Απόκρυψη ανακοίνωσης

Καλώς ήρθατε στην Ελληνική BDSM Κοινότητα.
Βλέπετε το site μας σαν επισκέπτης και δεν έχετε πρόσβαση σε όλες τις υπηρεσίες που είναι διαθέσιμες για τα μέλη μας!

Η εγγραφή σας στην Online Κοινότητά μας θα σας επιτρέψει να δημοσιεύσετε νέα μηνύματα στο forum, να στείλετε προσωπικά μηνύματα σε άλλους χρήστες, να δημιουργήσετε το προσωπικό σας profile και photo albums και πολλά άλλα.

Η εγγραφή σας είναι γρήγορη, εύκολη και δωρεάν.
Γίνετε μέλος στην Online Κοινότητα.


Αν συναντήσετε οποιοδήποτε πρόβλημα κατά την εγγραφή σας, παρακαλώ επικοινωνήστε μαζί μας.

σαν σήμερα..

Συζήτηση στο φόρουμ 'Off Topic Discussion' που ξεκίνησε από το μέλος libra, στις 1 Οκτωβρίου 2014.

  1. íɑʍ_Monkeץ

    íɑʍ_Monkeץ Contributor

    Σαν σήμερα γεννήθηκε το κορίτσι-σεξ χωρίς διείσδυση.
    Το κορίτσι που γέννησε το κόκκινο χρώμα.

     
     
  2. thief

    thief παλιοπαιδο ο Νικολακης Contributor

    @Tenebra_Silente

     
    Τα 60 του χρόνια συμπληρώνει ένας από τους πιο αξιοσέβαστους, ταλαντούχους και με ασύλληπτη τεχνική κατάρτιση κιθαρίστας ,από τα χέρια του οποίου έχουν περάσει διακεκριμένα ονόματα του χώρου, ο σπουδαίος βιρτουόζος Joe Satriani. Γόνος Ιταλών μεταναστών, γεννήθηκε στη Νέα Υόρκη και από τα εννέα μέχρι τα έντεκα χρόνια του, έπαιζε ντραμς τα οποία παράτησε αφού έβλεπε πως η φυσική του ικανότητα και η εξέλιξη του, δεν ήταν η επιθυμητή. Σταμάτησε την άμεση ενασχόληση του με τη μουσική, μέχρι την ημέρα που έφτασε στ’ αυτιά του η είδηση του θανάτου του Jimi Hendrix. Ήταν 14 ετών. «Ήταν μια καθοριστική στιγμή για μένα. Κάτι μέσα μου, μου έλεγε πως έπρεπε να προσπαθήσω να αποτίνω φόρο τιμής σε αυτόν και ο μόνος τρόπος για να το πετύχω θα ήταν να γίνω κιθαρίστας, ένας μεγάλος κιθαρίστας και για κάποιο λόγο ήξερα πως μπορούσα να το κάνω.» Φέρεται μάλιστα να παράτησε το ποδόσφαιρο, για χάρη της κιθάρας. Αγόρασε μια λευκή Hangstrom 3 με μαύρες λεπτομέρειες, με τον πρώτο μισθό της αδερφής του. Δεν ήξερε τίποτα από κιθάρες τότε όπως λέει, αλλά τουλάχιστον η κιθάρα του, έμοιαζε με κιθάρα του Hendrix, κάτι που του γέννησε τον απόλυτο ενθουσιασμό.



    Μεγάλωσε ακούγοντας πολλά είδη μουσικής όπως κλασσική, jazz, rock and roll, funk, blues, rock και heavy metal. Τις σημαντικότερες επιρροές του, αποτέλεσαν οι Chuck Berry, Jimi Hendrix, Jimmy Page, Jeff Beck και Allan Holdsworth. Ξεκίνησε πολύ γρήγορα να παίζει με ένα γκρουπ που λεγόταν Mephistophelese,χωρίς να κάνουν καμία δημόσια εμφάνιση και γρήγορα προσχώρησε σε μια άλλη μπάντα, στην οποία έπαιζαν πολλές διασκευές από Stones, Doors, Black Sabbathκ.α. Έπαιζαν σε χοροεσπερίδες και σε χώρους εκθέσεων και σταδιακά πήραν το όνομα Tarsis, αποκτώντας ειδικότητα στουςLed Zeppelin. «Παρά το γεγονός ότι όλοι οι εμπλεκόμενοι ήταν πολύ στενοί φίλοι μου, είχα το συναίσθημα πως για να προχωρήσω μουσικά, έπρεπε να διαχωρίσω τον εαυτό μου από όλη αυτή τη διασκέδαση και να κατανοήσω περισσότερα απ’ τα μουσικά της μουσικής. Έπρεπε να διασχίσω τη γέφυρα προς το μουσικό μου μέλλον, να κάνω το μεγάλο βήμα και να προσεγγίσω την κιθάρα με ένα μείγμα ιδιαίτερης λαγνείας και ακαδημαϊκών φιλοδοξιών». Έτσι, ο Satriani, εγκατέλειψε το Long Island και εγκαταστάθηκε στο San Francisco Bay area. Σιγά – σιγά δικτυώθηκε και απέκτησε επαφή με τοπικούς μουσικούς και επίσης ξεκίνησε να παραδίδει μαθήματα σε ένα μικρό μαγαζί του Berkeley της California. Την ιδιότητα του δασκάλου την είχε από την εποχή που βρισκόταν στο Long Island, με πιο γνωστό από τους πρώτους μαθητές του, τον επίσης ανερχόμενο Steve Vai. Μαθητές του μεταξύ άλλων υπήρξαν οι Kirk Hammett (Metallica), David Bryson (Counting Crows), Kevin Cadogan (Third Eye Blind), Larry LaLonde (Possessed), Alex Skolnick (Testament), Rick Hunolt (Exodus) κ.α. Παράλληλα ξεκίνησε να παίζει σε ένα τρίο σχήμα, τους The Squares, που μετά από πέντε χρόνια προσπαθειών δεν είχαν καταφέρει να εξασφαλίσουν δισκογραφικό συμβόλαιο.




    Τελικά, στις αρχές του 1984, κυκλοφόρησε το πρώτο του EP με δικά του έξοδα και λίγο αργότερα, είδε το όνομα του να γίνεται ακόμη πιο γνωστό, όταν ο πρώην μαθητής και φίλος του Steve Vai, έχοντας αποκτήσει φήμη αφού έπαιζε στον Dave Lee Roth, άρχισε να του πλέκει το εγκώμιο σε διάφορα μουσικά έντυπα. Το 1987, σχεδόν εν μία νυκτί, θεωρήθηκε ευρέως ένας ως ένα από τους κορυφαίους κιθαρίστες της ροκ, όταν η δεύτερη προσωπική του προσπάθεια, με τίτλο “Surfing with the Alien”, σηματοδότησε την πρώτη φορά μετά από χρόνια που ένα καθαρά ορχηστρικό άλμπουμ, έγινε χρυσό, πιάνοντας και υψηλές θέσεις στα chart. Έγινε μάλιστα ο εκλεκτός του Mick Jagger, για να τον συνοδεύσει σε μια περιοδεία σε Αυστραλία και Ιαπωνία εκείνη την εποχή. Το ξεκίνημα της δεκαετίας του ’90, τον βρήκε να δημιουργεί τη δική του σειρά κιθάρων για την εταιρεία Ibanez και το 1992, κυκλοφόρησε την τρίτη του δουλειά και πιο επιτυχημένη μέχρι σήμερα, το “The Extremist” και δύο χρόνια μετά συμμετείχε σε περιοδεία των Deep Purple, αντικαθιστώντας τον Ritchie Blackmore. Αν και του έγινε πρόταση να ενταχθεί πλήρως στο δυναμικό του, εκείνος απέρριψε τη πρόταση και επέστρεψε στην σόλο καριέρα του. Στα 90’s, κυκλοφόρησε άλλα δύο άλμπουμ και επίσης δημιούργησε το G3, μια σειρά εμφανίσεων που θα περιλάμβανε τρεις κιθαρίστες. . Η αρχική σύνθεση αποτελούνταν από τους Satriani, Vai and Eric Johnson. Το G3 καθιερώθηκε ως ετήσιο γεγονός με πολλούς καταξιωμένους κιθαρίστες να περνάνε από τη σκηνή όπως: Yngwie Malmsteen, John Petrucci, Kenny Wayne Shepherd, Robert Fripp, Andy Timmons, Uli Jon Roth, Michael Schenker, Adrian Legg, Paul Gilbert, και Steve Lukather.




    Η νέα χιλιετία, αποδείχθηκε εξίσου παραγωγική για τον δημοφιλή μουσικό, απαριθμώντας έντεκα κυκλοφορίες συνολικά μέχρι το 2012. Εκτός απ’ τα δικά του άλμπουμ, έχει συνεργαστεί και για αρκετά άλμπουμ άλλων ονομάτων μέσα στα χρόνια, συμπεριλαμβανομένων των “Imaginos” των Blue Öyster Cult, “Hey Stoopid”, του Alice Cooper κ.α. Επίσης, είναι ο δεύτερος κατά σειρά καλλιτέχνης με τις περισσότερες Grammy υποψηφιότητες, φτάνοντας τις 15. Από το 2009, είναι μέλος του supergroup Chickenfoot, με τα πρώην μέλη των Van Halen, Sammy Hagar και Michael Anthony, έχοντας κυκλοφορήσει δύο δουλειές. Ο Satriani, φημίζεται για την τεχνική του ικανότητα στην κιθάρα, κατέχοντας απόλυτα πολλές τεχνικές παιξίματος, όπως το legato, το tapping με τα δύο χέρια , το arpeggio tapping κ.α. Ακόμη, είναι έμπειρος και σε τεχνικές που σχετίζονται με την ταχύτητα, όπως το alternate picking και το sweep picking. Έχει καταφέρει να δημιουργήσει το δικό του αναγνωρίσιμο στυλ και είναι ιδιαίτερα επιδραστικός.

     
  3. thief

    thief παλιοπαιδο ο Νικολακης Contributor

     
    Τέσσερα χρόνια πριν, ο μουσικός κόσμος συγκλονίζεται από την είδηση της απώλειας, ενός θρυλικού μουσικού, ο ήχος των πλήκτρων του οποίου καθόρισε σημαντικά μία απ’ τις σπουδαιότερες μπάντες του πλανήτη, τους Deep Purple και άσκησε τεράστια επίδραση σε δεκάδες άλλους μουσικούς και συγκροτήματα. Ο μεγάλος Jon Lord, φυσιογνωμία που έχαιρε τον θαυμασμό και την εκτίμηση όλων, άφησε την τελευταία του πνοή από πνευμονική εμβολή, πάσχοντας από καρκίνο στο πάγκρεας, σαν σήμερα, στις 16 Ιουλίου του 2012.

    «Ήταν ο πιο απίστευτος χαρακτήρας και θεωρώ ο νονός των Deep Purple. Όλοι τον κοιτάζαμε με τεράστιο θαυμασμό. Αν υπήρχε αυτό που λέμε ο τυπικός Βρετανός gentleman στη ροκ μουσική, αυτός ήταν ο Jon Lord» δηλώνει ο Ian Gillan.

    «Δεν ήταν απλά ένας σπουδαίος μουσικός, ήταν και η αγαπημένη μου παρέα στα γεύματα… Χωρίς αυτόν δε θα υπήρχαν οι Deep Purple. Ζει στις καρδιές και τις μνήμες μας» σχολιάζει ο Ritchie Blackmore.
    «…Ήταν απλά ένας μοναδικός οραματιστής, μουσικός, συνθέτης και πρόσφατα, διευθυντής ορχήστρας. Ελπίζω ότι οι επευφημίες δε θα παραλείψουν ν’ αναφέρουν ότι ήταν επίσης ένας άνθρωπος του πνεύματος και της ουσίας, με μια τεράστια και γενναιόδωρη καρδιά… Η κληρονομιά του θα ζει με πολλούς τρόπους, αλλά εγωιστικά μιλώντας, θα προτιμούσα να τον είχα πίσω…» τονίζει ο Bruce Dickinson.

    To RockOverdose.gr και η στήλη «Σαν σήμερα» θυμούνται τις μέρες και τα έργα του αξέχαστου άρχοντα των πλήκτρων μέσα από το σύνδεσμο:
     
  4. thief

    thief παλιοπαιδο ο Νικολακης Contributor

     
    Πρόκειται αναντίρρητα για έναν από τους κορυφαίους frontman στην ιστορία της rock ‘n’ roll, έναν από τους πιο δημοφιλείς αστέρες του πλανήτη και μια από τις πιο επιδραστικές μουσικές φιγούρες που έχουν υπάρξει. Με πάνω από πέντε δεκαετίες πορείας στο χώρο, ο τραγουδιστής των Rolling Stones, έχει αποκτήσει διαστάσες θρύλου, ξεχωρίζοντας για την χαρακτηριστική του φωνή και φυσικά την εκρηκτική σκηνική του παρουσία. Ο Sir Mick Jagger έχει σήμερα την τιμητική του και κλείνει αισίως τα 73 του χρόνια! Γόνος μεσοαστικής οικογένειας, με πατέρα δάσκαλο και μητέρα κομμώτρια, γεννήθηκε στο Dartford της Αγγλίας, όντας το μεγαλύτερο από τα δύο αγόρια της οικογένειας. Ήταν καλός μαθητής και δημοφιλής μεταξύ των συμμαθητών του. Από νωρίς έδειξε σημαντικό ενδιαφέρον για την Αμερικανική blues και την R&B, οπότε στα 14 χρόνια του έλαβε την πρώτη του κιθάρα. Ως έφηβος, μάζευε blues δίσκους ονομάτων όπως οι Muddy Waters και Howlin' Wolf.Εμπνευσμένος απ’ τα ακούσματά του, θέλησε ν’ ασχοληθεί πιο ενεργά με τη μουσική και ξεκίνησε μαζί με το φίλο του Dick Taylor μια μπάντα, τους Little Boy Blue and the Blue Boys, αναλαμβάνοντας το ρόλο του τραγουδιστή.


    Το 1960, έγινε δεκτός στο London Scholl of Economics και μετακόμισε στην βρετανική πρωτεύουσα. Παράλληλα συνέχισε να δουλεύει στο συγκρότημα, προσθέτοντας σύντομα ως νέο μέλος της τον κιθαρίστα, Keith Richards, με τον οποίο γνωρίζονταν αφού μεγάλωναν αμφότεροι στο Dartford. Εξερευνώντας την αναδυόμενη blues σκηνή του Λονδίνου οι δυο τους, σύχναζαν για κάποιο χρονικό διάστημα στο Ealing Club, όπου έτυχε να παρακολουθήσουν μία εμφάνιση των Blues Incorporated με guest συμμετοχή του κιθαρίστα Brian Jones, από τις ικανότητες του οποίου εντυπωσιάστηκαν. Λίγο αργότερα, ο Jagger, τραγούδησε και αυτός ως guest με το ίδιο γκρουπ. Η συνέχεια βρήκε τους Jagger, Richards και Taylor να ενώνουν τις δυνάμεις τους με τον Jones, που επιθυμούσε να ξεκινήσει ένα δικό του συγκρότημα και κάπως έτσι σχηματίστηκε η πρώιμη μορφή των Rolling Stones. Η μπάντα (που περιλάμβανε επίσης τον Brian Jones ως δεύτερο κιθαρίστα, τον μπασίστα Bill Wyman και ντράμερ τον Charlie Watts), υιοθέτησε για ήχο της ένα μείγμα από το rock ‘n’ roll του Chuck Berry και το ακατέργαστο blues ύφος του Muddy Waters, δημιουργώντας ένα στυλ που αντιγράφηκε όσα λίγα με τον καιρό. Μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του ’60, οι Rolling Stones συναγωνίζονταν τους Beatles ως το πιο δημοφιλές ροκ συγκρότημα του κόσμου, κυκλοφορώντας κλασσικά κομμάτια που τους καθιέρωσαν όπως το “Paint it black”, “(I Can’t get no) Satisfaction" κ.α.

     

    Το 1967, η προσωπική του ζωή έγινε πρωτοσέλιδο στις εφημερίδες, όταν αυτός και η φίλη του, η επίσης τραγουδίστρια Marianne Faithfull, συνελήφθησαν μαζί με τον Keith Richards και άλλους από τις αρχές για κατοχή και χρήση ναρκωτικών και παράνομων ουσιών. Τόσο ο Jagger όσο και ο Richards οδηγήθηκαν στο δικαστήριο όπου καταδικάστηκαν, μετά από προσφυγή όμως που έκαναν γλίτωσαν τελικά τις ποινές. Δύο χρόνια μετά, το ζευγάρι συνελήφθη και πάλι για κατοχή ναρκωτικών, όλα αυτά όμως δεν είχαν αντίκτυπο στην επιτυχία των Stones, το όνομα των οποίων έπαιρνε ολοένα και μεγαλύτερες διαστάσεις. Το 1970, ο τραγουδιστής άρχισε ν’ ασχολείται επίσης με την υποκριτική, συμμετέχοντας σε δύο ταινίες, ενώ επίσης είχε γίνει ένας διάσημος playboy. Σε συνδυασμό και με την κλιμάκωση της χρήσης ναρκωτικών, η ποιότητα της μουσικής του γκρουπ άρχισε να μειώνεται,κυκλοφορώντας δίσκους το περιεχόμενο των οποίων ποικίλε από τα μέσα της δεκαετίας του ’70 μέχρι και τις αρχές των 80’s, με τη δημοτικότητα τους ωστόσο να συνεχίζει να διατηρεί τις πελώριες διαστάσεις της. Εκείνη περίπου την εποχή ξεκίνησε διαμάχη μεταξύ του καλλιτέχνη και του Richards, σχετικά με τη μουσική κατεύθυνση της μπάντας. Ο Jagger επιθυμούσε έναν περισσότερο pop – dance προσανατολισμό, ενώ ο κιθαρίστας ήθελε να παραμείνουν συνεπείς στις rock ‘n’ roll – blues ρίζες τους. Έτσι, δόθηκε το έναυσμα στον Jagger να ξεκινήσει τη σόλο καριέρα του, ηχογραφώντας ένα άλμπουμ στο στυλ που το επιθυμούσε, το “She’s the Boss”, που κυκλοφόρησε το 1985.


    Με τη βοήθεια και των αρκετών βίντεο κλιπ που γύρισε, τα οποία είχαν έντονη αναμετάδοση από το MTV, ο δίσκος έγινε πλατινένιος. Το καλοκαίρι της ίδιας χρονιάς, μαζί με τον David Bowie, ηχογράφησαν μια διασκευή του τραγουδιού “Dancing in the street” για λογαριασμό του Live Aid, τα έσοδα του οποίου διατέθηκαν για φιλανθρωπικούς σκοπούς. Το 1986, οι Rolling Stones κυκλοφόρησαν το “Dirty Work”, με τις σχέσεις Jagger – Richards να πηγαίνουν όλο και χειρότερα σε σημείο που δεν έγινε καν περιοδεία για την προώθηση του άλμπουμ. Για τα επόμενα χρόνια, οι δυο τους μετά βίας μιλούσαν ο ένας στον άλλο, εξαπολύοντας κατηγορίες στον Τύπο. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, ο ερμηνευτής, προσπάθησε να κάνει την προσωπική του καριέρα εξίσου επιτυχημένη με το συγκρότημα, διοχετεύοντας όλη του την ενέργεια στην δεύτερη σόλο προσπάθειά του. Αν και το “Primitive Cool”, έλαβε καλύτερες κριτικές απ’ τον προκάτοχό του, πέρασε σχεδόν απαρατήρητο από το αγοραστικό κοινό. Η εμπορική αποτυχία, τον οδήγησε στα πιο σίγουρα λημέρια των Stones, με τους οποίους ξεκίνησε ηχογραφήσεις, που οδήγησαν στο “Steel Wheels” του 1989 και σε επακόλουθη πετυχημένη εκτενή περιοδεία. Η δεκαετία που ακολούθησε, τον βρήκε να εκδίδει μια τρίτη σόλο δουλειά και να συνεχίζει να ηχογραφεί με την μπάντα του. Μπαίνοντας πια στη νέα χιλιετία, επιχείρησε και τέταρτο προσωπικό βήμα μετά από διάστημα δέκα ετών, με guest εμφανίσεις και άλλων ονομάτων, ενώ επίσης ξεκίνησε να ασχολείται με την παραγωγή ταινιών.
     
  5. SAP

    SAP Premium Member Contributor

    Το αμερικανικό βομβαρδιστικό «Enola Gay» ρίχνει την πρώτη ατομική βόμβα στη Χιροσίμα, καταστρέφοντας το μεγαλύτερο μέρος της πόλης και σκοτώνοντας περίπου 70.000 ανθρώπους, σύμφωνα με τις εκτιμήσεις των Αμερικανών.

    Αφιερωμενο σ ολα τα παιδακια που ξερουν το Εnola.! <3
     
  6. Circe

    Circe Lemon zest


    Το μέγιστο κακούργημα της ιστορίας του ανθρώπου και αποδεικτικό του κακοήθους σαδιστικού πνεύματος του απάνθρωπου νικητή του πολέμου!

    Ευχαριστούμε για την αφιέρωση. Ωραίο τραγούδι!
     
  7. libra

    libra Regular Member



    Επικαιρο
    Μαζεψε φασεις, καλες φασεις!
    Για να ειναι ο αγωνας συναρπαστικος!
    Χαμογελάς; (Η μονη τονισμενη)
     
     
  8. thief

    thief παλιοπαιδο ο Νικολακης Contributor

    • Γενέθλια για τον σπουδαίο Ian Anderson, ο οποίος κλείνει σήμερα τα 70 του χρόνια!
     

    Οι συστάσεις είναι περιττές για μία από τις πιο αναγνωρίσιμες φιγούρες της ροκ μουσικής, έναν εκκεντρικό και ιδιαίτερα χαρισματικό αοιδό, που καταφέρνοντας να παράγει τους πιο απίστευτους ήχους απ’ το χρυσό του φλάουτο, μπόρεσε να προσφέρει τη δική του διάσταση στο είδος της ροκ, μέσα απ’ την μπάντα του, τους Jethro Tull. Ο λόγος για τον IanAnderson, που συμπληρώνει τα 70 του χρόνια. Γεννήθηκε στη Σκωτία, αλλά μετά το δημοτικό, η οικογένεια του μετακόμισε στο Blackpool της Βόρειας Αγγλίας, το 1959. Από μικρό παιδί εξέφρασε το ενδιαφέρον του για τη μουσική, έχοντας ως πρώτα του ακούσματα την jazz που άκουγαν οι γονείς του, ενώ ο ίδιος αργότερα έδειξε προτίμηση στην blues, την ακουστική κυρίως και την ροκ. Στα εννιά του χρόνια, απέκτησε το πρώτο του όργανο, ένα ukulele, παιχνίδι που αποδείχθηκε άχρηστο σε πρώτη φάση τουλάχιστον. Στην ηλικία των έντεκα, ο Ian, ζήτησε από τον πατέρα του να του αγοράσει μια ισπανική κιθάρα από ένα μουσικό κατάστημα του Εδιμβούργο στο οποίο διέμεναν. Αν και ο πατέρας του ήταν υποστηρικτικός, ο γιος του ποτέ δεν έφτασε να παίζει στο επίπεδο που προσδοκούσε αυτός. Μετά την εγκατάσταση της οικογένειας στο Blackpool όμως, ξεκίνησε να παρακολουθεί μαθήματα κιθάρας στο σχολείο που φοιτούσε και στα 15 του, ήταν σε θέση να παίζει σαφώς καλύτερα. Αποφοιτώντας, γράφτηκε στο κολέγιο καλών τεχνών, προκειμένου να σπουδάσει πάνω στα έργα τέχνης, πριν λάβει την απόφαση να επιχειρήσει το ξεκίνημα μιας μουσικής καριέρας.



    Συγκεκριμένα το 1963, προσέγγισε τον συμφοιτητή του, Jeffrey Hammond και οι δυο τους αποφάσισαν να ξεκινήσουν μια μπάντα, στην οποία ο Jeffrey, διάλεξε να παίξει μπάσο και ο Anderson πήρε το ρόλο του τραγουδιστή, παίζοντας και φυσαρμόνικα. Στην παρέα τους προστέθηκαν επίσης οι John Evans, στα πλήκτρα και ο Barriemore Barlow στα ντραμς, οπότε και σχηματίστηκαν οιBlades. Με την μπάντα να έχει υποστεί αρκετές αλλαγές στη σύνθεση και δυο μόλις εβδομάδες πριν υιοθετήσει για όνομά της το Jethro Tull, ο μουσικός, συνειδητοποίησε πως οι κιθαριστικές του ικανότητες δεν ήταν επαρκείς και πως, όπως έχει δηλώσει, δε θα κατάφερνε ποτέ να γίνει τόσο καλός όσο ο Eric Clapton, οπότε σκέφτηκε να μάθει κάτι που ο Clapton δε θα μπορούσε. Έτσι καταπιάστηκε με το φλάουτο, το οποίο έμαθε να παίζει γρήγορα, προσθέτοντας πως κάθε βράδυ που ανέβαινε στη σκηνή, ήταν ένα μάθημα φλάουτου. Δεν έκανε ποτέ του μαθήματα, αφού σύμφωνα με τον ίδιο αν είχε κάνει κάτι τέτοιο, θα τα είχε παρατήσει κιόλας. Σίγουρα πάντως η εκμάθηση του φλάουτου από πλευράς του, σε συνδυασμό με τη σύνθεση μουσικής στα πλαίσια μιας ροκ μπάντας, του χάρισε ένα δικό του ξεχωριστό στυλ. Μεγάλο ενδιαφέρον έχει και η ακόλουθη δήλωσή του: «Ήμουν ένας πολύ επιτυχημένος φλαουτίστας, που έπαιζε εντελώς λάθος. Το ανακάλυψα, όταν η κόρη μου μάθαινε να παίζει φλάουτο στο σχολείο και χρησιμοποιούσε διαφορετικά τα δάχτυλά της για κάποιες νότες. Της είπα: ‘Το κάνεις λάθος. Έτσι γίνεται.’ Μου απάντησε: Όχι, δεν ισχύει αυτό, κοίτα μέσα στο βιβλίο!’ Έτσι έβγαλα το αποθαρρυντικό συμπέρασμα, πως εκείνη όπως και το βιβλίο, είχαν δίκιο και εγώ ήμουν στη δύσκολη θέση να είμαι λάθος».



    Αυτό βέβαια δε σημαίνει, ότι εγκατάλειψε την κιθάρα, αντιθέτως στην πορεία της καριέρας του, ασχολήθηκε ακόμη με το μπάσο, το μπουζούκι, τη μπαλαλάικα, το μαντολίνο, το σαξόφωνο και τα πλήκτρα, οι ήχοι των οποίων προστέθηκαν στη μουσική των Jethro Tull.Η καριέρα του με το συγκρότημα απαριθμεί 46 ολόκληρα χρόνια και περισσότερα από 20 στούντιο άλμπουμ μέχρι σήμερα, για τα οποία έχει τον πρώτο λόγο σε συνθετικό επίπεδο. Επίσης, εδώ και τριάντα χρόνια, διατηρεί παράλληλα και σόλο καριέρα, έχοντας κυκλοφορήσει μέχρι σήμερα πέντε προσωπικές δουλειές, η πρώτη απ’ αυτές, το 1983. Μέσα στις τόσες δεκαετίες που δραστηριοποιείται ως μουσικός, έχει συνεργαστεί με πλήθος καλλιτεχνών και συγκροτημάτων. Ενδεικτικά αξίζει ν’ αναφέρουμε, τους Blackmore's Night, Uriah Heep και Bruce Dickinson. Μια ιδιαιτερότητα του επί σκηνής, είναι η τάση του να στέκεται στο ένα πόδι του ενώ παίζει φλάουτο, μια συνήθεια που φέρεται ν’ απέκτησε τυχαία. Αυτό ξεκίνησε όταν κάποια στιγμή που έτεινε να σταθεί στο ένα πόδι παίζοντας φυσαρμόνικα και κρατώντας τη βάση του μικροφώνου για να κρατήσει ισορροπία, κάποιος δημοσιογράφος ανέφερε ότι στεκόταν έτσι για να παίξει φλάουτο. Αποφάσισε λοιπόν, να κάνει τη φήμη πραγματικότητα, ακόμα κι αν δυσκολεύτηκε μέχρι να το πετύχει. Εκτός της μουσικής, ο Anderson, είναι ιδιοκτήτης πολλών ιχθυοτροφείων σολομού στο Ηνωμένο Βασίλειο, τα οποία του αποφέρουν πολλά κέρδη, κάτι που ισχύει και για τις εταιρείες που έχει στην κατοχή του. Είναι παντρεμένος με την Shona Learoyd, από το 1976 και μαζί έχουν δύο παιδιά.

     
  9. estelwen

    estelwen χρήσιμη Contributor

    Σαν σήμερα το 1927 οι δυο αναρχικοί Ιταλοί μετανάστες Nicola Sacco και Bartolomeo Vanzetti καίγονται στην ηλεκτρική καρέκλα, στο Charlestown, για ληστεία και δολοφονία ενός λογιστή και ενός φύλακα εργοστάσιου υποδημάτων. Η δίκη ήταν στημένη και εχθρική, η καταδίκη βασισμένη σε περιστασιακές μόνο ενδείξεις. Ουσιαστικά καταδικάστηκαν γιατί ήταν αναρχικοί και γιατί ήταν Ιταλοί, θύματα της "κόκκινης υστερίας" της εποχής.
    Στα έξι χρόνια που ακολούθησαν πριν την εκτέλεση οι διαδηλώσεις και οι εκκλήσεις υπέρ τους ήταν άφθονες σε Ευρώπη και ΗΠΑ, πολλοί επώνυμοι (G. Β. Shaw, Bertrand Russell, Albert Einstein, Dorothy Parker, H. G. Wells, Αnatole France, ο ίδιος ο Mussolini και άλλοι) και πολλές χιλιάδες πολίτες διαμαρτυρήθηκαν χωρίς αποτέλεσμα, και ας υπήρχε η ομολογία των φόνων από άλλον πρώην κατάδικο.
    Σαν σήμερα το 1977 ο κυβερνήτης της Μασαχουσέτης Michael Dukakis αναγνώρισε επίσημα τα λάθη της δίκης και αποκατέστησε τη μνήμη τους.

    Πληροφορίες (στα ελληνικά), η δικαστική υπόθεση (στα αγγλικά).

     ​
     
  10. libra

    libra Regular Member

  11. thief

    thief παλιοπαιδο ο Νικολακης Contributor

    Τρίτη, 13 Σεπτεμβρίου 2016
     
    Σαν σήμερα, 13 Σεπτεμβρίου 1913 κάηκε το "Τσάμπασιν", το μεγαλύτερο Παρχάρ΄ της περιοχής Κοτυώρων

    Σαν σήμερα, 13 Σεπτεμβρίου 1913 κάηκε το "Τσάμπασιν" (Çambaşı), το μεγαλύτερο παρχάρ΄ της περιοχής Κοτυώρων, μιας μικρής παραθεριστικής πόλης, που βρισκόταν σε ένα οροπέδιο ύψους 2.000 μέτρων σε απόσταση 57 χλμ νοτίως της παραθαλάσσιας πόλης. Η πυρκαγιά ξεκίνησε τυχαία από ένα σιδηρουργείο και εξαπλώθηκε γρήγορα σε όλη την αγορά.

    Ανάμεσα στα πεύκα του Τσάμπασιν στο βουνό Καρακόλ (τουρκ.= φυλάκιο) συνήθιζαν να παραθερίζουν οι κάτοικοι των Κοτυώρων, γιατί ο τόπος τους ήταν νοσηρός και επικίνδυνος το καλοκαίρι, λόγω των ορυζώνων.



    Οι Κοτυωρήτες δεν "επαρχάρεψαν" ξανά εκεί, δεδομένου ότι το 1914 ξεκίνησε ο Α΄παγκόσμιος πόλεμος και πολλοί επιστρατεύτηκαν.

    Ο νεο-ποντιακός στίχος της εποχής κατέγραψε το γεγονός και τα λιγοστά καμένα σπίτια που υπάρχουν ακόμη και σήμερα εκεί, μαρτυρούν τη μεγάλη πυρκαγιά...



    Εκάεν και το Τσάμπασιν
    κ’επέμναν τα τουβάρεα γιάρ γιάρ αμάν
    κ’επέμναν τα τουβάρεα γιαρ γιαρ αμάν
    και ν΄ ερρούξαν σο χουρτάρεμαν
    τ΄ Ορντούς τα παλληκάρεα γιάρ γιάρ αμάν
    και ν΄ ερρούξαν σο χουρτάρεμαν
    τ΄ Ορντούς τα τζαναβαρε γιάρ γιάρ αμάν

    Βάι εκάεν κι εμανίεν τ΄ Ορντούς το παρχάρ
    και ν΄εκές τιδέν κι επέμνεν μοναχόν σαχτάρ

    Τρανόν γιαγκουν σο Τσάμπασιν
    σπίτεα κι θ΄ απομένεν γιάρ γιάρ αμάν
    σπίτεα κι θ΄ απομένεν γιαρ γιαρ αμάν
    μικροί-τρανοί φτωχοί-ζεγκίν
    όλ΄ κάθουνταν και κλαίνε γιάρ γιάρ αμάν

    βαι εκάεν κι εμανίεν τ΄ Ορντούς το παρχάρ
    και’κει άλλο δεν επέμνεν μοναχόν σαχτάρ

    Κλαιν΄ του Θεού τα πούλοπα
    κλαιν΄ τα πεγαδομάτεα γιάρ γιάρ αμάν
    κλαιν΄ τα πεγαδομάτεα γιαρ γιαρ αμάν
    κλαίει το Τσιαμπλούκ ΄ το Καρακιόλ΄
    κλαιν΄ τ΄ έμορφα τ΄ ελάτεα
    γιάρ γιάρ αμάν

    Βάι εκάεν κι εμανίεν τ΄ Ορντούς το παρχάρ
    και ν΄εκές τιδέν κι επέμνεν μοναχόν σαχτάρ
    Βάι εκάεν κι εμανίεν τ΄ Ορντούς το παρχάρ
    και’κει άλλο δεν επέμνεν μοναχόν σαχτάρ
     
  12. thief

    thief παλιοπαιδο ο Νικολακης Contributor

    Την τιμητική του έχει σήμερα ο πιο αναγνωρισμένος Έλληνας κιθαρίστας στο παγκόσμια στερέωμα, ο αγαπημένος όλων Gus G., το πείσμα και η επιμονή του οποίου σίγουρα έχει αποτελέσει και θα συνεχίσει στο μέλλον ν’ αποτελεί οδηγό για πολλούς ακόμη επίδοξους μουσικούς της χώρας μας. «Τα αγαθά κόποις κτώνται», λέει το ρητό και ο 37χρονος πλέον, Κώστας Καραμητρούδης από την Καλαμαριά, το βίωσε γερά στο πετσί του, δουλεύοντας σκληρά αμέτρητες ώρες, κάνοντας θυσίες και υπομένοντας πολλά πράγματα, όπως έχει πει ο ίδιος, για να φτάσει να γίνει ο Gus G του Los Angeles, ο κιθαρίστας του Ozzy Osbourne, ο ηγέτης των αναγνωρισμένων πλέον Firewind.

    Ξεκίνησε να παίζει από 10 ετών για τέσσερα χρόνια κλασσική κιθάρα στο ωδείο της γειτονιάς του. Γνωρίζοντας από μικρός ότι το όνειρο του ήταν να κάνει μουσική καριέρα, έπεισε σε ηλικία 14 ετών τον πατέρα του να του αγοράσει μια Stratocaster και έμαθε να παίζει με έναν πολύ καλό δάσκαλο. Μια από τις πρώτες μεγάλες του επιρροές φαίνεται να ήταν ο Peter Frampton και το πασίγνωστο “Frampton Comes Alive”, ενώ σημαντική επίδραση πάνω του άσκησαν και καταξιωμένα ονόματα όπως οι, Al Di Meola, John Norum, Steve Vai, John Petrucci, Yngwie Malmsteen, Uli Roth, Michael Schenker, Jimi Hendrix, Gary Moore κ.α. Στα 16 του χρόνια πήρε υποτροφία μέσω του ωδείου στο φημισμένο Berklee College Of Music της Αμερικής, παράτησε όμως τις σπουδές του δύο εβδομάδες αργότερα, αφού αυτό που τον ενδιέφερε ήταν να παίξει μουσική και όχι να αυξήσει τις θεωρητικές του γνώσεις. Η συνέχεια τον θέλει να μετακομίζει στη Σουηδία, όπου μαζί με τον Μάριο Ηλιόπουλο φτιάχνουν τους Nightrage. Την ίδια εποχή έρχεται και η γνωριμία του με το Σουηδό παραγωγό Frederik Nordstörm, ο οποίος φιλοδοξεί να δημιουργήσει μια power metal μπάντα και τελικά το κάνει με τους Dream Evil με τον Gus G. να είναι ουσιαστικά ο πρώτος που εισχωρεί στην μπάντα. Στα 21 του χρόνια βλέπει το όνειρο του να παίρνει σάρκα και οστά, αφού με τους Dream Evil ξεκινά παγκόσμια περιοδεία και μάλιστα από την Ιαπωνία. Παράλληλα συμμετέχει στους Mystic Prophecy του Δημήτρη Λιαπάκη και ξεκινά να ασχολείται με την δική του μπάντα, τους Firewind, τους οποίους είχε ξεκινήσει το 1998 μέσα από κάποια ντέμο που είχε στείλει σε δισκογραφικές. Το 2001, ο Gus διανύει τη στιγμή της καριέρας του όπου διατηρεί ταυτόχρονα τέσσερις μπάντες, έχοντας υπογράψει και συμβόλαιο στη Leviathan Records για την κυκλοφορία τριών άλμπουμ με τους Firewind. Τα δύο πρώτα “Between heaven and hell” του 2002 και “Burning earth” του 2003, σημειώνουν επιτυχία κυρίως στην Ιαπωνία. Το όνομα του κιθαρίστα ολοένα και μεγαλώνει και μάλιστα το Γιαπωνέζικο περιοδικό Burn τον ανακηρύσσει ως τον 3ο καλύτερο κιθαρίστα στον κόσμο, πίσω από ονόματα τεράστιου βεληνεκούς όπως Richie Blackmore, Zakk Wylde και Yngwie Malmsteen. Στα τέλη του 2004 αποφασίζει να αποχωρήσει από τους Dream Evil, προκειμένου να αφοσιωθεί στους Firewind. Λίγο αργότερα, η Century Media Records εξαγοράζει το συμβόλαιο από τη Leviathan, η μπάντα κυκλοφορεί την τρίτη δουλειά της και κάνει την πρώτη της ευρωπαϊκή περιοδεία.

     

    Η συνεργασία με τους Mystic Prophecy λύνεται και τον Ιούλιο του 2005 ο Gus G. επιλέγεται να αντικαταστήσει τον Christopher Amott, κιθαρίστα των Arch Enemy, για τις εμφανίσεις τους στο Ozzfest και συμμετέχει και στο άλμπουμ των Σουηδών “Doomsday Machine”. Ένα χρόνο αργότερα εγκαταλείπει και τους Nightrage και αφιερώνεται αποκλειστικά στους Firewind τους οποίους κατορθώνει, μέσα από το πολύ επιτυχημένο “Allegiance” που κυκλοφορεί την ίδια χρονιά, να μετουσιώσει σε ένα από τα ελάχιστα ελληνικά συγκροτήματα που έχουν αναρριχηθεί στις παρυφές του metal στερεώματος. Κάπως έτσι έρχεται και η πρώτη παγκόσμια περιοδεία της μπάντας την οποία διαδέχεται το 2008 ένα εξαιρετικό “The Premonition”.

    Την άνοιξη του 2009, και ενώ ο ίδιος βρίσκεται στην πατρίδα του και ετοιμάζεται για την επικείμενη περιοδεία των Firewind στην Αγγλία, βρίσκει στον υπολογιστή του ένα e-mail από το management του Ozzy Osbourne που τον ρωτάνε αν θα ενδιαφερόταν να περάσει από οντισιόν. Ξεπερνώντας το αρχικό σοκ, βγάζει κάποια κομμάτια και πηγαίνει στο Los Angeles. Μπαίνει σε ένα πλήρως εξοπλισμένο στούντιο, σε μια χαλαρή ατμόσφαιρα, παίζει 3-4 κομμάτια, ενθουσιάζει τους πάντες και λίγο αργότερα, η Sharon Osbourne τον ρωτά αν θέλει να παίξει σε ένα σόου με τον Ozzy. Aπο τότε μέχρι και τον περασμένο Απρίλη ήταν ο επίσημος κιθαρίστας στο πλευρό του Double O.



    Παράλληλα είναι αφοσιωμένος στους Firewind με τους οποίους, το 2010 κυκλοφόρησε το “Days of defiance” που έλαβε εξαιρετικές κριτικές, εξίσου ικανοποιητική ήταν και η εικόνα για τον διάδοχό του, “Few Against many”, ενώ τον περασμένο Ιανουάριο κυκλοφόρησε και η νέα τους εξαιρετική δουλειά με τίτλο "Immortals"



    Κυκλοφόρησε δύο προσωπικά άλμπουμ με δυνατές συνεργασίες τα οποία άφησαν τις καλύτερες εντυπώσεις! Κάτι επιπλέον που δείχνει την αξία και την αναγνώριση στο πρόσωπο του Έλληνα κιθαρίστα, είναι το γεγονός πως η εταιρεία ESP Guitars, κατασκεύασε και κυκλοφόρησε στην αγορά δύο δικά του μοντέλα με τις δικές του προδιαγραφές και την υπογραφή του επάνω. Οι κιθάρες ονομάζονται Gus G. FR και Gus G.NT, κάτι που συμβαίνει για πρώτη φορά στα χρονικά για Έλληνα μουσικό!