το μολυβενιο στρατιωτακι και λοιπες αναλαμπες

Μια φορά και έναν καιρό ήταν ένα μικρό μολυβένιο στρατιωτάκι. Ζούσε μέσα σε ένα πλαστικό κουτί, στο πιο ψηλό ράφι ενός συνοικιακού παιχνιδάδικου. Κάθε μέρα έβλεπε ορδές από παιδάκια να μπαίνουν στο μαγαζί, ακολουθούμενα από τους γονείς τους. Παιδάκια που φώναζαν, γκρίνιαζαν, απαιτούσαν. Το στρατιωτάκι, πανέμορφο μέσα στο μεγάλο κουτί του, με την γυαλιστερή φορεσιά του και το άψογο χρώμα του, ανυπομονούσε για την στιγμή που τα χεράκια κάποιου μικρού αγοριού θα σηκώνονταν παρακλητικά, δείχνοντάς το, επιλέγοντάς το ανάμεσα σε τόσα παιχνίδια.
Ανυπομονούσε για την στιγμή που θα το έπαιρνε στην αγκαλιά του, και θα το πήγαινε σπίτι του, για να το βγάλει από το κουτί του και να παίξει μαζί του. Ήθελε τόσο πολύ να δώσει χαρά και να εκπληρώσει τον σκοπό για τον οποίο δημιουργήθηκε!!
Όμως οι μέρες περνούσαν χωρίς ποτέ κάποιο παιδί να σηκώσει το βλέμμα του στο ψηλό ράφι και να δει το στρατιωτάκι μας. Και περνούσαν... και περνούσαν... Και το κουτί του σκονιζόταν, και η φορεσιά του θάμπωνε, και το χρώμα του ξεθώριαζε.
Και κάποια μέρα ο ιδιοκτήτης δεν άνοιξε το μαγαζί, το προσωπικό δεν ήρθε και το στρατιωτάκι δεν ξαναείδε τα παιδάκια...


Μετά από καιρό, ένα πρωί, ο ιδιοκτήτης επιτέλους επέστρεψε, και άνοιξε το παιχνιδάδικο. Το στρατιωτάκι αναθάρρησε. Και περίμενε. Μετά ήρθε και το προσωπικό. Και το στρατιωτάκι παρακαλούσε από μέσα του να προσέξουν το σκονισμένο του κουτί και το ξεθωριασμένο χρώμα του, και να το πάρουν, να το καθαρίσουν, να το γυαλίσουν, ώστε να είναι πάλι έτοιμο, στην θέση του, να υποδεχτεί τα παιδάκια.
Και να που ένας υπάλληλος το είδε που στεκόταν με την θλιβερή όψη του στο ψηλό ράφι και το πήρε.
Αφού το στοίβαξε σε ένα καρότσι με άλλα παιχνίδια, τα έβγαλε έξω και τα έριξε μέσα σε ένα μεγάλο κόκκινο φορτηγό.
Το μολυβένιο στρατιωτάκι απόρησε. Που μπορεί να τα πήγαιναν?


Ύστερα θυμήθηκε τις συζητήσεις των γονιών, που έφερναν τα παιδιά τους στο μαγαζί, για ένα μεγάλο εμπορικό κέντρο που θα άνοιγε σύντομα, και το πόσο θα τους εξυπηρετούσε.
Μάλλον εκεί θα μας πηγαίνουν, σκέφτηκε. Σίγουρα θα έχει ανοίξει κάποιο μεγάλο κατάστημα με παιχνίδια και μας μεταφέρνουν εκεί.
Πράγματι έτσι έγινε. Τώρα το μικρό στρατιωτάκι στεκόταν στο μεσαίο ράφι, ανάμεσα σε άλλα στρατιωτάκια και για μια ακόμη φορά ανυπομονούσε για την στιγμή που θα έβλεπε τους μικρούς του φίλους.


Το επόμενο πρωί, οι πόρτες άνοιξαν και όρμισαν μέσα τα πιτσιρίκια με τις γνώριμες φωνές και τα ποδοβολητά τους.
Ξαφνικά το στρατιωτάκι ένοιωσε δυο χέρια να αρπάζουν το κουτί του και να το κατεβάζουν από το ράφι!!! Κοίταξε προς τα κάτω και είδε ένα ζευγάρι τεράστια παιδικά μάτια να το κοιτάζουν με λαχτάρα και ενθουσιασμό...
Μπαμπά, αυτό θέλω να μου πάρεις!! Μου αρέσει τόσο πολύ!!
Το στρατιωτάκι μας ένιωσε να λιώνει από την ευτυχία που το πλημμύρησε. Επιτέλους, το όνειρό του γινόταν πραγματικότητα!! Ανήκε πλέον σε ένα παιδί και πολύ σύντομα θα ερχόταν η στιγμή που θα το έβγαζε από το κουτί και θα έπαιζε μαζί του...

(συνεχίζεται)

 

Απάντηση: το μολυβένιο στρατιωτάκι

 
Μμμ ωραίο παραμύθι..!

 

Απάντηση: το μολυβένιο στρατιωτάκι

..για συνεχισε..

 

Απάντηση: το μολυβένιο στρατιωτάκι

........το ευχαριστο αισθημα και η ευτυχια,αργα ή γρηγορα θα λειξουν.!!!!Το μολυβενιο στρατιωτακι μετα απο λιγο καιρο θα πεταχτει στα σκουπιδια,ακαιρο πια θα αντικατασταθει απο κατι πιο ''νεο'' .λαμπερο και πολυχρωμο.....
........κατι αναλογο θα γινει και με το μικρο,γλυκο και χαριτωμενο σκυλακι.........θα μεγαλωσει και δεν θα ειναι πια τοσο γλυκο και χαριτωμενο......!!!!!
Οπου και να κοιταξεις γινεται το ιδιο........ακομα και στους ιδιους τους ανθρωπους..!!!!
Μας αρεσει η οχι σε ενα κοσμο υλιστικο...........ο χρονος μας καποτε τελειωνει.......και παντα το ''πανω χερι'' θα το εχουν οι επομενοι.........
......μακαρι να προλαβουν τα ωραια αυτου του πλανητη.....!!!!Γιατι μονο τοτε θα ''υπαρχουμε'' και ''εμεις''....

 

Re: το μολυβένιο στρατιωτάκι

Γιατί δεν το συνέχισες ακόμα? Είναι υπέροχο το παραμυθάκι σου Georgia  

 

Re: το μολυβένιο στρατιωτάκι

ευχαριστώ!θα το συνεχίσω ελπίζω κάποια στιγμή,αλλά θα πρέπει να βρεθώ πάλι στο ανάλογο συναισθηματικό space (από το subspace )

 

-μην έρθεις ντυμένη σαν πουτάνα..!
-μάλιστα.
Μα καλά, τί νόμιζε? ότι κυκλοφορεί έτσι συνεχώς? ας μην ήταν επιθυμία του άλλου και θα είχε πάει με τζιν και allstars...ας όψωνται τα φετίχ!
-στις 7 να είσαι εδώ. Κατάλαβες?
-μάλιστα
...
Έκλεισαν το τηλέφωνο. Η επιθυμία της να τον δει ήταν απερίγραπτη! Την πρώτη φορά δεν τον είχε προσέξει... είχε βλέπετε αλλού το μυαλό της. Δεν τον θυμόταν καλά λοιπόν, αλλά η επιβλητικότητα και η αυστηρότητα της φωνής και των λόγων του, η δομημένη του σκέψη και η απαιτητικότητά του, την έκαναν ήδη να υγραίνεται. Όταν ξάπλωσε, ήταν πολύ καυλωμένη, και άρχισε να χαϊδεύεται και αφέθηκε στις ιστορίες που άρχισε να πλάθει η φαντασία της...
Κλείνει τα μάτια της και αμέσως βλέπει τον εαυτό της ολόγυμνο, μαστιγωμένο ήδη άγρια, έτσι ώστε κάθε άγγιγμα πάνω στο κορμί της να την καίει και χέρια πολλά, αντρικά και γυναικεία, να την χαϊδεύουν, να την γδέρνουν, να την χαστουκίζουν, να την χτυπάνε και αυτή, με δεμένα χέρια, μάτια και στόμα, μέσα σε ανυπόφορους πόνους και πλημμυρισμένη από το αίμα της, να νιώθει τόσο αδύναμη να αντιδράσει και απλά να αφήνεται στην σαδιστική τους ανάγκη...

Το επόμενο δευτερόλεπτο βρισκόταν ξαπλωμένη μπροστά στο τζάκι, πάνω σε μια πλούσια λευκή γούνα, γυμνή, αυτός στεκόταν από πάνω της με ανοικτά τα πόδια κοιτάζοντάς την με μισόκλειστα μάτια, αυστηρά. Την διατάζει να αρχίσει να χαϊδεύει το κορμί της, ενώ χύνει πάνω της βαθυκόκκινο ζεστό κρασί χρωματίζοντας το μονοπάτι. Μέσα σε ηδονική ησυχία, που την διακόπτουν κατά καιρούς το τρίξιμο των ξύλων και οι βαθιές της ανάσες, αρχίζει να χαϊδεύει τον λαιμό της, προχωρά απαλά προς την κλείδα της. Νιώθει το ζεστό υγρό ανάμεσα στο στήθος της, το ακολουθεί και με τα δυο της χέρια προς την κοιλιά της, πιο χαμηλά στον αφαλό της. Σταματά η ροή. Νιώθει μερικές σταγόνες πάνω στο στήθος της. Χουφτώνει πρώτα το δεξί, σημαδεμένο από το σαδιστικό του πάθος, το χαϊδεύει, το πιέζει, προσπαθεί να το χωρέσει στις χούφτες της, ακολουθεί στο αριστερό, το σφίγγει δυνατά, αφήνει να χαραχτεί πάνω του ένας κύκλος από μικρά μισοφέγγαρα, το χαστουκίζει. Με το κρασί να πέφτει στο πρόσωπό της και να κυλά στο στόμα της, αγγίζει τις ρώγες της, ευαίσθητες και καυλωμένες. Τις τσιμπά με τα δάκτυλά της και τις πιέζει με δύναμη, τις τραβά δυνατά και τις σφίγγει. πονά και έντονα κύματα ηδονής την κατακλύζουν καθώς νιώθει το μουνί της να πάλλεται και να ανοίγει, την μήτρα της να ανεβαίνει, έτοιμο να δεχτεί τον πούτσο του.
- αχ Κύριε, σας θέλω...
- ναι πουτανάκι μου? Όμορφα.. σου έδωσε όμως κάποιος την άδεια να μιλήσεις?
- όχι Κύριε... Συγνώμη...
- συνέχισε να χαϊδεύεσαι τώρα...
- μάλιστα Κύριε
Συνέχισε να χαϊδεύει το στήθος της και πρόσμενε την στιγμή που το κρασί θα έλουζε το μουνί της.
Ένιωσε δυο ζεστές σταγόνες πάνω στην ήβη της. Αμέσως μετά οι ζεστές σταγόνες άρχισαν να καίνε και να την τσούζουν. Τινάχτηκε και άνοιξε τα μάτια της. Αυτός την κοίταξε χαμογελώντας άγρια ενώ άφηνε το λειωμένο κερί να στάξει πάνω στην ήβη της και να κυλήσει στο μουνί της. Εκείνη έκλεισε τα μάτια και αφέθηκε στον αγαπημένο της πόνο. Άνοιξε τα πόδια και λύγισε την μέση της ανυπόμονα, ώστε το κερί να κυλήσει πιο εύκολα και να συναντήσει όσο το δυνατόν πιο γρήγορα τα υγρά που είχαν πλημμυρίσει την τρύπα της.

Αμέσως μετά βρέθηκε ξαπλωμένη σε ένα κρεβάτι, δεμένη με μαύρο σχοινί, που περνούσε ανάμεσα στα πόδια της, τρίβοντας και ερεθίζοντας την κλειτορίδα της, ανέβαινε στο στήθος της, το διαχώριζε και το τόνιζε, οι καμπύλες του διαγράφονταν υπέροχα και οι ρώγες της ,κατακόκκινες και πρησμένες, ήταν έτοιμες να δεχτούν τα πιο σκληρά χάδια. Τα χέρια της δεμένα πίσω από την πλάτη της με χειροπέδες, ο λαιμός της φυλακισμένος σε ένα σφικτό κολάρο και η ανάσα της κομμένη από το gag - αν της επιτρεπόταν θα μπορούσε απλά να αρχίσει να τρίβεται στο σκοινί και να χύσει μέσα σε τρία λεπτά. Το μαστίγιό του την χάιδευε στα πέλματα, στις γάμπες, στα μπούτια, προχωρούσε νωχελικά στην κοιλιά της, στα πλευρά της, στο στήθος της, στο πρόσωπό της... Κατέβηκε παιχνιδιάρικα ανάμεσα στα πόδια της και άρχισε να βασανίζει γλυκά το μουνί της. Το γαργαλούσε, το πίεζε, το άνοιγε, το εξερευνούσε. Αυτή έβγαζε μικρές κραυγές ηδονής... Ήξερε πόσο πολύ τον καύλωναν. Τότε αυτός, ικανοποιημένος από την καύλα της μικρής του, αποφάσισε ότι ήρθε η ώρα για πιο βίαια παιχνίδια. Το πρώτο χτύπημα ήταν πολύ δυνατό - δεν του άρεσε η διαδοχική αύξηση του πόνου. Τον ήθελε απότομο και ξαφνικό. Απρόσμενο - Τινάχτηκε. Τα μάτια της άνοιξαν διάπλατα και ούρλιαξε, αλλά η φωνή της δεν μπόρεσε να βρει διέξοδο. Το επόμενο χτύπημα ήρθε αμέσως μετά και ήταν πιο δυνατό. Τα πόδια της έκλεισαν αντανακλαστικά, αλλά με μια προσταγή του την ανάγκασε να τα ξανανοίξει. Σφάλισε τα μάτια και το μουτράκι της σφίχτηκε, περιμένοντας το επόμενο χτύπημα ενώ το κακοποιημένο μουνί της έσταζε από την δίψα του για πόνο...
Ο οργασμός την πέτυχε στημένη στα 4, όπως της είχε μάθει ο πρώτος της Αφέντης να χαϊδεύεται. Οι σπασμοί της ήταν πολύ έντονοι και με δυσκολία κατάφερε να συγκρατήσει την κραυγή της-της άρεσε πολύ να μην αφήνει την ένταση που την κατέκλυζε να φύγει. Χαλάρωσε το σώμα της, ξάπλωσε μπρούμυτα και έμεινε να απολαμβάνει τις τρύπες της να συσπώνται και τα υγρά της να κυλούν και να την μουσκεύουν παντού ανάμεσα στα πόδια. Σιγά-σιγά άρχισε να ηρεμεί και σε λίγο την είχε πάρει ο ύπνος.

Το πρωί την ξύπνησε ο ήχος κλήσης του κινητού της-πιο σπαστικό ξύπνημα δεν υπάρχει-και την έκοψε πάνω στο καλύτερο κομμάτι του ονείρου της. Ήταν ο Τ. αλλά δεν τον έβρισε, γιατί χάρη σε αυτόν μπορούσε να θυμηθεί το όνειρο που έβλεπε. Και ήταν το πιο περίεργο που είχε δει ως τώρα...
-καλημέρα μικρή
-καλημέρα!!
-σε ξύπνησα?
-όχι, μόλις είχα σηκωθεί -είναι ευγενική βλέπετε-
-τι έγινε?
-τπτ μωρέ... καλά, είδα ένα όνειρο, απίστευτο. Να σου πω?
-κανένα ανώμαλο θα είδες πάλι... κτηνοβασία?
-όχι καλέ! Λοιπόν, θα στο πω περιληπτικά... Ήμουν μια γυναίκα που λες, και το πνεύμα μου καταλαμβάνει το σώμα ενός άνδρα. Είμαι σε θέση να ελέγχω και να κατευθύνω πλήρως τις κινήσεις του. Οπότε τον βάζω να πηδήξει μια γυναίκα-γύρω στα 40- στα 4 από κώλο. Την πηδάει, ή μάλλον καλύτερα την ξεσκίζει, και χύνει. Και τότε ξύπνησα, αλλά ήταν τόσο έντονο, ειδικά την στιγμή που έχυσε, που μου έκανε τρομερή εντύπωση!!
-και να φανταστώ ότι τώρα είσαι κάθυγρη!!
-συ είπας! χαχααα
-ανωμαλάρα!!... λοιπόν, σε κλείνω. Τα λέμε!
-φιλιά!
Σηκώθηκε, έβαλε τις μπιτζάμες της και πήγε να φτιάξει καφεδάκι...

 

Υπέροχο Georgia!!! Είχα την τύχη να το διαβάσω πρώτος αλλά το ξαναδιάβασα και εδώ!   

 

Γλυκούλικο...

Αυτό με την μη διαδοχική αύξηση του πόνου είναι ενδιαφέρον...

 

Μου αρέσει η jazz. Τραγούδια χωρίς στίχους. Λίγο γαλλικό κόρνο, πλήκτρα και μπάσο. Τα βράδια μου αρέσει να τα περνάω σε εκείνο το μαγαζάκι δυο στενά κάτω από το σπίτι μου. Πολύ θα ήθελα να ήταν τα πάντα ασπρόμαυρα, η ατμόσφαιρα να θύμιζε Λονδίνο και εγώ να ήμουν ένας παρακμιακός ντετέκτιβ που κάποια κοσμική κυρία είχε προσλάβει για να βρει τον εξαφανισμένο της σύζυγο. Πολύ θα ήθελα να καθόταν τώρα δίπλα μου αυτή η ξανθιά δυναμική γυναίκα και να μου έλεγε τα πάντα για την ζωή της, τον αποτυχημένο της γάμο, τον άθλιο και αδιάφορο σύζυγό της. Και αργότερα να την συνόδευα σπίτι της, να με προσκαλούσε μέσα για ένα τελευταίο ποτό και να καταλήγαμε στο κρεβάτι, να την πηδάω άγρια... Μπορεί να φαίνομαι γλυκός και gentleman (όπως με αποκαλούσε η πρώην γυναίκα μου, πριν την πιάσω να ξεσκίζεται με τον κολλητό μου- cliché), αλλά στην πραγματικότητα είμαι ένα αναίσθητο κάθαρμα.

Το πρωί ξύπνησα με τρομερό πονοκέφαλο. Το ότι σηκώθηκα και άντεξα να φτάσω ως το μπάνιο είναι κατόρθωμα. Έβγαλα ότι είχα και δεν είχα στο στομάχι μου και συνήλθα κάπως. Ο καφές με βοήθησε να επανέλθω πλήρως, εξάλλου είχα συνηθίσει πλέον αυτά τα πρωινά..

Ντύθηκα, πήρα τα κλειδιά του αμαξιού, κλείδωσα το σπίτι και άρχισα να κατεβαίνω τις σκάλες. Η κίνησή της ήταν τόσο απότομη, που δεν πρόλαβα να αντιδράσω. Αυτή τη φορά δεν φορούσε εκείνο τα απαίσιο άρωμα, που λειτουργούσε σαν σήμα κινδύνου..
- πάλι έπινες απόψε ε?? Και πάλι άκουγα εκείνους τους παράξενους θορύβους. Μα καλά, τι κρύβεις εκεί πάνω? μαϊμού?
Αυτός ο ενικός με σκοτώνει.
- βιάζομαι, θα σας εξηγήσω κάποια άλλη φορά. Καλημέρα σας.
- άντε, στο καλό..

Αυτό και μόνο αρκούσε για να χαλάσει η διάθεσή μου. Ειλικρινά . Δεν ήταν καθόλου ανάγκη να ανακαλύψω ότι είχαν τρακάρει το αμάξι μου. Αλλά πρωί-πρωί και με ένα κεφάλι καζάνι, δεν είχα καμία διάθεση να κάνω τίποτα για αυτό. Εξάλλου είχα προνοήσει αυτή την φορά να μην το χρεώσω στο όνομά μου. Τόσα λεφτά έβγαζαν κάθε μήνα, ας έδιναν λίγα για επισκευή.

Βήμα πρώτο, να βγω στον κεντρικό. Βήμα δεύτερο, να βρω ταξί.. Το χέρι μου έμεινε μετέωρο για πάνω από ένα τέταρτο. Τίποτα. Όλα πιασμένα. Τελευταία επιλογή : το λεωφορείο.

Στην στάση περίμενα εγώ και 3 γριές. Φιλενάδες. Πήγαιναν στο κομμωτήριο. Ευτυχώς το λεωφορείο δεν άργησε να έρθει. Κατάφερα με έναν πήδο να χωθώ μέσα και να κάτσω δίπλα σε ένα μπικουτί. Οι γριές ας έμεναν όρθιες. Αφού είχαν το κουράγιο να πηγαίνουν κομμωτήριο, λίγα λεπτά ορθοστασία δεν θα τις χαλάσει.

Η ζέστη έκανε το πουκάμισο να κολλάει επάνω μου.. Ένιωθα σαν τον Colin Ferth την στιγμή που βουτά στο ποτάμι.. Μεγάλες στιγμές που έζησα όταν η Αγγελική προτιμούσε αυτές τις γλυκανάλατες αηδίες από τις αγαπημένες μου ταινίες. «μαύρες, όπως ακριβώς είναι» έλεγε.

Ήθελα ακόμα μισή ώρα για να φτάσω. Ευτυχώς δεν είχε πολλή κίνηση και το λεωφορείο είχε αρχίσει σιγά-σιγά να αδειάζει. Άνοιξα το παράθυρο να δροσιστώ λίγο και απλά περίμενα.
Στην επόμενη στάση ανέβηκαν δυο κοπελίτσες. Η μια, που πρέπει να ήταν γύρω στα 20 ήταν αδιάφορη, αλλά η φίλη της, που μάλλον ήταν στα 17, μου έκανε εντύπωση. Ήταν σαν παιδάκι. Φορούσε μαύρο παντελόνι, γκρι μπλούζα και κρατούσε μια χαριτωμένη μεγάλη τσάντα με αστεία σχέδια. Ήταν καστανή και είχε τα μαλλιά της δεμένα κότσο, με τσουλουφάκια να ξεπηδάνε από ‘δω κι από ‘κει και μια φράντζα να πέφτει στο μέτωπό της. Η αλήθεια είναι ότι ένιωσα μια πατρική και προστατευτική έλξη για αυτήν, παρόλο που ηλικιακά ανήκε στο age group γυναικών που καυλώνω να φαντασιώνομαι . Ευτυχώς για μένα, κάθισαν απέναντί μου, και έτσι μπορούσα να την παρατηρώ εύκολα. Μιλούσε με την φίλη της και της έλεγε αστεία, τα οποία δεν ήμουν σε θέση να καταλάβω. Ή ήταν inside jokes ή παραγέρασα. Το γέλιο της ανέδιδε μια αφέλεια και χαρά, που με σκλάβωνε.
Συνέχιζαν να μιλάνε και να λένε τις ροζ χαζομάρες που λένε τα κοριτσάκια, όταν έκανε την λάθος κίνηση. Έβγαλε από την τσάντα της φίλης της δυο παγωτά. Έδωσε στην άλλη το ξυλάκι και κράτησε για τον εαυτό της την γρανίτα. Από την στιγμή που την άνοιξε, ήξερα ότι βρήκα την καινούρια μου πρωταγωνίστρια. Οι συνειρμοί που έκανα βλέποντάς τον τρόπο με τον οποίο έτρωγε την γρανίτα, είναι αυτονόητοι πιστεύω και δεν θα ήθελα να περιέλθω σε περιγραφές τεχνικής κλπ γιατί ακόμα και τώρα που τα θυμάμαι καυλώνω και αυτό δεν είναι ότι καλύτερο μπορεί να σου συμβεί εδώ.
Τέλος πάντων. Είχα μείνει λοιπόν να την χαζεύω, ώσπου φυσικά με πήρε χαμπάρι. Σήκωσε το βλέμμα της και το κάρφωσε στα μάτια μου. Τα μάτια της ήταν μεγάλα και καταπράσινα, ενώ θα ορκιζόμουν ότι όταν μπήκε στο λεωφορείο ήταν καστανά..
Με κοίταζε και ταυτόχρονα έτρωγε την γρανίτα της, κάνοντας τις κινήσεις της απόλυτα μεταφορικές. Το γλυκό, παιδικό της βλέμμα και η προστυχιά της γλώσσας της ήταν ένας συνδυασμός που με πάγωσε. Εκείνη την στιγμή η φίλη της σηκώθηκε, την αποχαιρέτησε και κατέβηκε από το λεωφορείο. Ήταν όλη δική μου!
Έχοντας πια πάρει το βλέμμα της από πάνω μου, άνοιξε την τσάντα της και έβγαλε ένα ζευγάρι ακουστικά, τα σύνδεσε στο κινητό της και άρχισε να ακούσει μουσική, χαζεύοντας έξω από το παράθυρο και σιγομουρμουρίζοντας τα λόγια. Αυτή η εικόνα ήταν τόσο γλυκιά και ερχόταν σε τόσο μεγάλη αντίθεση με την προηγούμενη, που ξαφνιάστηκα. Περνούσε από το παιδικό στο πρόστυχο και πάλι πίσω, με μεγάλη άνεση.
Μετά από λίγη ώρα ή τέσσερα τραγούδια αργότερα, πάτησε το κουμπί για να κάνει στάση. Ξαφνικά θυμήθηκα ότι και εγώ έπρεπε κάποια στιγμή να κατέβω. Και φυσικά, όπως γίνεται πάντα, ήταν να κατέβω στην ίδια στάση με αυτή. Το μυαλό μου πήρε ανάποδες στροφές. Και ακριβώς εκείνη την στιγμή ένιωσα απαίσια. Σαν τον άθλιο βρωμιάρη που ακολουθεί κοριτσάκια για να τα πάρει μάτι και αν βρει την ευκαιρία, να τους την πέσει σε κανένα στενό, να νιώσει τα απαλά τους βυζάκια να ανεβοκατεβαίνουν από την αγωνία και το τρυφερό μουνάκι τους να πάλλεται και να υγραίνεται, ξέροντας τι θα ακολουθήσει και ανυπομονώντας γι’ αυτό.
Αλλά δεν πτοήθηκα. Εξάλλου όπως είπα, είμαι κάθαρμα.

 

να αναφερουμε τις πηγες
ειναι λιγο μουφα οταν δεν το κανουμε...

 

πηγή Georgia