Το νησί

Ο Νίκος έπεσε στο πλάι του κρεβατιού βαριανασαίνοντας. Μόλις είχε τελειώσει. Η Κατερίνα τον κοίταξε και είπε θυμωμένα: ξέρεις εκτός από τον εαυτούλη σου υπάρχω και εγώ εδώ. Ο Νίκος δεν έδωσε σημασία και γύρισε από την άλλη. Σε κλάσματα δευτερολέπτου είχε παραδοθεί σε ένα βαθύ λυτρωτικό ύπνο.

ΚΑΤΕΡΙΝΑ
Η Κατερίνα εκνευρίστηκε ακόμα πιο πολύ. Ο αναίσθητος σκέφτηκε. Θυμήθηκε τον πρώτο καιρό που έγιναν ζευγάρι. Όλα ήταν διαφορετικά. Ο Νίκος ευγενικός – ιππότης που λέγανε παλιά- , την γέμιζε με δώρα, της έκανε κομπλιμέντα, δεν της χάλαγε χατίρι και όσο για το κρεβάτι… Μετά τον γάμο τους όλα είχαν αλλάξει. Είχε γίνει ευερέθιστος, δεν της έδινε σημασία, οι καυγάδες ήταν καθημερινοί, δεν χώνευε τις φιλές της , τους συγγενείς της, κανέναν. Όσο για το κρεβάτι, στην χάση και στην φέξη………..

ΝΙΚΟΣ
Με έχει πρήξει σκέφτηκε ο Νίκος. Δεν πάει άλλο. Η γλυκιά γυναίκα που με χαρά είχε παντρευτεί, μετά από τρία χρόνια είχε μεταμορφωθεί σε μέγαιρα. Ασυναίσθητα του ήρθε στο μυαλό η Τασώ Καββαδία στις παλιές ελληνικές ταινίες. Τουλάχιστον εκεί στο τέλος της ταινίας νικούσαν οι καλοί σκέφτηκε. Του την έδιναν όλα απάνω της. Οι πρόστυχοι τρόποι της, η έπαρση της, η κενή ζωή της (όλο κοσμικά πάρτι και δήθεν μαγαζιά). Αλλά περισσότερο του την έδιναν τα γύρω της. Ή μάλλον οι γύρω της. Οι φλώροι φίλοι της, οι μαλακισμένες φίλες της, οι γελοίοι γνωστοί της και πάνω απ’ όλα το εφιαλτικό σόι της: Η κατά πέντε χρόνια μεγαλύτερη απαίσια αδελφή της, και η εξίσου απαίσια δεκαοκτάχρονη ανιψιά της. Τουλάχιστον δεν έχω πεθερά σκέφτηκε. Οι γονείς της είχαν σκοτωθεί σε ατύχημα κάποια χρόνια νωρίτερα. Τα ορφανά δεν μείνανε πεινασμένα, αφού κληρονόμησαν μια καθόλου ευκαταφρόνητη περιουσία.

Ο ΓΑΜΟΣ
Στην αρχή όλα ήταν σαν όνειρο. Είχαν γνωριστεί σε πάρτι ενός κοινού πελάτη. Ο έρωτας ήταν κεραυνοβόλος, με τη πρώτη ματιά που λένε. Η Κατερίνα ήταν μια τριαντατριάχρονη καλλονή, με μακριά μαύρα μαλλιά, απίστευτο σώμα, χιούμορ, έξυπνη και πλούσια. Είχε ιδρύσει (περισσότερο για να περνάει την ώρα της) μια εταιρία δημοσίων σχέσεων, η οποία πήγαινε εξαιρετικά καλά. Η τέλεια γυναίκα που θα λέγαμε. Αλλά και ο Νίκος δεν πήγαινε πίσω: Στα τριάντα πέντε του ήταν ένας ωραίος άνδρας, επιτυχημένος μηχανικός με εξαιρετικές σπουδές, ακριβοπληρωμένη θέση σε μια τεραστία πολυεθνική κατασκευαστική εταιρία, με λίγα λόγια ένας περιζήτητος εργένης. Ο γάμος τους μετά από ένα χρόνο γνωριμίας θεωρήθηκε ο γάμος της χρονιάς. Τον πρώτο καιρό όλα έμοιαζαν με ψέμα. Όλοι τους παινεύανε (και ενδόμυχα τους ζηλεύανε). Αλλά όλοι ξέρουν ότι τα ψέματα δεν κρατάνε για πολύ. Τα πρώτα σύννεφα δεν άργησαν να φανούν. Ο εσωστρεφής Νίκος δεν μπόρεσε να προσαρμοστεί στον τρόπο ζωής της Κατερίνας. Άλλωστε ήταν κορυφαίος επιστήμονας και όχι party animal για να τρέχει από δω και από ‘κει. Από την άλλη η συνεχής ανάμιξη της Τίνας (της αδελφής της Κατερίνας) τον έκανε να λέει μεταξύ σοβαρού και αστείου ότι δεν ήξερε ποια από τις δύο είχε παντρευτεί: την Τίνα ή την Κατερίνα. Βέβαια από την πρώτη μέρα δεν έκρυβε ο ένας από τον άλλον την αμοιβαία αντιπάθεια που τους διακατείχε με αποτέλεσμα οι μεταξύ τους ειρωνείες να αποτελούν το αγαπημένο τους χόμπι. Η δε ανιψιά της Κατερίνας και κόρη της Τίνας η Νατάσα τον έκανε να θέλει να γίνει ο διάδοχός του Τζακ του Αντεροβγάλτη. Επρόκειτο για το απόλυτα εκνευριστικό κατασκεύασμα, που το μόνο που την ενδιέφερε είναι πως θα χαλάσει ένα απεριόριστο χρηματικό ποσό. Το στραβό κλίμα ήρθε να επιδεινώσει η καθημερινότητα. Η ρουτίνα σκοτώνει τον έρωτα και δεν άργησαν να το καταλάβουν. Οι όλο τρυφερότητα συζητήσεις τους, μετατραπήκανε σε ανταλλαγή προσβολών και ειρωνειών όπως γίνεται συνήθως σε αυτές τις περιπτώσεις. Όσο για το κρεβάτι ας το αφήσουμε καλύτερα. Τις λίγες φορές που πηγαίνανε εκεί για άλλο λόγο εκτός από ύπνο έπαιζαν το παιχνίδι ‘’εγώ πρόλαβα και τέλειωσα, εσύ έχασες΄΄.

Η ΕΥΚΑΙΡΙΑ
Σήμερα ήταν ίσως η πιο σημαντική μέρα στην επαγγελματική ζωή του Νίκου. Θα γνώριζε τον Πρόεδρο της εταιρίας. Όχι τον Πρόεδρο του Ελληνικού παραρτήματος (με αυτόν άλλωστε ήταν φίλοι), αλλά τον Πρόεδρο της μητρικής. Τον παγκόσμια διάσημο mr. Manis. Επρόκειτο για έναν από τους διασημότερους ανθρώπους στον κόσμο γνωστό για δύο πράγματα : για την περιουσία του, και την μυστικοπάθεια του. Η περιουσία του άγγιζε τα όρια του μύθου. Αυτοδημιούργητος είχε δημιουργήσει την μεγαλύτερη κατασκευαστική εταιρία στον κόσμο. Έχτιζε ότι μπορούσε να χτιστεί , σε πέντε ηπείρους. Μάλιστα λεγόταν ότι αν οι άνθρωποι πηγαίνανε στον Άρη θα ήταν ο πρώτος που θα έχτιζε εκεί. Φυσικά με τον καιρό είχε επεκταθεί σε όλους τους οικονομικούς κλάδους: ναυτιλία, βιομηχανία, εμπόριο κ.λ.π. Όποια πέτρα και αν σήκωνες θα τον έβρισκες από κάτω. Η δε μυστικοπάθεια του ήταν παροιμιώδης : η πιο πρόσφατη φωτογραφία του ήταν τουλάχιστον δεκαπέντε χρόνια παλιά, και υπήρχαν ελάχιστοι άνθρωποι που τον είχαν δει από κοντά.

ΕΛΒΕΤΙΑ
Το στομάχι του Νίκου είχε δεθεί κόμπος: τι μπορούσε να θέλει ο mr. Manis από αυτόν έναν άσημο υπάλληλο; Το ραντεβού τους ήταν για τις 14:00 στην κατοικία του σε μια μικρή ελβετική κωμόπολη. Βέβαια από τις πέντε το πρωί έκοβε βόλτες στο δωμάτιο του. Κατά τις δύο παρά κατέβηκε στο lobby του ξενοδοχείου και κάθισε σε μια καρέκλα-ή μάλλον σε αναμμένα κάρβουνα. Ένας οδηγός με μαύρο κοστούμι εμφανίστηκε μπροστά του και είπε: ελάτε θα σας οδηγήσω στην κατοικία του mr. Manis, σας αναμένει. Όταν βγήκε περίμενε μια λιμουζίνα σε μέγεθος λεωφορείου. Μετά από μια σύντομη διαδρομή έφτασαν στην έπαυλη. Βλέποντας την ο Νίκος κατάλαβε ότι είχε κάνει λάθος. Δεν ήταν τόσο μεγάλη όσο την περίμενε. Ήταν ακόμα μεγαλύτερη. Για την ακρίβεια του έφερε στο μυαλό κάτι ανάμεσα στο Ολυμπιακό στάδιο και σε κοσμοδρόμιο. Όταν η πόρτα άνοιξε μια δεύτερη έκπληξη τον περίμενε. Παντού υπήρχαν έργα τέχνης. Τόσα που θα τα ζήλευε και το Λούβρο. Μια εκπληκτική καλλονή (προφανώς η γραμματέας) , βγήκε του χαμογέλασε και είπε: ο mr. Manis σας περιμένει, παρακαλώ ακολουθήστε με. Την ακολούθησε σε ένα άδειο γραφείο και του είπε: καθίστε. Μετά έκανε μεταβολή και τον άφησε μόνο. Ο Νίκος έκατσε και άρχισε να το περιεργάζεται. Η πολυτέλεια των επίπλων ήταν ασύλληπτη. Δεν έμεινε για πολύ μόνος. Σε λίγα δευτερόλεπτα, βρέθηκε μπροστά του ένας, ψηλός, λεπτός, καλοστεκούμενος ηλικιωμένος κύριος. Καλημέρα Νίκο, είπε και άπλωσε το χέρι του. Ονομάζομαι Manis. Ο Νίκος πετάχτηκε από την θέση του: για δύο λόγους. Ο ένας ήταν φυσικά ότι μπροστά του στεκόταν ένας από τους πιο σπουδαίους ανθρώπους στον κόσμο. Ο άλλος ήταν ότι ο χαιρετισμός ήταν σε άψογα ελληνικά. Αυτό πια…. Μην εκπλήσσεσαι Νίκο του είπε. Οι πρόγονοι μου ήταν Έλληνες μετανάστες. Εγώ δυστυχώς δεν ακολούθησα τον δρόμο τους και αντί για μάγειρας, κατάντησα επιχειρηματίας αστειεύτηκε. Μάλλον δεν ήμουν καλός στην μαγειρική. Δεν τα καταφέρατε και άσχημα είπε ο Νίκος. Αφού σου έλυσα την πρώτη απορία συνέχισε σε άψογα Ελληνικά θα σου λύσω και την δεύτερη: ασφαλώς αναρωτιέσαι τι κάνεις εδώ. Είναι απλό : όταν οι δικοί μου με ενημέρωσαν ότι υπάρχει ένας νέος με τόσο λαμπρά επιστημονικά και επιχειρηματικά προσόντα όσο τα δικά σου ενθουσιάστηκα. Ενθουσιάστηκα ακόμα περισσότερο όταν έμαθα ότι αυτός ο άνθρωπος είναι Έλληνας και εργάζεται στο παράρτημα μας στην Αθήνα. Για αυτό αποφάσισα να σου προσφέρω μια ευκαιρία για την οποία πολλοί θα σκότωναν: Αντιπρόεδρος του Ευρωπαϊκού τμήματος της εταιρίας, και συνέχισε κοιτάζοντας τον στα μάτια : που ξέρεις αργότερα. Αν και δεν είναι τόσο απλό. Ξέρεις ο κόσμος των επιχειρήσεων δεν αποτελείται από αγγέλους. Μάλλον από ύαινες συμπλήρωσε με ένα ειρωνικό γελάκι. Και εσύ πρέπει να αποδείξεις ότι ξέρεις να επιβιώνεις. Γι’ αυτό πριν γίνεις Αντιπρόεδρος πρέπει να δείξεις ότι έχεις κότσια.

ΑΘΗΝΑ-ΤΗΝ ΕΠΟΜΕΝΗ ΜΕΡΑ
Είσαι τρελός; κραύγασε η Κατερίνα. Μα γιατί; ρώτησε ο Νίκος, είναι μια μοναδική ευκαιρία να σώσουμε την σχέση μας. Η Κατερίνα κοντοστάθηκε. Στα τριάντα επτά της εξακολουθούσε να είναι μια από τις πιο επιθυμητές γυναίκες . Αλλά εξακολουθούσε να τον αγαπάει. Αποφάσισε να του δώσει μια ευκαιρία, να τον ακούσει τουλάχιστον. Άλλωστε το να σου προσφέρει μια δουλεία ο ίδιος ο Manis είναι από μόνο του εκπληκτικό γεγονός σκέφτηκε. Σε ακούω, είπε. Το πράγμα έχει ως εξής : Υπάρχει ένα κράτος-νησί του Ινδικού στα ανοιχτά της Αφρικής το Ζανβέρ το οποίο δεν έχει διπλωματικές σχέσεις παρά με ελάχιστες χώρες τριγύρω. Για την ακρίβεια υφίσταται σε συνθήκες σχεδόν απόλυτης απομόνωσης. Ωραία είπε η Κατερίνα να πάρουμε μια πιρόγα και να πάμε να τους εκπολιτίσουμε. Μην ειρωνεύεσαι και άκουσε την συνέχεια. Τον τελευταίο καιρό αποφάσισαν να φτιάξουν διάφορα έργα υποδομής, δρόμους, δημόσια κτίρια , σχολεία κ.λ.π. Και που θα βρουν λεφτά να σας πληρώσουν ή μήπως θα τους τα κάνει τα κάνει δώρο ο κος Manis; Εδώ ακριβώς είναι το θέμα απάντησε ο Νίκος : έχουν λεφτά. Πολλά λεφτά. Βλέπεις στην Ζανβέρ υπάρχουν τα μεγαλύτερα αποθέματα τιτανίου στον κόσμο. Έτσι με ένα σμπάρο δύο τρυγόνια. Τους παίρνουμε λεφτά για τα έργα και συγχρόνως βάζουμε χέρι στο τιτάνιο. Εγώ πρέπει να επιβλέψω την κατασκευή κάποιων έργων που ήδη κατασκευάζονται άλλα και να τους πείσω να προτιμήσουν εμάς από τους ανταγωνιστές μας . Θα χρειαστεί να μείνουμε το πολύ για ένα χρόνο. Θα είναι υπέροχα , τροπικό νησί, υπέροχες παραλίες, επιπλωμένη βίλα με προσωπικό και κάθε πολυτέλεια που μπορείς να φανταστείς. Επιτέλους θα απομακρυνθούμε από την καθημερινότητα μας και θα είμαστε μόνοι. Λοιπόν; ρώτησε. Πόσο χρόνο έχω για να το σκεφτώ; Ο Νίκος κοίταξε το ρολόι του και απάντησε : περίπου δέκα δευτερόλεπτα. Η Κατερίνα έκλεισε τα μάτια. Τον κοίταξε και είπε μόνο μία λέξη : Εντάξει.

ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΟ ΑΓΝΩΣΤΟ
Το ταξίδι ήταν πολύ κουραστικό. Αρχικά πήγαν στο Παρίσι και από εκεί σε μια αφρικανική χώρα στα παράλια του Ινδικού. Εκεί τους παρέλαβε ένα ιδιωτικό τζετ για να τους οδηγήσει στον τελικό προορισμό τους.. Προσγειώθηκαν σε ένα μικρό αεροδρόμιο που έμοιαζε με επαρχιακό αεροδρόμιο Ελλάδας του 50. Ήταν οι μόνοι ταξιδιώτες αφού γύρω δεν υπήρχε κανένα άλλο αεροπλάνο. Ο τελωνειακός και ο αστυνομικός οι οποίοι ήταν στην αίθουσα αφίξεων δεν έκρυψαν την έκπληξη τους. Πρέπει πολύ σπάνια να έβλεπαν τέτοιο πολυτελές τζετ στα μέρη τους. Και οι δύο ευχήθηκαν εγκάρδια στους δύο ξένους καλή διαμονή. Ο Νίκος και η Άννα έδωσαν τα διαβατήρια τους και περίμεναν. Ο τελωνειακός και ο αστυνομικός αποσύρθηκαν σε ένα δωματιάκι και οι δύο ταξιδιώτες κάθισαν να ξαποστάσουν σε δύο ξεχαρβαλωμένες καρέκλες. Μετά από λίγο ένα κεφάλι ξεπρόβαλε από το δωματιάκι. Μίστερ είπε ο αστυνομικός φοβάμαι ότι υπάρχει ένα πρόβλημα. Ο συνάδελφος μου, πιστεύει ότι επειδή κάποιες σελίδες του διαβατηρίου σας είναι πολύ τσαλακωμένες δεν πρέπει να σας επιτραπεί η είσοδος στην χώρα. Ο Νίκος ακαριαία κατάλαβε. Με ένα κολλαριστό χαρτονόμισμα το πρόβλημα ξεπεράστηκε άμεσα. Το μπαξίσι σε τέτοιου είδους χώρες είναι τρόπος ζωής. Ο Νίκος στράφηκε προς τον χαρούμενο πια αστυνομικό και τον ακόμα πιο χαρούμενο τελωνειακό. Έτριξε άλλο ένα χαρτονόμισμα στα δάκτυλα του και ρώτησε: μήπως κάποιος θα μπορούσε να φροντίσει να μας αποσταλούν οι αποσκευές μας στο ξενοδοχείο μας; Δεν θα χρειαστεί μίστερ, είναι ήδη κάποιος εδώ έξω και σας περιμένει.

ΝΕΕΣ ΓΝΩΡΙΜΙΕΣ
Βγαίνοντας από το αεροδρόμιο μια απίστευτη ζέστη, μαζί με πιο απίστευτη υγρασία τους υποδέχτηκε. Ήταν ακόμα μόλις 11:00 το πρωί. Ο Κατερίνα σκέφτηκε ότι χθες βρισκόντουσαν στην Γαλλία μέσα σε πυκνή χιονοθύελλα και τώρα σε συνθήκες καύσωνα. Κοντοστάθηκε και κατάλαβε ότι το ντύσιμο τους ήταν εντελώς παράταιρο. Παλτά στο χέρι , πουλόβερ, κασκόλ, μπότες. Μόλις φτάνανε στο κατάλυμα τους θα έβαζε εκείνο το ωραίο εξώπλατο φόρεμα που τόσο άρεσε στον Νίκο. Τις σκέψεις της, ήρθε να διακόψει μια ανδρική φωνή: welcome. Γύρισαν και οι δύο συγχρόνως για να δουν επιτέλους ποιος ήταν αυτός που τους περίμενε. Είδαν ένα μελαχρινό άνδρα , εξαιρετικά καλοντυμένο, γύρω στα πενήντα με λεπτό μουστακάκι, κορακί μαλλιά και μάλλον γαμψή μύτη. Είμαι ο δόκτωρ Σαμίρ είπε ο άγνωστος άνδρας, και συνέχισε , τοπικός αντιπρόσωπος της εταιρίας. Ο Νίκος κούνησε το κεφάλι του και θυμήθηκε : ο δόκτωρ Σαμίρ ήταν ο άνθρωπος που του είχαν πει ότι θα τον περίμενε. Μέσα σε τόσα πράγματα και τον καταιγισμό πληροφοριών που είχε δεχθεί πριν να φύγει, είχε αφοσιωθεί σχεδόν στο έργο που είχε αναλάβει ξεχνώντας πράγματα, όπως για παράδειγμα που θα έμενε. Φυσικά η τεράστια εταιρία του κου Manis δεν τα είχε ξεχάσει και έτσι ο δόκτωρ Σαμίρ ήταν στην θέση του. Ο άνδρας έκανε ένα βήμα μπροστά και άπλωσε το χέρι πρώτα στην Κατερίνα. Κυρία μου, καλοσήρθατε στο Ζανβέρ, είπε κάνοντας μια μικρή υπόκλιση, σαν ευγενής του παλιού καιρού. Ακολούθως στράφηκε προς τον Νίκο. Κύριε. Και στον Νίκο και στην Κατερίνα τους άρεσε. Οι τρόποι του, τους θυμίζανε Εγγλέζο Λόρδο. Ο Νίκος παρατήρησε : κύριε Σαμίρ μιλάτε εξαιρετικά αγγλικά. Ο δόκτωρ Σαμίρ απάντησε. Φυσικά, αφού γεννήθηκα στην Αγγλία, και σπούδασα στην Οξφόρδη συνέχισε, με κάποια μικρή υπερηφάνεια στο ύφος του. Η Κατερίνα τον κοίταξε έντονα και τότε εκείνος γελώντας είπε : είπα ότι γεννήθηκα στην Αγγλία, όχι ότι είμαι Άγγλος. Οι γονείς μου ήταν Ινδοί μετανάστες, και εγώ κατά κάποιο τρόπο τους ξεπέρασα. Ξεκίνησα σαν υπομηχανικός στο Βρετανικό παράρτημα, και με τα χρόνια ανέβηκα στην ιεραρχία. Τα πέντε τελευταία χρόνια είμαι εδώ σαν διευθυντής του τοπικού παραρτήματος της εταιρίας. Από αυτή την στιγμή φυσικά είμαι υφιστάμενος σας. Από την εταιρία με ενημέρωσαν ότι θα έχετε την επίβλεψη εκτέλεσης των έργων που έχουμε αναλάβει., αλλά και θα έρθετε σε επαφή με κυβερνητικούς παράγοντες για περαιτέρω επέκταση των δραστηριοτήτων μας. Αλλά είναι νωρίς ακόμα γι’ αυτά και υποθέτω ότι θα ήσαστε εξαιρετικά κουρασμένοι. Θα σας οδηγήσω αρχικά στην οικία μου, για να πιούμε κάτι και μετά το γεύμα θα σας οδηγήσω στην κατοικία σας. Και τώρα επιτρέψτε μου, είπε και με μια κίνηση τους έδειξε τον δρόμο.

ΤΟ ΑΓΝΩΣΤΟ ΓΙΝΕΤΑΙ ΓΝΩΣΤΟ
Ο Νίκος και η Κατερίνα τον ακολούθησαν προς το αυτοκίνητο που τους περίμενε. Έξω από το αυτοκίνητο περίμεναν τρία άτομα. Ένας μελαχρινός μεσήλικας που προφανώς ήταν οδηγός, και δύο εξαιρετικά γεροδεμένοι μαύροι νεαροί. Ο οδηγός αμέσως άνοιξε την πόρτα πρώτα στην Κατερίνα μετά στον Νίκο και τέλος στον δόκτωρ Σαμίρ. Πριν να μπει ο δόκτωρ Σαμίρ γύρισε προς τους δύο νεαρούς και είπε: οι αποσκευές να μεταφερθούν στο κατάλυμα της κυρίας και του κυρίου. Εκείνοι με μια υπόκλιση και μια φωνή απάντησαν και οι δύο. Yes master. Στον Νίκο φάνηκε πολύ διασκεδαστικό και είπε στην Κατερίνα ότι τελευταία φορά που το είχε ακούσει αυτό ήταν στο Φραγκεστάιν Τζούνιορ αλλά δεν έδωσε σημασία, αφού αυτού του είδος η προσφώνηση ήταν κάτι συνηθισμένο σε αυτά τα μέρη. Το αυτοκίνητο ξεκίνησε. Ο δόκτωρ Σαμίρ εξήγησε ότι αυτός ήταν και ο μοναδικός ασφαλτοστρωμένος δρόμος του νησιού. Τους εξήγησε ότι το νησί είχε περί το ένα εκατομμύρια πληθυσμό, ο οποίος αποτελείτο από μαύρους από την αφρικάνικη ενδοχώρα, Ινδούς μετανάστες, Άραβες οι οποίο ζούσαν από εδώ αιώνες τώρα και κάποιους λίγους Ευρωπαίους. Η χώρα είχε αποκτήσει την ανεξαρτησία της από την Μ. Βρετανία κατά την δεκαετία του 60. Έκτοτε την διακυβέρνηση ασκούσε η βασιλική οικογένεια, όπως καταλαβαίνετε πρόσθεσε όχι ακριβώς με τον ίδιο τρόπο που την ασκεί η βασίλισσα της Μ. Βρετανίας. Για την ακρίβεια πρόκειται για ένα εξαιρετικά διεφθαρμένο καθεστώς όπου όλοι ανταγωνίζονται ποιος θα αποκτήσει μεγαλύτερή εξουσία. Και περισσότερα χρήματα φυσικά, πρόσθεσε μετά από μια μικρή παύση. Την προσοχή του Νίκου τράβηξαν κάποιοι άνδρες που δούλευαν σε κάποια χωράφια. Φορούσαν αλυσίδες στα πόδια και από πάνω τους στεκόντουσαν επιστάτες. Ο Νίκος ρώτησε : φαντάζομαι ότι κάπου εδώ γύρω θα έχει φυλακές. Ο δόκτωρ Σαμίρ χαμογέλασε. Όχι. Τότε αυτοί οι κατάδικοι από πού έρχονται; Ο δόκτωρ Σαμίρ ξαναχαμογέλασε. Δεν είναι κατάδικοι. Η Κατερίνα ξαναρώτησε : Τότε τι είναι ; Σκλάβοι απάντησε ο δόκτωρ Σαμίρ. Σκλάβοι.

 

Μερικές διευκρινήσεις:
1. Το διήγημα είναι περίπου 60 με 80 σελίδες(δεν έχει ολοκληρωθεί ακόμα). Επειδή πιστεύω ακράδαντα ότι κάθε ιστορία (άσχετα αν είναι BDSM ή όχι), πρέπει να έχει αρχή, μέση, τέλος και κάποια υπόθεση θεώρησα λογικό να διαθέσω τις 3-4 πρώτες σελίδες για παρουσίαση των δύο κεντρικών χαρακτήρων και ανάπτυξη της πλοκής.
2. Αν δω ότι υπάρχει ενδιαφέρον από μέρους σας θα δημοσιεύω δύο φορές την εβδομάδα από πέντε σελίδες (ανάλογα με το πώς βγαίνουν τα κεφάλαια).
3. Δεκτά και επιθυμητά σχόλια, παρατηρήσεις – προτάσεις σχετικά με την εξέλιξη της ιστορίας (π.χ. τι θα μπορούσε να συμβεί σε κάποιο προσεχές κεφάλαιο).

 

Πολύ ενδιαφέρον και πολύ σ ευχαριστούμε  

Ποιόν προωθείς για σκλάβο; Νίκο, Κατερίνα, και τους δύο ίσως; Και η Τίνα κάπως μου έχει τραβήξει το ενδιαφέρον, αλλά είναι πολύ αρχή ακόμα...

 

Απάντηση: Το νησί

Συνεχισε..ενδιαφερον..πολυ θα έλεγα..

 

Απάντηση: Το νησί

Συνεχισε..πολυ καλο..

 

Ναι σε παρακαλω συνεχισε το..Ειναι πολυ καλο..

 

ΜΑΘΑΙΝΟΝΤΑΣ

Σαν να τους χτύπησε ηλεκτρικό ρεύμα η Κατερίνα κοίταξε τον Νίκο και ο Νίκος την Κατερίνα. Με μια φωνή είπαν. Σκλάβοι; Ναι. Ανταπάντησε ο δόκτωρ Σαμίρ. Αυτός είναι και ο λόγος που η Ζανβέρ δεν διατηρεί επαφές παρά με ελάχιστες αφρικάνικές και αραβικές χώρες. Μα πώς, τι, ψέλλισαν. Αφήστε με να σας εξηγήσω. Σε αυτά τα μέρη η δουλεία είναι παράδοση. Η κοντινή Ζανζιβάρη για παράδειγμα ήταν η πύλη του δουλεμπορίου. Όταν έφυγαν οι Βρετανοί το 60 ο τότε βασιλιάς διέκρινε μια ευκαιρία πλουτισμού: το δουλεμπόριο. Και το επανέφερε. Έτσι με νόμο του κράτους το δουλεμπόριο έγινε νόμιμο, όπως και η κατοχή σκλάβων. Δηλαδή; ρώτησε ο Νίκος, αυτοί οι άνθρωποι που είδαμε προηγουμένως ; – ήταν απλώς σκλάβοι που δουλεύανε στα κτήματα του αφέντη τους , ή της αφέντρας τους διέκοψε ο δόκτωρ Σαμίρ. Και οι δύο έμμειναν αμίλητοι. Τους ήταν αδύνατον να κατανοήσουν πως στον εικοστό αιώνα υπήρχε ακόμα δουλεία. Και πως βρίσκονται οι σκλάβοι; ρώτησε η Κατερίνα. Είναι απλό Κυρία μου. Είναι πολλοί αυτοί που βάζουν υποθήκη με ενέχυρο τον εαυτό τους ή την οικογένεια τους. Όταν δεν μπορούν να αποπληρώσουν τα χρέη τους είναι η μοιραία κατάληξη. Εξάλλου κάποιος μπορεί να γεννηθεί σκλάβος. Υπάρχουν επίσης και αυτοί που καταδικάζονται για διάφορα αδικήματα. Τέλος υπάρχουν και αυτοί που για να μην πεθάνουν από την πείνα προτιμούν να γίνουν σκλάβοι. Ο Νίκος και η Κατερίνα έμειναν αμίλητοι για ώρα. Προσπαθούσαν να το χωνέψουν. Μα σε τι χώρα ήρθαμε; ρώτησε σε κάποια στιγμή η Κατερίνα τον Νίκο.


ΤΣΑΙ ΚΑΙ ΣΥΜΠΑΘΕΙΑ

Κάποτε το αυτοκίνητο έφτασε στον προορισμό του. Όπως είχε γίνει και στην αρχή ο οδηγός άνοιξε την πόρτα και βγήκαν έξω. Η ώρα είχε περάσει και η απίστευτη ζέστη η οποία είχε ενταθεί και άλλο δεν επέτρεπε ούτε λεπτό την παραμονή σε υπαίθριο χώρο. Μπροστά τους είχαν μια συστοιχία ωραία περιποιημένων κήπων και σε περίοπτη θέση το σπίτι ή μάλλον καλύτερα την βίλα του δόκτωρ Σαμίρ. Παρακαλώ, από ‘δω, τους έκανε με ένα νεύμα. Στις σκάλες ήδη τους περίμενε η σύζυγος του δόκτωρ Σαμίρ και 5-6 σκλάβοι οι οποίοι τους υποδέχτηκαν με βαθιές υποκλίσεις. Ο δόκτωρ Σαμίρ έκανε τις απαραίτητες συστάσεις.
-Επιτρέψτε μου να σας γνωρίσω την σύζυγο μου. Ονομάζεται Νορέζ. Από εδώ οι εκλεκτοί προσκεκλημένοι μας, ο κος Νίκος και η κα Κατερίνα.
Η Νορέζ άπλωσε με χάρη το χέρι της για να χαιρετίσει την Κατερίνα και να πει κάποια λόγια υποδοχής και ο Νίκος βρήκε την ευκαιρία να την περιεργαστεί. Ήταν μια γυναίκα περίπου στην ηλικία της Κατερίνας, λεπτή και όμορφη με γλυκά σχεδόν κοριτσίστικα χαρακτηριστικά. Είχε και αυτή η αρκετά μελαψό δέρμα όχι όμως τόσο όπως ο άντρας της και φορούσε ένα σαρί πράγμα που έκανε τον Νίκο μετά από τις πρώτες συστάσεις να την ρωτήσει αν και αυτή ήταν Ινδή όπως ο σύζυγος της. Όχι ακριβώς απάντησε αυτή. Μόνο ο πατέρας μου. Η μητέρα μου ήταν Αγγλίδα. Έτσι σκέφτηκε εξηγούνται και τα άριστα αγγλικά της. Μετά από τις πρώτες συστάσεις στράφηκε προς τους καλεσμένους της και τους έδειξε την είσοδο: Παρακαλώ περάστε. Μπαίνοντας μέσα και οι δύο έμειναν με το στόμα ανοικτό. Το σπίτι ήταν εκπληκτικά επιπλωμένο, με χειροποίητα σκαλιστά έπιπλα, μεταξωτά χαλιά, και στην γωνία τα απαραίτητα αγάλματα ινδουιστικών θεοτήτων. Η Κατερίνα πλησίασε στο αφτί του Νίκου και είπε :
-Ξέρω πολλούς ψηλομύτες στην Αθήνα που θα τους έπεφτε λίγο η μυτούλα, αν ερχόντουσαν εδώ.
-Και πρώτη απ’ όλους η αξιαγάπητη αδελφούλα σου, της αντιγύρισε ο Νίκος με ένα σαρδόνιο χαμόγελο.
-Παρακαλώ καθίστε, απεύθυνε πρόσκληση η οικοδέσποινα δείχνοντας παράλληλα τέσσερις υπέροχες πολυθρόνες με ένα στρογγυλό τραπεζάκι πλάι στην κάθε μία.
-Ουφ, και το χρειαζόμασταν σκέφτηκαν και οι δύο.
-Θα επιθυμούσατε ένα τσάι; ρώτησε η Νορέζ.
-Βλέπω παρατήρησε η Κατερίνα ότι η μητέρα σας, σας έδωσε και κάποιες Βρετανικές συνήθειες.
-Όλες, απάντησε η Νορέζ μονολεκτικά, όλες.


ΣΚΛΗΡΟΤΗΤΑ

Αφού τελικά συμφωνήσαν και αυτοί στο κλασσικό βρετανικό ρόφημα (αν και μέσα τους ψοφούσαν για ένα παγωμένο φραπέ) ο Νίκος θεώρησε ότι ήταν κατάλληλη στιγμή για κάποιες ερωτήσεις.
-Για πείτε μου δόκτωρ Σαμίρ, τι προσωπικό έχει ή εταιρία;
-Γύρω στα 250 άτομα περίπου, από αυτούς οι 20 είναι διοικητικό προσωπικό και οι υπόλοιποι εργάτες. Σκλάβοι φυσικά.
-Και με την κυβέρνηση τι γίνεται;
-Για την διαδοχή αυτή την στιγμή ερίζουν οι δύο πρίγκιπες. Ο Χασέμ και ο Νοράι. Εγώ διατηρώ εξαιρετικά καλές σχέσεις με τον δεύτερο ο οποίος κυρίως διαχειρίζεται και τα δημόσια έργα. Θα σας δοθεί έτσι και αλλιώς η ευκαιρία να τους γνωρίσετε στην δεξίωση που παρατίθεται για την εθνική εορτή.
Εκείνη την στιγμή η κουβέντα τους διακόπηκε από την είσοδο μιας νεαρής σκλάβας που μπήκε με ένα δίσκο με το τσάι. Πρώτα κατευθύνθηκε προς την κυρία της και αφού γονάτισε δίπλα στο τραπεζάκι άφησε το φλιτζάνι και στην συνέχεια το γέμισε με το καυτό ρόφημα. Με τον ίδιο τρόπο γέμισε το φλιτζάνι του κυρίου της, του Νίκου και τέλος κατευθύνθηκε προς την Κατερίνα. Αφού, όπως είχε κάνει και πριν γονάτισε πλάι στο τραπεζάκι έβαλε το φλιτζάνι στο τραπέζι και ακολούθως το γέμισε με το αχνιστό τσάι, η Κατερίνα ανυπόμονα άπλωσε το χέρι της να πιάσει το φλιτζάνι. Ήταν η λάθος κίνηση. Τα χέρια τους μπερδεύτηκαν με αποτέλεσμα το τσάι να χυθεί στο τραπεζάκι. Η σκλάβα πάγωσε στην θέση της. Ξαφνικά θαρρείς από το πουθενά με ένα πήδημα η Νορέζ έφτασε μπροστά της. Της έδωσε ένα απίστευτα δυνατό χαστούκι το οποίο την έστειλε να κυλιστεί το πάτωμα. Πηγαίνοντας από πάνω της έδωσε μια κλωτσιά, που την έκανε να διπλωθεί στα δύο.
-Άχρηστη της φώναξε, μας ντρόπιασες στους καλεσμένους μας. Δεν είσαι ικανή να σερβίρεις ούτε ένα φλιτζάνι τσάι. Μαζίντ, φώναξε και ένας τεράστιος μαύρος εμφανίστηκε από το πουθενά. Πάρε αυτή την τιποτένια στο μπουντρούμι και κόψε της και τα δύο χέρια. Δεν της χρειάζονται αφού δεν μπορούν να υπηρετήσουν σωστά.
Στο άκουσμα αυτών ο Νίκος και οι Κατερίνα είχαν μείνει άναυδοι. Δεν μπορούσαν να φανταστούν τέτοια σκληρότητα από μια τόσο λεπτή και χαριτωμένη γυναίκα με άψογους τρόπους. Η Κατερίνα στράφηκε προς την Νορέζ και είπε : η κοπέλα δεν ευθύνεται για ότι έγινε, εγώ ήμουν απρόσεκτη. Παρακαλώ να την συγχωρέσετε. Η Νορέζ προς στιγμή κοντοστάθηκε. Ο Νίκος με την σειρά του γύρισε προς τον δόκτωρ Σαμίρ ο οποίος μέχρι εκείνη την στιγμή δεν είχε μιλήσει καθόλου, σημάδι ότι συμφωνούσε και αυτός με την γυναίκα του, και του είπε με κάπως αυστηρό τόνο, κάτι ανάμεσα σε παράκληση και εντολή (άλλωστε αυτός ήταν το αφεντικό και ο Σαμίρ υφιστάμενος του) : παρακαλώ δόκτωρ Σαμίρ συγχωρέστε αυτή την κοπέλα. Ο δόκτωρ Σαμίρ αλληλοκοιτάχτηκε με την σύζυγο του. Μετά γύρισε και είπε : ας είναι. Η Νορέζ συνέχισε την πρόταση του άντρα της.
-Αυτό φυσικά δεν σημαίνει ότι θα γλιτώσει την τιμωρία. Θα τιμωρηθεί τώρα, όσο παίρνουμε το τσάι μας. Έκανε μόνο ένα νόημα στον τεράστιο μαύρο και είπε μόνο. Είκοσι. Με βέργα. Βρετανική συνήθεια εξήγησε στην παγωμένη Κατερίνα.
Ο μαύρος εξαφανίστηκε και επέστρεψε με ένα τεράστιο ραβδί. Η σκλάβα που ήταν ήδη ακόμα στο πάτωμα αναγκάστηκε να σηκώσει τον πισινό της ψηλά. Ο μαύρος σήκωσε το ραβδί ψηλά και το κατέβασε με δύναμη. Η σκλάβα έβγαλε ένα πνιχτό ήχο αλλά δεν κουνήθηκε από την θέση της. Ακολούθησε μια δεύτερη, εξίσου δυνατή. Μετά τις 10 με δυσκολία μπορούσε να κρατηθεί στην θέση της. Όταν τέλειωσε ο πισινός της ήταν κατακόκκινος και γεμάτος γραμμές. Η αφέντρα της διέταξε : ζήτησε συγνώμη από την Κυρία, επειδή έχυσες το τσάι της, και ευχαρίστησε την για την ελαφρότατη τιμωρία. Η σκλάβα σύρθηκε μπροστά στα πόδια της Κατερίνας.. Η Κατερίνα την κοίταξε από κοντά. Ήταν πολύ νέα, όχι πάνω από 18-19, και αρκετά όμορφη. Χάρηκε που την έσωσε έστω και με αυτό τον τρόπο. Ο πισινός της θα θεραπευτεί σκέφτηκε, τα χέρια δεν θα ξαναβγαίνανε.
-Η ανάξια σκλάβα σας ζητάει συγνώμη για την αδεξιότητα της, και σας ευχαριστεί για την καλοσύνη που δείξατε, της είπε.
Η Κατερίνα ένωσε αμηχανία. Ήταν εντελώς απροετοίμαστη για κάτι τέτοιο. Για τους υπόλοιπους στο δωμάτιο μπορεί να ήταν φυσιολογικό, αλλά για την ίδια (και τον Νίκο) δεν ήταν καθημερινή ενασχόληση να έχει μια σκλάβα στα πόδια της. Ή αλήθεια είναι ότι ένιωσε ένα ρίγος να την διαπερνά.
-Μπορείς να πηγαίνεις είπε στην σκλάβα με ένα χαμόγελο.

 

(χμ..κοιτα τον που τα στελνει με το σταγονομετρο)..

 

Ιδιαιτέρως ενδιαφέρον από τις 2 πρώτες παραγράφους κιόλας.Αναμένουμε την συνέχεια με αγωνία

 

κι άλλοοοοο, κι άλλοοοοο, κι άλλοοοοο, κι άλλοοοοο!!! 

 

Διευκρινήσεις μέρος 2ο - ερωτήσεις κρίσεως μέρος 1ο :

1. Καταρχήν θα ήθελα να σας ευχαριστήσω όλους για τα καλά σας λόγια.

2. Συμπαθέστατη tenter lilly θα ήθελα να επισημάνω τα εξής :
Αφ’ ενός όταν διαβάζουμε κάποιο βιβλίο, ή παρακολουθούμε μια ταινία ποτέ μα ποτέ δεν γνωρίζουμε το τέλος της, παρά μόνο αν πρόκειται για τον James Bond όπου εκ των προτέρων ξέρουμε ότι στο τέλος θα κερδίσει ο καλός.
Αφ’ ετέρου ο μοναδικός άνθρωπος ο οποίος γνωρίζω να λέει την υπόθεση και το τέλος της ταινίας είναι ο Μπακογιαννόπουλος όταν προλογίζει ταινίες στην κινηματογραφική λέσχη («στην τελευταία σκηνή του έργου, όπου αποκαλύπτεται ότι δολοφόνος είναι ο Τζον…..») με αποτέλεσμα να ξέρεις τον δολοφόνο και να μην υπάρχει καμία αγωνία.
Αν πάντως ντε και καλά κάποιος αναγνώστης θέλει να μάθει τι συμβαίνει παρακάτω, ή έχει να προτείνει κάποια ιδέα, καλύτερα θα ήταν να στέλνει private message, αφού φαντάζομαι ότι δεν θα άρεσε σε κανέναν να διαβάζει ξέροντας τι θα συμβεί.

3. Αγαπητή zinnia τα δύο αποσπάσματα μπορεί να σου φαίνονται λίγα αλλά αν κάνεις copy paste στο word με δωδεκάρια γράμματα θα διαπιστώσεις ότι είναι ακριβώς επτά σελίδες που πρακτικά χρειάζονται δύο μέρες για να τις γράψω. Γι’ αυτό υπομονή (μεγάλη αρετή).


4. Επί της ουσίας: Ξεκίνησα να γράφω αυτό το διήγημα για τον απλό λόγο ότι θα μου άρεσε να βρεθώ σε μια τέτοια χώρα. Φαντάζομαι άλλωστε ότι όλοι εδώ σε αυτό το forum θα ήταν πανευτυχείς αν μπορούσαν να βρεθούν σε μια τέτοια χώρα, άλλοι σαν master-mistress και άλλοι σαν slaves. Αλλά με ιντριγκάρει ακόμα περισσότερο η απορία : τι θα γινόταν, αν ένας απλός, καθημερινός άνθρωπος (άνδρας - γυναίκα της διπλανής πόρτας) βρισκόντουσαν σε τέτοιο περιβάλλον ; Αυτός είναι ο λόγος που για ήρωες μου διάλεξα δύο ανθρώπους που δεν έχουν καμία επαφή με το BDSM. Και ένα μικρό quiz (είμαι λίγο ψυχοβγάλτης, αλλά μ’ αρέσει η συμμετοχή): Τι νομίζετε ότι θα συμβεί με τους δύο ήρωες μας;

 

Εχεις δικιο..η υπομονη, ειδικα σε πραγματα που μου αρεσουν, δεν ειναι τοσο αναπτυγμενη..με παρασυρει η λαχταρα και παει περιπατο..

Με τη λογικη μου κι οχι με τη φαντασια μου, φυσικα και δεν θα μου αρεσε να βρεθω σε μια τετοια χωρα, ειτε απο την πλευρα των Αφενταδων ειτε απο των σκλαβων..

Κι εμενα αυτο ακριβως με ιντριγκαρει οπως σ εσενα.. Τι θα εκανα εγω σε ενα τετοιο περιβαλλον.. Μαλλον την αφηγητρια..την παρατηρητρια.. Ισως επειδη αυτος ο ρολος μου αφηνει ελευθερια να μην ειμαι ουτε απο εδω , ουτε απο εκει..

Νομιζω πως πολυ γρηγορα θα "ενταχθουν" στο κλιμα του νησιου.. Ισως στην αρχη στους γνωστους γι αυτους ρολους.. μα εχω την εντυπωση πως συντομα θα ερθει η ανατροπη.. κι εκει ειναι που δεν ξερω τι θα γινει...