Σαν Σήμερα

Δε νομίζω ότι αποτελεί αντίφαση. Κατανοώ ουσιαστικά τη ματιά του Βελουχιώτη, αλλά θεωρώ ότι δε γίνεται να κριθεί υπό αυτό το πρίσμα το πρόσωπο του Καποδίστρια, ιδίως όταν τα όσα του προσάπτει δεν είναι αληθή.

Προφανώς κι έχω τη δυνατότητα να αντιληφθώ, ότι δεν εννοούσε ο Βελουχιώτης πως ο Καποδίστριας κατέστρεφε κτίρια. Διαφωνώ απολύτως με την πεποίθηση ότι έθεσε τις βάσεις για ένα ταξικό κράτος. Δεν παρέλαβε απλώς ένα τριμπούρδελο, όπως θα παραλάβει ο επόμενος μετά τον Κούλη. Παρέλαβε, μετά από σχεδόν τετρακόσια χρόνια, έναν γεωγραφικό χώρο και μόνον, πτωχευμένο (βασικά, ούτε εθνικό νόμισμα δεν υπήρχε), διαλυμένο, με καταγεγραμμένους συνεχείς θανάτους από ασιτία κι ασθένειες και προσπάθησε να δημιουργήσει εθνική συνείδηση, βάζοντας συγχρόνως τις βάσεις ενός κράτους μη ταξικού. Ίδρυσε σχολεία και ακαδημίες (προάγγελους των Πανεπιστημίων), ορφανοτροφεία, νοσοκομεία, επέβαλε την υποχρεωτική εκπαίδευση (δωρεάν όλα αυτά· παρακαλώ πείτε μου πόσες χώρες ανά την Ευρώπη παρείχαν στον λαό τα συγκεκριμένα προνόμια, γιατί η καθολικότητα αυτή, όπως λένε οι ξένοι ιστορικοί, ήταν καινοτόμα και πρωτοφανής), τα έβαλε με τους προεστούς, τους γαιοκτήμονες και τη φεουδαρχία, κάνοντας αναδιανομή της γης (πρωτοφανές ιστορικά κάτι τέτοιο σε εθνικό επίπεδο), ούτως ώστε να λάβουν χωρίς αντίτιμο αυτές τις εκτάσεις οι φτωχοί (να θυμίσω εδώ ότι οι προεστοί είχαν βάλει ενέχυρο για τα δάνεια κάποιες εκτάσεις - που φυσικά τους είχαν δοθεί από τους Τούρκους - με τον όρο με την αποπληρωμή των δανείων να επιστραφούν πάλι σε αυτούς), αγόρασε σπόρους, εργαλεία και ζώα και τα μοίρασε επίσης δωρεάν στον λαό για να καλλιεργήσει τις εκτάσεις που τους έδωσε, αν και πιστός ορθόδοξος χριστιανός τα έβαλε με το Φανάρι προς όφελος του λαού, ήρθε σε ρήξη με όλους του καπετάνιους, καθώς έπαιρναν μεγάλο μέρος των δανείων κι ανέλαβε τον έλεγχο των οικονομικών τους ώστε να πηγαίνει, ό,τι είχε απομείνει, στον λαό μέσω των παραπάνω ενεργειών, διέθεσε όλη του την περιουσία στο κράτος, αρνιόταν να λαμβάνει μισθό, διέθεσε χρήματα για τη δημιουργία σχεδίου αντιμετώπισης πανδημίας (επίσης πρωτοφανές), δημιούργησε ομάδες επιστημόνων και ειδικών που τους έστελνε στο εξωτερικό για εκπαίδευση σε καινοτομίες (κυρίως στον τομέα της υγείας και της γεωργίας), δημιούργησε τμήματα θηλέων για να έχουν πρόσβαση στην εκπαίδευση οι γυναίκες και έκανε καμμία 719596882788 λιγότερο σημαντικές μεταρρυθμίσεις κι όλα αυτά σε μόλις τριάμιση χρόνια, αφού μετά τον καθάρισαν οι έχοντες, που ο Βελουχιώτης θεωρούσε ότι εξυπηρετούσε η πολιτική του. Να προσθέσω εδώ ότι τόσο οι Ρώσοι (λόγω ιστορικών δεσμών μαζί του), όσο και οι κοντά στον Καποδίστρια, τον είχαν προειδοποιήσει ότι οι ανώτερες οικονομικά τάξεις ήθελαν να τον βγάλουν από τη μέση κι εκείνος απαντούσε ότι το ήξερε κι ότι το θεωρούσε αναπόφευκτο.

Ήταν μία πολύ κακή στιγμή αυτή του Βελουχιώτη. Τόσο κακή, που αν δεν ήταν αυτός που ήταν, θα έλεγα να κουνήσει το κεφάλι του να δούμε αν ακούγεται "γκλιιιννννν". Δεν ακυρώνεται η προσωπικότητα του Βελουχιώτη από μία άστοχη κι ανακριβή δήλωση, αλλά δεν είναι και κακό να γίνεται αναφορά στις όποιες αστοχίες ή ανακρίβειες.

 

@Reinheit απάντηση σας αν και πλούσια σε ιστορικά στοιχεία για το έργο του Καποδίστρια, δεν καταρρίπτει τη μαρξιστική ανάλυση.

Αντιθέτως, επιβεβαιώνει ότι η διαφωνία σας είναι ιδεολογική, όχι μεθοδολογική, και ότι ο λόγος του Άρη σας φαίνεται «ανακριβής» ακριβώς επειδή αρνείστε να τον διαβάσετε ως ταξική κρίση.

Μ/μας λέτε ότι

Εδώ είναι η αντίφαση που σας επισήμανα σε προηγούμενο ποστ. Το «πρίσμα» του Βελουχιώτη είναι ο ιστορικός υλισμός, ο οποίος είναι μια καθολική μέθοδος ανάλυσης της ιστορίας. Δεν επιδέχεται εξαιρέσεις για «μεγάλες» προσωπικότητες. Αν αποδέχεστε τον ιστορικό υλισμό, πρέπει να αποδέχεστε ότι κάθε ηγέτης είναι φορέας συγκεκριμένων ταξικών συμφερόντων.

Η άρνησή σας να κριθεί ο Καποδίστριας «υπό αυτό το πρίσμα» σημαίνει ότι, στην πράξη, απορρίπτετε τη μαρξιστική θεώρηση της ιστορίας υπέρ μιας ιδεαλιστικής θεώρησης, όπου ο «ισάξιος του Σόλωνος» υπερβαίνει τις ταξικές αντιθέσεις.

Ο κατάλογος των μεταρρυθμίσεων του Καποδίστρια που Μ/μας αναφέρετε σχολεία, ορφανοτροφεία, αναδιανομή γης, περιγράφει ατομικές ενέργειες και προθέσεις που στόχευαν στην οργάνωση ενός σύγχρονου αστικού κράτους.

Ο μαρξιστής δεν αμφισβητεί την ανάγκη για σχολεία ή τη βελτίωση της γεωργίας. Αμφισβητεί το ταξικό αποτέλεσμα αυτών των ενεργειών. Η αναδιανομή των «εθνικών γαιών» δεν ήταν αντιφεουδαρχική επανάσταση.

Ήταν μια αναγκαία κίνηση για να δημιουργηθεί μια τάξη μικροϊδιοκτητών αγροτών, οι οποίοι ήταν η οικονομική και κοινωνική βάση για τη σταθερότητα του νέου αστικού κράτους. Το κράτος έπρεπε να οργανωθεί για να λειτουργήσει το καπιταλιστικό μοντέλο, όχι το φεουδαρχικό.

Η «αντίδραση» στην οποία αναφέρεται ο Βελουχιώτης δεν είναι μόνο οι «κακοί» κοτζαμπάσηδες που δολοφόνησαν τον Καποδίστρια. Είναι η συμμαχία των νεόκοπων εμπόρων, των τραπεζιτών και των τοπικών παραγόντων που αποδέχθηκαν το νέο συγκεντρωτικό κράτος, με την προϋπόθεση ότι αυτό θα υπηρετούσε τα συμφέροντά τους και θα κατέστειλε τον λαϊκό παράγοντα της Επανάστασης.

Η «καταστροφή» για τον Άρη είναι η ήττα του λαϊκού και ριζοσπαστικού χαρακτήρα της Επανάστασης του 1821 και η παγίωση ενός κράτους ταξικής εκμετάλλευσης, παρά τα φιλάνθρωπα μέτρα του κυβερνήτη.

Η αναφορά σας ότι οι «έχοντες» τον καθάρισαν, ότι αρνιόταν μισθό και ότι γνώριζε το αναπόφευκτο της σύγκρουσης, δεν ακυρώνει τον Άρη, επιβεβαιώνει την ταξική ανάλυση.

Ο Καποδίστριας βρέθηκε στη μέση μιας σύγκρουσης. Προσπάθησε να επιβάλει την τάξη και τη συγκέντρωση εξουσίας, απαραίτητα για την αστική οργάνωση ενάντια στις φυγόκεντρες δυνάμεις των προεστών και των καπετανέων.

Το ότι τον δολοφόνησαν οι εκπρόσωποι των αντιδραστικών τοπικών συμφερόντων δεν τον καθιστά αυτόματα εκφραστή του λαού στα μάτια του μαρξιστή.

Τον καθιστά έναν ηγέτη που, ενώ
προσπαθούσε να οργανώσει ένα κράτος κατά τα ευρωπαϊκά πρότυπα, βρέθηκε να συγκρούεται με τις πιο άγριες μορφές της ντόπιας ολιγαρχίας, αλλά χωρίς να παραδίδει την εξουσία στους επαναστατημένους φτωχούς.

Ο Βελουχιώτης δεν αμφισβητεί ότι ο Καποδίστριας έκανε καλά πράγματα.

Αμφισβητεί το ταξικό περιεχόμενο της κρατικής οργάνωσης. Για έναν μαρξιστή, η πολιτική οργάνωση του κράτους είναι πάνω από τις προθέσεις του ατόμου.

Ο λόγος του Άρη δεν ήταν

ή

Ήταν η συνεπής εφαρμογή της μαρξιστικής θεωρίας στην ελληνική ιστορία.

Με εκτίμηση,
Iagos

 

Οι μεγαλύτερες μορφές του λαϊκού και ριζοσπαστικού χαρακτήρα της επανάστασης (όπως εσείς την αναφέρατε), δεν υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία ότι θα διαφωνούσαν με τον Βελουχιώτη, αφού ήταν οι πλέον φανατικοί υποστηρικτές του Καποδίστρια. Εκτός αν ο Κολοκοτρώνης, ο Μακρυγιάννης, οι Υψηλάντηδες, ο Ξάνθος, ο Σκουφάς, ο Πλαπούτας, ο Νικηταράς, ο Κανάρης και πολλοί άλλοι, θεωρείτε ότι γύρισαν το μπιφτέκι, επειδή μετά την απελευθέρωση δεν απαίτησαν να δοθεί η εξουσία στους ίδιους τους επαναστατημένους. Παρόλα αυτά, επειδή εύκολα καταλαβαίνει κανείς ότι δε θα "κάνουμε χαρτί" κι επειδή κινδυνεύουμε να κουράσουμε τα όποια μέλη ασχοληθούν να διαβάσουν το παρόν νήμα, αλλά και να βγούμε εκτός θέματος, έχει ήδη καταγραφεί πιο πάνω ο λόγος του Βελουχιώτη και τα έργα του Καποδίστρια κι ας βγάλει όποιος θέλει τα συμπεράσματά του.

 

@Reinheit

Η αναφορά σας σε Κολοκοτρώνη και Μακρυγιάννη δεν ακυρώνει τον Βελουχιώτη. Αντιθέτως, επιβεβαιώνει τη μαρξιστική του ανάλυση.

Ο Κολοκοτρώνης και οι άλλοι αγωνιστές υποστήριξαν τον Καποδίστρια επειδή έβλεπαν στο πρόσωπό του την αναγκαία πολιτική δύναμη για εθνική σταθερότητα και δημιουργία κράτους μετά το χάος των εμφυλίων. Η υποστήριξή τους ήταν πολιτική ανάγκη, όχι ταξική συνείδηση.

Η κριτική του Βελουχιώτη δεν είναι ότι ο Καποδίστριας ήταν κακός άνθρωπος. Είναι ότι το κράτος που οργάνωσε (με τη συναίνεση των αγωνιστών) ήταν αστικό, εξαρτημένο και αντιλαϊκό ως προς τη δομή του, παγιώνοντας την κυριαρχία της «αντίδρασης» και των ξένων δυνάμεων.

Η μαρξιστική ανάλυση δεν εξαρτάται από το αν ο Κολοκοτρώνης είχε μαρξιστική συνείδηση.

Ο Βελουχιώτης κρίνει το ταξικό αποτέλεσμα της πολιτικής Καποδίστρια, όχι τις προσωπικές του προθέσεις ή τους πολιτικούς του συμμάχους.

Επιμένετε να βλέπετε την ιστορία με το πρίσμα της ηρωοποίησης, ενώ ο Άρης τη βλέπει με το πρίσμα της ταξικής δομής.

Με εκτίμηση,
Iagos

 

Πολύ σημαντικά τα όσα μας λέτε κι μας θυμίζετε.
Ευχαριστώ.

 

Σήμερα 28 Οκτωβρίου . Μια ημέρα σημαντική για την Ελλάδα και για τον κόσμο .
Με τον Ιωάννη Μεταξά τότε στο τιμόνι την χώρας , καταφέραμε την πρώτη νίκη απέναντι στον άξονα .
Αναρωτιέμαι , αν δεν υπήρχε ο Ιωάννης Μεταξάς, ποια θα ήταν η πορεία των εξελίξεων;;;

 

1517 Ο Γερμανός θεολόγος Μαρτίνος Λούθηρος (θεμελιωτής του χριστιανικού δόγματος του Προτεσταντισμού) θυροκολλεί στην εκκλησία της Βιτεμβέργης τις 95 θέσεις του, σηματοδοτώντας τη ρήξη με την Καθολική Εκκλησία.

1922 Αρχίζει η «Δίκη των Εξ», με την οποία η «φιλελεύθερη» παράταξη έστειλε στο εκτελεστικό απόσπασμα 6 επιφανή στελέχη της «δεξιάς» (τους Δ. Γούναρη, Γ. Χατζηανέστη, Π. Πρωτοπαπαδάκη, Ν. Θεοτόκη, Γ. Μπαλτατζή και Ν. Στράτο), φορτώνοντας σε αυτούς την ευθύνη της εκστρατείας στη Μικρά Ασία, αν και για την τραγωδία του λαού η βενιζελική παράταξη ήταν εξίσου υπεύθυνη με τη μοναρχική. Οι «έξι» καταδικάστηκαν σε θάνατο στις 15 Νοέμβρη 1922 και εκτελέστηκαν στου Γουδή.

1940 Ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Νίκος Ζαχαριάδης, απευθύνει από τα κρατητήρια της Ασφάλειας το περίφημο Ανοιχτό Γράμμα του, καλώντας τον ελληνικό λαό σε αντίσταση κατά του φασίστα εισβολέα:

«Προς τον λαό της Ελλάδας.

Ο φασισμός του Μουσολίνι χτύπησε την Ελλάδα πισώπλατα, δολοφονικά και ξετσίπωτα, με σκοπό να την υποδουλώσει και να την εξανδραποδίσει. Σήμερα, όλοι οι Ελληνες παλεύουμε για τη λευτεριά, την τιμή, την εθνική μας ανεξαρτησία. Η πάλη θα είναι πολύ δύσκολη και πολύ σκληρή. Μα ένα έθνος που θέλει να ζήσει πρέπει να παλεύει, αψηφώντας τους κινδύνους και τις θυσίες.

Ο λαός της Ελλάδας διεξάγει σήμερα έναν πόλεμο εθνικοαπελευθερωτικό, ενάντια στον φασισμό του Μουσολίνι. Δίπλα στο κύριο μέτωπο και Ο ΚΑΘΕ ΒΡΑΧΟΣ, Η ΚΑΘΕ ΡΕΜΑΤΙΑ, ΤΟ ΚΑΘΕ ΧΩΡΙΟ, ΚΑΛΥΒΑ ΜΕ ΚΑΛΥΒΑ, Η ΚΑΘΕ ΠΟΛΗ, ΣΠΙΤΙ ΜΕ ΣΠΙΤΙ, ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΦΡΟΥΡΙΟ ΤΟΥ ΕΘΝΙΚΟΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΤΙΚΟΥ ΑΓΩΝΑ.

Κάθε πράκτορας του φασισμού πρέπει να εξοντωθεί αλύπητα. Στον πόλεμο αυτόν, που τον διευθύνει η κυβέρνηση Μεταξά, όλοι μας πρέπει να δώσουμε όλες μας τις δυνάμεις, δίχως επιφύλαξη. Επαθλο για τον εργαζόμενο λαό και επιστέγασμα για τον σημερινό του αγώνα πρέπει να είναι και θα είναι μια καινούρια Ελλάδα, της δουλειάς, της λευτεριάς, λυτρωμένη από κάθε ξενική ιμπεριαλιστική εξάρτηση, με έναν πραγματικά παλλαϊκό πολιτισμό.

Ολοι στον αγώνα, ο καθένας στη θέση του και η νίκη θα 'ναι νίκη της Ελλάδας και του λαού της. Οι εργαζόμενοι όλου του κόσμου στέκουν στο πλευρό μας.

Αθήνα, 31 του Οχτώβρη 1940

Νίκος Ζαχαριάδης

Γραμματέας της ΚΕ του ΚΚΕ».

1961 Με απόφαση του 22ου Συνεδρίου του ΚΚΣΕ η σορός του Ι. Β. Στάλιν απομακρύνεται από το Μαυσωλείο στην Κόκκινη Πλατεία, ενώ το Στάλινγκραντ μετονομάζεται σε Βόλγκογκραντ.

1984 Η Ινδή πρωθυπουργός Ιντιρα Γκάντι δολοφονείται από άνδρες της σωματοφυλακής της στο Προεδρικό Μέγαρο στο Νέο Δελχί. Ακολουθεί λουτρό αίματος σε ολόκληρη την Ινδία.

2011 Οι εργάτες της «Χαλυβουργίας Ελλάδος» στον Ασπρόπυργο απαντούν στους εκβιασμούς και τις απειλές της εργοδοσίας για μειώσεις μισθών και απολύσεις, με την κήρυξη απεργίας διαρκείας. Η απεργία τους θα διαρκέσει 9 ολόκληρους μήνες, με τη συνδρομή και ενός πρωτοφανούς κύματος ταξικής αλληλεγγύης που αναπτύχθηκε στις γραμμές της εργατικής τάξης της χώρας μας, αλλά και διεθνώς.

 

1814 Αρχίζει το Συνέδριο της «Ιεράς Συμμαχίας» στη Βιέννη με αντικείμενο την επαναδιαμόρφωση του πολιτικού χάρτη της Ευρώπης μετά την ήττα της Γαλλικής αστικής Επανάστασης και των Ναπολεόντειων Πολέμων.

1864 Κυρώνονται η ιδρυτική Διακήρυξη και το Καταστατικό της Διεθνούς Ενωσης Εργατών (Α' Διεθνής). Σκοπός της Διεθνούς ήταν να εκπληρώσει το ιστορικό καθήκον της συσπείρωσης των δυνάμεων του παγκόσμιου προλεταριάτου. Επαψε να υπάρχει τυπικά το 1876, έχοντας εκπληρώσει το έργο της στις ιστορικές συνθήκες στις οποίες έδρασε.

1944 Δύο μέρες μετά την απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης από τον ΕΛΑΣ, βρετανικά στρατεύματα εισέρχονται στην πόλη.

1952 Οι ΗΠΑ πυροδοτούν την πρώτη βόμβα υδρογόνου στα νησιά Μάρσαλ του Ειρηνικού.

 

Σαν σήμερα, το 1959, ο Μαξ Μέρτεν αποφυλακίζεται και απελαύνεται... θα μας πείτε ποιός ήταν ο Μέρτεν και ποιος έδωσε την "εντολή" της αποφυλάκισης...
Ο Μέρτεν ήταν Γερμανός ανώτατος εισαγγελέας της Ναζιστικής Γερμανίας που έφερε τον βαθμό του λοχαγού. Στην Θεσσαλονίκη, τη διετία 1942-1944, υπηρέτησε ως ανώτερος δικαστικός σύμβουλος των γερμανικών στρατιωτικών διοικήσεων (Κομαντατούρ). Ευθυνόταν για σειρά εγκλημάτων πολέμου που διαπράχθηκαν κατά τη διάρκεια της Κατοχής στη Θεσσαλονίκη, όπως παράνομες φυλακίσεις και εγκλεισμούς σε στρατόπεδα συγκέντρωσης Ελλήνων και Ισραηλιτών, φόνους και θάνατο από ασιτία Ισραηλιτών, «γκέτο» σε βάρος 56.000 Ισραηλιτών, καταστροφή του εβραϊκού νεκροταφείου Θεσσαλονίκης, εκτόπιση στα γερμανικά στρατόπεδα 40.000 Εβραίων κ.λπ.
Μετά τη λήξη του πολέμου συνελήφθη από τους Αμερικανούς στην κατεχόμενη Γερμανία, όμως οι ελληνικές αρχές, δια του Έλληνα στρατιωτικού ακολούθου στο Βερολίνο, στρατηγού Ανδρέα Υψηλάντη, πρότεινε την απελευθέρωσή του λόγω της άμεμπτης συμπεριφοράς του και των ανεκτίμητων υπηρεσιών του προς την Ελλάδα!!!
Στη μεταπολεμική Γερμανία, διετέλεσε υψηλόβαθμο στέλεχος στο Γερμανικό Υπουργείο Δικαιοσύνης, αναμείχθηκε στην πολιτική και μαζί με τον Γκούσταβ Χάινεμαν, τον κατοπινό πρόεδρο της Δυτικής Γερμανίας, ίδρυσε πολιτικό κόμμα υπέρ των δυτικών και της μονιμότητας της χωρισμένης Γερμανίας!!!
H υπόθεση Μέρτεν ξεκίνησε το Μάιο του 1957 όταν ο Μέρτεν, έφθασε στην Ελλάδα και προσήλθε στο Γραφείο Εγκληματιών Πολέμου στην Αθήνα, για να εξεταστεί ως μάρτυς υπερασπίσεως του συμπατριώτη του, επίσης εγκληματία πολέμου, Αρθούρου Μάισνερ, με την επίσημη ιδιότητα υψηλόβαθμου στελέχους του υπουργείου Δικαιοσύνης της Δυτικής Γερμανίας, κατέχοντας θέση Γενικού Γραμματέα!!!
Μόλις ο αρμόδιος δικαστικός άκουσε κατάπληκτος το όνομα του Μέρτεν, δεν έχασε την ψυχραιμία του βγήκε με κάποιο πρόσχημα από το γραφείο του και τηλεφώνησε στον αντεισαγγελέα του Αρείου Πάγου, Ανδρέα Τούση, προϊστάμενο του Γραφείου Εγκληματιών Πολέμου. Ο Τούσης έδρασε κεραυνοβόλα. Ειδοποίησε την αστυνομία και διέταξε να συλληφθεί αμέσως ο αλλοδαπός, που εκείνη τη στιγμή βρισκόταν στο γραφείο του ανακριτού. Η διαταγή του εξετελέσθη και ο Μέρτεν συνελήφθη.
Μέσα στο κελί του, ο Μέρτεν εργαζόταν διαρκώς. Εφοδιάστηκε με έγγραφα, δεχόταν επισκέψεις Γερμανών διπλωματών και πρότεινε μάρτυρες. Μεταξύ των μαρτύρων αυτών ήταν ο τότε υφυπουργός Εθνικής Άμυνας Γεώργιος Θεμελής και η σύζυγος του υπουργού Εσωτερικών Δημήτριου Μακρή, Δοξούλα Λεοντίδου-Μακρή. Το παραπεμπτικό βούλευμα για τον Μέρτεν εκδόθηκε το Μάρτιο του 1958 και οδηγήθηκε σε δίκη στις 11 Φλεβάρη 1959. Η δίκη κράτησε 20 μέρες και ο Μέρτεν καταδικάστηκε σε ποινές από 6 έως 20 χρόνια για τα εγκλήματα που διέπραξε. Λίγο μετά το βούλευμα η κυβέρνηση της Ε.Ρ.Ε. έφερε στη Βουλή το νομοσχέδιο περί "αναστολής διώξεων" των Γερμανών εγκληματιών πολέμου. Παρά το γεγονός ότι το νομοσχέδιο εξαιρούσε τον Μέρτεν από το ευεργέτημα, ήταν φανερό και καταγγέλθηκε στη Βουλή ότι αποτελούσε το πρώτο βήμα για την απόλυση του Μέρτεν. Υπουργός Δικαιοσύνης στην Ελλάδα τότε ήταν ο Κωνσταντίνος Καλλίας και είχε δηλώσει ότι "πρέπει να παραμεριστούν τα εμπόδια δια την ανάπτυξιν των σχέσεών μας με την Δυτικήν Γερμανίαν", χαρακτηρίζοντας την ψήφιση του νόμου ως μία πολιτικής πράξης σκοπίμου.
Στις 5 Νοεμβρίου του 1959, με τροποποίηση του προηγούμενου νόμου "περί αναστολής διώξεως εγκληματιών πολέμου" της κυβέρνηση Καραμανλή, ο Μέρτεν αποφυλακίστηκε και απελάθηκε!!! Στις 28 Σεπτεμβρίου του 1960, η γερμανική εφημερίδα Ηχώ του Αμβούργου και το περιοδικό Der Spiegel δημοσίευσαν αφηγήσεις του Μαξ Μέρτεν, σύμφωνα με τις οποίες ο πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Καραμανλής, ο υφυπουργός Εθνικής Αμυνας Γ. Θέμελης (τότε κατοχικός Νομάρχης Πέλλης), ο υπουργός Εσωτερικών Δημήτρης Μακρής, και η σύζυγός του, Δοξούλα Μακρή (τότε υπάλληλος των γερμανικών υπηρεσιών κατοχής στη Θεσσαλονίκη), ήταν "έμμισθοι πληροφοριοδότες των γερμανικών αρχών Κατοχής και για τις πολύτιμες πληροφορίες που είχαν δώσει, σχετικά με την Αντίσταση, πήραν ανταμοιβή από τις κατασχεμένες περιουσίες των Εβραίων". Στις 16 Οκτώβρη του 1960, κατά τη διάρκεια μιας θυελλώδους συνεδρίασης στη Βουλή για τη διαβόητη "υπόθεση Μέρτεν", η κυβέρνηση αρνείται να απαντήσει στα ερωτήματα και τις καταγγελίες της ΕΔΑ για τους πραγματικούς λόγους απελευθέρωσης του Μέρτεν, και οι βουλευτές του κυβερνώντος κόμματος της ΕΡΕ επιτίθενται κατά βουλευτών της αξιωματικής αντιπολίτευσης, της ΕΔΑ. Σημειώνονται συμπλοκές και η συνεδρίαση διακόπτεται...
Όπως βλέπετε, τα ιστορικά ντοκουμέντα αποδεικνύουν για πολλοστή φορά ότι η χώρα δεν έλυσε τις διαφορές της με την ιστορία, ότι δεν αποδόθηκε ποτέ δικαιοσύνη και ότι το κράτος αυτό χτίστηκε με κατοχικά υλικά.

 

1901 Βίαιες συγκρούσεις με 8 νεκρούς σημειώνονται στην Αθήνα ανάμεσα στους υποστηρικτές της καθαρεύουσας και τους δημοτικιστές, με αφορμή τη μετάφραση του Ευαγγελίου στη δημοτική, από τον Αλέξανδρο Πάλλη.

1917 Το Δεύτερο Πανρωσικό Συνέδριο των Σοβιέτ κηρύσσει το πέρασμα όλης της εξουσίας στα Σοβιέτ, ψηφίζει το διάταγμα για την ειρήνη, τη γη και εκλέγει την πρώτη σοβιετική κυβέρνηση, το Συμβούλιο των Επιτρόπων του Λαού με πρόεδρο τον Β. Ι. Λένιν.

1923 Οι ναζί πραγματοποιούν απόπειρα πραξικοπήματος στο Μόναχο («πραξικόπημα της μπιραρίας»), το οποίο όμως αποτυγχάνει εν τη γενέσει του.

1944 Καταφθάνει εσπευσμένα από την Ιταλία στην Αθήνα η Ορεινή Ταξιαρχία, προκειμένου να αξιοποιηθεί κατά του ΕΑΜ - ΕΛΑΣ.

1968 Πεθαίνει ο Κύπριος κομμουνιστής ποιητής Τεύκρος Ανθίας, μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος Κύπρου από το 1930 και μέλος της ΚΕ του ΑΚΕΛ το 1941. Ηταν ένας από τους λιγοστούς που κατάφεραν, παρά τη σχετική απαγόρευση της κυβέρνησης Καραμανλή, να πραγματοποιήσουν μαζί με τον Γρ. Λαμπράκη την Α' Μαραθώνια Πορεία Ειρήνης (1963).

 

1799 Ο Ναπολέων Βοναπάρτης με πραξικόπημα ανακηρύσσεται πρώτος ύπατος της Γαλλίας («18η Μπρυμαίρ του Λουδοβίκου Βοναπάρτη»).

1866 Ολοκαύτωμα της Μονής Αρκαδίου στην επαναστατημένη Κρήτη.

1918 Εκατοντάδες χιλιάδες εξεγερμένοι εργάτες και στρατιώτες κατακλύζουν το κέντρο του Βερολίνου (Γερμανική Επανάσταση). Η μοναρχία της Γερμανίας ανατρέπεται και ο αυτοκράτορας Γουλιέλμος ο Β' εγκαταλείπει τη χώρα. Ο πρίγκιπας Μαξ αναθέτει την πολιτική διαχείριση της αστικής εξουσίας στους Σοσιαλδημοκράτες, διορίζοντας στην καγκελαρία τον ίδιο τον επικεφαλής του Γερμανικού Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος, Φρίντριχ Εμπερτ.

1918 Κυκλοφορεί το πρώτο φύλλο της εφημερίδας της επαναστατικής οργάνωσης του «Σπάρτακου» στη Γερμανία, «Ρότε Φάνε» («Κόκκινη Σημαία»).

1938 Τη νύχτα της 9ηςπρος 10 Νοεμβρίου οι ναζί εξαπολύουν μαζικό πογκρόμ κατά των Εβραίων της Γερμανίας και της Αυστρίας («Νύχτα των Κρυστάλλων»).

1970 Πεθαίνει ο στρατιωτικός και πολιτικός Σαρλ Ντε Γκολ, Πρόεδρος της Γαλλίας (1958-1969).

1993 Καταρρέει η θρυλική γέφυρα του ποταμού Νερέτβα στο Μοστάρ, ως αποτέλεσμα του βομβαρδισμού της στον πόλεμο της Βοσνίας. Η στρατηγική αυτή γέφυρα είχε αντέξει 400 χρόνων πολέμους και μάχες για τον έλεγχό της.

 

1887 Τέσσερις από τους οκτώ εργάτες - συνδικαλιστές, που είχαν κατηγορηθεί για την προβοκατόρικη βομβιστική επίθεση σε εργατική συγκέντρωση στην πλατεία του Χεϊμάρκετ της Νέας Υόρκης στις 4 Μαΐου 1886, εκτελούνται δι' απαγχονισμού (πρόκειται για τους Πάρσονς, Σπάις, Φίσερ και Ενγκελ). Η δίκη τους ήταν σκηνοθετημένη και είχε στόχο το χτύπημα του εργατικού κινήματος των ΗΠΑ.

1917 Οι εργάτες του Κιέβου παίρνουν τη σκυτάλη της Μεγάλης Οκτωβριανής Σοσιαλιστικής Επανάστασης και ξεσηκώνονται.

1918 Στην Κομπιένη της Γαλλίας υπογράφεται ανακωχή μεταξύ της Γερμανίας και της Αντάντ, σηματοδοτώντας τη λήξη του Α' Παγκόσμιου ιμπεριαλιστικού Πολέμου, που στοίχισε τη ζωή σε σχεδόν 20.000.000 ανθρώπους.

1934 Σε όλη την Ελλάδα γίνονται συλλαλητήρια διαμαρτυρίας των παλαιών πολεμιστών για την εγκατάλειψή τους από το κράτος.

1990 Πεθαίνει ο κομμουνιστής ποιητής Γιάννης Ρίτσος.

1990 Πεθαίνει ο ηθοποιός και θεατρικός σκηνοθέτης Αλέξης Μινωτής (πραγματικό όνομα Αλέξης Μινωτάκης).

2004 Πεθαίνει ο Γιάσερ Αραφάτ, ηγέτης της Οργάνωσης για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης (PLO) και πρώτος Πρόεδρος της Παλαιστινιακής Αρχής.