μόνο ********

"Ξύπνησα ξαφνικά στις 5 το πρωί
με πετσοκομμένο στόμα
με βρεγμένα σεντόνια
Ένα υγρό άγχος
είχε απλωθεί σε όλο το πάτωμα
Θα φουσκώσει το ξύλο, σκέφτηκα
Αυτό το σπίτι θα με φάει στο τέλος, σκέφτηκα
Τότε είδα τα χέρια σου
να κρέμονται από το ταβάνι
Φοβήθηκα τόσο πολύ
Αυτό το σπίτι θα με φάει, φώναξα
Ανοιγόκλεισα τα μάτια μου
κι ευτυχώς είχαν χαθεί
Άντε τώρα να πας στην κουζίνα
Κι αν κρέμονται τα μαλλιά σου από το ταβάνι εκεί;
Κι αν βγουν από τον τοίχο;
Θεέ μου, θα πάθω έμφραγμα
Πήγα τελικά
τίποτα δεν κρέμονταν από πουθενά
έφτιαξα καφέ βρίζοντας
Πονούσε το δέρμα μου
μια προδοσία με γύριζε
σαν αρρώστια
Σήκωσα το νυχτικό μου και τα είδα
Μικρά αγκάθια φύτρωναν πάνω μου
Ήμουν κακιά
Τόσο κακιά
Μισούσα τα παιδιά
Μισούσα τα σκυλιά
Θα σκοτώσω τον ουρανό, σκέφτηκα
Θα πνίξω την θάλασσα, σκέφτηκα
Θα σφάξω τα λουλούδια
Θα τα σκοτώσω όλα, είπα
Κι έπεσα κάτω
Σωριάστηκα
σαν πύργος από τραπουλόχαρτα
Κι άρχισα να κλαίω
Τόσο κλάμα
Μα τόσο κλάμα που είχα
Τόσο καιρό, ενηλικιώνονταν μία λίμνη μέσα μου
Βγήκε έξω κι αφάνισε όλη μου την κακία
Μετά, μπήκαν οι μπάτσοι στην κουζίνα
Δεν είναι δυνατόν, σκέφτηκα, θα ξυπνήσω
Συλλαμβάνεστε, μου λέει ο ένας
Ήταν δύο
Συλλαμβάνομαι, του απαντώ
Τι έχω κάνει;
Έχετε κάνει τόσα εγκλήματα
Δεν μίλησα, μου φόρεσε χειροπέδες
Κι αν έχω κάνει; μονολόγησα
Λίγο πριν με βάλουν στο περιπολικό
σκεφτόμουν πώς κάναμε έρωτα"

•Τόνια Κοσμαδάκη

 

 

Πόσο σύμφωνη με βρίσκει το περί συνταγογράφησης  

   

 

!!!!!!!! Χ 10
 

 

Τον θυμό τον νοιώθω στο λαιμό μου, σαν να πρέπει να καταπιώ μια πέτρα και έρχεται και κάθεται μεταξύ στήθους και οισοφάγου.

Το άγχος το νοιώθω στους ώμους και στο σβέρκο, σαν να με πιάνει ένα χέρι από το σβέρκο και με πιέζει κάτω.

Την ανυπομονησία μου στα πόδια, τεντώνονται τα δάχτυλα μου, δεν μπορω να σταματήσω να κουνάω το πόδι μου και

Τα νεύρα, τα νεύρα ήταν πάντα στα αυτιά μου. . Και το δάχτυλο μου να παίζει με το αυτί μου η μόνη λύση για να μην εκραγώ.

Την ευτυχία την νοιωθω στο μουνί.


 

 

ω. ♡

 

"Κατεβαίνω. Υπόγειο. Θεοσκότεινα.
Όχι, λάθος κάνεις, δεν είμαι εδώ για να ξενυχτήσω τους νεκρούς. Ούτε για να συνομιλήσω με φαντάσματα του παρελθόντος. Ήρθα για να γιορτάσω. Οι ζωντανοί με τους ζωντανούς.
Με λένε νύχτα και γεννάω σημάδια στον λαιμό της μέρας, φτιάχνω όνειρα, βουτάω καρφί στον βυθό, σκηνοθετώ τη ζωή μου.
Φοράω ζαρτιέρες, καπνίζω πέντε πακέτα τσιγάρα, βάζω τέρμα το shine on you crazy diamond στο αυτοκίνητο, ανεβάζω πυρετό για πλάκα και τον τρυπάω με μια λυσσασμένη καρφίτσα, χτυπάω το κουδούνι του σπιτιού σου.
Σκύβω στο παράθυρο, σου δίνω το στήθος μου, αφήνω τσίπουρο στο ποτήρι σου και ερωτήσεις στο πιάτο σου, σε χτυπάω τατουάζ στα μάτια.
Με λένε νύχτα και δεν μπαίνω στην Αχερουσία, δεν με τρώει το μαύρο το σκοτάδι, δεν με σκεπάζει το χώμα.

Με λένε νύχτα, και να το θυμάσαι."
••
Βασιλική Λαμπίρη

 

 

"Θέλω ένα μέρος ήσυχο να κλάψω
και ύστερα να ξαναβάλω τη μάσκα μου και να βγω.
“Δεν έχει ανάγκη αυτή. Μη τη φοβάσαι.”
Δεν έχω ανάγκη καμία,
μόνο επιθυμία.
Να ζήσουμε…
Κανείς δεν παρατηρεί πια τα μάτια..
Θέλω ένα μέρος να κλάψω, προτού τη μάσκα μου ντυθώ."
•
Ειρήνη Λαγουτατζή