δωρητες οργανων

ποσοι απο εμας εχουμε σκεφτει αληθεια να γινουμε δωρητες οργανων. και ποσοι πραγματικα θελουν να το κανουν?

 

Ωραίο θέμα!
Είναι απ' αυτά που συνήθως τα επικροτούμε αλλά τα αναβάλλουμε επ' αόριστον.
Αποτελεί μια ουσιαστική πράξη προσφοράς, όχι από αλτρουιστική διάθεση μα για τον απλούστατο λόγο,
ότι δεν ξέρουμε τι μας ξημερώνει...

 

έγινα δωρητής οργάνων και λογικά ακόμα είμαι, μια εποχή που είχα σκεφτεί ότι πολύ θα ήθελα να γνωρίζω ότι ένα πολύ αγαπημένο πρόσωπο που είχε φύγει είχε κάνει αυτό και ένα κομμάτι του, έστω και μόνο έτσι, συνέχιζε να υπάρχει. όλοι οι γύρω μου έπεσαν πάνω μου. επί καιρό - κατάλαβα αργότερα - δεν έμενα στιγμή μόνη μου, ενώ χρειάζομαι χρόνο με τον εαυτό μου, γιατί είχαν φοβηθεί τι σκεπτόμουν να κάνω. συγκινήθηκα απ τη φροντίδα τους και ας μην είχαν λόγο.

 

Μικρότερος είχα σκεφθεί πως μια λύση γι’ αυτό το σημαντικό πρόβλημα ίσως θα ήταν η υποχρεωτική δωρεά των οργάνων μετά το θάνατο, αυτών που έχουν λάβει ήδη κάποιο μόσχευμα.

Πιστεύω πως θα ήταν δίκαιο και θα αύξανε κατά πολύ τον αριθμό των διαθέσιμων οργάνων προς μεταμόσχευση.

 

Απάντηση: Re: δωρητες οργανων

υποχρεωτικη δωρεα σημαινει καταπατηση ανθρωπινων δικαιωματων το θεμα ειναι ποσο συνηδητοποιημενη μπορουμε να ειμαστε και η επιλογη μας να ειναι καθαρα δικη μας υποθεση.

 

Όταν ευεργετούμαστε από συνανθρώπους οι οποίοι μας προσφέρουν ζωή, δε γεννιέται αμέσως η ηθική υποχρέωση να ανταποδώσουμε;

Δε γνωρίζω βέβαια τι θα προτιμούσαν κάποιοι οι οποίοι περιμένουν στη λίστα για μεταμόσχευση.
Θα αποδεχόντουσαν (υποθετικά μιλώντας) μια τέτοια πρόταση η οποία θα μπορούσε να επιταχύνει άμεσα τη διαδικασία (μιας και θα υπήρχε πολύ μεγαλύτερος αριθμός μοσχευμάτων) ή θα προτιμούσαν να περιμένουν ίσως χρόνια σε λίστες αναμονής με όποιους κινδύνους;

 

Re: Απάντηση: Re: δωρητες οργανων

Δεν συμφωνώ ότι πρέπει να είναι προσωπική υπόθεση, εφόσον ο βαθμός συνειδητοποίησης του θέματος, συνήθως αφορά όσους, για τους δικούς τους λόγους έχουν ευαισθητοποιηθεί στο ζήτημα της δωρεάς. Πρέπει να αφορά όλο το κοινωνικό σύνολο και καθήκον της Πολιτείας είναι, αν όχι να το επιβάλλει, που θα ήταν κατ' εμέ και το πιο σωστό, τουλάχιστον να το θέσει ως προτεραιότητα, αναδεικνύοντας τη σημασία του και όχι αφήνοντάς το στην τύχη του.

 

Aς το θέσουμε αλλιώς, με λόγια που ηχούν μάλλον σκληρά: πόσο σημαντικό είναι το δικαίωμά μας να παραχωθούμε ολάκεροι στον τάφο, όταν τριγύρω πάει χαμένος ένα σωρό κόσμος που θα μπορούσε να ζήσει;

 

The Meaning of Life των Monty Python. "Live Organ Transplants"

[nomedia=""]YouTube - Broadcast Yourself.[/nomedia]

Το θεμα ειναι σοβαρο, αλλα με ολα αυτα που γινωνται στις μερες μας (κλοπες οργανων, πωληση οργανων λογο πηνας κλπ), ας μην δηνουμε σε κανενα κρατος το δικαιωμα να μας επιβαλει θεματα ζωης και θανατου.

 

Λεπτή ισορροπία-φαύλος κύκλος:

Κι αν κάποιοι απατεώνες μας τεζάρουνε πριν της ώρας μας για να μας φάνε τα όργανα; Κι αν --ακόμα χειρότερα-- μας τα φάνε όσο είμαστε ζωντανοί; Λογικά όλα αυτά, σε μια εποχή παράνοιας. Και το αποτέλεσμα: κάποιοι σβήνουν στα νοσοκομεία, ενώ γύρω πετιούνται (κυριολεκτικά) πολύτιμα νεκρικά μοσχεύματα, ενώ κάποιοι άλλοι τρέχουν για αμφιβόλου αποτελεσματικότητας εγχειρίσεις στην Ινδία ή αλλού, έρμαια των ίδιων αετονύχηδων που σφάζουν τους εκεί απελπισμένους.

 

Λογικά τα περισσότερα από αυτά δε θα συνέβαιναν αν υπήρχε μεγάλος αριθμός διαθέσιμων οργάνων.

 

Γι αυτό μιλάω περί φαύλου κύκλου, αγαπητέ. Επειδή από τον φόβο ότι δεν υπάρχει θεσμικό πλαίσιο ικανό να μας προστατεύσει, προτιμούμε να μην γίνουμε δωρητές/να μην υπάρχει πρόβλεψη χρήσης πτωματικών (τώρα το είπα σωστά) μοσχευμάτων.