ποίηση

- Μίλα.. πες κάτι...
Δε με ακούς που σου μιλάω;
Μίλα, αλλίως θα φύγω!
Έκείνος δεν είπε τίποτα και εκείνη έφυγε.

~Άγνωστος~

 

Το κόκκινο τετράδιο

Το αγάπησα το κόκκινο τετράδιο.
Ανακαλεί χαρούμενες φωνές παιδιών
που γέμιζαν τον κήπο του μουσείου.

Moυ ηχούν ακόμα σαν γιορτή,
όταν ψάχνω στο σήμερα
του χτες απρόσμενη αγάπη…

Το αγάπησα το κόκκινο τετράδιο.
Κρυψώνας γαλάζιων, γκρίζων λέξεων
της νύχτας σκέψεις σκοτεινές.

Πιστός φίλος προσμένει τη βραδιά
να ακούσει λόγια, προσευχές.
Πέφτει το φως σιωπηλά, η ελπίδα αργοπεθαίνει.

Ζώζη Ζωγραφίδου

 

ΔΙΑΔΡΟΜΕΣ

Όσοι εδώ μέσα πνίγηκαν
καμιά φορά βγαίνουν στον αφρό.
Ένας άντρας πού έλεγε πώς ξέρει
όλα τα μυστικά περάσματα τ’ ουρανού
μάλλον δεν πρόσεξε
κάηκε στα τσιγάρα της νύχτας.
Να θυμηθώ τα δάχτυλά του·
φωσφόρισαν μια στιγμή τελευταία
όταν δοκίμαζε το σημείο τής προσευχής
σε μια θεότητα με δυο κεφάλια κι ένα κορμί.
Ύστερα πάλι η απέραντη υγρασία
της λάσπης πού δε γνωρίζει
να φτιάχνει μορφές που αντέχουν
τη στερεότητα της αγάπης.
Φτύνεις και φτύνεις στομάχι από μέθη
τη δυσκολία να υπάρχεις
σαν ίσος προς ίσον
κι ο σκανταλιάρης ο χρόνος που απεχθάνεται
αναμονές και σωσίβια
φιλότιμα σε βυθίζει
πάλι και πάλι στο σημείο μηδέν!

Κυριακή Λυμπέρη

 

"Το ξέρω πως οι ψυχικοί πόνοι είναι βαρύτεροι απ' τους σωματικούς, όμως, εσύ Θεέ μου, γιάτρεψέ με απ' τους σωματικούς κι άσε εμένα να τα βγάλω πέρα με τους άλλους..."
Αρθούρος Ρεμπώ.

 

Ο Ξενώνας

Ο άνθρωπος είναι ένας ξενώνας.
Κάθε μέρα ένας καινούργιος ερχομός,
μια χαρά, μια θλίψη, μια κακία,
μια στιγμιαία συνειδητοποίηση φτάνει όπως ένας απρόσμενος επισκέπτης.
Υποδέξου τα όλα!
Ακόμα κι αν πρόκειται για ένα πλήθος καημών,
που βίαια αδειάζουν το σπίτι από τα έπιπλά του,
φέρσου σε κάθε καλεσμένο με αξιοπρέπεια,
θα μπορούσε κάλλιστα να σε ετοιμάζει
για μια χαρά καινούργια.
Τη νηφάλια σκέψη, την ντροπή, τη υστεροβουλία,
υποδέξου τες στην πόρτα χαμογελώντας και κάλεσέ τες μέσα.
Να είσαι ευγνώμων για καθετί που έρχεται,
γιατί έχει σταλεί ως οδηγός απ’ τον επέκεινα κόσμο.

Τζελαλεντίν Ρουμί

 

Απολογία

Δεν έχω παίξει γι' ευγενέστερην αγάπη
από 'σέ, με το λαγούτο από νεφρίτη.
Ούτε σε κείνο το υπέροχο φαγκόττο,
το φτιαγμένο από κέρατα Κενταύρου
και καλοκουρδισμένα τα κομμάτια του
με διάφανα του φεγγαριού πετράδια.

Αυτό που λευτερώσανε τα παιδικά μου χέρια,
έπεσε σ' ένα ιερό κι άγιο μέρος
και πά' στη πιο μελωδική του νότα,
βγήκ' απ' το δέντρο μια καφετιά δρυάδα
και τσούρμο ήρθαν τα χλωμά βαμπίρ με χέρια,
γλυκύτερα απ' τους λωτούς τους πατημένους.

Δεν έχω κάνει τέτοιες μελωδίες,
αυτές που λένε ξόρκια μαγικά,
αλλά θα πλέξω κάποια φθινοπώρου μέρα,
τραγούδι, να 'χει τη δική σου ομορφιά,
φτιαγμένο μ' όχι μυστικούς σχεδιασμούς
κι απογοήτευσης παθιάρικες χορδές.

Να πω, μ' όχι συνηθισμένα λόγια
για δυο πουλιά του φθινοπώρου
που 'χαν οδηγηθεί σε ξεχασμένους ουρανούς
κι είχανε δρέψει σπάνιους αστέρες
π' απ' το γρασίδι πρόβαλλαν, σαν τα μαλλιά σου,
να κλέψουνε το μπλε, απ τα δυο μάτια σου.

Κλαρκ Άστον Σμιθ

 

ΘΑ ΕΠΙΜΕΝΕΙΣ

Όσο ψηλά κι αν ανεβείς εδώ θα παραμένεις.
Θα σκοντάφτεις και θα πέφτεις εδώ μες στα χαλάσματα

χαράζοντας γραμμές
εδώ θα επιμένεις δίχως βία
χωρίς ποτέ να καταφύγεις στη βολική απόγνωση
ποτέ στην περιφρόνηση
κι ας έχουν σήμερα τη δύναμη εκείνοι που οικοδομούνε ερημώσεις
κι ας βλέπεις φάλαγγες ανθρώπων να τραβάν συντεταγμένοι
για το ξυλουργείο
να δέχονται περήφανοι
την εκτόρνευσή τους
και να τοποθετούνται στα αυστηρά τετράγωνα
σαν πιόνια.
Εσύ θα επιμένεις σαν να μετράς το χρόνο με τις σειρές
των πετρωμάτων
σάμπως νάσουν σίγουρος πως θαρθεί μια μέρα
όπου οι χωροφύλακες κ' οι επαγρυπνητές θα βγάλουν τις στολές
τους.
Εδώ μες στα χαλάσματα που τα σπείραν άλας
θέλεις δε θέλεις θα βαδίζεις
υπολογίζοντας την κλίση που θάχουν τα επίπεδα
θα επιμένεις πριονίζοντας τις πέτρες μοναχός σου
θέλεις δε θέλεις πρέπει ν' αποχτήσεις έναν δικό σου χώρο.

Άρης Αλεξάνδρου

 

Shall I compare thee to a summer’s day? (Sonnet 18)
William Shakespeare - 1564-1616
Shall I compare thee to a summer’s day?
Thou art more lovely and more temperate.
Rough winds do shake the darling buds of May,
And summer’s lease hath all too short a date.
Sometime too hot the eye of heaven shines,
And often is his gold complexion dimmed;
And every fair from fair sometime declines,
By chance, or nature’s changing course, untrimmed;
But thy eternal summer shall not fade,
Nor lose possession of that fair thou ow’st,
Nor shall death brag thou wand'rest in his shade,
When in eternal lines to Time thou grow'st.
So long as men can breathe, or eyes can see,
So long lives this, and this gives life to thee.

 

Τα παράθυρα, Κωνσταντίνος Καβάφης


 


Σ’ αυτές τες σκοτεινές κάμαρες, που περνώ

μέρες βαρυές, επάνω κάτω τριγυρνώ

για νάβρω τα παράθυρα.

– Οταν ανοίξει

ένα παράθυρο θάναι παρηγορία.

–Μα τα παράθυρα δεν βρίσκονται, ή δεν μπορώ

να τά βρω. Και καλλίτερα ίσως να μην τα βρω.

Ίσως το φως θάναι μια νέα τυραννία.

Ποιός ξέρει τι καινούργια πράγματα θα δείξει.

 

Ερωτικό, Ναπολέων Λαπαθιώτης

Καημὸς ἀλήθεια νὰ περνῶ

τοῦ ἔρωτα πάλι τὸ στενό,

ὥσπου νὰ πέσει ἡ σκοτεινιὰ

μιὰ μέρα τοῦ θανάτου…

Στενὸ βαθὺ καὶ θλιβερό,

ποῦ θὰ θυμᾶμαι γιὰ καιρό,

– τί μοῦ στοιχίζει στὴν καρδιὰ

τὸ ξαναπέρασμά του;



 


Ἂς εἶναι, ὡστόσο, – τί ὠφελεῖ;

Γυρεύω πάντα τὸ φιλί,

στερνὸ φιλί, πρῶτο φιλὶ

καὶ μὲ λαχτάρα πόση!

Γυρεύω πάντα τὸ φιλὶ – ἂχ καρδιά μου!

ποὺ μοῦ τὸ τάξανε πολλοί,

κι ὅμως δὲν μπόρεσε κανεὶς

ποτὲ νὰ μοῦ τὸ δώσει…

Ἴσως μιὰ μέρα, ὅταν χαθῶ,

γυρνώντας πάλι στὸ βυθὸ

καὶ μὲ τὴ νύχτα μυστικά,

γίνουμε πάλι ταίρι,

αὐτὸ τὸ ἀνεύρετο φιλί,

ποὺ τὸ λαχτάρησα πολύ,

– σὰ μιὰ παλιά της ὀφειλὴ

– νὰ μοῦ τὸ ξαναφέρει…

 

ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΧΑΠΙ ΤΟΥ ORANGE

Το μεγάλο χάπι του ORANGE
είν’ ένας ήλιος που ’πεσε στη θάλασσα
είναι
ένας τιτάνιος δίσκος που
παλεύει να γλυτώσει απ’ το νερό τσιρίζει και
αφρίζει αφήνοντας φωτός ένα χυμό.

Το μεγάλο χάπι του ORANGE
κυνηγημένο από πόνο και ηδονή στριφογυρίζει
ανεβο
κατεβαίνει βράζει και
σβήνει
βάφοντας το νερό πορτοκαλί.

Το μεγάλο χάπι του ORANGE
ησύχασε·
διαλύοντας
το σχήμα του που αντιστέκονταν
ησύχασε
κι είναι συμφιλιωμένο πια με το νερό
με τον πνιγμό
με όλα.

Το μεγάλο χάπι του ORANGE
ταξιδεύει τώρα στις φλέβες μου και
χαίρονται
τα αγαθά των βιταμινών
όλοι
οι κάτοικοι
ως τ’ ακρότατα σύνορα του κορμιού μου.

Γιάννης Υφαντής

 

Αφού σε προκαλούν τα στήθια μου
θέλω τη λύσσα σου
θέλω να δω τα μάτια σου να βαραίνουν
τα μάγουλά σου να ρουφιούνται να χλωμιάζουν.

θέλω τ’ ανατριχιάσματά σου
θέλω ανάμεσα στα σκέλια μου να γενείς κομμάτια
πάνω στο καρπερό του κορμιού σου χώμα
οι πόθοι μου χωρίς ντροπή να εισακουστούνε

Τα βίτσια των αντρών είναι η επικράτειά μου
οι πληγές τους τα γλυκίσματά μου
αγαπάω να μασώ τις χαμερπείς τους σκέψεις
γιατί η ασκήμια τους κάνει την ομορφιά μου.

Joyce Mansour
(μτφ. Ε. Κακναβάτος)