Ωδή στα στήθη

Μικρά, ίσα που αρχίζουν να διαγράφονται, αλφαβητάρι για την ανάγνωση της αυριανής τους μέρας.
Και τα άλλα, που αρνούνται να ιστορήσουν, παραμένοντας μικρά, τόσο στητά που κάνουν το ύφασμα να υποφέρει.
Στήθη πολύτιμα κι εκείνα τα πληθωρικά και πλούσια, όπου μια χαράδρα καυτής δροσιάς ανάμεσά τους προσκαλεί. Σειρήνα, Κίρκη και Πηνελόπη, συνάμα.
Ανοίγοντας βίαια το πουκάμισο, με τα κουμπιά να πέφτουν θορυβώντας ανεπαίσθητα, αποκαλύπτω
τις δυο αιχμές τους, που ξέρουν τι σημαδεύουν.
Τις καλωσορίζω με την αφή των μελών ενός κορμιού φλεγόμενου.