ποίηση

7:00 am is kind in its coldness,
so I know walking through the world will hurt less than yesterday.
I look up from my life to see that the sky is bleeding,
her violence spread wide across her body for all to see.
She is screaming her trauma, and not even in her darkness
has she ever been this beautiful.
And that glorious red rage is outlined in gold
as the truth always is.

But 7:15 covers her mouth so she can’t scream and wipes her clean,
leaving a pale blue lady who sits cross-legged and smiles without teeth.
I want to bring her pain back out so she may be a painted threat again,
but it is too late. The day has dawned, and she has gone inside herself again.

I drive off in the morning’s procession,
mourning a voice lost to possession,
my heart beating in time with words I breathe—
I will be as brave as the bleeding sky today.

Reilly Murtaugh

 

Λήδα

Λόγια υψιπετή δε ξέρει,
Μα στήθος λευκό προτεταμένο έχει
Και φιλήδονα αναστενάζει
Κάτω από το μουσελίνας το μαντίλι
Τα πέλματα της γυμνά
Τα μάτια της ανάλαφρα σχιστά,
Γι’ αυτό η καρδιά πιστή πετά
Προς τον αμφίσημο μαγνήτη το δικό τους.
Όταν οι φίλες τραγουδούν
Γύρω του μεσονυχτιού, τη φωτιά
Εκείνη μένει σιωπηλή, με σταυρωμένα χέρια,
Μα θέλει τραγούδια μέχρι το πρωί.
Της κιθάρας η φωνή της είναι κατανοητή
Ως η ηχώ μοιραίων παθών,
Και λένε, δεν είναι λίγες οι κηλίδες –
Των αφιερωμένων στην ασωτία νυχτών –
Στην γυναίκεια της συνείδηση.
Μόνο εγώ δεν την καλώ
Με χτύπο στο ξώστεγο συνθηματικό,
Τις νύχτες της δεν αγοράζω
Μήτε με έρωτα, μήτε με δαχτυλίδι.
Μα η εμφάνιση της είναι γλυκιά για μένα,
Όταν στο κοιμισμένο χωριό
Απλώνεται το πρωινό σκοτάδι:
Εκείνη έρχεται από μακριά
Σχεδόν αθόρυβα, σχεδόν λαμπερή
Θαρρείς και έδωσε στον Άγγελο της Πτώσης
Το ελεύθερο της χέρι.

1921

Βλάντισλαβ Χοντασέβιτς, Μετάφραση από τα ρωσικά Δ. Τριανταφυλλίδης

Ιn Memoriam