Τα Μάμμο

Θεέ μου συγχώρα με αλλά είδα όνειρο…

Τα τρία γαλάζια φεγγάρια ανέτελλαν μαζί. Το ένα πιο ψυχρό από το άλλο, αλλά με ένα μπλε που σε μαγεύει. Παγωμένα και πάνω τους νεκρά. Αλλά και τόσο όμορφα συνάμα. Πάνω τους μάγισσες οι θάλασσες τους. Απόλυτα νεκρές. Κανένα ίχνος ζωής μέσα τους.

Μία τεράστια πόλη κρυμμένες στις σκιές. Πόλεις γιγάντων, στη σκιά της πυραμίδας που δέσποζει στο κέντρο της εικόνας. Τα φεγγάρια, οι φύλακες, οι μάγοι με τα δώρα.

Μία πυραμίδα λουσμένη σ’ ένα πράσινο φως. Σαν το χρώμα του αίματος της.

Έξι πατώματα. Καθένα από αυτά, αστέρια που έλαμπαν σαν ήλιοι. Εξέπεμπαν ενέργεια. Δίκη τους ενέργεια. Και όσο περισσότερο ανεβαίνεις προς την κορυφή. Την ίδια ενέργεια, συμπιεσμένη σε μικρότερο χώρο.

Οι πολίτες αυτής της χώρας, οι Γίγαντες θαρρώ, παρακολουθούσαν την πυραμίδα κοιτώντας βαθιά μέσα της, σαν να έβλεπαν κάτι το θαυμαστό.

Βάση τετράγωνο, με διαγώνιο που χωρούσε μαραθώνιο. Δίχως πύλη. Δεν θα ήταν και χρήσιμη σε ένα στερεό, με έδρες άϋλες.

Έργο των Γιγάντων. Πλάσματα δίχως κανένα ίχνος συναισθηματικής νόησης. Όντα με μόνο προσόν την απόλυτη μαθηματική λογική. Η οποία τους έβαζε εμπόδιο το πέρας του πεπερασμένου υλικού τους. Και έτσι έπλασαν τα Μάμμο…

Η Πυραμίδα είναι το σπίτι για τα Μάμμο. Δεκατρείς Μάμμο, δεκατρία πράσινα πλάσματα, που αν δεν ήταν πράσινα θα έμοιαζαν με ανθρώπους. Πράσινα που λάμπουν και φωτίζουν σαν μικρά αστέρια. Στο σύμπαν των Μάμμο δεν θα χρειαζόταν αστέρια. Αρκούσαν αυτά.

Τα Μάμμο δεν είχαν μάτια. Μπορούσαν να αισθανθούν από κάθε πόρο του δέρματος τους και τις εφτά αισθήσεις των Γιγάντων. Τεχνολογικά γενετικό επίτευγμα των Γιγάντων. Δεν είχαν αυτιά, ούτε στόμα, ούτε μύτη, ούτε οποιαδήποτε άλλη οπή. Καθένας από τους τρισεκατομμύρια αυτούς πόρους, ισοδυναμούσαν με όλες τις οπές μαζί και μερικές ακόμη. Δεν είχαν εγκέφαλο. Καθένας από αυτούς τους πόρους και ένας μικροσκοπικός κρατήρας χαοτικής συναισθηματικής μάζας, που ξυπνούσε όταν το βασάνιζαν. Κάθε πόρος και ένα συναίσθημα απαλλαγμένος από κάθε είδους τετράγωνη λογική. Τα Μάμμο δε θα μπορούσαν να ζήσουν μόνα τους, παραπάνω από ένα εικοσιτετράωρο. Καταρρέουν και στο τέλος πεθαίνουν. Το τέλειο ζωντανό είδος, αλλά με μία βασική αδυναμία. Δεν έχουν καμία άμυνα.

Μία βόλτα σε μία ηλιόλουστη παραλία μπορούσε να τα σκοτώσει σε μερικά λεπτά. Οι Γίγαντες πιστεύουν πως αυτή και είναι η μοναδική τους ελπίδα για το δικό τους πνευματικό άλμα. Τα Μάμμο θα ζήσουν τρισεκατομμύρια ζωές ,στην διάρκεια τριάντα έξι μοιρών διαδρομής των τριών φεγγαριών. Έχουν μεγαλύτερη μαθηματική πιθανότητα να δούνε την Μεγάλη Αλήθεια. Οι Γίγαντες θα είναι μαζί τους και θα την δούνε και αυτοί…

 

…φριχτά…

Τα Μάμμο δεν έχουν κόκαλα. Στηρίζονται στην δύναμη των συναισθημάτων τους.

Τα συναισθήματα δεν διαχωρίζονται σε καλό ή κακό και δεν έχουν ηθική. Υπάρχουν εκεί κοιμισμένα και σε λήθαργο. Ένα σύμπλεγμα από ανενεργά ηφαίστεια που αρκεί και ένας κόκκος από σκόνη να τους βάλει φωτιά.

Αυτό ακριβώς έκαναν και οι Γίγαντες. Στην πλήρως κενή από αέρα Πυραμίδα, απελευθέρωσαν ένα μόριο αέρα. Ήταν αρκετό.

Το πρώτο δωμάτιο…

Πράσινος όγκος ακίνητος και παγωμένος. Σβηστός. Όχι ζωντανός. Το σωματίδιο χτυπάει σε μία γωνία και αλλάζει τροχιά. Περιστρέφεται, αλλάζει επιφάνειες και κάποια στιγμή συναντά τον όγκο.

Το αγγίζει και συνεχίζει για αλλού το δρόμο της. Δεν προλαβαίνει να απομακρυνθεί πέρα του ενός εκατοστού.

Στο ένα εκατοστό της πορείας της ανάβει ένα φως στο πράσινο πεδίο. Ενοχλημένο και γκρινιάρικο. Αμέσως μετά σκουντάει το επόμενο και γίνονται δύο. Στα επόμενα εκατό η γκρίνια έχει γίνει βαβούρα. Στο επόμενο εκατοστό της πορείας έχουμε αψιμαχίες. Στο ένα εκατομμύριο φωτάκια ξεσπάει ο πόλεμος. Στο ένα δις η Κόλαση.

Στο ένα τρις…

Στο ένα τετράκις…

Ο όγκος εκρήγνυται και τα φωτάκια αυτονομούνται. Ένας ζωντανός γαλαξίας από μικρές οντότητες προς δίχως συμμετρία διαδρομές, ένα όν. Ένα Μάμμο.

Στο διάβα του παρασέρνει και το σωματίδιο. Συναντούν το δεύτερο όγκο. Το ξύπνημα είναι χιλιάδες φορές πιο βίαιο. Τα Μάμμο υποφέρουν, όσο όλα τα σωματίδια τους μαζί. Στην προσπάθεια να ξεφύγουν και να λυτρωθούν, διαγράφουν στην ατμόσφαιρα όλες τις δυνατές πορείες. Όλες τις πιθανές Αλήθειες. Όλες τις κρυφές ακόμα για τους Γίγαντες εξισώσεις.

Και στο τέλος όλες τους συγκλίνουν προς την ίδια κατεύθυνση. Τον τρίτο όγκο. Το τρίτο Μάμμο προσφέρει την ολοκλήρωση ενός Θεού. Κρατά όσο η μεγάλη Πράσινη λάμψη. Ένα εκατοστό με άπειρα μηδενικά σημεία. Και μετά σβήνει και το πρώτο δωμάτιο μένει άδειο.

Σχεδόν άδειο. Ένα μόριο αέρα συνεχίζει την πορεία του. Προς την είσοδο για το δεύτερο δωμάτιο…