Clarice & Hannibal

Ομολογώ αγαπητέ μου πως με εξέπληξε το νήμα και μάλιστα ευχάριστα .
Έχω δει την πρώτη μόνον ταινία ( του λάιτ ) μα ο «κανιβαλισμός» είναι ένα θέμα που πάντα με ενδιέφερε.

Όσοι θεωρούν πως η κινητήρια δύναμη στον πλανήτη μας είναι η οικονομία ή το σεξ ή η οικονομία του σεξ για μένα κάνουν μεγάλο λάθος *.

Πιστεύω πως είναι πιο άγριο «ζώο» ο άνθρωπος .
*Δεν του αρκεί δηλαδή ο πλούτος ,ή η εξουσία αλλά θέλει αίμα και ανθρώπινη σάρκα.
Ζεστό αίμα φρέσκια γυναικεία σάρκα , νεανική σάρκα .

Οι σημειολόγοι του φόρουμ θα συμφωνούσαν πως στην κουλτούρα μας , το αίμα, ιδίως το νεανικό αίμα, μας «δίνει» ενέργεια, δύναμη, ζωή. Ένα είδος αθανασίας .

Αυτή η αρχέγονη γονιδιακή καταβολή του κανίβαλου είναι εγγεγραμμένη έστω και σε μεταλλαγμένη μορφή στο ντι εν έι όλων των ισχυρών προσωπικοτήτων .

Η ανάγκη για την απόκτηση της αθανασίας μα και όλης της γνώσης κατ’ επέκταση δηλαδή εξουσία είναι στην πραγματικότητα μια προσπάθεια να αντιμετωπίσει ο «κανίβαλος» το φόβο του θανάτου του και κατ’ επέκταση την απώλεια της εξουσίας.
Το να κατασπαράξεις κυριολεκτικά μα και μεταφορικά λοιπόν έναν άνθρωπο σού δίνει ζωή , δύναμη και εξουσία .

Δεν είναι πιστέψτε με τόσο επικίνδυνος όσο φαντάζει στις ταινίες ο κανίβαλος.

Απλώς ορέγεται τη σάρκα και το αίμα όχι όλων των ανθρώπων μα μόνον αυτών που αγαπά ή μισεί ή …θαυμάζει.
Δεν είναι σίριαλ κίλερ ! Ένα θύμα κάθε φορά, τόσο του αρκεί . Δεν αποθηκεύει όπως ο Γερμανός «κανίβαλος της πλάκας» . Τρώει αργά με όλους τους κανόνες του σαβουάρ βιβρ. Γεύεται κάθε μικρή αλλαγή γεύσης . Άλλη γεύση έχει ένα τρομαγμένο θύμα , άλλη ένα πλήρως παραδομένο , άλλη ένα ξαφνιασμένο , και άλλη ένα ερωτευμένο.

Ο πραγματικός κανίβαλος δεν κατασπαράζει τους αδυνάτους , δεν έχει «ιμπεριαλιστική τάση» κατασπαράζει τους ισχυρούς από αυτούς θα πάρει την δύναμη . Δεν κινείται από ταπεινά ένστικτα. Και όταν δεν βρίσκει θύμα κατασπαράζει τον ίδιο του τον εαυτό

Μην φοβάστε η Φύση έχει προβλέψει για όλα, εγκαθιστώντας ένα μηχανισμό στον ανθρώπινο εγκέφαλο που ο Δαρβίνος ονομάζει συνείδηση.

 

Αρχικά θυμήθηκα το αστείο που λέγαμε όταν είχε βγει η ταινία.... "Πού ήσουνα βρε Κλαρίς, κι έφαγα όλο τον κόσμο να σε βρω..."
Η αγάπη χωράει παντού, αλλά εκδηλώνεται διαφορετικά. Άλλες φορές γλυκά, άλλες επιθετικά.
Τι είδε;
Ό,τι βλέπουμε όλοι μας, νομίζω. Αυτό που του έλειπε.

(Αρκετά ρομαντική προσέγγιση ε; )

 

+1

 

Απάντηση: Clarice & Hannibal

Θα σας φανεί αστείο,αλλά δεν πιστεύω να είδε κάτι,αλλά να "μύρισε" όλες τις απροσδιόριστες οσμές που μπορεί να (εξ)έκρινε το σώμα της Κλαρίς λόγω των αισθημάτων της με την "επαφή" με τον δαιμόνιο κανίβαλλο..Επίσης έπαιξε ρόλο και η διαφορετική προσέγγιση που του έκανε και το βλέμμα της.Είμαι σίγουρος πως ο συγγραφέας του βιβλίου είχε έναν πολύ συγκεκριμένο γυναικείο χαρακτήρα στο μυαλό του βάσει του οποίου "δημιούργησε" την Κλαρίς...Επίσης και η επιλογή της Φόστερ για την ταινία ήταν ότι καλύτερο..

 

Re: Απάντηση: Clarice & Hannibal

Επιβεβαιώνεις δηλαδή τα περί χημείας;

 

Απάντηση: Re: Απάντηση: Clarice & Hannibal

Βεβαίως..εξάλλου τον Χάνιμπαλ μόνο η βαθύτερη ατομική του χημεία τον τροφοδοτούσε..  

 

σεξουαλικότατος πάντως ο Anthony Hopkins ως Hannibal.και γενικά ο Hannibal σαν σύλληψη

 

Απίστευτη σκηνή!

 

Ο ιδιοφυής ψυχίατρος-κανίβαλος και η ευαίσθητη μα λαμπρή ντετέκτιβ. Ίσως το πλέον εμβληματικό, μα σίγουρα το πιο γοητευτικό, «ζευγάρι» του σύγχρονου κινηματογράφου.

Η Σιωπή των Αμνών ήταν μια πολύ πετυχημένη ταινία ακριβώς επειδή επιτρέπει πολλές αναγνώσεις. Όσα θα αναφέρω εδώ δεν είναι παρά μόνο μια γραμμή σκέψης που δεν αποκλείει πολλές άλλες.

Ο Hannibal έχει μια ιδιομορφία σαν ήρωας: ενώ είναι αποκλίνων κατά τρόπο κοινωνικά απαράδεκτο, όχι μόνο έχει πλήρη συνείδηση της απόκλισής του αλλά τυγχάνει και ειδικός. Το στοιχείο αυτό του αποδίδει τα χαρακτηριστικά του Δαίμονα, καθώς είναι αδύνατον να ισχυριστούμε ότι ουκ οίδε τι ποιεί, ότι έχει το ακαταλόγιστο. Αντιθέτως, είναι μεν κανίβαλος (c/hannibal), αλλά έχει το λόγο (lecter) του. Με την Clarice συμβαίνει το αντίθετο. Διάλεξε τη δουλειά της με κάθε καλή πρόθεση, είναι ταγμένη στο Καλό, πλην όμως αγνοεί τα βαθύτερα αίτια των επιλογών της. Ο Hannibal φαίνεται πάνω απʼ όλα να απαιτεί τη διαύγεια (clarity). Κάνε ό,τι είναι να κάνεις, αλλά να ξέρεις γιατί το κάνεις.

Θα μπορούσε η Clarice να σταθεί σαν χαρακτήρας χωρίς τον Hannibal; ʽΟχι, γιατί θα ήταν κάτι τελείως διαφορετικό: ο σκληροτράχηλος μα και ευαίσθητος αστυνομικός που έχει καταστρέψει τη ζωή του γιατί λόγω ψυχικών τραυμάτων στα προσωπικά του είναι μαλάκας, πίνει τον άμπακο, είναι σε όλα loser εκτός από τη δουλειά του στην οποία τα έχει δώσει όλα. Θα ήταν δηλαδή η τυπική περσόνα του αστυνομικού μυθιστορήματος. Ο Hannibal όμως δεν της επιτρέπει τέτοιες εύκολες λύσεις. Τη φέρνει ενώπιος ενωπίω και την καλεί να υπάρχει ενσυνείδητα. Έτσι, το μεγάλο στοίχημα για την Clarice δεν είναι αν θα πιάσει τον δολοφόνο, αλλά αν θα τα βγάλει πέρα με την πάρτη της.

Θα μπορούσε ο Hannibal να σταθεί σαν χαρακτήρας χωρίς την Clarice; Όχι, γιατί θα ήταν κάτι τελείως διαφορετικό: ο ψυχοπαθής serial killer που η τραυματική παιδική του ηλικία τον έχει οδηγήσει στην αποτρόπαια προσπάθεια συμβολισμού του ανέκφραστου. Το τέρας που η κοινωνία πρέπει να εξοντώσει πάση θυσία γιατί η ύπαρξή του της αποκαλύπτει το πόσο εύκολο είναι να απ-ανθρωποποιηθείς. Ο Hannibal όμως έχει πλήρη επίγνωση και μεγάλη ενσυναίσθηση. Χρειάζεται λοιπόν οπωσδήποτε έναν άνθρωπο για να τον καταλάβει (με διπλή χρήση του υποκειμένου και του κατηγορούμενου, και με το ρήμα τόσο με τη σημασία του καταλαβαίνω όσο και του καταλαμβάνω). Με άλλα λόγια, ο Hannibal για να πραγματωθεί σαν Hannibal πρέπει να είναι και Lecter. Ο «εκβιασμός» του προς την Clarice (θα σε οδηγήσω στον δολοφόνο αν μου ξεδιπλώσεις τα σώψυχά σου ανφάς και προφίλ) δεν βασίζεται βέβαια ούτε στην αλτρουιστική συμπάθεια ούτε στην πλήξη της φυλακής. Αποκαλύπτοντας την, αποκαλύπτεται κι ο ίδιος, κι αυτό το έχει ζωτική ανάγκη.

Η δομή λοιπόν του έργου βασίζεται σε δύο χαρακτήρες που έχουν ανάγκη ο ένας τον άλλον για να ξεδιπλωθούν ως τέτοιοι. Αυτό και μόνο είναι επαρκές για να δημιουργήσει ισχυρή χημεία μεταξύ τους και κλίμα γοητείας στον θεατή. Επιπλέον, οι δυο τους δεν περιστρέφονται στο στερεοτυπικό mortal coil πολλών άλλων έργων του είδους, όπου η άδολη κορασίς είναι δυνάμει θύμα του δαιμόνιου κι απειλητικού αρσενικού (π.χ. τύπου Δράκουλα). Ο Hannibal δεν μπορεί να βλάψει την Clarice, αλλά ακόμα κι δεν τους χώριζε το διαχωριστικό τζάμι, έχουμε τη βεβαιότητα ότι δεν θα την έπιανε στο στόμα του περισσότερο απʼ όσο ήδη κάνει. Αν κάτι απειλεί την Clarice, αυτό δεν είναι ο Hannibal, αλλά το ανεπεξέργαστο out there, με τη μορφή του ασύλληπτου serial killer. Δηλαδή, το αδιάγνωστο κομμάτι του εαυτού της και ιδίως, η αναβολή της διάγνωσης. Όσο η Clarice δεν μπορεί να μπει στο μυαλό του/της, τόσο εκείνος θα γδέρνει γυναίκες σαν αρνάκια γάλακτος.

Ηθικόν δίδαγμα: ναι, πρόκειται για αγάπη. Για εκείνη την αγάπη που αναγνωρίζεται ως μονόδρομος. Μπορούμε να φάμε ο ένας τον άλλον, μπορούμε να μιλήσουμε ο ένας στον άλλον, μπορούμε να γαμήσουμε με την καλή και με την κακή έννοια ο ένας τον άλλον. Όμως δεν μπορούμε καν να νοηθούμε σαν ο Κανένας.

* Τα παραπάνω αφορούν αποκλειστικά τη Σιωπή των Αμνών. Δεν έχω δει τη δεύτερη ταινία για να μη χαλάσω τη μεταγεύση.

 

Κρίμα.

Τραβάει η καημένη όλο αυτό το ζόρι, και ο σκηνοθέτης ποτέ δεν κάνει ζουμ στο λαιμό της για να δούμε την τρικυμμία του σφυγμού της.