Σαν Σήμερα

 


Σαν σήμερα, 18 Μαΐου 1872, γεννήθηκε ο μεγάλος Bertrand Arthur William Russell

"Απ' ότι μπορώ να θυμηθώ, δεν υπάρχει ούτε μία λέξη στα ευαγγέλια που να επαινεί την ευφυΐα"

 

Σαν σήμερα το 1821 ο Νικήτας Σταματελόπουλος, γνωστός ως Νικηταράς, ηγείται των Ελλήνων αγωνιστών στη μάχη των Δολιανών στην Αρκαδία. Με περίπου 300 άνδρες, αντιμετωπίζει και νικάει μια τουρκική δύναμη άνω των 2.000 Τουρκαλβανών αποτρέποντας την προέλασή τους προς τη Μεσσηνία και ενισχύοντας τον αποκλεισμό της Τριπολιτσάς. Η γενναιότητά του στη μάχη αυτή του χαρίζει το προσωνύμιο «Τουρκοφάγος», ενώ σύμφωνα με μαρτυρίες, μετά τη μάχη, το σπαθί του είχε κολλήσει στο χέρι του από την ένταση της μάχης.
Σε αυτούς, χρωστάμε τα πάντα .

 

Σαν σήμερα :
 

Στις 19 Μαΐου 1919, ο Μουσταφά Κεμάλ αποβιβάζεται στη Σαμψούντα του Πόντου. Επισήμως αποστολή του ήταν η αποκατάσταση της τάξης στην παραπαίουσα Οθωμανική Αυτοκρατορία – στην πραγματικότητα, όμως, ήταν η αρχή της πιο αιματηρής φάσης της Γενοκτονίας των Ποντίων.

Πρόκειται για ένα έγκλημα που άφησε πίσω του πάνω από 350.000 νεκρούς Έλληνες του Πόντου, μέσα από μαζικές σφαγές, βασανιστήρια, εκτοπίσεις, κακουχίες και πορείες θανάτου στα βάθη της Ανατολίας. Ο ελληνικός πληθυσμός της περιοχής, που επί αιώνες άνθιζε στις ακτές του Εύξεινου Πόντου, εξοντώνεται στο όνομα της δημιουργίας ενός εθνικά καθαρού τουρκικού κράτους από τον Κεμάλ Ατατούρκ.
Κάποιοι στην χώρα μας, πρόσφατα , θέλησαν να ονομάσουν οδούς στο όνομα του.

 

Σαν σήμερα, 334 π.Χ.: Έλαβε χώρα η μάχη του Γρανικού ποταμού στα βορειοδυτικά της Μικράς Ασίας, μέσα από την οποία αναδείχθηκε νικητής ο Μέγας Αλέξανδρος, κατατροπώνοντας τις δυνάμεις των Περσών και του Δαρείου Γ΄, που μετά από αυτήν επλήγη το ηθικό τους, συμπαρασέρνοντας και τις επόμενες.
Η μάχη αυτή , υπήρξε η πρώτη από τις τρεις μεγάλες μάχες που πραγματοποιήθηκαν με τα θύματα των Περσών να κυμαίνονται στις 4.000, ενώ η πλευρά των Ελλήνων φαίνεται να έχασε μόνο 150.

 

Σαν σήμερα 21 Μαίου στέφεται βασιλιάς ο Όθων Γ'
https://www.kathimerini.gr/istoria/...tefetai-aytokratoras-apo-ton-papa-grigorio-e/

 

Σαν σήμερα 31 Μάη 1919 βρέθηκε και αναγνωρίστηκε το πτώμα της Ρόζας Λούξεμπουργκ μετά από αυτοψία στο νοσοκομείο Χαριτέ του Βερολίνου.
Στις 15 Ιανουαρίου 1919, η Γερμανική επανάσταση αποκεφαλίστηκε και σφραγίστηκε με το διπλό φόνο του Κάρλ Λίμπκνεχτ και της Ρόζας Λούξεμπουργκ, οταν η Ασφάλεια κατάφερε να εντοπίσει το κρησφύγετο όπου κρύβονταν ο Λίμπκνεχτ και η Λούξεμπουργκ. Οι ασφαλίτες εισέβαλαν και συνέλαβαν τους δύο ηγέτες, τους οποίους μετέφεραν στο Επιτελείο Μεραρχίας Ιππικού της Φρουράς του Βερολίνου. Εκεί εκτελέστηκαν από αξιωματικούς.
Για να καλύψουν τα ίχνη τους, οι δολοφόνοι έστειλαν το πτώμα του Λίμπκνεχτ στο νεκροτομείο ως «πτώμα αγνώστου ανδρός», ενώ το πτώμα της Λούξεμπουργκ πετάχτηκε στο κανάλι Landwehr όπου βρέθηκε στις 31 του Μάη 1919.

Νίκου Καζαντζάκη ''Η κραυγή της Ρόζας Λούξεμπουργκ'':
...Μια μέρα την είχα δει σε μια μικρή γερμανική πολιτεία, πάνου σε ένα τραπέζι, να μιλάει σε χιλιάδες εργάτες και πεινασμένους. Ήταν αδύναμη, σα ραχητική, φορούσε ένα παλιό σάλι, έτρεμε από το κρύο κι έβηχε. Μα πότε δεν θα ξεχάσω την κραυγή που τινάχτηκε από το ανεμικό της στόμα κι ανέβηκε στον ουρανό: «Ελευτερία, φως, δικαιοσύνη. Να χαθούμε, όλοι αδέλφια, για να σώσουμε τη γης!».
Πολλοί κλαίγαν, άλλοι βλαστημούσαν και φοβέριζαν. Οι καλοθρεμμένοι αστοί περνούσαν και σφύριζαν. Ήρθαν οι αστυφύλακες και την κατέβασαν από το τραπέζι και την πήραν στη φυλακή. Ποτέ δε θα ξεχάσω τη ματιά της προς τους αψηλούς, βάρβαρους στρατιώτες. Έλεος, αγανάχτηση και θλίψη. Σα να μετρούσε πόσο σκοτάδι υπάρχει ακόμα, πόση σκλαβιά και τι αγώνας χρειάζεται!
Μιαν άλλη μέρα: Είχε κηρυχτεί ο παγκόσμιος πόλεμος, τα γερμανικά σιδερόφραχτα στρατεύματα κίνησαν να δρασκελίσουν τα σύνορα και να μπουν στη Ρωσία.
Άξαφνα, μια χλωμή γυναίκα όρμησε, στάθηκε απάνου στα σύνορα κι άνοιξε τα δυο μικρά της αδύναμα χέρια να σταματήσει τους στρατούς που προχωρούσαν. Ήταν η Ρόζα Λούξεμπουργκ.
Τη φυλακίζουν. Από τη φυλακή της κοιτάζει τον ήλιο, τα πουλιά, τα σύννεφα, ακουμπισμένη στα κάγκελα.
Ξαπλωμένος στην κορφή του βουνού διαβάζω τα γράμματα της στην αγαπημένη της φιλενάδα, τη Σόνια:
«Κάποτε μου φαίνεται πως δεν είμαι ανθρώπινο πλάσμα, μα ένα πουλί ή ένα οποιοδήποτε ζώο, που πήρε ανθρώπινη μορφή. Περσότερο ταιριάζει στην ψυχή μου μια γωνίτσα περβόλι, ένα χωράφι και να ΄μαι ξαπλωμένη στο χορτάρι, ανάμεσα στα έντομα, παρά να βρίσκουμαι σ’ ένα συνέδριο σοσιαλιστικό. Σε σένα μπορώ να κάμω μια τέτοια εξομολόγηση, γιατί βέβαια δε θα με φανταστείς εσύ πως προδίνω την ιδέα. Το ξέρεις, πως μεόλα αυτά, ελπίζω να πεθάνω στο μετερίζι μου: σε μια μάχη στα οδοφράγματα ή μέσα στη φυλακή…».
Γιομάτη επικίντυνα πλούτη κι αντινομίες ήταν η ψυχή της, όπως κάθε μεγάλη ψυχή.
Και παρακάτω γράφει:
«Τη στιγμή που σου γράφω ένας μεγάλος βάβουλος μπήκε στο κελί της φυλακής μου· το γιομώνει με τη βαριά, σα βαρύτονου, φωνή του. Τί ωραίος που είναι, τί βαθύτατη χαρά ζωής αναπηδάει μέσα από το βούισμά του, το γιομάτο δύναμη, ζέστα καλοκαιριάτικη και μυρωδιές από τα λουλούδια!»
«Σονίτσα» γράφει μιαν άλλη μέρα, «παραπονιέσαι με λόγια πικρά γιατί με κρατούν τόσον καιρό φυλακή και φωνάζεις: «Πώς είναι δυνατόν οι ανθρώποι να ορίζουν την τύχη άλλων ανθρώπων;» Αγαπητό μικρό μου πουλί, σε όλη την ιστορία ανθρώποι ορίζουν την τύχη άλλων ανθρώπων, κι η αδικία τούτη, έχει βαθύτατα τις ρίζες της στις υλικές συνθήκες της ζωής.
Μονάχα η εξέλιξη, μέσα από αναρίθμητες σπασμωδικές κρίσεις, μπορεί να φέρει τη λύτρωση. Σήμερα ζούμε ένα από τα πιο τρικυμισμένα κεφάλαια της εξέλιξης αυτής και ρωτάς: Προς τί όλα τούτα; Το ερώτημα τούτο δεν έχει νόημα όταν αγκαλιάσεις ολάκερο τον κύκλο της ζωής. Προς τί να υπάρχουν πουλιά στον κόσμο; Δεν ξέρω. Μα χαίρουμαι που υπάρχουν και γλυκύτατα παρηγοριέμαι, γρικώντας ξαφνικά ένα βιαστικό τσι-τσι-μπε να μου έρχεται μακριάθε, απάνου από τον τοίχο.
»Άλλωστε υπερτιμάς τη γαλήνη μου. Δυστυχώς η εσωτερική μου ισορροπία και μακαριότητα ταράζεται κι από τον πιο ανάλαφρο ίσκιο που περνάει ποπάνω μου κι υποφέρω τότε αδήγητο μαρτύριο. Μα τις στιγμές αυτές μου είναι αδύνατο να προφέρω λέξη.».
Σε ένα άλλο γράμμα της περιγράφει με πόνο τα βουβάλια που σέρνουν μεγάλα κάρα και κουβαλούν στις φυλακές τα αιματωμένα ρούχα από τον πόλεμο. Ένας στρατιώτης τα χτυπούσε και χάραζε, έως το αίμα, τη ράχη τους:
«Την ώρα που ξεφόρτωναν τα κάρα, τα βουβάλια έμεναν ακίνητα εξαντλημένα και το ένα, εκείνο που έτρεχε αίμα, κοίταζε θλιμμένο, ίσα, μπροστά του. Όλη του η μορφή και τα μεγάλα του μαύρα μάτια, τα τόσο γλυκά, είχαν την έκφραση του παιδιού που τιμωρήθηκε σκληρά χωρίς να ξέρει την αιτία· έκλαψε πολύ και δεν ξέρει πια πώς να γλυτώσει από το μαρτύριο κι από την κτηνώδη βία.
»Στεκόμουνα μπροστά στο κάρο και το πληγωμένο ζώο με κοίταζε. Τα δάκρυα τινάχτηκαν από τα μάτια μου· ήσαν τα δάκρυά του. Ω δύστυχο βουβάλι μου, αγαπημένε φτωχέ αδερφέ μου, είμαστε κι οι δυο ανυπεράσπιστοι και βουβοί, ενωμένοι κι οι δυο στο πόνο, στην ανημποριά και στη λαχτάρα!»
Θάμα είναι η ευαισθησία τούτη της καρδιάς σε μια γυναίκα με τόση οξύτατη λογική και διαλεκτική δεινότητα και σοφία.
Κι ακόμα περισσότερο η Ρόζα Λούξεμπουργκ είχε και την Τρίτη ανώτατη αρετή: Δεν ήταν μονάχα λεπτότατα παθαινόμενη καρδιά, δεν ήταν μονάχα ανυπέρβλητα λαγαρός θεωρητικός νους – μα ήταν και μια ζωή γιομάτη Πράξη: αμείλιχτος πολεμιστής, έτρεχε από πόλη σε πόλη, μιλούσε στις πλατείες, στα καφενεία, στα εργοστάσια, πήγαινε μπροστά από τους εργάτες σε συλλαλητήρια κι απεργίες.
«Σονίτσαα, Σονίτσα, κράτα ό,τι κι αν γίνει, τη γαλήνη σου και την ηρεμία. Τέτοια είναι η ζωή και πρέπει να την παίρνεις όπως είναι, με γενναιότητα, με όρθιο το κεφάλι και με χαμόγελο στα χείλη, μπροστά και ενάντια στα πάντα!»
Και το τελευταίο της γράμμα, λίγο πριν την σκοτώσουν:
«Η ψυχή μου βρίσκεται σε τέτοιο πυρετό, που είναι αδύνατο να δέχουμαι πια τους φίλους μου και να νιώθω πως μας επιβλέπουν οι φύλακες. Το βάσταξα με υπομον’η όλα τούτα τα χρόνια κι αν ήταν άλλοι καιροί, θα ‘κανα υπομονή. Μα τώρα που όλα συθέμελα άλλαξαν, δεν το ανέχομαι πια. Να μ’ επιβλέπουν την ‘ωρα που μιλω΄και να να μη με αφήνουν να προφέρω λέξη για ότι βαθύτατα μ’ ενδιαφέρει, μου κατήντησε τόσο μαρτύριο, που προτιμώ να στερηθώ κάθε επίσκεψη, ωσότου να μπορέσουμε να ιδωθούμε σαν ελεύτεροι άνθρωποι».
Σε λίγο καιρό, τον Γενάρη του 1919, τη σκότωσαν!
Αχ! Πως ανέβηκε ξαφνικά, μέσα στην Πεντέλη, η κραυγή: – Βοήθεια!
Δεν ήταν μια γυναίκα που φώναζε – ήταν η κραυγή, η σημερινή, ολάκερης της Γης.
Κατέβαινα το βουνό ταραγμένος. Τα δάκρυα είχαν τιναχτεί από τα μάτια μου. Πώς όταν είδα τη γυναίκα τούτη στη μακρινή πολιτεία να φωνάζει, απάνω στο τραπέζι, μικρή, αδύναμη κι άσκημη, πώς να μη χυθώ να σφίξω το χέρι της και να πάω μαζί της! Μα θυμούμαι, πειράχτηκα κι απόστρεψα το πρόσωπό μου. Ένας γιατρός, που ήταν μαζί μου είπε: «Θα είναι υστερική· θα την πάντρευα να ησυχάσει». Κι εγώ γέλασα, θυμούμαι.
Φρίσσω λογιάζοντας πόσο κτήνος μπορεί να ‘ναι ο άνθρωπος, χωρίς να το νιώθει. Ποτέ στη ζωή μου δεν είχα ξεπέσει τόσο, μεγαλύτερη αμαρτία δεν έκαμα.
Και τώρα τα δάκρυα ανεβαίνουν, μια καρδιά χτυπάει και γιομίζει με αντίλαλο την ερημιά, η ζωή ανασηκώνεται όλη απάνου στους αδύναμους, καμπουριασμένους ώμους της χλωμής τούτης μεγαλομάρτυρης αδελφής.
Έφυγε η κραυγή από το στήθος της, λευτερώθηκε από το εφήμερο κορμί της και δουλεύει, φωνάζοντας πολεμικά, μέσα στα στήθη των ανθρώπων. ΄
Τέτοια η κραυγή της λευτεριάς. Έκαμε χρόνια να φτάσει και να χτυπήσει την ψυχή μου. Άλλες ψυχές, πιο χαμηλά, πιο πέρα, ακόμα δεν τη γρίκησαν. Βλέπουν μια γυναίκα ν’ ανοίγει το στόμα της, να σηκώνει τα χέρια απάνου σ’ ένα τραπέζι, μα δεν ακούν τί λέει: ύστερα από πέντε, δέκα χρόνια, θ’ ακούσουν· κι η ψυχή τους θα τιναχτεί κραυγάζοντας.
Η κραυγή της Ρόζας Λούξεμπουργκ σκίζει τα σωθικά μας:
-Βοήθεια!»
Ο αέρας άλλαξε, αναπνέει μιαν άνοιξη βαριά, γιομάτη θειάφι. Ποιος φώναξε; Εμείς φωνάζουμε, οι αδικημένοι άνθρωποι! Κι ύστερα σιωπή· ξεχνούμε από τεμπελιά, από συνήθεια, από φόβο. Μα ξάφνου πάλι η κραυγή σκίζει τα σωθικά μας. Γιατί δεν είναι απόξω, δεν είναι μακριά, δεν έρχεται, για να μπορούμε να ξεφύγουμε – μέσα στην καρδιά κάθεται η κραυγή και φωνάζει.
Ανίλεη, αυστηρή είναι η στιγμή που περνούμε. Δε στρέφουμε πια το πρόσωπό μας στον ουρανό, ζητώντας βοήθεια. Ξέρουμε, ουρανός και γης είναι ένα. Ο νους, ας είναι ο ποιητής ουρανού και γης· αυτός ανέλαβε όλη την ευθύνη του χαμού ή της σωτηρίας. Ο νους μας είναι σαν το «Μικρό Σκορπιό» μιας αφρικάνικης παράδοσης, που αν την ήξερε, πολύ θα την αγαπούσε η Ρόζα Λούξεμπουργκ.
«Ο μικρός σκορπιός είπε: – Εγώ, ο μικρός σκορπιός ποτέ δε θα επικαλεστώ το όνομα του Θεού. Εγώ, ο μικρός σκορπιός, όταν θέλω να κάμω τίποτα, θα το κάμω με την ουρά μου»!»

(απόσπασμα απο τον πρόλογο του Ν. Καζαντζάκη στο βιβλιο της Ρόζας Λούξεμπουργκ: ''Οργανωτικά προβλήματα της ρωσικής σοσιαλδημοκρατίας'', μτρφ. Δ. Φασέα, εισαγωγή Αλ. Ρήγος, πρόλογος Ν. Καζαντζάκης «Η κραυγή της Ρόζας Λούξεμπουργκ», εκδόσεις Κοροντζής, Αθήνα,1927)

 

Σαν σήμερα 31 Μαϊου 1929: Κυκλοφορεί η πρώτη ταινία του Μίκυ Μάους με φωνή, βάζοντας τέλος στα βουβά μικρού μήκους φιλμ του διάσημου ποντικού της Ντίσνεϊ. Η προσθήκη ήχου και διαλόγων αλλάζει ριζικά την πορεία του animation και καθιερώνει τον Μίκυ ως παγκόσμιο σύμβολο της ποπ κουλτούρας

 

Σαν χθες, το 1954, πέθανε ο Αντώνης Μπενάκης, ο Τρελαντώνης αδελφός της Πηνελόπης Δέλτα. Μεταξύ άλλων, έχει ιδρύσει και σε μεγάλο βαθμό τρέχει ακόμα, μέσω των απογόνων του, το Μουσείο Μπενάκη.

Αν, που δε βλέπω να συμβαίνει και πάντως απεύχομαι, μας πειράξουν κανένα εικονοστάσι της μονής Αγ. Αικατερίνης του Σινά, φέρνουμε τα υπόλοιπα, χωρίς προ-δηλώσεις και τυμπανοκρουσίες πριν μπουν καλά σε κανονικό και όχι φαντασιακό ελληνικό έδαφος, στο συγκεκριμένο μουσείο και είμαστε κύριοι.

Για τους καλόγερους δε χαλιέμαι, τόσα καλά airbnb υπάρχουν κάτι θα βρεθεί και για αυτούς. Αν χρειαστεί, που πιστεύω ότι όσο ζούμε οι παλιοί τουλάχιστον του φόρουμ δεν θα συμβεί αυτό.

Και μην αγοράζετε υστερία τόσο εύκολα και αβασάνιστα.

 

1η Ιουνίου 1998
Ο Λιαντίνης φεύγει αυτοθέλητα. Αφανίζεται όρθιος, στιβαρός και περήφανος.

 

Σαν χτες... 2/6/1967.
Ο Γιάσερ Αραφάτ και οι σύντροφοί του ιδρύουν την Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης P.L.O
 

"Η ιδέα του Θεού είναι το μόνο λάθος που δεν μπορώ να συγχωρήσω στον άνθρωπο."
2/6/1740 Γεννιέται Ο Marquis de Sade
 

 

 
1941.... σαν σήμερα οι Ναζί κατακτητές αφανίζουν απ τον χάρτη την Κάνδανο, χωρίο του Νοιμού Χανίων, σε αντίποινα για την συμμετοχή του ντόπιου πληθυσμού στην Μάχη της Κρήτης

"Όποιος ελέγχει τα Μέσα Ενημέρωσης και την εικόνα, ελέγχει τον πολιτισμό."
το 1926 γεννιέται εις εκ των εκφραστών της γενιάς των beatnik, Allen Ginsberg
 

 

Σαν σήμερα έγιναν πολλά και σημαντικά γεγονότα
Το 1899
Πεθαίνει ο Αυστριακός συνθέτης της κλασσικής μουσικής Γιόχαν Στράους
Ο Γιόχαν Στράους ο 2ος
Από τα έργα του ξεχωρίζουν: «Ο ωραίος γαλάζιος Δούναβης», «Το σπίτι μου», «Βιεννέζικο αίμα» κ.ά.

Σαν σήμερα . Η καταστροφή της Καντάνου, που συντελέστηκε στις 3 Ιουνίου 1941, ήταν μια από τις πρώτες, πιο χαρακτηριστικές και πιο βάναυσες πράξεις αυτού του δόγματος. Ηταν η άμεση συνέπεια της σθεναρής αντίστασης που πρόβαλαν οι κάτοικοι της περιοχής κατά τη διάρκεια και μετά τη Μάχη της Κρήτης,
25 νεκροί Γερμανοί στρατιώτες σε ενέδρα των κατοίκων είχε ως αποτέλεσμα να καταστραφεί συθέμελα το χωριό και να χαραχθεί μια επιγραφή. "Εδώ υπήρχε η Κάνδανος,"
Το χωριό αναγεννήθηκε από τις στάχτες του . Σήμερα , στο μικρό αυτό ορεινό χωριό λειτουργεί ένα εξαιρετικό μουσείο καθώς και θεατρική σκηνή . Η πλειονότητα των επισκεπτών είναι Γερμανοί κι Σκανδιναβοί
Σήμερα