ΤΑ ΑΘΛΗΤΙΚΑ ΙΔΕΩΔΗ

Ενώ η γυμναστική είναι χρήσιμη για το σώμα τα ιδεώδη του αθλητισμού
και του πρωταθλητισμού πάντα τα θεωρούσα ηλίθια και άχρηστα ακόμα
και στην πιο «αγνή» τους μορφή. Εσείς τι γνώμη έχετε?

 

Ουδεποτε θεωρουσα ηλιθια και αχρηστα τα ιδεωδη του αθλητισμου(για μενα) και του πρωταθλητισμου(για τους αλλους).
Απο πιτσιρικας μαζευομουν με την παλιοπαρεα και παιζαμε μπαλα στο Πεδιο του Αρεως,εκει ,στο αγαλμα της Αθηνας απο κατω.Μιλαμε για τιτανομαχιες.Προηγετο η ευγενης αμιλλα.Εσφυρηλατουντο σταθεροι χαρακτηρες.Θυμαμαι οτι ειχα μιαν αρχη την οποιαν ουδεποτε προδωσα:Η η μπαλα περναει,η ο αντιπαλος.Ποτε και τα δυο!!
Στο Πανεπιστημιο μετα,τα ιδια.Εκει .στο Χημειο μπροστα.Η μονη περιπτωση που τα βρισκαμε με τους ΠΠΣΠηδες.Εναντιον της Πανσπουδαστικης βεβαιως.Ο αθλητισμος ενωνει,πως να το κανουμε...

Δυστυχως με τα χρονια να περνουν ,το μαγγανοπηγαδο μου περιορισε στο ελαχιστο τις ευκαιριες για
αθλητισμο, οποτε το'ριξα στον πρωταθλητισμο. Και τι δεν πανηγυρισα:τι πρωταθληματα,(3-4 ητανε, να'χω να τα λεω στα εγγονια μου,με περηφανια, να , εγω ζουσα οταν πηρε η ΑΕΚ για τελευταια φορα πρωταθλημα!!),τι κυπελλα, τι Πανευρωπαικα,και στο ποδοσφαιρο ακι στο μπασκετ- δις παρακαλω-μπουχτισα στις κουπες(... απο του καναπεως, βεβαιως ) ... και στις πιτσες!.Για μπυρες δεν το συζηταμε,μια τουλαχιστον πτερυγα της Αθηναικης Ζυθοποιιας εχει τα οναματα (της παλιοπαρεας) χαραγμενα σε επιτιμη στηλη.Χρυσοι χορηγοι...
Κορνηλιε,νομιζω οτι βιαστηκες να αποκηρυξεις το αθλητικο ιδεωδες.Οι ωφελειες που προκυπτουν σε πολιτικοκοινωνικοιοκονομικοιδεολογικο επιπεδο, ειναι ,ως πιστευω επιτυχως ανεδειξα με το ανωτερω πονημα, ανεκτιμητες... 

 

εδω σε αλλα νηματα , ονοματα δεν λεμε , θεωρουν την γιογκα αθλητισμο .... τα νταβραντολ μας πειραξαν ? ....

 

Προσωπικά δεν την θεώρησα ποτέ χαζή η άχρηστη.. Ήταν και είναι ένας από τους τρόπους εκτόνωσης για μένα και φυσικά ένας τρόπος να κρατάω το σώμα μου σε καλή φυσική κατάσταση.. Από τα 8 μου έως τα 14 ήμουν σε ομάδα ποδοσφαίρου και από τα 16 έως και σήμερα σε ομάδα μπάσκετ επαγγελματικά. Και σε διαστήματα που έτυχε να είμαι εκτός γηπέδου και πάλι δεν με άφηνα έτσι, λίγο τρεξιματάκι λίγες ασκήσεις, πάντα μου κάνανε καλό..Η γυμναστική σε αναζωογονεί  

Όπως την βρίσκει ο καθένας ! 

 

Συμφωνω. Σε ατομικο επιπεδο ειπαμε η γυμναστικη ειναι χρησιμη

 

Βρε isnogood τόσο δύσκολο είναι να καταλάβεις τη διαφορά μεταξύ αθλητισμού και γυμναστικής;

 

ο αθλητισμος ειναι οτι και η γυμναστικη με την διαφορα οτι εχεις αντιπαλο .. ειτε καποια μοναδα μετρησης ειτε εναν αλλο αθλητη ...
η γυμναστικη γυμναζει το σωμα ... τα μαθηματικα γυμναζουν το μυαλο αλλα δεν θεωρουνται γυμναστικη με την συνηθισμενη της εννοια ...
τωρα .. και σορυ για την σφηνα στο θεμα ...
υπαρχουν καποια ειδη γιογκα πχ power γιογκα που περιεχουν γυμναστικη ...
αλλα δεν προκειτε ποτε να με πεισεις οτι τα χρονια που εχω φαει στα κολυμβητηρια και η κουραση που εχω ριξει ειναι το ιδιο με το να καθεσαι οκλαδον και να φανταζεσαι τον Δαλαι Λαμα να ποτιζει τον κηπο του ...
δηλ. σε οποιον εχει ιδρωσει μεσα σε καποιο γηπεδο/γυμναστηριο .. και του πεις η γιογκα ειναι γυμναστικη θα ειναι λογικο να το αμφισβητισει ...

 

Ούτε η μαμά μου έχει φάει χρόνια σε κολυμβητήρια αλλά δεν μπορείς να μου πεις ότι η γενική καθαριότητα σε σπίτι 250 τετραγωνικών κάθε μέρα δεν είναι γυμναστική (κι ας μην είναι αθλητισμός με την έννοια αυτή κάθε αυτή).
Απ' την άλλη, και απ' όσο ξέρω -μιας και δεν κάνω γιόγκα-, σχεδόν όλα της τα είδη "απαιτούνε" κάποια μορφή "stretching", πράγμα το οποίο είναι ιδανικό για άτομα με κινητικούς περιορισμούς ή δυσκολίες και τα οποία επιθυμούν να γυμναστούν, έστω ελαφρώς βάσει των δυνατοτήτων τους.
Με την ίδια λογική, αν εγώ κάθε φορά που πάω στο κολυμβητήριο αντί να κάνω κατοστάρια, καθόμουν απλά και πλατσούριζα χαρωπή λέγοντας ότι πάω κολυμβητήριο, άρα ασχολούμαι με αθλητισμό/γυμνάζομαι κ.τ.λ., στην ουσία θα "γυμναζόμουν" λιγότερο από κάποιον/α ο/η οποίος/α κάνει τα "stretching" exercises της γιόγκα.
Συνεπώς, γυμναστική από γυμναστική διαφέρει μεν, αλλά αυτό που κάνει την ουσιαστική διαφορά είναι η ενέργεια/προσπάθεια που καταβάλλει ο καθένας.

 

Η γιογκα ειναι γυμναστικη και μαλιστα σκληρη. Η power γιογκα ειναι ενα συστημα
γυμναστικης καθαρα δυτικης προελευσεως. Ο δυτικος αν κατι δεν το κανει "power"
δε μπορει , δε νιωθει καλα. Αν δεν βγαλει ενταση και ιδρωτα δεν νιωθει οτι γυμναζεται.
Απλα η γιογκα ειναι μια διαφορετικη γυμναστικη και σε μερικα ειδη της πολυ πιο
ουσιαστικη και ευεργετικη αλλα και στα πιο πρωχωριμενα της σταδια επικινδυνη αν
δεν εχεις καλο οδηγο

 

και ποιους μυεις γυμναζεις με την γιογκα ?

 

Κλασική ερώτηση δυτικού που μάλιστα μπορεί να έχει και αγωνια
οι μύες που γυμνάζονται να φαίνονται κιόλας.
Isnogood ορισμένα είδη γιόγκα γυμνάζουν αρθρώσεις και βελτιώνουν
το νευρικό σύστημα το αναπνευστικό και την καρδιά αλλά βασικά
ολόκληρη η ανατολίτικη γυμναστική βασίζετε σε κάτι διαφορετικό
Είναι περισσότερο εκμάθηση διαχείρισης της ενέργειας
του σώματος και όχι αύξηση της μυικης δύναμης η της ταχύτητας
Δες τι κάνουν οι καχεκτικοί μοναχοί Σαολιν. Επίσης μπορείς να δεις
τις ασκήσεις της παραδοσιακής Κινέζικης γυμναστικής Ται τσι σουαν
Ήρεμες απαλές χωρίς καμία ένταση. Όμως όταν δώσει γροθιά ρίχνει
τοίχο κάτω. Επίσης μπορείς να δεις και την τέχνη του Αι κι ντο
που πολλές φορές μας έχει δείξει στις ταινίες του ο Στηβεν Σιγκαλ
Η πολεμική αυτή τέχνη είναι σχεδιασμένη έτσι ώστε να χρησιμοποιείς
την ενέργεια του αντιπάλου προς όφελος σου (πάλι διαχείριση ενέργειας)
Δηλαδή όσο περισσότερη δύναμη και οργή βάλει ο αντίπαλος στην επίθεση
του με τόση περισσότερη σφοδρότητα θα πέσει κάτω. Πριν από χρόνια
ενας Βιρμανος δάσκαλος του Αι κι ντο με είχε εντυπωσιάσει δείχνοντας
μου μια λαβή. Μου έπιασε το χέρι και το γύρισε πολύ απαλά προς μια
συγκεκριμένη γωνία κλίσης. Στη συνέχεια πιέζοντας με πολύ απαλά πάλι
κάπου στο πάνω μέρος του χεριού με έκανε να γονατίζω και να σηκώνομε
οποτε ήθελε αυτός. Όταν προσπάθησα να τραβηξω το χέρι μου ήταν αδύνατον
Επίσης όταν προσπάθησα να χρησιμοποιήσω το άλλο χέρι για να ελευθερωθώ
διαπίστωσα ότι από την μέση και πάνω το σώμα μου ήταν εντελώς
ακινητοποιμενο ούτε δεξιά έστριβε ο κορμός ούτε αριστερά. Ακόμα
διαπίστωσα ότι όταν προσπαθούσα να φέρω αντίσταση και να μην γονατίσω
γονάτιζα πιο γρήγορα. Όλα αυτά πιέζοντας με ένα μόνο δάκτυλο και
επαναλαμβάνω πολύ απαλά και χωρίς να κάνει καμία προσπάθεια
Να σημειώσω ότι ήταν ποιο κοντός και πολύ πιο αδύνατος από μένα
Στο τέλος μου εξήγησε ότι δεν έβαζε δύναμη αλλά χρησιμοποιούσε την
Δική μου δύναμη, ενέργεια και θέληση. Προσπάθησα έκτοτε να κάνω τη
λαβή αυτή σε άλλους αλλά…τζίφος  
Η γιόγκα τώρα πιο συγκεκριμένα το τι ακριβός γυμνάζει εξαρτάτε από το είδος της
Οι Σαολιν που κάνουν αυτές τις «ταρζανιες» την χρησιμοποιούν πολύ καθώς
Και άλλα είδη διαλογισμού. Γυμνάζονται και οι μύες απλά δεν φουσκώνουν
Πειράζει πολύ?  

 

Δεν υπήρξα ποτέ αθλητικός τύπος, και δεν νομίζω ότι στα 33 μου θα αλλάξω συνήθειες. Ένα διάστημα έπαιξα βόλευ, συνήθεια την οποία ευτυχώς για το ίδιο το άθλημα γρήγορα απέβαλλα. Ούτε με απασχόλησαν ποτέ ατάκες τύπου "citius, altius, fortius". Τις βρίσκω αν όχι αφελείς και τουριστικές, τουλάχιστον ασύνδετες με την τρέχουσα πραγματικότητα, από όποια μεριά κι αν τη δει κανείς. Αγαπάω όμως τον αθλητισμό, και για να ακριβολογώ τον "μύθο του αθλητισμού". Παρακαλουθώ αθλητικά γεγονότα από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, το γήπεδο αποτελεί για μένα μια Κυριακάτικη ιεροτελεστία που δεν κόβω με τίποτα, η συγκίνηση της αναμονής για τις μεγάλες αθλητικές διοργανώσεις παραμένει αναλλοίωτη όσα χρόνια κι αν περάσουν. Τι αγαπώ; Την υπέρβαση των ορίων, τη μαγεία και την αρμονία που χαρίζει η στιγμή που μπορεί να κρατήσει μερικά μόνο δευτερόλεπτα μέσα σε έναν ολόκληρο αγώνα και που μπορεί να σε σημαδέψει για μια ολόκληρη ζωή. Να σου αναφέρω μερικές τέτοιες στιγμές:

-Οι βολές του Καμπούρη. (μη με ρωτήσεις ποιές βολές, θα σε δαγκώσω....)
-Το δεύτερο γκολ του Μαραντόνα με τους Άγγλους το 86.
-Η έκσταση του Ταρντέλλι και η κραυγή του Διακογιάννη στο δεύτερο γκολ με τους Γερμανούς στον τελικό του 82.
-Οι ντρίπλες του Χατζηπαναγή και τα μαγικά του Γκάλη.
-Οι Τόρβιλ και Ντην στο καλλιτεχνικό πατινάζ.
-Το ζουμ στα μάτια της Μπακογιάννη λίγο πριν περάσει τα 2.03 στην Ατλάντα.
-Το κλάμα του Μίσα στην τελετή λήξης της Μόσχας το 80 (αδύνατον να το παρακολουθήσω ακόμα και σήμερα, χωρίς να βουρκώσω...)

Τώρα θα μου πεις : "Και τι σχέση έχουν όλα αυτά με το αθλητικό ιδεώδες, ρε μπαγάσα;". Ίσως κανένα. Είναι όμως στιγμές (οι δικές μου στιγμές), που με σημάδεψαν, όπως άλλες στιγμές (αθλητικές ή μη) σημάδεψαν εσένα και όλους μας. Και αυτές οι στιγμές μου χάρισαν και μου χαρίζοιυν την ίδια συγκίνηση, την ίδια μέθεξη, την ίδια ένταση, που μου χαρίζει ο "Ύμνος στη Χαρά", ο "Μεγάλος Ερωτικός" ή τα πρώτα 15 λεπτά από τον "Νονό". Την αίσθηση κάτι μεγάλου και υπέροχου που με υπερβαίνει και που την ίδια στιγμή είναι και απόλυτα δικό μου. Για αυτό τις αγαπάω και τις θυμάμαι. Και σε ευχαριστώ που μου τις θύμισες γα άλλη μια φορά.