And it's Time Time Time...

Ανάμεσα στα δάχτυλά μου,
και στη σάρκα σου
όσο σφιχτά κι αν σε κρατώ,
τρυπώνει ο χρόνος.

Αργύρης Χιόνης

 

 

 

ενηλικίωσή μου

 

Ο χρόνος
μοιραίος ίσως και μάταιος
ασύλληπτος.
Ο χρόνος
καθαρός πολύτιμος
σταθερός απείραχτος
δυνατός συμπαγής
ολόκληρος νοητός ατελείωτος
αιώνιος αστείρευτος αέναος άθιχτος
ακέραιος ακατάπαυστος
διαρκής ασάλευτος
αδίσταχτος αδιαίρετος
ακίνητος άκρατος αδέσμευτος
πυκνός αδιάφορος αδιαπέραστος
ο χρόνος αδιάλλαχτος
αδιάλεχτος απρόσιτος αδιήγητος
αγνώριστος άγνωστος άδηλος
πολύπλοκος ποικίλος ανεξήγητος
βέβαιος αβέβαιος
χρόνος αβίαστος απροσδόκητος
αδοκίμαστος αδιέξοδος
χρόνος βαθύς και τραχύς.
Αγέρωχος πλούσιος, άφθονος
o χρόνος ακριβής αιφνίδιος
φανερός ο δίκαιος υπερήφανος
ένας ο μοναδικός χρόνος, λαμπρός
ο έξοχος νέος διαρκώς
ένδοξος θείος ο χρόνος.

Ζωή Καρέλλη

 

Καταλαβαίνεις τώρα πως χτυπάει

ο παλμός του ρολογιού κι απόψε ;

Έτσι κι εγώ παίρνω μουτζουρωμένα χαρτιά

και πλάθω τον εαυτό μου.

Εκείνος με κοιτά και δε δειλιάζει.

Μονάχα ταξιδεύει στους καιρούς

και κόντρα στους καιρούς.

Εκείνος μονάχα νιώθει και ζει.





Ξέρεις για κείνες τις νύχτες μιλάω

που μέσα στα σκοτάδια γεννιέμαι.

Κι ύστερα κάθε αυγή πεθαίνω χαρούμενος.


~ Μιχάλης Λαζανάς~

 

Ο μόνος χρόνος που μας "ανήκει" είναι της στιγμής, ούτε ο πριν, ούτε ο μετά.

 

Μονοτονία

Την μια μονότονην ημέραν άλλη
μονότονη, απαράλλακτη ακολουθεί. Θα γίνουν
τα ίδια πράγματα, θα ξαναγίνουν πάλι —
η όμοιες στιγμές μας βρίσκουνε και μας αφίνουν.

Μήνας περνά και φέρνει άλλον μήνα.
Aυτά που έρχονται κανείς εύκολα τα εικάζει·
είναι τα χθεσινά τα βαρετά εκείνα.
Και καταντά το αύριο πια σαν αύριο να μη μοιάζει.

K.Π. Kαβάφη

 

«Ο χρόνος, σκέφτομαι, ίσως είναι μια αργοπορημένη τιμωρία – για ποιο πανάρχαιο σφάλμα! Βράδιαζε. Άνοιξα το παράθυρο κι αφουγκράστηκα μακριά το αιώνιο παράπονο του κόσμου.

Έτσι συνήθως χάνουμε τα πιο ωραία χρόνια μας, από ‘να τίποτα: ένα αύριο που άργησε ή ένα λυκόφως που κράτησε πολύ….»

Το Θλιμμένο Γραμματοκιβώτιο – Τάσος Λειβαδίτης

 

"Time? What time do you think we have?" Saruman!
μπορώ να γεμίσω όλο το φόρουμ με αναφορές στον άρχοντα αλλά σταματάω εδώ!!  

 

Περί κάθετου και οριζόντιου χρόνου


Είμαι 20 χρονών και πιστεύω ότι θα ζήσω μέχρι τα 80. Ο χρόνος περνάει γρήγορα και αργά. Τα μεσημέρια και τα απογεύματα της Κυριακής φαίνονται ατελείωτα. Αλλά δε βλέπω το λόγο να φύγω ταξίδι για λιγότερο από 10 μέρες. Πριν καλά-καλά πας, έχεις γυρίσει και αυτό μου φαίνεται απόλυτα κουραστικό. Έχω όμως καιρό να γίνω αστροναύτης, να ερωτευτώ μια πριγκίπισσα, ή να σώσω την ανθρωπότητα από την επικείμενη καταστροφή. Ίσως δε προλαβαίνω να είμαι ο Μότσαρτ, γιατί η μητέρα μου λέει ότι κάτι τέτοιο θα είχε εντοπιστεί από τα γεννοφάσκια μου και θα έπρεπε να το καλλιεργούσα ήδη συνεχώς από τότε. Δε ξέρω αν έχω χάσει άλλο τρένο πέρα από αυτό της προοπτικής Μότσαρτ. Και αν δε το έλεγε η μητέρα μου, δε θα μου είχε περάσει από το μυαλό ότι έχω πιθανόν ήδη χάσει οποιοδήποτε τρένο.



Μπορώ να κάνω τα πάντα στη ζωή μου. Κάποτε αργότερα το δίχως άλλο. Ο χρόνος περνάει όλο και πιο αργά, αλλά έχει πολλά περιθώρια επιτάχυνσης καθώς θα μεγαλώνω. Αυτό όμως που με ανησυχεί περισσότερο, είναι πως ο χρόνος έχει γίνει αμετάκλητα οριζόντιος. Οριζόντιος σημαίνει όπως των ρολογιών. Τα ρολόγια αυτού του κόσμου είναι εγκατεστημένα παντού και αποτελούν το μετρονόμο της όρθιας και εγκόσμιας ζωής μου ως κοινωνικού όντος. Σε αυτή τη ζωή πρέπει να είμαι πάντα στην ώρα μου.

Νομίζω πως ο άνθρωπος όταν γεννηθεί έχει μόνο τον κάθετο προσωπικό του χρόνο, αυτόν που ντύνει τα βιώματά του, σα δειλή, άρρυθμη και σε κάθε περίπτωση προαιρετική υπόκρουση. Μόνο η μέρα και η νύχτα υπάρχει σαν εξωτερική υπόμνηση και αυτές μπορούν να μείνουν μια σιωπηλή και ασυνείδητη επίπτωση στους ρυθμούς του οργανισμού του. Μπορεί να νυστάξει επειδή ο ήλιος έδυσε και παράλληλα να παραλείψει να παρατηρήσει μια ολόκληρη μέρα. Ή μπορεί να την παρατηρήσει αλλά να μη τη μετρήσει. Ή μπορεί να μετρά ακατάπαυστα αν αυτό του αρέσει (άλλωστε και η καρδιά του αυτό κάνει) και, για την κάθετη πραγματικότητά του, αυτό να αποτελεί ένα βατήρα προς τη σκοτεινή αγκαλιά από την οποία προέρχεται και στην οποία θα επιστρέψει -άγνωστο πότε-, μια αντίστιξη, ένα ψήγμα εγκόσμιας ομορφιάς, ένα πασατέμπο πνευματικής αφύπνισης.
..

Υπάρχει πάντα και η καλή εκδοχή.

Είμαι 80 χρονών και δε ξέρω αν θα κλείσω τα 81. Ο χρόνος περνάει αργά και γρήγορα. Μία βόλτα στο πάρκο διαρκεί όσο οι διακοπές ενός μήνα στα νιάτα μου, αλλά νοιώθω ότι ένας ολόκληρος χρόνος περνά πριν καλά-καλά το καταλάβω. Δεν έχει πια σημασία αν θα πεθάνω από καρκίνο ή από συνάχι. Τα εγκόσμια ρολόγια έχουν σιγήσει. Κατοικώ στο δικό μου χρόνο και στο δικό μου εσωτερικό κόσμο των άυλων επιθυμιών της ψυχής. Με κάποιο τρόπο οι αρμοί του σύμπαντος έχουν χαλαρώσει, όσο και η συνδέσεις μου με αυτό το κόσμο. Είμαι μακριά από όσους αγάπησα αλλά πιο ενωμένος μαζί τους από ποτέ. Και αν οι πόνοι μου παραμείνουν σιωπηλοί όσο και οι χυμοί του κορμιού μου, έχω το περιθώριο να νοιώθω απόλυτα μακάριος. Ακριβώς όσο περιθώριο είχε και ο Μότσαρτ.

Έλλη Κακούρη

 

Οι αναμνήσεις,
αυτές οι μακρόσυρτες σκιές
του εφήμερου κορμιού μας,
αυτά τα κατάλοιπα θανάτου
που αφήνουμε ζώντας,
οι αλγεινές αναμνήσεις που δε σβήνουν,
να που ήδη προβάλλουν:
βουβά και μελαγχολικά
φαντάσματα μ' έναν πένθιμο άνεμο μα τα σείει.
Κι εσύ δεν είσαι πια παρά μια ανάμνηση.
Στη μνήμη μου για πάντα έχεις περάσει.
..

Ταχύτατος και ανάλαφρος
μας πρόλαβε ο χρόνος.

Με φευγαλέες στιγμές έπλεξε μια ιστορία
που έκλεισε κι ήταν τόσο θλιβερή.
Έπρεπε να το ξέρουμε ότι ο έρωτας
καίει τη ζωή, φτερά βάζει στον χρόνο.

Vincenzo Cardarelli
μτφ: Κάρολος Τσίζεκ - Μαρία Καραγιάννη

 

..αν σου έγραφα εγώ ένα τέτοιο γράμμα, θα ήταν γραμμένο με λέξεις απλές, φθαρμένες από τη χρήση όσων ανθρώπων τις ξεστόμισαν..
θα σου έγραφα ότι δεν ήξερα πως ο χρόνος δεν περιμένει, πραγματικά δεν το ήξερα,
κανείς δεν σκέφτεται ποτέ ότι ο χρόνος αποτελείται από σταγόνες και ότι αρκεί μια περισσή σταγόνα για να χυθεί το υγρό στο χώμα και να απλωθεί σαν κηλίδα και να χαθεί.
..και θα σου έγραφα ότι η φιγούρα σου, που φαινόταν κόντρα στον ορίζοντα, μου φάνηκε το ωραιότερο πράγμα που ο χρόνος συνέλαβε..
κι ύστερα θα σου έλεγα για εκείνες τις νύχτες που μιλούσαμε, για εκείνο το σπίτι στη θάλασσα..
Και θα σου έλεγα επίσης πως σε περιμένω, παρότι δεν περιμένει κανείς κάποιον που δεν μπορεί πια να γυρίσει

Antonio Tabucchi, Είναι αργά, όλα και πιο αργά
(μτφρ. Ανταίος Χρυσοστομίδης)