ποίηση

Ξέρεις τι είναι προδοσία;
Η ανάγκη φυγής που κυριεύει
κάθε σώμα
καθηλωμένο στην ίδια κουραστική στάση
όπως είναι η στάση της πίστης
η στάση της αγάπης
μπροστά σ΄ένα παράθυρο αμετακίνητο
με μόνη θέα νύχτα μέρα
καρφωτή στα μάτια
την ανυπόφορη αντηλιά του εαυτού της...

Κική Δημουλά

 

Επέστρεφε συχνά και παίρνε με,αγαπημένη αίσθησις επέστρεφε και παίρνε με —
όταν ξυπνά του σώματος η μνήμη,κι επιθυμία παλιά ξαναπερνά στο αίμα·
όταν τα χείλη και το δέρμα ενθυμούνται,κι αισθάνονται τα χέρια σαν ν’ αγγίζουν πάλι.

Επέστρεφε συχνά και παίρνε με την νύχτα,όταν τα χείλη και το δέρμα ενθυμούνται…
Κωνσταντίνος Καβάφης

 

Εκείνη,
Η κραυγή, η πιο ψιθυριστή του Πάθους

Εκείνη,
Η θριαμβική, αλαζονεία του Λάθους

Εκείνη,
Η Ιέρεια των Θλίψεων

Εκείνη,
Η χύτρα ή χρυσή των Αναμνήσεων

Εκείνη,
Η Φόνισσα ή πιο διακριτική, του Σκότους

Εκείνη,
η πλέουσα,
η Αμέθυστη,
η Φωτεινή,
η αποστάζουσα το Ερυθρόν

Εκειό
- που όπως ξέρουνε καλά οι αλχημιστές
στη Νυρεμβέργη και στην Κόρδοβα -
είναι που δίνει όλη τη λαμπρότητα στο Μαύρο…

Γ. Θ. Μάζης

 

«Φαίνεται πιὰ πὼς τίποτα -
τίποτα δὲν μᾶς σώζει...» ~ Καίσαρ Εμμανουήλ

Ξέρω ἐγὼ κάτι ποὺ μποροῦσε, Καῖσαρ, νὰ σᾶς σώσει.

Κάτι ποὺ πάντα βρίσκεται σ᾿ αἰώνια ἐναλλαγή,
κάτι ποὺ σχίζει τὶς θολὲς γραμμὲς τῶν ὁριζόντων,
καὶ ταξιδεύει ἀδιάκοπα τὴν ἀτέλειωτη γῆ.

Κάτι ποὺ θά ῾κανε γοργὰ νὰ φύγει τὸ κοράκι,
ποὺ τοῦ γραφείου σας πάντοτε σκεπάζει τὰ χαρτιά·
νὰ φύγει κρώζοντας βραχνά, χτυπώντας τὰ φτερά του,
πρὸς κάποιαν ἀκατοίκητη κοιλάδα τοῦ Νοτιᾶ.

Κάτι ποὺ θά ῾κανε τὰ ὑγρά, παράδοξά σας μάτια,
ποὺ ἁβρὲς μαθήτριες τ᾿ ἀγαποῦν καὶ σιωπηροὶ ποιηταί,
χαρούμενα καὶ προσδοκία γεμάτα νὰ γελάσουν
μὲ κάποιον τρόπο πού, ὅπως λέν, δὲ γέλασαν ποτέ.

Γνωρίζω κάτι, ποὺ μποροῦσε, βέβαια, νὰ σᾶς σώσει.

Ἐγὼ ποὺ δὲ σᾶς γνώρισα ποτέ... Σκεφτεῖτε... Ἐγώ.

Ἕνα καράβι... Νὰ σᾶς πάρει, Καῖσαρ... Νὰ μᾶς πάρει...

Ἕνα καράβι ποὺ πολὺ μακριὰ θὰ τ᾿ ὁδηγῶ.

Μία μέρα χειμωνιάτικη θὰ φεύγαμε.

- Τὰ ρυμουλκὰ περνώντας θὰ σφυρίζαν,
τὰ βρωμερὰ νερὰ ἡ βροχὴ θὰ ράντιζε,
κι οἱ γερανοὶ στοὺς ντόκους θὰ γυρίζαν.

Οἱ πολιτεῖες οἱ ξένες θὰ μᾶς δέχονταν,
οἱ πολιτεῖες οἱ πιὸ ἀπομακρυσμένες
κι ἐγὼ σ᾿ αὐτὲς ἁβρὰ θὰ σᾶς ἐσύσταινα
σὰν σὲ παλιές, θερμές μου ἀγαπημένες.

Τὰ βράδια, βάρδια κάνοντας, θὰ λέγαμε
παράξενες στὴ γέφυρα ἱστορίες,
γιὰ τοὺς ἀστερισμοὺς ἢ γιὰ τὰ κύματα,
γιὰ τοὺς καιρούς, τὶς ἄπνοιες, τὶς πορεῖες.

Ὅταν πυκνὴ ἡ ὁμίχλη θὰ μᾶς σκέπαζε,
τοὺς φάρους θὲ ν᾿ ἀκούγαμε νὰ κλαῖνε
καὶ τὰ καράβια ἀθέατα θὰ τ᾿ ἀκούγαμε,
περνώντας νὰ σφυρίζουν καὶ νὰ πλένε.

Μακριά, πολὺ μακριὰ νὰ ταξιδεύουμε,
κι ὁ ἥλιος πάντα μόνους νὰ μᾶς βρίσκει·
ἐσεῖς τσιγάρα «Κάμελ» νὰ καπνίζετε,
κι ἐγὼ σὲ μία γωνιὰ νὰ πίνω οὐΐσκυ.

Καὶ μία γριὰ στὸ Ἀννάμ, κεντήστρα στίγματος,
- μία γριὰ σ᾿ ἕνα πολύβοο καφενεῖο -
μία αἱμάσσουσα καρδιὰ θὰ μοῦ στιγμάτιζε,
κι ἕνα γυμνό, στὸ στῆθος σας, κρανίο.

Καὶ μία βραδιὰ στὴ Μπούρμα, ἢ στὴ Μπατάβια
στὰ μάτια μίας Ἰνδῆς ποὺ θὰ χορέψει
γυμνὴ στὰ δεκαεφτὰ στιλέτα ἀνάμεσα,
θὰ δεῖτε - ἴσως - τὴ Γκρέτα νὰ ἐπιστρέψει.

Καῖσαρ, ἀπὸ ἕνα θάνατο σὲ κάμαρα,
κι ἀπὸ ἕνα χωματένιο πεζὸ μνῆμα,
δὲ θά ῾ναι ποιητικότερο καὶ πι᾿ ὄμορφο,
ὁ διαφέγγος βυθὸς καὶ τ᾿ ἄγριο κύμα;


Λόγια μεγάλα, ποιητικά, ἀνεκτέλεστα,
λόγια κοινά, κενά, «καπνὸς κι ἀθάλη»,
ποὺ ἴσως διαβάζοντας τὰ νὰ μὲ οἰκτίρετε,
γελώντας καὶ κουνώντας τὸ κεφάλι.

Ἡ μόνη μου παράκληση ὅμως θά ῾τανε,
τοὺς στίχους μου νὰ μὴν εἰρωνευθεῖτε.
Κι ὅπως ἐγὼ γιὰ ἕν᾿ ἀδερφὸ ἐδεήθηκα,
γιὰ ἕναν τρελὸν ἐσεῖς προσευχηθεῖτε.

Γράμμα στον ποιητή Καίσαρα Εμμανουήλ

Νίκος Καββαδίας

 

Μετά από λίγο μαθαίνεις την ανεπαίσθητη διαφορά ανάμεσα στο να κρατάς το χέρι και να αλυσοδένεις μια ψυχή…
Και μαθαίνεις πως αγάπη δε σημαίνει στηρίζομαι και συντροφικότητα δε σημαίνει ασφάλεια
Και αρχίζεις να μαθαίνεις πως τα φιλιά δεν είναι συμβόλαια και τα δώρα δεν είναι υποσχέσεις
Και αρχίζεις να δέχεσαι τις ήττες σου με το κεφάλι ψηλά και τα μάτια ορθάνοιχτα
Με τη χάρη μιας γυναίκας και όχι με τη θλίψη ενός παιδιού
Και μαθαίνεις να φτιάχνεις όλους τους δρόμους σου στο Σήμερα, γιατί το έδαφος του Αύριο είναι πολύ ανασφαλές για σχέδια και τα όνειρα πάντα βρίσκουν τον τρόπο να γκρεμίζονται στη μέση της διαδρομής.

Μετά από λίγο καιρό μαθαίνεις.
Πως ακόμα κι η ζέστη του ήλιου μπορεί να σου κάνει κακό.
Έτσι φτιάχνεις τον κήπο σου εσύ αντί να περιμένεις κάποιον να σου φέρει λουλούδια
Και μαθαίνεις ότι, αλήθεια, μπορείς να αντέξεις
Και ότι, αλήθεια, έχεις δύναμη
Και ότι, αλήθεια, αξίζεις
Και μαθαίνεις. μαθαίνεις με κάθε αντίο μαθαίνεις...

Χόρχε Λουίς Μπόρχες

 

Οἱ στίχοι αὐτοὶ μπορεῖ καὶ νά ῾ναι οἱ τελευταῖοι
οἱ τελευταῖοι στοὺς τελευταίους ποὺ θὰ γραφτοῦν
Γιατί οἱ μελλούμενοι ποιητὲς δὲ ζοῦνε πιὰ
αὐτοὶ ποὺ θὰ μιλούσανε πεθάναν ὅλοι νέοι
Τὰ θλιβερὰ τραγούδια τους γενήκανε πουλιὰ
σὲ κάποιον ἄλλον οὐρανὸ ποὺ λάμπει ξένος ἥλιος
Γενῆκαν ἄγριοι ποταμοὶ καὶ τρέχουνε στὴ θάλασσα
καὶ τὰ νερά τους δὲν μπορεῖς νὰ ξεχωρίσεις
Στὰ θλιβερὰ τραγούδια τους φύτρωσε ἕνας λωτὸς
νὰ γεννηθοῦμε στὸ χυμό του ἐμεῖς πιὸ νέοι.

Μανόλης Αναγνωστάκης

 

Ήρθε.
Και φώτισε την καταπακτή μου. Κι' έγινε φως.
Ήταν ο ουρανός; Δεν ξέρω.
Ένα μόνο ξέρω πως έχασα τη γη.
Ήρθε.
Και ξοπίσω της έτρεχαν ξυπόλυτες ένα κοπάδι ξέπλεκες ακτίνες παίζοντας κρυφτούλι με τους ατμούς.
Ήρθε. Κι' έφυγε τρομαγμένη η πίσσα σκορπώντας της τα μαύρα της δάκρυα...

Μενέλαος Λουντέμης

 

Δώσε μου σαν ενθύμιο τον ορισμό της εξουσίας.

- Ως προς εμένα η εξαχτίνωση του χτήνους.


- Τικ τακ. τικ τακ. τικ τακ –

- Αλλά πού με ειρωνεύεσαι τώρα, σύντροφε;


Ποτέ μου δεν αφέθηκα στους αριθμούς ή άλλα κύμβαλα

ούτε είπα την ανθρωπότητα ομορφόσογο.

μα είν’ αλήθεια. στα κράκουρα της ερημιάς η πτήση

μοιάζει με αθώωση κι ο νους μας πάντοτε

ξελεπιάζει στους ωκεανούς τον Ποσειδώνα αιχμηρή φενάκη

σε πικρά της αγωνία ωράρια.

φάσμα ο πανσέληνος ουρανός κι ο ηλίθιος ήλιος απάνω

υποκινητής του ίσκιου μου μέρα-νύχτα.

Σιγά τα αίματα! – ο ήλιος, μας οφείλεται κύριοι.

χωρίς υμνολογίες!

Χωρατεύει σωρηδόν η άνθηση κι αν υποκύπτω στην όσφρηση

στα μύρα στη μητέρα στους αμέριμνους ίασμους

εντούτοις μ’ ενοχλούσαν ανέκαθεν οι ώρες του Σωκράτη

πριν απ’ τον έυγεστο θάνατο

κι εγέρωχα ωρυόμενοι κεραυνοί νεμόμενοι το μεσονύχτι

τ’ ουρανού οι βογιάροι

μ’ ανελέητα σπαθιά κι απαστράφτοντας

τη νύχτα τήνε ξεκοιλιάζουν.

Εγώ λοιπόν έκπληχτος από χέρι διαστέλλω γαλαξίες

κι ανατείνομαι όνειρος

αποβάλλοντας το πραγματικό κι αναθυμούμενος μόλις

εκείνη την αρτηρία του αόρατου

την πλεξούδα του καπνού σε ανώδυνο

ύψος. Εδώ επιμένουμε όλοι.


- Άννα, τι συμβαίνει;

- Άρχισε η επίθεση.

- Άννα, έχε γεια! Θα πεθάνουμε.

- Νικολάι, σ’ αγαπούσα ολόκληρη.

- Μιαν άλλη φορά. θα ξαναγίνει, Άννα.​

[ et les Dieux font un tapis την ώρα τούτη με τον πάγο κάτω απ’ τα πέλματα των συντρόφων απέναντι. για να περάσουν αιωρούμενοι. ]


διεδίδετο δε εκάστω καθότι αν τις χρείαν είχεν –

Νίκος Καρούζος, Νεολιθική Νυχτωδια στην Κροστάνδη (απόσπασμα)

 

Τι θα γινόταν αν κοιμόσουν

Και τι θα γινόταν αν

Στον ύπνο σου

Ονειρευόσουν

Και τι θα γινόταν αν

Στο όνειρό σου

Πήγαινες στον παράδεισο

Και εκεί μάζευες ένα παράξενο και όμορφο λουλούδι

Και τι θα γινόταν αν

Όταν ξυπνούσες

Είχες αυτό το λουλούδι στο χέρι σου;


Samuel Taylor Coleridge