echoes

σαν την αψάδα ανθρακικού ποτού στον ουρανίσκο
για λίγο χθες, μ' ένα φιλί τυφλό
σαν δυο σκιές, που ακροβατούν στο δίχτυ



στον Α.

 

Τσίαρσ στα πρωινά με κλιματαριές και ήλιο, στη φέτα, στα γεμιστά, στις μελιτζάνες, στην ξεγνοιασιά, στο χαλβά φαρσάλων, στο καρπούζι, στη ρίγανη, στο αναπνέω, στα σταφύλια, στις σανταρόζες, στα κεράσια, στα λαδερά φασολάκια, στα φασόλια γίγαντες, στους κορνέδες, στα κουρκουμπίνια, στο αγκαλιάζω, στα κουλουράκια του καφέ, στα λουκούμια, στους λουκουμάδες, στα παγωτίνια, στο ψητό καλαμπόκι, στο χαμογελώ, στα τζιτζίκια, στα κοχύλια, στις αιώρες, στα βιβλία, στα ζεστά απογεύματα, στα θερινά σινεμά, στα πανηγύρια, στο γελώ, στο μαύρο δέρμα, στα αλατισμένα μαλλιά, στο άσπρο, στο μπλε, στον Ελύτη, στα τραπεζάκια δίπλα στη θάλασσα, στη βραδινή ζακέτα, στα μπαλκόνια που μιλούν δυνατά, στο ανα-παύω-μαι.

Τσίαρσ σε όσους γεμίζουν το άδειο μου ψυγείο με νοιάξιμο.

via yposimeioseis

 

 

emotions that could be stirred

 
elven song and
trickling water

 

Άνοιξη.Τρια χρόνια πριν. Όταν η προσμονη ενσαρκωθηκε σ' ενα S προφορικών , ηλιοβασίλεμα, κλωτσιές και τέρμα χώμα αιθερικό.

Κάποιους μήνες μετά, ποδηλατάδες στ' όνειρο κι ο Πόθος του, γυμνός και ζωντανός σε μια προκατ ανάγκη με λόγια εξόχως μυθικά, κοπανιστά αέρα.

κι ο άγγελος μιας σύμπτωσης κάποιου παλιοΓενάρη, στους στιχους του περασμένου Φλεβαρη, ν' αντηχεί το γέλιο του πριν σβήσει..

Πόσες η μνήμη μέτρησε αιχμές, προτου κλείσει την πόρτα στη φαντασούπολη κι άλλες παρόμοιες "τρύπες"..

 

Δυνατό, πολύ δυνατό.

 

ταξίδι ασύμπτωτων διαδρομών, που άρχιζε απ' το τέλος..

 

ταλαντώσεις

απ΄το βάθος του πόθου ως το τέρμα της επιλογης. καθώς με ορίζει κάθε του επιθυμία, μια σιωπή, ένα βλέμμα, μια αποδοκιμασία.

και αντιδρώ με λογική, και τριγυρνώ στο πάθος.

ταλαντεύομαι στη σκέψη του, ενώ κρατώ φορτία. άμυνες για κάθε ξέσπασμα, και κάθε μου απορία.

σαν τον αγέρα με κινεί, σε μια αόρατη κούνια.

μεγάλωσα και έμαθα στα χέρια του ν΄αφήνομαι και να μετρώ σημάδια
πιο πέρα να ακολουθώ, χωρίς να σέρνω λόγια. να πάω να πιάσω ουρανό, και να πατώ στο χώμα.

και όπως ταλαντεύομαι ανάμεσα σε σκέψη και ανάγκη, με σημαδεύει κάθε φορά, σαν να ναι η τελευταία
καθώς κυλά το βλέμμα μου απ' το εγώ πιο πέρα, περιμένοντας μια λέξη του για διαδρομή, ένα νεύμα για τέρμα.

 

Λίγο αεράκι να μας χτυπά στο πρόσωπο
ενώ οδηγούμε με χαμηλή ταχύτητα μιας
κρύας νύχτας από το σήμερα στο αύριο

κυνηγώντας κύματα αισιοδοξίας
λίγο αεράκι να μας χτυπά το πρόσωπο
ενώ παραμερίζουμε σκιές ερήμωσης

που βρέθηκαν τάχα τυχαία στη διασταύρωση
Aστάθμητου και Απροσπέλαστου
μετέωρα βήματα σιωπής παραμονεύουν

σε βενζινάδικα κλειστά, γυμνά αινίγματα
καραδοκούν στην πρώτη έξοδο Θλίψης
όπου διανυκετρεύουν διάλογοι κωφών

κάποιος ν’ ανοίξει το μπροστινό παράθυρο
να μας χτυπά στο πρόσωπο λίγο ατόφιο
αεράκι

Ντίνος Σιώτης

 

 

..Οι φωτιές,
χορεύουν όταν σφίγγεις τις κόρες σου,
να ξυπνήσεις με σημάδια πίσω απ' τα βλέφαρα,
πυγολαμπίδες που το ‘σκασαν από όνειρα.

Ακολούθησε τα ίχνη τους,
τα βήματά σου να πατήσεις ξανά.
Να βρεις τον τόπο
που προσπαθείς ως το ξημέρωμα να ξεχάσεις.

Έλα σου λέω,
να δεις πόσα γράφει η σάρκα,
πόσα ακόμα έμειναν
μετά τις γρατζουνιές,
αυτές που τράβηξες
μπας και σβηστούν τα ίχνη.

Τα ίχνη από τις μέρες στα χαρακώματα,
από τις χαρακιές στα χαράματα δίπλα,
τις χαριστικές βολές που σ’ άφησαν να χαροπαλεύεις,
δεμένος μ’ όλο τον σπάγγο του χαρταετού
στο λαιμό σου.

Μαθητευόμενοι μάγοι αλλά όπως λέει κι ο σοφός
«αν δεν φαντάζεσαι φωτιές, με κάρβουνα μην παίζεις»

Κι από παιδί
φωτιές ονειρευόμουν.

 

..ένα σημείο όπου συγκεντρώνεται ο σπασμός σου
όπως στο κέντρο του φακού η φλόγα του ήλιου

Αργύρης Χιόνης