ή όχι. Αν βεβαίως νοσήσει από Αλτσχάιμερ, θα χαθεί και η δυνατότητά του να κάνει βδσμ. Και άρα, αυτό που είναι επιθυμητό, για μένα, γιατί η απάντηση αναπτύσσει τις δικές μου προτιμήσεις και μόνο, είναι ένας Κ αρκετά καλλιεργημένος που να έχει σώας τας φρένας - στο βαθμό που μπορεί ένας Κ να έχει σώας τας φρένας και να επιλέξει εμένα για ασύμμετρη σχέση...

Πώς θα μπορούσα να κάνω σχέση με κάποιον που δεν πιάνει το χιούμορ μου; Πώς να δώσω feedback για το πόσο υποφέρω από τις γουρουνιές κάποιου, όταν ο άλλος δεν έχει βγάλει ούτε το δημοτικό ενώ εγώ εκφράζομαι με λογοτεχνήματα (έστω και αμφιβόλου ποιότητας - σύμφωνα με τις αυστηρές - πλην αμερόληπτες, μπουχαχα - κριτικές που ακούω κατά καιρούς); Και πώς θα με κάνει να υποφέρω ο οικοδόμος; Πού θα βρει τις εκλεπτυσμένες εκφάνσεις του σαδισμού που θα μπορούσαν να αγγίξουν την καρδιά μιας D; Σκεφτείτε το λίγο...

 

Ο προβληματισμός μου είναι ότι τα λεφτά στην Ελλάδα έχουν τα τελευταία χρόνια μαζευτεί από λάθος άτομα - λάθος από όλες τις απόψεις.

 

Πάντως, παιδιά, η βιβλιογραφία τείνει να τα παρουσιάζει τα πράγματα με έναν συγκεκριμένο τρόπο: oι «Κ» είναι σχεδόν πάντα πλούσιοι, ενώ η οικονομική κατάσταση των «υ» είναι από αδιάφορη έως χαμηλή.

Στα έργα του De Sade οι περισσότεροι σαδιστές είναι πλούσιοι, ενώ οι κοπελίτσες είναι συνήθως πληβείες. Στην «Ιστορία της Ο» ο Sir Stephen είναι προφανώς εξαιρετικά ευκατάστατος, στον κύκλο των κολλητών του ανήκει το κάστρο του Roissy, ενώ η "Ο" είναι μια ταπεινή φωτογράφος. Στο «9½ Εβδομάδες» ο John είναι ένας ζάπλουτος χρηματιστής, ενώ η Elizabeth είναι υπάλληλος σε γκαλερί τέχνης. Στις ιστορίες της Ann Rice η κυριαρχικότητα είναι ιεραρχικά δομημένη, με την βασιλική οικογένεια στην κορυφή, και ενώ μεν τα «υ» είναι γαλαζοαίματα, πρόκειται για γόνους βασιλικών οικογενειών από υπόδουλα βασίλεια.

Έχει κανείς υπόψιν του κανένα δείγμα από το χώρο της λογοτεχνίας που να πραγματεύεται το θέμα του πτωχού μεν πλην τίμιου σαδιστή; κάτι με κυρίαρχο μικροαστό οικογενειάρχη; σαδομαζοχισμό για το προλεταριάτο;

 

Απάντηση: Re: Πόσο επιθυμητό είναι να είναι λεφτάς ο Κυρίαρχος ?

          

 

sklavina, χαίρομαι που σε έκανα να γελάσεις, αλλά εγώ έθετα το ερώτημα στα σοβαρά. (-: Από την απάντησή σου θα υποθέσω ότι δεν ισχύει κάτι τέτοιο για εσένα, γνωρίζω όμως ότι ισχύει για άλλες γυναίκες. Ήλπιζα να τολμήσουν κάποιες να γράψουν δυο λόγια γι αυτή την προτίμησή τους, αλλά φαντάζομαι πως παραείναι προσωπικό το θέμα.

 

Απάντηση: Re: Απάντηση: Re: Πόσο επιθυμητό είναι να είναι λεφτάς ο Κυρίαρχος ?

Αργησα ν'απαντησω στα ερωτηματα σου και να με συγχωρεις αλλα η αληθεια ειναι πως δεν πολυκαταλαβαινω τι ακριβως θελεις να μαθεις. Το ζουμι που λενε. Μου συμβαινει συχνα τελευταια και η εγω εχω χαζεψει η μερικοι προσπαθειτε να περιπλεξετε πραγματα απλα.

Στο ερωτημα εαν ειναι επιθυμητο να ειναι ενας Κ "λεφτας¨ δηλ. να εχει οικονομικη ευχερεια, η απαντηση ειναι ναι. Επιθυμητο. Οχι προυποθεση ομως. Και ειναι επιθυμητο για πρακτικους λογους.
Πιο επιθυμητο απ'ολα ομως για μενα, ειναι να ειμαι οικονομικα ανεξαρτητη. Παντα ηταν και παντα θα ειναι. Ποτε δεν υπηρξα "a daddy's girl" και δε θα θα γινω τωρα στα γεραματα. Τα λεφτα διευκολυνουν τη ζωη αλλα δε κανουν πιο ευκολες τις επιλογες μας.

Σε μια σχεση ασυμμετρη, ολα ειναι σχετικα. Εχει να κανει με τους ανθρωπους και οχι με τους κανονες. Διοτι κανονες απλα δεν υπαρχουν. Εαν μιλαμε ομως για εφημερες σχεσεις και σεσιον, τοτε καποιοι κανονες καλο ειναι να ξεκαθαριζουν απο την αρχη.

Το ποιες γυναικες μπαινουν σε μια σχεση για να επιβιωσουν και ποιες οχι, ενας Κ η ενας υποτακτικος, μπορουν ευκολα να το διακρινουν. Εαν δεν αφηνουν την κριση τους στην πορτα μπαινοντας.

Αυτος που κοιταει να υποταξει χρησιμοποιωντας το χρημα, θα κανει χωριο μονο με γυναικες που υποτασσονται σε αυτο.

 

 

Απάντηση: Πόσο επιθυμητό είναι να είναι λεφτάς ο Κυρίαρχος ?

Αγαπητέ νηματοθέτη, θα ήθελα να σου θέσω την εξής ερώτηση. Ίσως θα βοηθούσε στον προβληματισμό σου
Ένας αληθινά κυριαρχικός ερωτικά άντρας αλλά απένταρος, επιθυμεί/αρέσκεται να κυριαρχήσει μια γυναίκα?

 

Re: Απάντηση: Πόσο επιθυμητό είναι να είναι λεφτάς ο Κυρίαρχος ?

Πίσω από την ερώτηση η θέση της elfcat είναι σαφής: άμα δεν έχεις δεύτερο βρακί να βάλεις η κυριαρχία σου λείπει; Με άλλα λόγια, χωρίς λεφτά ούτε καμάκι να μην διανοηθείς να κάνεις  

 

Ο Προυστ αγαπητέ μου. Ο βαρώνος ντε Γκερμάντ, ομοφυλόφιλος μαζοχιστής με αδυναμία σε ρωμαλέους πληβείους και σε σαδιστικά αποβράσματα του υποκόσμου.

Στη Νανά του Ζολά, η ηρωίδα, μια εταίρα, ταπεινώνει σεξουαλικά τον κόμη Μυφά.

Ο σαδομαζοχισμός των μικροαστών διανοούμενων απασχολεί ιδιαίτερα τον Πασκάλ Μπρυκνέρ με αποκορύφωμα τα Μαύρα Φεγγάρια του Έρωτα.

Στον κινηματογράφο, παραπέμπω στον Γαλάζιο Άγγελο με την Μάρλεν Ντήτριχ, όπου μια αρτίστα του καμπαρέ ταπεινώνει έναν ευυπόληπτο καθηγητή που γίνεται υποχείριό της.

Στο θέατρο του Στρίντμπεργκ, ο έρωτας της Δεσποινίδας Τζούλιας για τον αρρενωπό υπηρέτη της είναι ένας ξεκάθαρος αγώνας για κυριαρχία με σαφή σαδομαζοχιστικά υπονοούμενα.

Στις Δούλες ο Ζαν Ζενέ εξερευνά την κυριαρχικότητα ως αναπαράσταση κοινωνικών σχέσεων. Δύο υπηρέτριες παίζουν ένα παιχνίδι ρόλων υποδυόμενες εναλλάξ την κυρία τους.