Το παραμύθι όλων..

Οι ήρωες είμαστε Ε/εμείς!


Ελέγχετε πως σας συμβολίζουνε και να μη ξαναδημιουργείτε χαρακτήρες που ήδη υπάρχουν..
Καλό μας ταξίδι  

 

Απάντηση: Το παραμύθι όλων..

-Μα πλάκα μου κάνεις Βίλλυ;Παλτό με τέτοια ζέστη;
-Κρυώνω..Αυτή η ζέστη του παλτό με κάνει να νιώθω συνάμα ασφάλεια Ιζνομπάρ..
-Δε βλέπεις πως ήρθε η άνοιξη;Ολόκληρη η Βιδιεσεμία σκάει;Η φύση οργίασε πάλι.Ο χειμώνας καταλάγιασε και εσύ μου περιφέρεσαι με το παλτό!
-Είσαι ψαράς,δε σου μιλάω..Δε με καταλαβαίνεις,μόνο πες μου αν είδες τη Σηράη..
-Ψάξε στο ξέφωτο.Εκεί έχουνε μαζευτεί τα φυσιολογικά ξωτικά που χαίρονται την άνοιξη..
-Σε αγνοώ Ιζνομπάρ..Αντίο..
-Καλημέρα και από εμένα!

Κάπως έτσι ήρθε η άνοιξη στη Βιδιεσεμία για ακόμη μια φορά.Από το παλάτι μέχρι και τις όχθες της Μεγάλης Λίμνης όλοι χαίρονταν..Τα ξωτικά τινάξαν την πάχνη του χειμώνα από πάνω τους,ανοίξανε τα σεντούκια τους και με τις φανταχτερές περιβολές ξεχύθηκαν στα δάση και στα ξέφωτα γύρω από την πόλη τους να υποδεχτούν την άνοιξη,το καθένα με το δικό του μοναδικό τρόπο..
Πηγαίνοντας η Βίλλυ προς το ξέφωτο έβλεπε,άκουγε,οσφραίνοταν και ένιωθε μέσα της τη φύση.Τη φύση που αναγεννιόταν και μέσα της ξεξυπνούσε την ποιητική της διάθεση.

-Καλημέρα,καλή άνοιξη Βίλλυ ..μία φωνή την επανέφερε στον κόσμο των αισθήσεων.
-Επίσης Ενίας!Καλή άνοιξη!Χαίρομαι που σε βλέπω! και το χαμόγελο ήταν διάχυτο στο πρόσωπο της..Όχι η ποιητική διάθεση δεν είχε περάσει τελείως..
-Πηγαίνεις προς το ξέφωτο Βίλλυ;
-Ναι ,ψάχνω τη Σηράη.Την είδες;
-Νομίζω πως την είδα να πηγαίνει από ΄κει.Πρέπει να ήταν τον Όλμανς..
Και αυθόρμητα άρχισαν να κατευθύνονται προς το ξέφωτο..Εκεί..

(συνεχίστε)

 

Επειδή δεν το συνεχίζει κανείς, δεν το προχωράς λίγο ακόμη;

 

Εκεί κάπου θα βρούμε και τη Σηράη. Ελα, ας πάμε μαζί.
-Τι εννοείς λέγοντας νομίζεις ότι την είδες? Δεν είσαι σίγουρος?
-Μέσα στο μισοσκόταδο νομίζω ότι οτι είδα τα πράσινωπά γλυκά της μάτια, αλλά πάλι μπορεί και να λάθεψα. Βλέπεις όποια κι αν ήταν, βιαζόταν, να καλωσορίσει την Ανοιξη... Αχ αυτή η βιασύνη των νεαρών ξωτικών... Ενώ εμείς τα πιο ηλικιωμένα, μάθαμε πια ότι το κύλισμα του χρόνου είναι μια διαδικασία φυσική, και πρέπει να μην μας ξαφνιάζει. Οταν κάποιος βιάζεται, δεν προλάβαίνει να νιώσει τα γεγονότα, να τα χαρεί. Αλλωστε ο χρόνος είναι μια κυκλική σπείρα... Βλέπεις Βίλλυ? Αλλη μια Ανοιξη έρχεται, και ο κύκλος κλείνει... Απόψε όλα σχεδόν τα ξωτικά της Βιδιεσεμία, θα μαζευτούν στα ξέφωτα του δάσους να την καλωσορίσουν. Χορεύοντας κάτω από το φεγγαρόφωτο. Μα, να, φτάσαμε κιόλας.
Πισω από τα πυκνά δέντρα, ανοιγόταν μια μεγάλη έκταση μόνο με γρασίδι και μερικούς μικρούς θάμνους. Οι ανοιξιάτικες μυρωδιές ήταν μεθυστικές. Εκεί είδαν κάτι τόσο συγκινητικό...Τέσσερα πανέμορφα ξωτικά είχαν σχηματίσει εναν κύκλο και χόρευαν. Ηταν δυο κορίτσια και δυο αγόρια. Φορούσαν λαμπερούς αραχνοϋφαντους χιτώνες, που αφήναν να διακρίνεται το λευκό δέρμα τους. Ηταν φανερό ότι βρίσκονταν σε κατάσταση μέθης ή έκστασης, γιατί στροβιλίζονταν σε ξέφρενο ρυθμό, και τα γεννητικά τους όργανα πρόβαλλαν διεγερμένα, σπρώχνοντας τους ανάλαφρους χιτώνες. Τα στήθη των κοριτσιών ήταν στητά, φουσκωμένα, και οι ρώγες τους σκληρές, και μυτερές... Τα αγόρια από την άλλη, είχαν από ένα μεγάλο εξόγκωμα ανάμεσα στα πόδια τους, σαν χοντρό ραβδί, ορθωμένο, που με τις κινήσεις του χορού κουνιόταν δεξιά αριστερά και τριβόταν πάνω στον χιτώνα τους, αφήνοντας γραμμές απο διάφανα υγρά...

 

Απάντηση: Το παραμύθι όλων..

....και ζήσαν αυτοί καλά κι εμεις καλύτερα....