echoes

Έσκυψα και τη φίλησα.
«Είμαι ο άνεμος», της ψιθύρισα απαλά στ’ αυτί. «Πάμε πίσω από κείνη τη συκιά. Θα φυσήξω, και θα πέφτουν τα φύλλα της γύρω μας, σιγά-σιγά• έτσι κανένα αδιάκριτο μάτι δε θα μπορεί να μας δει όταν θα σ’ αγκαλιάζω».
Εκείνη, βγάζοντας απ’ τα μαλλιά της ένα μικρό νόμισμα, μου το ‘δειξε, κι ύστερα κοιτάζοντας πέρα, κατά τη μεριά που υψωνόταν μοναχική η συκιά, άρχισε να το παίζει στη φούχτα της.
«Η απάντηση είναι γραμμένη εδώ», είπε και πέταξε ψηλά το νόμισμα που λοξοδρομώντας έπεσε μέσα στη λίμνη, πλάι μας.
Χωρίς να διστάσω βούτηξα στο νερό. Έφτασα γλήγορα στο βυθό. Έψαχνα, έψαχνα, παραμερίζοντας τα ψηλά χορτάρια, όμως το νόμισμα δε φαινόταν πουθενά. Λυπημένος, αποφάσισα ν’ ανέβω, αφού πρώτα ξέχωσα μέσα απ’ το βούρκο ένα ασημένιο κουταλάκι να της το φέρω. Βαστώντας το σφικτά στο χέρι, βγήκα στην επιφάνεια.
«Μ’ αυτό έτρωγα μικρός», ετοιμαζόμουν να της πω, μα είχε γίνει άφαντη• και το νόμισμα που γύρευα τόσην ώρα γυάλιζε στις πέτρες της όχθης.
Κατάλαβα πως ήταν άσκοπο να τη φωνάξω• εξάλλου δεν ήξερα τ’ όνομα της.
Μάζεψα από χάμω το νόμισμα και τράβηξα για τη συκιά. Πλησιάζοντας παρατήρησα με φρίκη πως δεν είχε φύλλα. Ήταν κατάξερη, κι απ’ τις κουφάλες της μπαινόβγαιναν στρατιές μυρμήγκια.

Έ. Χ. Γονατάς

 

Δεν έχει πρόβα τελική, μια κι έξω η συναυλία.
Να κάνεις πως δε φοβάσαι είναι μεγάλη δειλία.

 

όταν το λεπίδι της νύχτας
στάζει ακόμα αίμα εικόνων,
τότε μπορείς να δεις καθαρά τα παιδιά
να παίζουν στη μέση της πλατείας
γυμνά, απροστάτευτα, να χάνονται ύστερα
προς το βορρά —



ό,τι δεν μπόρεσες να κρατήσεις κοντά σου
που θέλησες πολύ και λύγισες στα δύο
τανάλια σκουριασμένη, για να γίνει δικό σου για πάντα,
τώρα καφές και μία φέτα ψωμί με βούτυρο.

Γιώργος Βέης

 

 

..κι εκείνα τ' αποτσίγαρα που ξεχάστηκαν σε κάποια γυάλινη βάρκα ,
αφήστε τα να πλέουν τις νύχτες
κάτω απ τα σκεπασμένα φεγγάρια και τις γκριζόγυμνες συννεφιές,
παράλληλα με μια γραφίδα η οποία χορεύει στις μελωδίες κάποιων σπασμένων πλήκτρων ,
που σκίζουν το σκοτάδι σ' εκείνο το βάθος.

Αλέξανδρος Νασόπουλος

 

..ένα σκοτάδι
να σου χαϊδεύει τα μαλλιά
του φεγγαριού το σώμα
να γλιστράει μεσ’ στις γρίλιες
τίποτ’ άλλο
 
στην Ε.

 

Χόρεψε πάνω στο φτερό του καρχαρία.
Παίξε στον άνεμο τη γλώσσα σου και πέρνα
Αλλού σε λέγανε Γιουδήθ, εδώ Μαρία
Το φίδι σκίζεται στο βράχο με τη σμέρνα.

Από παιδί βιαζόμουνα μα τώρα πάω καλιά μου.
Μια τσιμινιέρα με όρισε στον κόσμο και σφυρίζει.
Το χέρι σου, που χάιδεψε τα λιγοστά μαλλιά μου,
για μια στιγμή αν με λύγισε σήμερα δε με ορίζει.

Το μετζαρόλι ράγισε και το τεσσαροχάλι.
Την τάβλα πάρε, τζόβενο, να ξαναπάμε αρόδο.
Ποιος σκύλας γιος μας μούτζωσε κι έχουμε τέτοιο χάλι,
που γέροι και μικρά παιδιά μας πήραν στο κορόιδο;

Βαμμένη. Να σε φέγγει κόκκινο φανάρι.
Γιομάτη φύκια και ροδάνθη αμφίβια Μοίρα.
Καβάλαγες ασέλωτο με δίχως χαλινάρι,
πρώτη φορά σε μια σπηλιά στην Αλταμίρα

Σαλτάρει ο γλάρος το δελφίνι να στραβώσει.
Τι με κοιτάς; Θα σου θυμίσω εγώ πού μ’ είδες;
Στην άμμο πάνω σ’ είχα ανάστροφα ζαβώσει
τη νύχτα που θεμέλιωναν τις Πυραμίδες

Το τείχος περπατήσαμε μαζί το Σινικό.
Κοντά σου ναύτες απ’ την Ουρ πρωτόσκαρο εβιδώναν.
Ανάμεσα σε ολόγυμνα σπαθιά στο Γρανικό
έχυνες λάδι στις βαθιές πληγές του Μακεδόνα.

Βαμμένη. Να σε φέγγει φως αρρωστημένο.
Διψάς χρυσάφι. Πάρε, ψάξε, μέτρα.
Εδώ κοντά σου χρόνια ασάλευτος να μένω
ως να μου γίνεις, Μοίρα, Θάνατος και Πέτρα

 

Ακριβώς αυτό

 

Winter nights, some time ago
When I was not so strong you know
A pretty man came to me
I never seen eyes so dark
You know, I could not run away it seemed

We'd seen each other in a dream
Seemed like he knew me, he looked right through me, yeah

Wings of love, we sang in tune
Played inside the months of moon
"Come on home, girl" he said with a smile
"I cast my spell of love on you, a woman from a child"

"Never think of never let this spell last forever"


 

 

..άλλωστε μπορούσες να μυρίσεις το σκοτάδι στην εκπνοή των φυτών και στο άρωμα απ’ τις καλλιέργειες που καίγονταν, και σίγουρα το αφουγκραζόσουν στο υπνωτιστικό πέταγμα της πυγολαμπίδας, που διαπερνούσε τον μανδύα του τοπίου ξανά και ξανά. Δίχως να διανύσει την παραμικρή διαδρομή, εκείνο το έντομο εξαφανιζόταν για να εμφανιστεί αστραπιαία αμέσως μετά σε κάποιο άλλο τυχαίο σημείο, και ύστερα εξαφανιζόταν και πάλι ώστε να επανεμφανιστεί σε ένα επόμενο σημείο και ούτω καθεξής διαρκώς, προκαλώντας την ψευδαίσθηση ότι πρόκειται για κοπάδι.

Στέφανος Σκιαλίβας

 

 

Κάποια κορίτσια, κάποτε, διάβασαν τη Λολίτα. Φωτογραφίες τ' απομεσήμερο, ροδακινιές αχτίδες που χάνονταν, ξυπόλητες πορείες στ' αδιέξοδο, κοκκινωπές πλεξούδες, μενταγιόν που αλλάζουν χρώματα με τη θερμοκρασία του σώματος, φευγαλέες ματιές στων όψιμων αγοριών τα -άντα
ταράτσες σινεμά, χορός και μουσική, αξεσουάρ της διπλανής μου, τσιμπιδάκια, σταράκια, λιποζαν κεράσι, χαμόγελα στο ηλιοβασίλεμα, ροδαλές φυσαλίδες του σπράιτ με γρεναδίνη, "πέταγμα" γύρω απ τη φωτιά σαν κάποιο γοητευτικό παιχνίδι.
Κάποια κορίτσια, κάποτε, αναρωτήθηκαν πόση χρυσόσκονη χρειάζεται άραγε, για να σβηστεί μια μελανιά απ' τη μνήμη.

 

Αμέτρητη